a także mając na uwadze, co następuje:(1) W celu uwzględnienia nowych inicjatyw Unii w dziedzinie przejrzystości podatkowej dyrektywa Rady 2011/16/UE 3 była w ciągu ostatnich lat wielokrotnie zmieniana. W wyniku tych zmian wprowadzono głównie obowiązki sprawozdawcze oraz przekazywanie informacji innym państwom członkowskim w zakresie rachunków finansowych, interpretacji indywidualnych o wymiarze transgranicznym i uprzednich porozumień cenowych, sprawozdań według krajów i podlegających zgłoszeniu uzgodnień transgranicznych. Zmiany te spowodowały zatem rozszerzenie zakresu automatycznej wymiany informacji. Organy podatkowe państw członkowskich mają teraz do swojej dyspozycji szerszy zestaw narzędzi współpracy, aby móc wykrywać różne formy oszustw podatkowych, uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania oraz im przeciwdziałać.
(2) W ostatnich latach Komisja monitorowała stosowanie dyrektywy 2011/16/UE, a w 2019 r. zakończyła jej ocenę. Mimo że wprowadzono znaczące usprawnienia w dziedzinie automatycznej wymiany informacji, wciąż konieczna jest poprawa przepisów, które odnoszą się do wszystkich form wymiany informacji i współpracy administracyjnej.
(3) Zgodnie z art. 5 dyrektywy 2011/16/UE organ współpracujący ma obowiązek przekazać organowi wnioskującemu wszelkie informacje znajdujące się w jego posiadaniu lub uzyskane przez niego w wyniku postępowań administracyjnych, które to informacje wykazują przewidywalny związek ze stosowaniem i egzekwowaniem przepisów krajowych państw członkowskich dotyczących podatków objętych zakresem stosowania tej dyrektywy. Aby zapewnić skuteczność wymiany informacji oraz zapobiec nieuzasadnionemu odrzucaniu wniosków, a także aby zapewnić pewność prawa zarówno dla administracji podatkowych, jak i dla podatników, należy jasno określić i skodyfikować uznany standard międzynarodowy dotyczący przewidywalnego związku.
(4) Niekiedy istnieje potrzeba odpowiedzi na wnioski o udzielenie informacji dotyczące grup podatników, których nie można zidentyfikować indywidualnie, a przewidywalny związek z informacjami, których dotyczy wniosek, można opisać wyłącznie na podstawie wspólnego zestawu cech. Mając to na uwadze, administracje podatkowe powinny nadal stosować wnioski grupowe o udzielenie informacji zgodnie z jasnymi ramami prawnymi.
(5) Istotne jest, aby państwa członkowskie wymieniały informacje dotyczące dochodów pochodzących z własności intelektualnej, gdyż ze względu na bardzo mobilne aktywa bazowe ten obszar gospodarki jest podatny na rozwiązania w zakresie przenoszenia zysków. W związku z tym należności licencyjne, zgodnie z definicją w art. 2 lit. b) dyrektywy Rady 2003/49/WE 4 , należy uwzględnić w kategoriach dochodów podlegających obowiązkowej automatycznej wymianie informacji, aby usprawnić walkę z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i unikaniem opodatkowania. Państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich możliwych i rozsądnych starań w celu włączenia numeru identyfikacji podatkowej (NIP) rezydentów wydawanego przez państwo członkowskie zamieszkania do przekazywania informacji na temat kategorii dochodu i kapitału podlegających obowiązkowej automatycznej wymianie informacji.
(6) W ostatnich latach obserwuje się szybką transformację cyfrową gospodarki. Powoduje to coraz wyższą liczbę złożonych sytuacji związanych z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i unikaniem opodatkowania. Transgraniczny wymiar usług oferowanych dzięki wykorzystywaniu operatorów platform przyczynił się do powstania złożonego środowiska, w którym egzekwowanie przepisów prawa podatkowego i zapewnienie ich przestrzegania może stanowić wyzwanie. Istnieje brak przestrzegania przepisów prawa podatkowego, a wartość niezgłoszonych dochodów jest znaczna. Administracje podatkowe państw członkowskich nie mają wystarczających informacji, aby prawidłowo ocenić i kontrolować uzyskiwane w ich kraju dochody brutto z działalności komercyjnej wykonywanej za pośrednictwem platform cyfrowych. Jest to szczególnie problematyczne, jeżeli dochody lub podstawa opodatkowania przechodzą przez platformy cyfrowe ustanowione w innej jurysdykcji.
