a także mając na uwadze, co następuje:(1) Finansowanie przez państwo, które spełnia kryteria określone w art. 107 ust. 1 Traktatu, stanowi pomoc państwa i zgodnie z art. 108 ust. 3 Traktatu powinno zostać zgłoszone Komisji. Jednakże na mocy art. 109 Traktatu Rada może określić kategorie pomocy, które są zwolnione z wymogu zgłoszenia. Zgodnie z art. 108 ust. 4 Traktatu Komisja może przyjąć rozporządzenia dotyczące takich kategorii pomocy państwa. Na mocy rozporządzenia (WE) nr 994/98 Rada postanowiła, zgodnie z art. 109 Traktatu, że pomoc de minimis może stanowić jedną z takich kategorii. Na tej podstawie uznaje się, że pomoc de minimis, czyli pomoc przyznana jednemu przedsiębiorstwu w danym okresie, która nie przekracza pewnej określonej kwoty, nie spełnia wszystkich kryteriów określonych w art. 107 ust. 1 Traktatu i w związku z tym nie podlega procedurze zgłoszenia.
(2) Komisja w licznych decyzjach wyjaśniała pojęcie pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu. Komisja określiła również kierunki swoich działań w odniesieniu do pułapu de minimis, poniżej którego można uznać, że art. 107 ust. 1 nie ma zastosowania, najpierw w zawiadomieniu w sprawie stosowania zasady de minimis do pomocy państwa 3 , a następnie w rozporządzeniach Komisji: (WE) nr 69/2001 4 i (WE) nr 1998/2006 5 . Ze względu na specjalne zasady stosowane w sektorze rybołówstwa i akwakultury oraz ze względu na ryzyko, że nawet niskie kwoty pomocy mogłyby spełniać kryteria określone w art. 107 ust. 1 Traktatu, sektor rybołówstwa i akwakultury wyłączono z zakresu stosowania powyższych rozporządzeń. Komisja przyjęła już pewną liczbę rozporządzeń określających zasady dotyczące pomocy de minimis przyznawanej w sektorze rybołówstwa i akwakultury; ostatnim z nich było rozporządzenie (WE) nr 875/2007 6 . Na mocy tego rozporządzenia łączną kwotę pomocy de minimis przyznanej jednemu przedsiębiorstwu prowadzącemu działalność w sektorze rybołówstwa uznawano za niespełniającą wszystkich warunków określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu WE, jeżeli nie przekraczała ona 30.000 EUR na beneficjenta w okresie trzech lat podatkowych oraz łącznej kwoty określonej dla każdego państwa członkowskiego i stanowiącej 2,5 % rocznej produkcji sektora rybołówstwa. W świetle doświadczenia zdobytego podczas stosowania rozporządzenia (WE) nr 875/2007 należy dokonać przeglądu niektórych warunków ustanowionych w tym rozporządzeniu oraz zastąpić je nowym.
(3) Pułap pomocy de minimis, którą jedno przedsiębiorstwo może otrzymać przez okres trzech lat od jednego państwa członkowskiego, należy utrzymać na wysokości 30.000 EUR. Pułap ten jest niezbędny do zagwarantowania, że można uznać, iż środek wchodzący w zakres niniejszego rozporządzenia nie wywiera wpływu na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi, nie zakłóca konkurencji ani nie grozi jej zakłóceniem, jeżeli łączna kwota takiej pomocy przyznanej wszystkim przedsiębiorstwom w sektorze rybołówstwa i akwakultury w okresie trzech lat nie przekracza łącznej kwoty określonej dla każdego państwa członkowskiego i stanowiącej 2,5 % rocznych obrotów sektora rybołówstwa, tj. z działalności w zakresie połowów, przetwórstwa i akwakultury (górny limit krajowy).
