Rozporządzenie 3510/80 w sprawie definicji pojęcia produktów pochodzących do celów stosowania preferencji taryfowych przyznanych przez Europejską Wspólnotę Gospodarczą w odniesieniu do niektórych produktów z krajów rozwijających się

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (EWG) NR 3510/80

z dnia 23 grudnia 1980 r.

w sprawie definicji pojęcia produktów pochodzących do celów stosowania preferencji taryfowych przyznanych przez Europejską Wspólnotę Gospodarczą w odniesieniu do niektórych produktów z krajów rozwijających się

.................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Niektóre zmiany niniejszego aktu prawnego nie zostały bezpośrednio naniesione na tekst, ponieważ akty wprowadzające zmiany nie zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - polskim wydaniu specjalnym. Jednostki redakcyjne tekstu zmienione przez te akty zostały wyróżnione kursywą, natomiast ich aktualna treść została podana w wersji anglojęzycznej w przypisie znajdującym się przy zmienionej jednostce.

.................................................

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 3322/80 z dnia 16 grudnia 1980 r. ustanawiające wieloletni plan ogólnych preferencji taryfowych oraz jego stosowanie w 1981 r. w odniesieniu do niektórych produktów przemysłowych pochodzących z krajów rozwijających się⁽¹⁾, w szczególności jego art. 1,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 3320/80 z dnia 16 grudnia 1980 r. w sprawie ustanowienia, przydzielania i zarządzania wspólnotowymi preferencjami taryfowymi w odniesieniu do wyrobów włókienniczych pochodzących z krajów i terytoriów rozwijających się⁽²⁾, w szczególności jego art. 1,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 3321/80 z dnia 16 grudnia 1980 r. ustanawiające wieloletni plan ogólnych preferencji taryfowych oraz jego stosowanie w 1981 r. w odniesieniu do niektórych produktów rolnych, pochodzących z krajów rozwijających się⁽³⁾, w szczególności jego art. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

dla wszystkich produktów objętych powyższymi rozporządzeniami niezbędne jest uchwalenie przepisów określających warunki, na jakich towary te nabywają właściwość produktów pochodzących z krajów rozwijających się, sposób dokumentowania tej właściwości i zasady jej weryfikacji. Właściwe jest w tym celu przyjęcie przepisów rozporządzenia (EWG) nr 3067/79 z dnia 20 grudnia 1979 r.⁽⁴⁾ w sprawie definicji pojęcia produktów pochodzących do celów stosowania preferencji taryfowych przyznanych przez Europejską Wspólnotę Gospodarczą w odniesieniu do niektórych krajów rozwijających się; niezbędne jest uzupełnienie tego rozporządzenia w następstwie zdobytych doświadczeń;

decyzja przedstawicieli Rządów Państw Członkowskich Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali zebranych w Radzie z dnia 16 grudnia 1980 r. ustanawiająca na rok 1981 ogólne preferencje taryfowe na niektóre wyroby stalowe pochodzące z krajów rozwijających się (80/1185/EWWiS) ⁽⁵⁾ przewiduje, że pojęcie produktów pochodzących z krajów rozwijających się należy określić na podstawie procedury ustanowionej w art. 14 rozporządzenia Rady (EWG) nr 802/68 z dnia 27 czerwca 1968 r. ⁽⁶⁾ dotyczącego wspólnej definicji pojęcia pochodzenia towarów, zasady działania w tym celu powinny być takie same jak te ustanowione dla innych towarów;

niezbędne jest przyjęcie przepisów przejściowych z korzyścią dla tych krajów, których niektóre produkty uprzednio nie korzystały z preferencji taryfowych;

środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Pochodzenia,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ  I

Artykuł  1 ¹

1. Do celów stosowania przepisów dotyczących preferencji taryfowych, przyznanych przez Wspólnotę na niektóre produkty pochodzące z krajów rozwijających się, za produkty pochodzące z kraju korzystającego z tych preferencji (zwanego dalej "krajem beneficjentem"), pod warunkiem że produkty te przywiezione bezpośrednio do Wspólnoty, w rozumieniu art. 5, uważa się:

a) produkty całkowicie uzyskane w tym kraju;

b) produkty uzyskane w tym kraju do produkcji których wykorzystuje się produkty inne niż określone w lit. a), pod warunkiem że produkty te poddano wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w rozumieniu art. 3.