(7) Administracje podatkowe często żądają informacji od operatorów platform. Powoduje to znaczące koszty administracyjne oraz koszty przestrzegania przepisów dla operatorów platform. Jednocześnie niektóre państwa członkowskie nałożyły jednostronny obowiązek sprawozdawczy, co powoduje dodatkowe obciążenie administracyjne dla operatorów platform, gdyż muszą oni spełnić wiele krajowych norm w zakresie sprawozdawczości. Istotne jest zatem wprowadzenie standardowego obowiązku sprawozdawczego, który miałby zastosowanie na całym rynku wewnętrznym.
(8) Biorąc pod uwagę, że większość dochodów lub podstaw opodatkowania sprzedawców na platformach cyfrowych przepływa przez granice, zgłaszanie informacji dotyczących stosownej czynności przyniosłoby dodatkowe pozytywne rezultaty, gdyby informacje te były przekazywane także państwom członkowskim, które kwalifikują się do opodatkowania uzyskanych dochodów. Automatyczna wymiana informacji między organami podatkowymi ma kluczowe znaczenie zwłaszcza dla zapewnienia tym organom podatkowym niezbędnych informacji umożliwiających im określenie prawidłowej wysokości należnych podatków dochodowych i podatku od wartości dodanej (VAT).
(9) Aby zapewnić odpowiednie funkcjonowanie rynku wewnętrznego, zasady sprawozdawcze powinny być zarówno skuteczne i proste. Biorąc pod uwagę trudności w wykrywaniu zdarzeń podatkowych zachodzących podczas wykonywania działalności komercyjnej, która jest ułatwiana przez platformy cyfrowe, a także przy uwzględnieniu dodatkowego obciążenia administracyjnego, z którym w takich przypadkach musiałyby mierzyć się administracje podatkowe, konieczne jest nałożenie na operatorów platform obowiązku sprawozdawczego. Operatorzy platform mają większe możliwości w zakresie gromadzenia i weryfikacji niezbędnych informacji na temat wszystkich sprzedawców działających na danej platformie cyfrowej oraz z niej korzystających.
(10) Obowiązek sprawozdawczy powinien obejmować zarówno działalność transgraniczną, jak i działalność inną niż transgraniczna, aby zapewnić skuteczność zasad sprawozdawczości, właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego, równe warunki działania i zasadę niedyskryminacji. Ponadto takie stosowanie zasad sprawozdawczości zmniejszyłoby obciążenie administracyjne platform cyfrowych.
(11) Biorąc pod uwagę szerokie wykorzystanie platform cyfrowych w wykonywaniu działalności komercyjnej zarówno przez osoby fizyczne, jak i przez podmioty, niezwykle istotne jest zapewnienie, aby obowiązek sprawozdawczy miał zastosowanie niezależnie od charakteru prawnego sprzedawcy. Niemniej należy zapewnić wyjątek dla podmiotów rządowych, które nie powinny podlegać obowiązkowi sprawozdawczemu.
(12) Zgłaszanie dochodów uzyskanych dzięki takiej działalności powinno dostarczyć administracjom podatkowym wyczerpujące informacje niezbędne do, prawidłowego sposobu ustalenia wysokości należnego podatku dochodowego.
(13) W celu uproszczenia przestrzegania przepisów i obniżenia jego kosztów rozsądne byłoby nałożenie na operatorów platform wymogu zgłaszania dochodów uzyskanych przez sprzedawców za pośrednictwem platformy cyfrowej w jednym państwie członkowskim.
(14) Biorąc pod uwagę charakter oraz elastyczność platform cyfrowych, obowiązek sprawozdawczy należy rozszerzyć także na tych operatorów platform, którzy prowadzą działalność komercyjną w Unii, ale nie są ani rezydentem do celów podatkowych, ani nie są zarejestrowani w państwie członkowskim, ani nie mają w państwie członkowskim swojego miejsca zarządu, ani nie posiadają w państwie członkowskim stałego zakładu (zwanych dalej "zagranicznymi operatorami platform"). Zapewniłoby to równe warunki działania wszystkich platform cyfrowych oraz zapobiegłoby nieuczciwej konkurencji. Aby ułatwić osiągnięcie tego celu, zagraniczni operatorzy platform powinni mieć obowiązek rejestracji i składania sprawozdań w jednym państwie członkowskim na potrzeby działania na rynku wewnętrznym. Po cofnięciu rejestracji zagranicznego operatora platformy państwa członkowskie powinny zapewnić, by przy ponownej rejestracji w Unii taki zagraniczny operator platform był zobowiązany do przedstawiania danemu państwu członkowskiemu odpowiednich gwarancji, takich jak oświadczenie z mocą przysięgi lub depozyty zabezpieczające.