(4) Do celów reguł konkurencji określonych w Traktacie przedsiębiorstwem jest każda jednostka wykonująca działalność gospodarczą niezależnie od jej formy prawnej i sposobu finansowania 7 . Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że wszystkie podmioty, które są kontrolowane (prawnie lub faktycznie) przez ten sam podmiot, należy traktować jako jedno przedsiębiorstwo 8 . Aby zagwarantować pewność prawa i ograniczyć obciążenia administracyjne, niniejsze rozporządzenie powinno zawierać wyczerpujący wykaz jasnych kryteriów określających, w jakich okolicznościach co najmniej dwie jednostki gospodarcze z tego samego państwa członkowskiego należy uznać za jedno przedsiębiorstwo. Spośród utrwalonych kryteriów służących określeniu "powiązanych jednostek gospodarczych" w definicji małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP), określonej w zaleceniu Komisji 2003/361/WE 9 i w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 800/2008 10 , Komisja wybrała te kryteria, które są właściwe do celów niniejszego rozporządzenia. Kryteria te są już znane organom publicznym i powinny obowiązywać, z uwagi na zakres niniejszego rozporządzenia, zarówno w odniesieniu do MŚP, jak i dużych przedsiębiorstw. Kryteria te powinny zapewnić, że grupa powiązanych jednostek gospodarczych zostanie uznana za jedno przedsiębiorstwo do celów stosowania zasady de minimis, natomiast jednostki gospodarcze, które są ze sobą powiązane wyłącznie dlatego, że każda z nich jest bezpośrednio związana z danym organem publicznym lub danymi organami publicznymi, nie będą traktowane jako wzajemnie powiązane. Uwzględnia się tym samym szczególną sytuację jednostek gospodarczych, które są kontrolowane przez ten sam organ publiczny lub te same organy publiczne, ale które mogą posiadać niezależne uprawnienia decyzyjne.
(5) Biorąc pod uwagę zakres wspólnej polityki rybołówstwa oraz definicję sektora rybołówstwa i akwakultury określoną w art. 5 lit. d) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1379/2013 11 niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do przedsiębiorstw prowadzących działalność w zakresie produkcji, przetwórstwa i wprowadzania do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury.
(6) Ogólną zasada jest, że nie należy udzielać żadnej pomocy w sytuacji, gdy prawo UE, a w szczególności zasady wspólnej polityki rybołówstwa, nie są przestrzegane. Zasada ta ma zastosowanie również do pomocy de minimis.
(7) Ze względu na potrzebę zapewnienia spójności z celami wspólnej polityki rybołówstwa oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia należy w szczególności wyłączyć pomoc na zakup statków rybackich, pomoc na rzecz wymiany lub modernizacji głównych lub dodatkowych silników statków rybackich oraz pomoc na jakiekolwiek operacje niekwalifikowalne na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 12 .
(8) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że z dniem przyjęcia przez Unię aktów prawnych w celu ustanowienia wspólnej organizacji rynku w danym sektorze rolnictwa państwa członkowskie mają obowiązek powstrzymania się od wszelkich działań mogących zaszkodzić takiej organizacji lub wprowadzających od niej odstępstwa 13 . Zasada ta stosuje się również do sektora rybołówstwa i akwakultury. W związku z tym niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy, której kwotę ustala się na postawie ceny lub ilości produktów nabytych lub wprowadzonych do obrotu. Nie powinno też mieć zastosowania do wsparcia, które wiąże się z obowiązkiem dzielenia się środkami pomocy z producentami surowców.
(9) Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy wywozowej ani pomocy uwarunkowanej pierwszeństwem użycia produktów krajowych w stosunku do produktów przywożonych. Nie powinno mieć ono zwłaszcza zastosowania do pomocy na tworzenie i funkcjonowanie sieci dystrybucyjnej w innych państwach członkowskich lub państwach trzecich. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych bądź kosztów badań lub usług doradczych potrzebnych do wprowadzenia nowego lub już istniejącego produktu na nowy rynek w innym państwie członkowskim lub w kraju trzecim zwykle nie stanowi pomocy wywozowej.
