Powiatowy inspektor nadzoru budowlanego nakazał inwestorom wykonać rozbiórkę odcinka ogrodzenia działki, zlokalizowanego w pasie drogi gminnej. Organ stwierdził, że usytuowanie odcinka ogrodzenia w pasie drogi gminnej jest niezgodne z ustaleniami obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, ponadto narusza przepisy ustawy o drogach publicznych, co wyłącza możliwość jego legalizacji w trybie art. 49b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 2010 nr 243, poz. 1623).

Od takiej decyzji odwołanie wnieśli inwestorzy. Ich zdaniem teren, na którym usytuowane było ogrodzenie nie jest działką drogową. Teren ten od wielu lat nie służył jako droga, jest faktycznie porośniętym krzewami wąwozem i nie można po nim przejechać. Natomiast zgodnie ze stanowiskiem organów i i II instancji działka, na której usytuowane było sporne ogrodzenie, jest drogą gminną, co wynika z obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego gminy.

W ocenie WSA stanowisko organów było prawidłowe. Zgodnie z art. 4 pkt 2 ww. ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. nr 19, póz. 115 ze zm.), że droga to budowla stanowiąca całość techniczno - użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowana w pasie drogowym, natomiast zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy pas drogowy to grunt wydzielony liniami granicznymi, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu. W ocenie Sądu fakt, że w chwili obecnej działka w części, w której skarżący wznieśli ogrodzenie nie posiada jezdni nie zmienia faktu iż jest działką drogową kwalifikowana w planie miejscowym jako droga gminna i każdym czasie mogą być na niej wykonane budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego. Przedmiotowe ogrodzenie zostało wykonane nielegalnie tj. z naruszeniem przepisu art. 30 ust. 1 pkf 3 zgodnie z którym, budowa ogrodzeń od strony dróg , ulic, placów, torów kolejowych i innych miejsc publicznych wymaga zgłoszenia.

Jednocześnie WSA zwrócił uwagę, że organ l instancji nie sformułował prawidłowo wyrzeczenia, a decyzja ta została utrzyma w mocy również przez organ II instancji. Co do zasady konkretyzacja prawa dokonuje się wyłącznie w rozstrzygnięciu, a nie w innych elementach decyzji. WSA uznał, że niejednoznaczne wyrzeczenie zawarte w decyzji nakazującej rozbiórkę bez "załącznika graficznego" jest niepełne, nie określa bowiem w sposób jednoznaczny odcinka samowolnie wykonanego ogrodzenia, którego dotyczy nakaz rozbiórki. Odcinek ogrodzenia wybudowany w pasie drogowym działki powinien być zatem określony w sposób jednoznaczny ze wskazaniem dokładnego zwymiarowania lub w inny sposób przyjęty w prawie geodezyjnym i kartograficznym, tak aby zarówno zobowiązani do rozbiórki jak i ewentualnie organ egzekucyjny nie mieli wątpliwości, jaki odcinek ogrodzenia został objęty nakazem rozbiórki – uznał WSA.
 

 

Na podstawie:
Wyrok WSA w Krakowie z 16 stycznia 2013 r., sygn. akt II SA/Kr 1580/12, nieprawomocny