(15) Należy jednak ustanowić środki, które zmniejszyłyby obciążenie administracyjne zagranicznych operatorów platform i organów podatkowych państw członkowskich w przypadkach, gdy istnieją odpowiednie uzgodnienia, przy zapewnieniu wymiany równoważnych informacji między jurysdykcją spoza Unii a państwem członkowskim. W tych przypadkach właściwe byłoby zwolnienie operatorów platform, którzy zgłosili się w jurysdykcji spoza Unii, z obowiązku zgłaszania w państwie członkowskim w zakresie, w jakim informacje otrzymane przez państwo członkowskie dotyczą działalności objętej zakresem niniejszej dyrektywy i są równoważne z informacjami wymaganymi zgodnie z zasadami sprawozdawczości zawartymi w niniejszej dyrektywie. W celu wspierania współpracy administracyjnej w tej dziedzinie z jurysdykcjami spoza Unii oraz uznając potrzebę elastyczności w negocjacjach umów między państwami członkowskimi a jurysdykcjami spoza Unii, niniejsza dyrektywa powinna umożliwiać kwalifikowanemu operatorowi platformy z jurysdykcji spoza Unii zgłaszanie równoważnych informacji na temat sprzedawców podlegających zgłoszeniu wyłącznie organom podatkowym jurysdykcji spoza Unii, która z kolei przesyłałaby takie informacje administracjom podatkowym państw członkowskich. W stosownych przypadkach mechanizm ten powinien być uruchamiany, aby zapobiec zgłaszaniu i przekazywaniu równoważnych informacji więcej niż jeden raz.
(16) Z uwagi na fakt, że organy podatkowe na całym świecie stoją przed wyzwaniami związanymi z coraz bardziej rozwijającą się gospodarką platform cyfrowych, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) opracowała modelowe zasady sprawozdawczości dla operatorów platform w odniesieniu do sprzedawców w ramach gospodarki współdzielenia i gig ekonomii (zwane dalej "modelowymi zasadami"). Biorąc pod uwagę przewagę działalności transgranicznej prowadzonej przez platformy cyfrowe, a także aktywnych na nich sprzedawców, można racjonalnie oczekiwać, że jurysdykcje spoza Unii będą miały wystarczające zachęty, by pójść za przykładem Unii i wdrożyć gromadzenie i wzajemną automatyczną wymianę informacji na temat sprzedawców podlegających zgłoszeniu zgodnie z modelowymi zasadami. Chociaż te modelowe zasady nie są identyczne z zakresem niniejszej dyrektywy pod względem sprzedawców, na temat których należy zgłaszać informacje, oraz platform cyfrowych, za pomocą których informacje muszą być zgłaszane, oczekuje się jednak, że zasady te będą przewidywać zgłaszanie równoważnych informacji w odniesieniu do stosownych czynności objętych zakresem stosowania zarówno niniejszej dyrektywy, jak i modelowych zasad, które mogą zostać rozszerzone w celu objęcia dodatkowych stosownych czynności.