2. Produkty wymienione w wykazie C są wyłączone z zakresu niniejszego rozporządzenia.

Artykuł  2

Za uzyskane całkowicie w kraju beneficjencie w rozumieniu art. 1 lit. uważa się:

a) produkty mineralne wydobyte w tym kraju z ziemi lub dna morskiego;

b) produkty roślinne tam zebrane;

c) żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane;

d) produkty uzyskane z wyhodowanych tam zwierząt;

e) produkty uzyskane przez polowanie lub rybołówstwo tam prowadzone;

f) produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z morza przez statki danego kraju;

g) produkty wytworzone na pokładzie statków do przetwórni danego kraju wyłącznie z produktów określonych w lit. f);

h) artykuły zużyte tam zebrane, nadające się wyłącznie do odzyskiwania surowców;

i) odpady i złom powstające w wyniku działalności wytwórczej tam prowadzonej;

j) produkty tam wytworzone wyłącznie z produktów określonych w lit. a)-i).

Artykuł  3

1. Do celów stosowania przepisów art. 1 lit. b) za wystarczającą obróbkę lub przetwarzanie uważa się:

a) obróbkę lub przetwarzanie, w wyniku których uzyskane produkty podlegają zaklasyfikowaniu do pozycji taryfowej innej niż ta, która obejmuje każdy obrobiony lub przetworzony produkt; z wyjątkiem jednakże obróbki lub przetwarzania określonych w wykazie A, które podlegają szczególnym przepisom tego wykazu;

b) obróbkę lub przetwarzanie określone w wykazie B.

Wyrazy "sekcja", "dział" i "pozycja taryfowa" oznaczają odpowiednio sekcje, działy i pozycje taryfowe nomenklatury klasyfikacji towarów w taryfie celnej Rady Współpracy Celnej.

2. Jeżeli dla danego uzyskanego produktu norma procentowa, określona w wykazie A i wykazie B ogranicza wartość materiałów i części, które mogą być stosowane, całkowita wartość tych materiałów i części, nawet jeśli zmieniły pozycję taryfową w wyniku obróbki, przetworzenia lub montażu w granicach i na warunkach ustanowionych w każdym z tych wykazów, nie może przekroczyć, w odniesieniu do wartości uzyskanego produktu, wartości odpowiadającej albo wspólnym stawkom, jeżeli stawki te są jednakowe w obu wykazach, albo wyższym od obu, jeżeli są różnej wysokości.

3. Do celów stosowania art. 1 lit. b) w każdym wypadku za niewystarczającą obróbkę lub przetwarzanie w celu nadania statusu produktów, bez względu na to, czy występuje zmiana pozycji taryfowej, uważa się:

a) czynności zapewniające zachowanie produktów w dobrym stanie podczas transportu i składowania w jego pierwotnym stanie (wietrzenie, rozkładanie, suszenie, chłodzenie, umieszczanie w soli, dwutlenku siarki lub innych roztworach wodnych, usuwanie uszkodzonych części i podobne operacji);

b) proste czynności polegające na usuwaniu kurzu, przesiewaniu lub sortowaniu, segregowaniu, klasyfikowaniu, dobieraniu (łącznie z kompletowaniem zestawów towarów), myciu, malowaniu i rozcinaniu;

c) i) zmiany opakowania oraz rozdzielanie i łączenie przesyłek,

ii) zwykłe umieszczenie w butlach, kolbach, workach, skrzyniach, pudłach, umocowywanie na kartach lub tablicach itd., oraz wszystkie inne proste czynności związane z pakowaniem;

d) znakowanie samych produktów lub ich opakowań, etykietowanie lub umieszczanie na nich innych podobnych znaków wyróżniających;

e) zwykłe mieszanie produktów, także różnych rodzajów, jeżeli jedna lub więcej składników mieszaniny nie spełniają warunków ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu do zaklasyfikowania ich jako produkty pochodzące z krajów rozwijających się;

f) proste łączenie części dla otrzymania produktu kompletnego;

g) połączenie dwóch lub więcej operacji określonych w lit. a)-f);

h) ubój zwierząt.

Artykuł  4

Jeżeli wykazy A i B, określone w art. 3, stanowią, że produkty uzyskane w kraju beneficjencie uważa się za produkty z nich pochodzące tylko wtedy, gdy wartość zastosowanych produktów nie przekracza danego odsetku wartości produktów uzyskanych, to dla obliczenia tego odsetku należy wziąć pod uwagę następujące wartości:

– z jednej strony

w zakresie produktów, których przywóz może być udokumentowany: wartość celna towarów w momencie przywozu,

w zakresie produktów o nieustalonym pochodzeniu: pierwsza dająca się ustalić cena zapłacona za te produkty na terytorium kraju, w którym zostają one wytworzone;

– z drugiej strony

cena loco zakład uzyskanych produktów, po potrąceniu opłat wewnętrznych, zwróconych lub zwracanych w momencie wywozu.