(10) Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury oraz w innych sektorach lub obszarach działalności wchodzących w zakres rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 14 , to przepisy powyższego rozporządzenia powinny stosować się do pomocy przyznanej w związku z działalnością w sektorach lub obszarach działalności wchodzących w zakres stosowania tego rozporządzenia, pod warunkiem że dane państwo członkowskie zapewni za pomocą odpowiednich środków, takich jak rozdzielenie działalności lub wyodrębnienie kosztów, że działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury nie odniesie korzyści z pomocy de minimis przyznanej zgodnie z tym rozporządzeniem.
(11) Jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury oraz w sektorze produkcji podstawowej produktów rolnych, to przepisy niniejszego rozporządzenia stosują się do pomocy przyznanej w związku z działalnością w sektorze rybołówstwa i akwakultury, pod warunkiem że dane państwo członkowskie zapewni za pomocą odpowiednich środków, takich jak rozdzielenie działalności lub wyodrębnienie kosztów, że działalność w zakresie produkcji podstawowej produktów rolnych nie odniesie korzyści z pomocy de minimis przyznanej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
(12) W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić przepisy uniemożliwiające obejście maksymalnych poziomów intensywności pomocy określonych w szczegółowych rozporządzeniach lub decyzjach Komisji. Należy również ustanowić jasne i łatwe do zastosowania zasady dotyczące kumulacji.
(13) Okres trzech lat brany pod uwagę do celów niniejszego rozporządzenia należy oceniać w sposób ciągły, zatem dla każdego przypadku nowej pomocy de minimis należy uwzględnić łączną kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku podatkowego oraz dwóch poprzedzających lat podatkowych.
(14) W niniejszym rozporządzeniu nie wyklucza się sytuacji, w której środka można nie uznać za pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu na podstawie innych przesłanek niż te wymienione w tym rozporządzeniu, na przykład gdy środek spełnia warunki testu prywatnego inwestora lub nie wiąże się z przekazaniem zasobów państwowych. W szczególności finansowanie unijne zarządzane centralnie przez Komisję, które nie jest bezpośrednio ani pośrednio kontrolowane przez państwo członkowskie, nie stanowi pomocy państwa i nie powinno być uwzględniane przy określaniu, czy przestrzegano odpowiedniego pułapu lub górnego limitu krajowego.
(15) W trosce o przejrzystość, równe traktowanie i możliwość skutecznego monitorowania niniejsze rozporządzenie powinno się stosować jedynie do pomocy de minimis, w odniesieniu do której możliwe jest wcześniejsze dokładne obliczenie ekwiwalentu dotacji brutto bez konieczności przeprowadzania oceny ryzyka ("pomoc przejrzysta"). Takiego dokładnego obliczenia można przykładowo dokonać w odniesieniu do dotacji, dopłat do oprocentowania, ograniczonych zwolnień podatkowych lub innych instrumentów, które przewidują pewien maksymalny poziom, gwarantujący nieprzekroczenie odpowiedniego pułapu. Określenie maksymalnego poziomu oznacza, że tak długo, jak dokładna kwota pomocy jest nieznana lub jeszcze nieznana, państwo członkowskie musi przyjąć, że kwota ta jest równa maksymalnemu poziomowi, aby zagwarantować, że połączenie kilku środków pomocy nie przekroczy pułapu ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu, oraz zastosować zasady dotyczące kumulacji pomocy.
(16) W trosce o przejrzystość, równe traktowanie oraz prawidłowe stosowanie pułapu de minimis, wszystkie państwa członkowskie powinny stosować tę samą metodę obliczeń. Aby ułatwić obliczenia, kwota pomocy przyznanej w innej formie niż dotacje pieniężne powinna zostać przeliczona na ekwiwalent dotacji brutto. Przy obliczaniu ekwiwalentu dotacji brutto dla przejrzystych rodzajów pomocy innych niż dotacje oraz pomocy wypłacanej w kilku ratach należy stosować rynkowe stopy procentowe obowiązujące w chwili przyznawania takiej pomocy. Mając na względzie jednolite, przejrzyste i proste stosowanie zasad pomocy państwa, stopami rynkowymi stosowanymi do celów niniejszego rozporządzenia powinny być stopy referencyjne, określone w komunikacie Komisji w sprawie zmiany metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych 15 .