(17) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 5 . W szczególności Komisja powinna - w drodze aktów wykonawczych - określić, czy informacje, których wymiana jest wymagana na mocy umowy między właściwymi organami państwa członkowskiego a jurysdykcją spoza Unii, są równoważne z informacjami określonymi w niniejszej dyrektywie. Z uwagi na fakt, że zawieranie z jurysdykcjami spoza Unii umów w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania pozostaje w gestii państw członkowskich, działania Komisji mogłyby być również inicjowane na wniosek państwa członkowskiego. Ta procedura administracyjna powinna, bez zmiany zakresu i warunków niniejszej dyrektywy, zapewniać pewność prawa w odniesieniu do korelacji obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy i wszelkich umów o wymianie informacji, jakie państwa członkowskie mogą zawierać z jurysdykcjami spoza Unii. W tym celu należy również, na wniosek państwa członkowskiego, przewidzieć możliwość określenia równoważności, przed planowanym zawarciem takiej umowy. W przypadku gdy wymiana takich informacji opiera się na instrumencie wielostronnym, decyzję w sprawie równoważności należy podjąć w odniesieniu do całości odnośnych ram objętych takim instrumentem. Niemniej jednak nadal powinna istnieć możliwość podjęcia decyzji w sprawie równoważności, w stosownych przypadkach, w odniesieniu do instrumentu dwustronnego lub stosunku wymiany z indywidualną jurysdykcją spoza Unii.
(18) Ze względu na zapobieganie oszustwom podatkowym, uchylaniu się od opodatkowania i unikaniu opodatkowania, sprawozdawczość w zakresie działalności handlowej powinna obejmować najem nieruchomości, usługi świadczone osobiście, sprzedaż towarów i najem wszelkich środków transportu. Zakres takiej sprawozdawczości nie powinien obejmować działalności prowadzonej przez sprzedawcę działającego w roli pracownika operatora platformy.
(19) W celu obniżenia niepotrzebnych kosztów wynikających z obowiązku przestrzegania przepisów, ponoszonych przez sprzedawców, takich jak sieci hotelowe lub organizatorzy wycieczek, zajmujących się najmem nieruchomości, należy wprowadzić ograniczenie liczby zawieranych umów najmu dotyczących poszczególnej grupy obiektów najmu, po przekroczeniu której obowiązek sprawozdawczy nie miałby zastosowania. Niemniej jednak, aby uniknąć ryzyka obchodzenia obowiązków sprawozdawczych przez pośredników pojawiających się na platformach cyfrowych jako pojedynczy sprzedawca, a zarządzających dużą liczbą jednostek nieruchomości jednocześnie, należy wprowadzić odpowiednie zabezpieczenia.
(20) Osiągnięcie celu w postaci zapobiegania oszustwom podatkowym, uchylaniu się od opodatkowania oraz unikaniu opodatkowania można by zapewnić, nakładając na operatorów platform wymóg zgłaszania dochodów uzyskanych za pośrednictwem platform cyfrowych na wczesnym etapie, zanim organy podatkowe państw członkowskich dokonają ustalenia corocznej wysokości podatku. Aby ułatwić pracę organów podatkowych państw członkowskich, wymiana zgłaszanych informacji powinna mieć miejsce w ciągu jednego miesiąca od dokonania zgłoszenia. Aby ułatwić automatyczną wymianę informacji i wydajniej wykorzystywać zasoby, wymiana informacji powinna odbywać się elektronicznie poprzez istniejącą wspólną sieć łączności (CCN) stworzoną przez Unię.
(21) W przypadku gdy zagraniczni operatorzy platform przekazują odnośnym organom podatkowym jurysdykcji spoza Unii równoważne informacje na temat sprzedawców podlegających zgłoszeniu, oczekuje się, że organy podatkowe tych jurysdykcji zapewnią skuteczne wdrożenie procedur należytej staranności i obowiązków sprawozdawczych. Jednak w przypadkach, w których tak nie jest, zagraniczni operatorzy platform powinni być zobowiązani do rejestracji i składania sprawozdań w Unii, a państwa członkowskie powinny egzekwować obowiązki w zakresie rejestracji, należytej staranności i sprawozdawczości spoczywające na takich zagranicznych operatorach platform. W związku z tym państwa członkowskie powinny ustanowić przepisy dotyczące sankcji mających zastosowanie w razie naruszeń krajowych przepisów przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy oraz powinny podjąć wszystkie niezbędne środki w celu zapewnienia wprowadzenia tych sankcji w życie. Wybór sankcji pozostaje wprawdzie w gestii państw członkowskich, lecz przewidziane sankcje powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Biorąc pod uwagę, że platformy cyfrowe często mają szeroki zasięg geograficzny, właściwe jest, aby państwa członkowskie starały się działać w sposób skoordynowany, gdy dążą do egzekwowania zgodności z wymogami dotyczącymi rejestracji i sprawozdawczości mającymi zastosowanie do platform cyfrowych działających w jurysdykcjach spoza Unii, w tym - w ostateczności - do uniemożliwienia platformom cyfrowym działania w obrębie Unii. W granicach swoich kompetencji Komisja powinna ułatwiać koordynację takich działań państw członkowskich, uwzględniając tym samym wszelkie przyszłe wspólne środki wobec platform cyfrowych, jak również różnice w potencjalnych środkach dostępnych państwom członkowskim.
