Sprawa dotyczyła niezgodności szeregu polskich przepisów zawartych w ustawie o ochronie przyrody (Dz. U. z 2004 r. Nr 92, poz. 880), ustawie – Prawo łowieckie (Dz. U. z 1995 r. Nr 147, poz. 713) oraz rozporządzeniu Ministra Środowiska w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U. z 2004 r. Nr 220, poz. 2237) z postanowieniami dyrektywy 2009/147/WE w sprawie ochrony dzikiego ptactwa (Dz. Urz. UE L 20 z 26.1.2010, s. 7).
Trybunał przychylił się do wszystkich zarzutów Komisji, która twierdziła m.in., że Polska nie przewidziała w swoich przepisach krajowych ochrony ptaków nieodnotowanych na terytorium Polski. Tymczasem, zgodnie z dyrektywą ptasią, ochrona powinna rozciągać się na wszystkie gatunki ptactwa występujące naturalnie w stanie dzikim na europejskim terytorium krajów UE, a więc również na te, których siedlisko naturalne znajduje się nie na terytorium Polski, lecz na terytorium innego lub innych członków Unii.
Wyrokiem Trybunału, za całkowicie sprzeczny z unijną dyrektywą został uznany również przepis rozporządzenia Ministra Środowiska w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną, na podstawie którego kormorany i czaple siwe zamieszkujące na terenach stawów rybnych uznanych za obręby hodowlane mogą być zabijane lub chwytane, a ich jaja i gniazda mogą być niszczone i usuwane.
Tak wynika z wyroku TS z dnia 26 stycznia 2012 r. w sprawie C-192/11 Komisja Europejska przeciwko Polsce.
Rafał Bujalski
ETS: Ochrona dzikiego ptactwa w Polsce sprzeczna z prawem UE
Polska nie objęła ochroną wszystkich gatunków dzikich ptaków występujących naturalnie w stanie dzikim zgodnie z dyrektywą ptasią i nieprawidłowo określiła warunki ustanowienia odstępstw od zakazów ustanowionych w tej dyrektywie - tak orzekł Trybunał Sprawiedliwości w wyroku, który zapadł 26 stycznia b.r.