(17) Pomoc w formie pożyczek, w tym pomoc de minimis na finansowanie ryzyka w formie pożyczek, należy uznać za przejrzystą pomoc de minimis, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto został obliczony na podstawie rynkowych stóp procentowych obowiązujących w chwili przyznania pomocy. W celu uproszczenia obsługi niewielkich pożyczek udzielanych na krótki okres w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić jasną, łatwą do zastosowania zasadę uwzględniającą zarówno kwotę pożyczki, jak i czas jej trwania. Z doświadczenia Komisji wynika, że w przypadku pożyczek objętych zabezpieczeniem pokrywającym co najmniej 50 % pożyczki i nieprzekraczających kwoty 150.000 EUR oraz udzielonych na okres nie dłuższy niż pięć lat, albo nieprzekraczających kwoty 75.000 EUR oraz udzielonych na okres nie dłuższy niż dziesięć lat, można uznać, że ekwiwalent dotacji brutto nie przekracza pułapu de minimis. Zważywszy na trudności związane z określeniem ekwiwalentu dotacji brutto pomocy przyznanej przedsiębiorstwom, które mogą nie być w stanie spłacić pożyczki, powyższej reguły nie powinno się stosować do takich przedsiębiorstw.
(18) Pomocy w formie dokapitalizowania nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że łączna wartość dokapitalizowania ze środków publicznych nie przekracza pułapu de minimis. Pomocy w formie finansowania podwyższonego ryzyka w postaci inwestycji kapitałowych i quasi-kapitałowych, o której mowa w wytycznych dotyczących finansowania ryzyka 16 , nie należy uznawać za przejrzystą pomoc de minimis, chyba że kapitał dostarczany w ramach środka nie przekracza pułapu de minimis.
(19) Pomoc w formie gwarancji, w tym pomoc de minimis na finansowanie ryzyka, należy uznać za przejrzystą, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie "bezpiecznych stawek" określonych w zawiadomieniu Komisji w odniesieniu do rodzajów danych przedsiębiorstw 17 . W celu uproszczenia obsługi gwarancji udzielanych na krótki okres i zabezpieczających do 80 % stosunkowo niewielkich pożyczek w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić jasną, łatwą do zastosowania zasadę uwzględniającą zarówno kwotę pożyczki bazowej, jak i czas trwania gwarancji. Zasady tej nie należy stosować w odniesieniu do gwarancji na transakcje bazowe niestanowiące pożyczki, np. gwarancji na transakcje kapitałowe. Jeżeli gwarancja nie przekracza 80 % pożyczki bazowej, gwarantowana kwota nie przekracza 225.000 EUR, a czas trwania gwarancji nie przekracza pięciu lat, można uznać, że ekwiwalent dotacji brutto danej gwarancji nie przekracza pułapu de minimis. Tak samo jest w przypadku, gdy gwarancja nie przekracza 80 % pożyczki bazowej, gwarantowana kwota nie przekracza 112.500 EUR, a czas trwania gwarancji nie przekracza dziesięciu lat. Ponadto państwa członkowskie mogą skorzystać z metody obliczania ekwiwalentu dotacji brutto gwarancji, która to metoda została zgłoszona Komisji na podstawie innego rozporządzenia Komisji w obszarze pomocy państwa obowiązującego w danym okresie i która została zatwierdzona przez Komisję jako zgodna z obwieszczeniem w sprawie gwarancji lub aktem zastępującym to obwieszczenie; rozwiązanie takie możliwe jest pod warunkiem że zatwierdzona metoda wyraźnie odnosi się do przedmiotowego rodzaju gwarancji i rodzaju transakcji bazowej w kontekście stosowania niniejszego rozporządzenia. Zważywszy na trudności związane z określeniem ekwiwalentu dotacji brutto pomocy przyznanej przedsiębiorstwom, które mogą nie być w stanie spłacić pożyczki, powyższej reguły nie powinno się stosować do takich przedsiębiorstw.