(22) Konieczne jest wzmocnienie przepisów dyrektywy 2011/16/UE dotyczących obecności urzędników jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego i prowadzenia kontroli jednoczesnych przez co najmniej dwa państwa członkowskie, aby zapewnić skuteczne stosowanie tych przepisów. W związku z tym odpowiedzi na wnioski o obecność urzędników innego państwa właściwy organ państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek powinien udzielać w określonym terminie. W przypadku gdy urzędnicy jednego państwa członkowskiego są obecni na terytorium innego państwa członkowskiego podczas postępowania administracyjnego lub uczestniczą w postępowaniu administracyjnym za pośrednictwem elektronicznych środków komunikacji, powinni oni podlegać uzgodnieniom proceduralnym określonym przez współpracujące państwo członkowskie, by bezpośrednio przesłuchiwać osoby fizyczne i analizować dokumentację.
(23) Państwo członkowskie, które zamierza prowadzić kontrolę jednoczesną, powinno mieć obowiązek powiadomienia pozostałych zainteresowanych państw członkowskich o swoim zamiarze. Ze względu na skuteczność i pewność prawa należy zapewnić, aby właściwy organ każdego zainteresowanego państwa członkowskiego był zobowiązany do udzielenia odpowiedzi w określonym terminie.
(24) Wielostronne kontrole prowadzone przy wsparciu programu Fiscalis 2020 ustanowionego na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1286/2013 6 ujawniły pozytywne skutki skoordynowanych kontroli co najmniej jednego podatnika, który jest przedmiotem wspólnego lub uzupełniającego zainteresowania właściwych organów co najmniej dwóch państw członkowskich. Takie wspólne działania są obecnie prowadzone wyłącznie na podstawie łącznego stosowania obowiązujących przepisów dotyczących obecności urzędników jednego państwa członkowskiego na terytorium innych państw członkowskich oraz kontroli jednoczesnych. Jednak w wielu przypadkach praktyka ta pokazała, że potrzebne są dalsze usprawnienia w celu zapewnienia pewności prawa.
(25) Należy zatem uzupełnić dyrektywę 2011/16/UE szeregiem przepisów doprecyzowujących ramy i główne zasady, które powinny mieć zastosowanie w przypadku gdy właściwe organy państw członkowskich zdecydują się skorzystać ze środka w postaci wspólnej kontroli. Wspólne kontrole powinny stanowić dodatkowe dostępne narzędzie współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi w dziedzinie opodatkowania, które uzupełniałoby istniejące ramy zapewniające możliwość obecności w urzędach administracyjnych urzędników innego państwa członkowskiego, udział w postępowaniach administracyjnych, a także kontrole jednoczesne. Wspólne kontrole przyjmowałyby formę postępowań administracyjnych prowadzonych wspólnie przez właściwe organy co najmniej dwóch państw członkowskich i dotyczyłyby co najmniej jednej osoby będącej przedmiotem wspólnego lub uzupełniającego zainteresowania właściwych organów tych państw członkowskich. Wspólne kontrole mogą odgrywać ważną rolę, jeżeli chodzi o wkład w lepsze funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Wspólne kontrole powinny być skonstruowane w taki sposób, by zapewniać podatnikom pewność prawa dzięki jasnym przepisom proceduralnym, w tym środkom służącym ograniczeniu ryzyka podwójnego opodatkowania.
