PINB wydał decyzję o nakazie rozbiórki ogrodzenia wybudowanego bez wymaganego zgłoszenia. W odwołaniu od decyzji właściciel działki wskazał, że ogrodzenie to powstało na gruncie prywatnym i graniczy tylko i wyłącznie z gruntem prywatnym. Skarżący zwrócił uwagę, iż nawet przy założeniu, że zrealizowano je od strony działki gminnej to działka ta również nie jest miejscem publicznym. Według prawa budowanego, zgłoszenie jest wymagane jedynie w wypadku, gdy ogrodzenie ma być zlokalizowane w miejscu publicznym. Zdaniem odwołującego, miejscami publicznymi są m.in. ulice, drogi i place publiczne, natomiast droga wewnętrzna nie jest drogą publiczną. W związku z tym odwołujący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania.

WSA rozpatrując skargę przypomniał, iż zgodnie z przepisem art. 29 ust. 1 pkt 23 Prawa budowlanego, budowa ogrodzeń nie wymaga pozwolenia na budowę. Stosownie natomiast do art. 30 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy, zgłoszenia właściwemu organowi wymaga budowa ogrodzeń od strony dróg, ulic, placów, torów kolejowych i innych miejsc publicznych oraz ogrodzeń o wysokości powyżej 2,20 m. Zgłoszenie budowy ogrodzeń w tych dwóch przypadkach ma więc charakter wyjątku, a jako wyjątek powinno być interpretowane zawęrzająco. Powołany przepis, jak wynika wprost z jego treści, wymienia obok dróg, ulic, placów i torów kolejowych także "inne miejsca publiczne". Jeśli zatem ustawodawca użył słowa "inne" w znaczeniu uzupełniającym do "miejsc publicznych", to wydaje się, że zamiarem ustawodawcy było aby wymienione w pierwszej części przepisu pojęcia (drogi, ulice, place i tory kolejowe) miały również charakter miejsc publicznych.

WSA podkreślił, iż pojęcie "inne miejsca publiczne" ma charakter komplementarny w stosunku do wymienionych w pierwszej części przepisu dróg, ulic, placów i torów kolejowych. Jeśli zatem ustawodawca w pierwszej części przepisu wyraźnie i wyczerpująco określił rodzaj dróg uznanych za miejsca publiczne, to uznać należy, że nie ma podstaw do tego, aby w pojęciu tym "inne miejsca publiczne" ujmować inne rodzaje dróg lub ulic, niż te które zostały już jednoznacznie wymienione w treści tego przepisu. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r., Nr 19, poz. 115 ze zm.), drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie tej ustawy do drogi krajowej, drogi wojewódzkiej, drogi powiatowej i drogi gminnej, z której może korzystać każdy zgodnie z jej przeznaczeniem. Natomiast ulice leżące w ciągu dróg publicznych należą do tej samej kategorii co te drogi. Zatem ulice, które nie leżą w ciągu dróg publicznych są drogami wewnętrznymi. Zdaniem WSA uznać zatem należy, że droga wewnętrzna, która nie jest ulicą ogólnodostępną lub placem ogólnodostępnym nie ma charakteru miejsca publicznego, w rozumieniu przepisu art. 30 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego, co oznacza, że budowa ogrodzeń (poniżej 2,2 m) na granicy z taką drogą wewnętrzną lub placem nie wymaga zgłoszenia właściwemu organowi.

Na podstawie: Wyrok WSA we Wrocławiu z 21 czerwca 2012 r., sygn. akt II SA/Wr 263/12, nieprawomocny