(20) Jeżeli program pomocy de minimis jest wdrażany przez pośredników finansowych, należy zagwarantować, że nie otrzymują oni żadnej pomocy państwa. Można to zrobić np. poprzez wprowadzenie wymogu, by pośrednicy finansowi korzystający z gwarancji państwa opłacali odpowiadające stawkom rynkowym składki, lub by w całości przenosili wszelką korzyść na beneficjentów końcowych, lub poprzez przestrzeganie pułapu de minimis i innych warunków określonych w niniejszym rozporządzeniu również na poziomie pośredników.
(21) Bezpośrednio po zgłoszeniu danego środka pomocy przez państwo członkowskie Komisja może zbadać, czy środek ten - niebędący dotacją, pożyczką, gwarancją, dokapitalizowaniem ani środkiem z zakresu finansowania podwyższonego ryzyka pod postacią inwestycji kapitałowej lub quasi-kapitałowej - prowadzi do powstania ekwiwalentu dotacji brutto o wartości mniejszej niż wysokość pułapu de minimis, przez co mógłby zostać objęty przepisami niniejszego rozporządzenia.
(22) Komisja jest zobowiązana do dopilnowania, by przestrzegano zasad pomocy państwa; zgodnie z zasadą współpracy ustanowioną w art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej państwa członkowskie powinny ułatwiać wypełnianie tego zadania poprzez ustanowienie niezbędnych mechanizmów gwarantujących, że łączna kwota pomocy przyznanej zgodnie z zasadą de minimis jednemu przedsiębiorstwu nie przekroczy łącznego dopuszczalnego pułapu. W tym celu, przyznając pomoc de minimis, państwo członkowskie powinno informować zainteresowane przedsiębiorstwo o kwocie przyznanej pomocy de minimis, o tym, że ma ona charakter de minimis, oraz wyraźnie odesłać do niniejszego rozporządzenia. Państwa członkowskie powinny zostać zobowiązane do monitorowania udzielonej pomocy, aby zapewnić nieprzekraczanie odpowiednich pułapów oraz przestrzeganie reguł dotyczących kumulacji. Aby wywiązać się z tego obowiązku, zainteresowane państwo członkowskie powinno przed przyznaniem takiej pomocy uzyskać od przedsiębiorstwa oświadczenie o wszelkiej innej pomocy de minimis objętej niniejszym rozporządzeniem lub innymi rozporządzeniami w sprawie de minimis, otrzymanej w danym roku podatkowym oraz w dwóch poprzednich latach podatkowych. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość ustanowienia centralnego rejestru obejmującego pełne informacje dotyczące przyznanej pomocy de minimis i weryfikowania, czy udzielenie nowej pomocy nie powoduje przekroczenia odpowiedniego pułapu.
(23) Przed przyznaniem wszelkiej nowej pomocy de minimis państwa członkowskie powinny sprawdzić, czy w wyniku przyznania nowej pomocy de minimis pułap de minimis lub górny limit krajowy w danym państwie członkowskim nie zostanie przekroczony oraz czy spełniono inne warunki określone w niniejszym rozporządzeniu.
(24) Uwzględniając doświadczenie Komisji, a w szczególności konieczność systematycznego dokonywania przeglądu jej polityki w zakresie pomocy państwa, właściwe jest ograniczenie okresu stosowania niniejszego rozporządzenia. Na wypadek gdyby niniejsze rozporządzenie przestało obowiązywać i nie zostało przedłużone, państwa członkowskie powinny dysponować sześciomiesięcznym okresem dostosowawczym w odniesieniu do pomocy de minimis objętej niniejszym rozporządzeniem,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