(26) Do celów zapewnienia pewności prawa przepisy dyrektywy 2011/16/UE w odniesieniu do wspólnych kontroli powinny również zawierać główne aspekty dalszych szczegółów tego narzędzia, takie jak określony termin odpowiedzi na wniosek o przeprowadzenie wspólnej kontroli, zakres praw i obowiązków urzędników uczestniczących we wspólnej kontroli oraz proces prowadzący do sporządzenia końcowego sprawozdania ze wspólnej kontroli. Tych przepisów dotyczących wspólnych kontroli nie należy interpretować jako przesądzających o wszelkich procedurach, które miałyby miejsce w danym państwie członkowskim zgodnie z jego prawem krajowym wskutek lub w następstwie wspólnej kontroli, takich jak naliczenie lub ustalenie wysokości podatku w drodze decyzji organów podatkowych państw członkowskich, procedura odwoławcza lub rozliczeniowa związana z taką decyzją lub dostępne dla podatników środki odwoławcze wynikające z tych procedur. W celu zapewnienia pewności prawa sprawozdanie końcowe ze wspólnej kontroli powinno odzwierciedlać ustalenia uzgodnione przez zainteresowane właściwe organy. Ponadto zainteresowane właściwe organy mogłyby również uzgodnić, że sprawozdanie końcowe ze wspólnej kontroli obejmuje wszelkie kwestie, co do których nie udało się osiągnąć porozumienia. Wspólnie uzgodnione ustalenia sprawozdania końcowego ze wspólnej kontroli powinny zostać uwzględnione w odpowiednich instrumentach wydanych przez właściwe organy uczestniczących państw członkowskich w następstwie tej wspólnej kontroli.
(27) W celu zapewnienia pewności prawa należy zapewnić, aby wspólne kontrole były przeprowadzane we wcześniej uzgodniony i skoordynowany sposób oraz zgodnie z przepisami i wymogami proceduralnymi państwa członkowskiego, w którym przeprowadzane są czynności w ramach wspólnej kontroli. Wymogi takie mogą również obejmować obowiązek zapewnienia, by urzędnicy państwa członkowskiego, którzy brali udział we wspólnej kontroli w innym państwie członkowskim, brali również, w razie konieczności, udział w ewentualnej procedurze dotyczącej skarg, weryfikacji lub procedurze odwoławczej w tym państwie członkowskim.
(28) Prawa i obowiązki urzędników biorących udział we wspólnej kontroli, jeżeli są oni obecni w czynnościach przeprowadzanych w innym państwie członkowskim, powinny być określane zgodnie z prawem państwa członkowskiego, w którym przeprowadzane są czynności w ramach wspólnej kontroli. Jednocześnie, przestrzegając prawa państwa członkowskiego, w którym przeprowadzane są czynności w ramach wspólnej kontroli, urzędnicy innego państwa członkowskiego nie powinni wykonywać żadnych uprawnień, które wykraczałyby poza zakres uprawnień przyznanych im na mocy prawa ich państwa członkowskiego.
(29) Chociaż celem przepisów dotyczących wspólnych kontroli jest zapewnienie użytecznego narzędzia współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania, żaden przepis niniejszej dyrektywy nie powinien być interpretowany jako sprzeczny z ustanowionymi zasadami współpracy państw członkowskich w sprawach sądowych.
(30) Istotne jest, aby co do zasady informacje przekazywane na mocy dyrektywy 2011/16/UE wykorzystywano do celów ustalenia wysokości, stosowania i egzekwowania podatków objętych zakresem przedmiotowym wspomnianej dyrektywy. Chociaż do tej pory nie było to wykluczone, niejasne ramy spowodowały pojawienie się braku pewności co do wykorzystywania informacji. W związku z tym oraz uwzględniając znaczenie, jakie ma VAT dla funkcjonowania rynku wewnętrznego, należy wyjaśnić, że informacje przekazywane między państwami członkowskimi można wykorzystywać także do celów ustalenia wysokości, stosowania i egzekwowania VAT oraz innych podatków pośrednich.
(31) Państwo członkowskie przekazujące innemu państwu członkowskiemu informacje do celów podatkowych powinno zezwalać na wykorzystanie tych informacji do innych celów, o ile jest to dozwolone na mocy prawa krajowego obu państw członkowskich. Dane państwo członkowskie może to zrobić, zezwalając na inne wykorzystanie po otrzymaniu obowiązkowego wniosku drugiego państwa członkowskiego, albo przekazując wszystkim państwom członkowskim wykaz dozwolonych innych celów.
