Starosta zatwierdził lokalizację inwestycji po granicy z działkami sąsiednimi. Organ powołał się na uchwałę rady miejskiej w sprawie zatwierdzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dopuszczającą usytuowanie budynków m.in. gospodarczych po granicy z działkami sąsiednimi. Organ stwierdził, że taka lokalizacja budynku i jego parametry nie będą naruszać warunków zawartych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2002 r., nr 75, poz. 690). Zdaniem starosty nie spowoduje to zacienienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, nie będzie również ograniczona możliwość zagospodarowania działek sąsiednich.

W wyniku odwołań właścicieli nieruchomości sąsiednich wojewoda uchylił decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Zdaniem organu odwoławczego, organ I instancji dokonując odstępstwa od konieczności spełnienia wymogów z § 12 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, organ oparł się jedynie na zapisie planu miejscowego, który dopuszcza sytuowanie budynków gospodarczych ze ścianami bez otworów okiennych i drzwiowych i wysokości do 7 m bezpośrednio przy granicy działek. Zdaniem wojewody organ winien wykazać szczególne okoliczności, które uzasadniałyby taką lokalizację budynku gospodarczego.
WSA wskazał, iż art. 5 ustawy Prawo budowlane stanowi o tym, że obiekt należy projektować i budować m.in. w sposób określony w przepisach techniczno – budowlanych. Do takich przepisów należy rozporządzenie w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. W rozporządzeniu zostało zawarte unormowanie, które zezwala na sytuowanie budynku w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy granicy, jeżeli wynika to z ustaleń planu miejscowego.

Zatem, ustawodawca dopuścił, aby plan zagospodarowania przestrzennego regulował sytuowanie budynków zwróconych w stronę działki sąsiedniej bez otworów okiennych i drzwiowych w mniejszej niż 3 m odległości od granicy. Jednak zapis w planie zagospodarowania przestrzennego "dopuszczający" lokalizowanie budynku po granicy z działką sąsiednią nie oznacza zdaniem Sądu obowiązku takiej lokalizacji wobec każdego budynku. Organ architektoniczno – budowlany powinien przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę, sprawdzić zgodność projektu budowlanego z ustaleniami planu miejscowego i zgodność projektu zagospodarowania działki z przepisami techniczno – budowlanymi.

WSA podkreślił, iż rozpoznając wniosek inwestora o wydanie pozwolenia na budowę obiektu budowlanego przy granicy z sąsiednią nieruchomością, organ powinien mieć na względzie interesy osób trzecich. Sytuowanie budynku po granicy musi być usprawiedliwione konkretną sytuacją faktyczną np. względami optymalnego zagospodarowania działki inwestora. Zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego "dopuszczający" sytuowanie budynków po granicy, nie zwalnia organów od potraktowania tego unormowania jako wyjątku od zasady wyrażonej w § 12 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie i należytego, pełnego uzasadniania dokonanego odstępstwa – podkreślił WSA.

Wyrok WSA w Białymstoku z 13 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Bk 753/12, nieprawomocny