Skarżący Marcin M. na terenie gminy Piaseczno wybudował w latach 1970-80 obiekt parterowy, który następnie rozbudowywał. Nie miał jednak pozwolenia na tego typu prace, i zgodnie z obowiązującym w tym czasie prawem budowlanym inspektor nadzoru nakazał rozbiórkę całkowitą.
Od tej decyzji skarżący złożył odwołanie do Mazowieckiego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Jednak inspektor utrzymał w mocy decyzję. Problem polegał na tym, że część obiektu usytuowano na działce sąsiedniej, będącej własnością Sebastiana M., którego ojciec użyczył okresowo teren skarżącemu. Jednak teren ten nie był działką budowlaną, ale lasem nie objętym planem zagospodarowania przestrzennego. W efekcie - nie można było na nim nic budować. Organ powołał się na art. 103 ust 2 Prawa budowlanego i wskazał, iż podstawą do rozpoznania sprawy są przepisy Prawa budowlanego z 1974 r. Przy czym utrwalone orzecznictwo sądowo-administracyjne wskazuje na konieczność zastosowania aktualnie obowiązujących przepisów urbanistycznych.
Warto zauważyć, że w orzecznictwie ukształtowały się dwa poglądy. Pierwszy z nich nakazywał rozbiórkę samowolnie postawionego budynku, gdy w dacie budowy nie było zgodności z planami zagospodarowania przestrzennego gminy. A drugi - gdy niezgodność z planami występowała w dacie orzekania.
Problem ten rozstrzygnęła uchwała siedmiu sędziów z 16 grudnia 2013 r. Zgodnie z tą uchwałą "w postępowaniu w przedmiocie nakazania przymusowej rozbiórki, należy uwzględnić także przeznaczenie terenu, na którym powstał obiekt budowlany, od daty jego budowy. "
Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekając 14 lutego 1013 r. takiej uchwały nie przewidział i oddalił skargę na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego o rozbiórce obiektu.
NSA 6 lutego 2015 r. nie zgodził się z tym orzeczeniem i uchylił wyrok WSA i decyzję inspektora z 2010 r. Zdaniem NSA naruszono art. 37 ust.1 ustawy Prawo budowlane.
- NSA musi uwzględnić uchwałę siedmiu sędziów. Gdyby się z nią nie zgadzał musiałby prosić pełny skład Izby o podjęcie nowej uchwały - argumentował sędzia Andrzej Gliniecki.
Na podstawie:
Sygnatura akt II OSK 1647/13, wyrok z 6 lutego 2015 r.