(32) Aby pomóc administracjom podatkowym uczestniczącym w wymianie informacji na mocy niniejszej dyrektywy, państwa członkowskie - wspomagane przez Komisję - powinny opracować praktyczne ustalenia, w tym w stosownych przypadkach porozumienie między współadministratorami danych, porozumienie między podmiotem przetwarzającym a administratorem danych lub wzory takich porozumień. Jedynie osoby należycie akredytowane przez działający w Komisji organ ds. akredytacji bezpieczeństwa (SAA) mogą mieć dostęp do informacji przekazywanych na mocy dyrektywy 2011/16/UE i dostarczanych drogą elektroniczną przy użyciu CCN i wyłącznie w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do obsługi, prowadzenia i rozwijania centralnej bazy danych dotyczącej współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania oraz CCN. Komisja jest również odpowiedzialna za zapewnienie bezpieczeństwa centralnej bazy danych dotyczącej współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania oraz CCN.
(33) Aby zapobiec incydentom związanym z naruszeniem ochrony danych i ograniczyć potencjalne szkody, sprawą najwyższej wagi jest poprawa bezpieczeństwa wszystkich danych wymienianych między właściwymi organami państw członkowskich w ramach dyrektywy 2011/16/UE. W związku z tym należy uzupełnić tę dyrektywę o przepisy dotyczące procedury, która ma być stosowana przez państwa członkowskie i Komisję w przypadku naruszenia ochrony danych w państwie członkowskim, a także w przypadkach, w których naruszenie ma miejsce w CCN. Biorąc pod uwagę wrażliwy charakter danych, które mogą być przedmiotem naruszenia ochrony danych, należałoby przewidzieć środki takie jak wystąpienie z wnioskiem o zawieszenie wymiany informacji z państwem lub państwami członkowskimi, w których nastąpiło naruszenie ochrony danych, lub zawieszenie dostępu do CCN dla jednego państwa członkowskiego lub większej ich liczby do czasu usunięcia naruszenia ochrony danych. Ze względu na techniczny charakter procesów związanych z wymianą danych, państwa członkowskie - wspomagane przez Komisję - powinny uzgodnić praktyczne ustalenia niezbędne do wdrożenia procedur, które należy stosować w przypadku naruszenia ochrony danych, i środków, które należy podjąć, aby zapobiec naruszeniom ochrony danych w przyszłości.
(34) Aby zapewnić jednolite warunki wykonania dyrektywy 2011/16/UE, zwłaszcza w zakresie automatycznej wymiany informacji między właściwymi organami, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze do przyjęcia standardowego formularza zawierającego ograniczoną liczbę elementów, w tym ustalenia językowe. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011.
(35) Zgodnie z art. 42 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 7 zasięgnięto opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych.
(36) Wszelkie przetwarzanie danych osobowych w ramach dyrektywy 2011/16/UE powinno pozostać zgodne z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 8 oraz z rozporządzeniem (UE) 2018/1725. Przetwarzanie danych jest określone w dyrektywie 2011/16/UE wyłącznie w celu służenia ogólnemu interesowi publicznemu, a mianowicie kwestiom podatkowym oraz na potrzeby zwalczania oszustw podatkowych, uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania, na potrzeby ochrony dochodów podatkowych i promowania sprawiedliwego opodatkowania, co zwiększa możliwości włączenia społecznego, politycznego i ekonomicznego w państwach członkowskich. W związku z tym w dyrektywie 2011/16/UE należy zaktualizować odniesienia do odpowiedniego prawa Unii dotyczącego ochrony danych i rozszerzyć je na przepisy wprowadzone niniejszą dyrektywą. Ma to szczególne znaczenie dla zapewninia pewności prawa administratorom danych i podmiotom przetwarzającym w rozumieniu rozporządzenia (UE) 2016/679 i rozporządzenia (UE) 2018/1725 przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony praw osób, których dane dotyczą.
(37) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. W szczególności w niniejszej dyrektywie dąży się do zapewnienia pełnego poszanowania prawa do ochrony danych osobowych oraz wolności prowadzenia działalności gospodarczej.
(38) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie skuteczna współpraca administracyjna między państwami członkowskimi w warunkach zgodnych z właściwym funkcjonowaniem rynku wewnętrznego, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, ponieważ osiągnięcie celu niniejszej dyrektywy, jakim jest poprawa współpracy między administracjami podatkowymi, wymaga jednolitych zasad, które będą skuteczne w sytuacjach transgranicznych, natomiast możliwe jest lepsze osiągnięcie go na poziomie Unii, może ona przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(39) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/16/UE,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
