Pierwszy dzień obrad zdominowała dyskusja na temat nowej strategii gospodarki wodnej w Unii Europejskiej, która będzie podstawą do nowelizacji ramowej dyrektywy wodnej. Wzięli w niej udział Ministrowie Środowiska Unii Europejskiej, krajów kandydujących, przedstawiciele Komisji Europejskiej oraz organizacje pozarządowe. Reprezentujący Polskę podczas posiedzenia, Janusz Zaleski, podsekretarz stanu w Ministerstwie Środowiska, podkreślił, że jednym z największych wyzwań gospodarki wodnej w nadchodzących latach będzie przygotowanie Europy na ekstremalne zjawiska pogodowe – w szczególności susze i powodzie. Kluczową rolę w tym aspekcie odgrywać będzie zrównoważona i efektywna gospodarka wodna.
Większość delegatów wskazała na konieczność integrowania problematyki gospodarki wodnej do innych polityk. Za niezbędne uznano zacieśnienie współpracy pomiędzy administracją, a światem nauki. Planowanie musi być bowiem oparte na zweryfikowanych danych uwzględniających szereg powiązań. Istotną rolę w przyszłej polityce wodnej powinny także odgrywać usługi ekosystemowe, które będą pozwalały na gospodarczą wycenę usług dostarczanych przez środowisko związanych z oczyszczaniem wody, jej stałym obiegiem oraz zachowaniem zasobów przyrodniczych.
Drugiego dnia obrad ministrowie ocenili stan globalnych negocjacji przed Konferencją Klimatyczną COP17 w Durbanie (RPA). Podkreślili, że przyjęta przez Unię Europejską strategia negocjacyjna nie wymaga zmiany. Większość delegatów pozytywnie odniosła się do wyników Konferencji COP16 w Cancun, która odbyła się w grudniu 2010 w Meksyku. Za najważniejsze na tym etapie uznano podjęcie decyzji w sprawie przyszłości Protokołu z Kioto, a w szczególności kontynuacji wszystkich mechanizmów elastycznych oraz przyjęcia drugiego okresu zobowiązań Protokołu z Kioto (po 2012 r.). Kontynuacja prawnie wiążących zobowiązań na poziomie globalnym będzie warunkiem niezbędnym dla zapewnienia skutecznej ochrony klimatu. Ma to szczególne znaczenie dla krajów UE z wysiłkiem podejmujących działania redukcyjne - takich jak Polska. 20 – procentowy cel redukcji emisji w okresie 1990-2020 jest jak dotąd jedynym wiążącym zobowiązaniem redukcji emisji w takiej skali na świecie.
Ponadto ministrowie po raz pierwszy wzięli udział w dyskusji na temat, przedstawionego w marcu tego roku przez Komisję Europejską, komunikatu w sprawie planu działania prowadzącego do przejścia na konkurencyjną gospodarkę niskoemisyjną do 2050 r. Uczestnicy obrad poparli rozpoczęcie dyskusji o długofalowej wizji niskoemisyjnej Europy. Wielu z nich podkreśliło konieczność uwzględnienia w dalszych dyskusjach specyficznych uwarunkowań poszczególnych sektorów oraz gospodarek państw członkowskich UE. Jak zaznaczył wiceminister Janusz Zaleski, konieczne jest poszukiwanie alternatywnych sposobów osiągnięcia unijnych ambicji redukcyjnych w perspektywie 2050 r. Oprócz wskazanych w komunikacie: CCS (wychwytu i magazynowania CO2), energetyki jądrowej i energetyki odnawialnej, niezbędne jest rozwijanie innych technologii służących ochronie klimatu.
Większość delegatów wskazała na konieczność integrowania problematyki gospodarki wodnej do innych polityk. Za niezbędne uznano zacieśnienie współpracy pomiędzy administracją, a światem nauki. Planowanie musi być bowiem oparte na zweryfikowanych danych uwzględniających szereg powiązań. Istotną rolę w przyszłej polityce wodnej powinny także odgrywać usługi ekosystemowe, które będą pozwalały na gospodarczą wycenę usług dostarczanych przez środowisko związanych z oczyszczaniem wody, jej stałym obiegiem oraz zachowaniem zasobów przyrodniczych.
Drugiego dnia obrad ministrowie ocenili stan globalnych negocjacji przed Konferencją Klimatyczną COP17 w Durbanie (RPA). Podkreślili, że przyjęta przez Unię Europejską strategia negocjacyjna nie wymaga zmiany. Większość delegatów pozytywnie odniosła się do wyników Konferencji COP16 w Cancun, która odbyła się w grudniu 2010 w Meksyku. Za najważniejsze na tym etapie uznano podjęcie decyzji w sprawie przyszłości Protokołu z Kioto, a w szczególności kontynuacji wszystkich mechanizmów elastycznych oraz przyjęcia drugiego okresu zobowiązań Protokołu z Kioto (po 2012 r.). Kontynuacja prawnie wiążących zobowiązań na poziomie globalnym będzie warunkiem niezbędnym dla zapewnienia skutecznej ochrony klimatu. Ma to szczególne znaczenie dla krajów UE z wysiłkiem podejmujących działania redukcyjne - takich jak Polska. 20 – procentowy cel redukcji emisji w okresie 1990-2020 jest jak dotąd jedynym wiążącym zobowiązaniem redukcji emisji w takiej skali na świecie.
Ponadto ministrowie po raz pierwszy wzięli udział w dyskusji na temat, przedstawionego w marcu tego roku przez Komisję Europejską, komunikatu w sprawie planu działania prowadzącego do przejścia na konkurencyjną gospodarkę niskoemisyjną do 2050 r. Uczestnicy obrad poparli rozpoczęcie dyskusji o długofalowej wizji niskoemisyjnej Europy. Wielu z nich podkreśliło konieczność uwzględnienia w dalszych dyskusjach specyficznych uwarunkowań poszczególnych sektorów oraz gospodarek państw członkowskich UE. Jak zaznaczył wiceminister Janusz Zaleski, konieczne jest poszukiwanie alternatywnych sposobów osiągnięcia unijnych ambicji redukcyjnych w perspektywie 2050 r. Oprócz wskazanych w komunikacie: CCS (wychwytu i magazynowania CO2), energetyki jądrowej i energetyki odnawialnej, niezbędne jest rozwijanie innych technologii służących ochronie klimatu.