Akustyczność ścian nie jest przedmiotem postępowania ustalającego warunki zabudowy

Sprawdzenie wystarczającej izolacyjności akustycznej ścian zewnętrznych obiektu budowlanego nie jest przedmiotem postępowania w sprawie o ustalenie warunków zabudowy uznał WSA w Białymstoku.

Prezydent miasta ustalił warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na zmianie sposobu użytkowania części piętra budynku usługowo – handlowego na lokale usługowe z zakresu gastronomii i handlu.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ wskazał, że sporządzono analizę zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. (Dz. U. 2012, nr 0 poz. 647) o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 2003 r. oraz rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. (Dz. . Nr 164, poz. 1588) w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wynika z niej przede wszystkim, że realizacja planowanej inwestycji będzie stanowiła uzupełnienie istniejącej zabudowy usługowej i kontynuację funkcji zagospodarowania terenu przyległego.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyli właściciele działek sąsiednich, zarzucając między innymi niesprecyzowanie w decyzji powierzchni lokalu przeznaczonego odrębnie na handel i odrębnie na gastronomię, nieokreślenie rodzaju działalności gastronomicznej, co ma istotny wpływ na ocenę uciążliwości inwestycji, nieokreślenie dostępności dla osób niepełnosprawnych, wydanie decyzji z naruszeniem zasady dobrego sąsiedztwa.

SKO utrzymało rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne w mocy. Oceniło, identycznie jak organ I instancji, że planowana inwestycja nie jest sprzeczna z przepisami odrębnymi oraz spełnia warunki określone w przepisie art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z 2003 r. – w zakresie niezbędnym do ustalenia kontynuacji funkcji, bowiem to było przedmiotem żądania inwestora. Prawidłowo wyznaczono obszar analizowany, na którym dokonano analizy funkcji zabudowy stwierdzając, że występuje zabudowa jednorodzinna, gospodarcza, usługowa i inna, co pozwala na ustalenie kontynuacji funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania. Stanowi to o zachowaniu zasady dobrego sąsiedztwa.

W odpowiedzi właściciele sąsiednich działek wnieśli na decyzję skargę do WSA, wskazując, że narusza ona ich interes prawny, bowiem legalizuje niezgodne z prawem prowadzenie przez sąsiadów działalności gastronomicznej, która już kilkakrotnie doprowadzała do zakłócenia porządku publicznego.

W ocenie WSA analiza przeprowadzona na potrzeby postępowania, nie pozostawiła wątpliwości, że rozszerzenie zakresu usług w budynku inwestorki, nie zmieni przeznaczenia zabudowy działek sąsiednich, które już teraz stanowią teren zabudowy mieszkaniowo – usługowej.

Planowane przedsięwzięcie nie powoduje zmiany w charakterze i rodzaju zabudowy terenów istniejących wokół spornej zabudowy. WSA podkreślił, iż kontynuacja funkcji zabudowy, nie oznacza nakazu czy konieczności kopiowania istniejącej zabudowy, gdyż wystarczającym jest, aby nowa zabudowa nie kolidowała z już istniejącą i można ją było pogodzić z zastanym stanem rzeczy. Spełnione zostały przy tym wszystkie pozostałe wymogi uzyskania pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy: dostępność do drogi publicznej, uzbrojenie wystarczające dla projektowanego przedsięwzięcia, brak potrzeby uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, brak naruszenia przepisów odrębnych.

Zdaniem WSA nie można zgodzić się z zarzutami skargi, iż decyzja nie zabezpieczała interesów prawnych skarżących jako osób trzecich w procesie inwestycji. Jak wskazują akta sprawy zasięg oddziaływania inwestycji powinien się zamknąć w granicach nieruchomości inwestorki. Na etapie ustalenia warunków zabudowy, nie zachodzi potrzeba badania zgodności planowanej zabudowy czy planowanego sposobu zagospodarowania terenu, z przepisami prawa budowlanego, w tym warunkami technicznymi, jakim powinny odpowiadać budynki. Dotyczy to wszystkich warunków technicznych, w tym norm odnoszących się do należytej ochrony akustycznej. Występując o udzielenie pozwolenia na zmianę sposobu użytkowania części piętra swego budynku, inwestorka będzie musiała przedłożyć dokumenty, które wymienia art. 71 ust. 2 Prawa budowlanego, w tym między innymi opis techniczny, określający rodzaj i charakterystykę obiektu budowlanego oraz jego konstrukcję, wraz z danymi techniczno – użytkowymi, w tym wielkościami i rozkładem obciążeń i danymi technologicznymi oraz opis i rysunek określający usytuowanie obiektu względem granic nieruchomości z oznaczeniem części obiektu, w której zamierza się dokonać zmiany sposobu użytkowania. Jeżeli przedłożona dokumentacja nie będzie pozwalała na właściwą ocenę zamierzeń inwestorki, organ będzie mógł żądać jej uzupełnienia a jeżeli okaże się, że wprowadzenie funkcji gastronomicznej do budynku będzie wymagało wykonania robót budowlanych, organ właściwy do wydania decyzji zezwalającej na zmianę sposobu użytkowania obiektu, będzie uprawniony do zgłoszenia sprzeciwu.

WSA zwrócił uwagę również, iż w odniesieniu do zarzutu skarżących sasiadów obawiających się nadmiernej ekspozycji na hałas, będącej następstwem wprowadzenia w bezpośrednim sąsiedztwie funkcji gastronomicznej, zauważyć należy, że z warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, wynika obowiązek takiego zaprojektowania i wykonania budynku i urządzeń z nim związanych, aby poziom hałasu, na który będą narażeni użytkownicy lub ludzie znajdujący się w ich sąsiedztwie, nie stanowił zagrożenia dla ich zdrowia, a także umożliwiał im pracę, odpoczynek i sen w zadowalających warunkach. Natomiast sprawdzenie wystarczającej izolacyjności akustycznej ścian zewnętrznych obiektu budowlanego nie jest przedmiotem postępowania w sprawie dotyczącej warunków zabudowy – podkreślił WSA.

Wyrok WSA w Białymstoku z 11 grudnia 2012 r., sygn. akt II SA/Bk 694/12, nieprawomocny