Artykuł  5

1. Za przywiezione do Wspólnoty bezpośrednio z kraju beneficjenta, uważa się:

a) produkty przywożone bez przejazdu przez terytorium innego kraju;

b) produkty przewożone przez terytorium innych krajów niż kraj beneficjent, nawet jeżeli w tych krajach odbywa się przeładunek lub czasowe składowanie; pod warunkiem że przewóz przez te kraje jest uzasadniony względami geograficznymi lub wyłącznie w związku z wymogami przewozowymi, a produkty podlegały nadzorowi organów celnych kraju tranzytu lub składowania, i nie zostały tam wprowadzone do obrotu handlowego lub dostarczone do użytku domowego, i zostały tam jedynie poddane czynnościom rozładunkowym, przeładunkowym lub czynnościom służącym zachowaniu ich w dobrym stanie;

c) produkty przewożone przez terytorium Austrii, Finlandii, Norwegii, Szwecji lub Szwajcarii a następnie ponownie wywożone w całości lub części do Wspólnoty, pod warunkiem że produkty podlegały nadzorowi organów celnych kraju tranzytu lub składowania, i nie zostały tam dostarczone do użytku domowego, i zostały tam jedynie poddane czynnościom rozładunkowym, przeładunkowym lub czynnościom służącym zachowaniu ich w dobrym stanie.

2. Dowodem spełnienia warunków określonych w ust. 1 lit. b) i c) jest przedłożenie właściwym organom celnym Wspólnoty dokumentów:

a) list przewozowy wystawiony w kraju wywozu korzystającym z preferencji taryfowych obejmujący przewóz przez kraj tranzytu, lub

b) świadectwo wydane przez organy celne kraju tranzytu:

– podające dokładny opis produktu,

– określające datę rozładunku i przeładunku produktów, ewentualnie z podaniem użytych statków,

– poświadczające warunki, na jakich produkty pozostawały w kraju tranzytu; lub

c) jeżeli te nie wystarczą, wszelkie dokumenty towarzyszące.

Artykuł  6 ²

1. Produkty pochodzące w rozumieniu niniejszego rozporządzenia mogą, w przypadku przywozu do Wspólnoty, korzystać z preferencji taryfowych określonych w art. 1 formularzu A świadectwa pochodzenia wydanego przez organy celne lub inne organy rządowe kraju wywozu korzystającego z preferencji taryfowych, pod warunkiem że kraj ten wspiera Wspólnotę, umożliwiając organom celnym Państw Członkowskich sprawdzenie autentyczności dokumentu lub dokładności informacji dotyczących rzeczywistego pochodzenia danych produktów.

2. 3 Jednakże produkty pochodzące w rozumieniu niniejszego rozporządzenia, wysyłane pocztą (w tym w postaci paczek pocztowych), zostają objęte, pod warunkiem że przesyłki zawierają wyłącznie towary pochodzące, a ich wartość nie przekracza 1.420 EUA ⁽⁷⁾ za przesyłkę, przy przywozie do Wspólnoty preferencjami taryfowymi określonymi w art. 1 po przedłożeniu formularza APR, pod warunkiem że pomoc określona w poprzednim ustępie będzie udzielona w zakresie objętym tym formularzem.

3. Produkty pochodzące w rozumieniu niniejszego rozporządzenia mogą, przy przywozie do Wspólnoty, korzystać z preferencji taryfowych określonych w art. 1, po przedłożeniu świadectwa pochodzenia formularz A, wydanego przez organy celne Austrii, Finlandii, Norwegii, Szwecji lub Szwajcarii na podstawie wydanego świadectwa pochodzenia formularz A przez właściwe organy kraju wywozu korzystającego z preferencji celnych, pod warunkiem że spełniono warunki określone w art. 5, a Austria, Finlandia, Norwegia, Szwecja lub Szwajcaria wspierają Wspólnotę, umożliwiając jej organom celnym sprawdzenie autentyczności i prawidłowości świadectw pochodzenia formularz A. Procedura ustanowiona w art. 12 ust. 1 stosuje się mutatis mutandis. Termin ustanowiony w art. 27 ust. 1 akapit pierwszy przedłuża się do 8 miesięcy.

4. Bez uszczerbku dla przepisów art. 3 ust. 3, w przypadku gdy na wniosek osoby zgłaszającej towary do oclenia, produkt rozłożony na części lub niezłożony, objęty działami 84 i 85 Wspólnej Taryfy Celnej (WTC), jest przywożony w częściach na warunkach ustanowionych przez właściwe władze, uważa się za jeden produkt, a świadectwo pochodzenia formularz A może być przedłożone na cały produkt przy przywozie pierwszej części.

5. Akcesoria, części zamienne i narzędzia dostarczone ze sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i są wliczone w ich cenę lub które nie są ujęte na oddzielnych fakturach, uważane są za stanowiące całość z tym sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem.

6. Zestawy w rozumieniu ogólnej reguły 3 nomenklatury Rady Współpracy Celnej uważa się za produkty pochodzące, jeżeli wszystkie elementy składowe są produktami pochodzącymi. Jednakże jeżeli zestaw składa się z produktów pochodzących i niepochodzących, uważa się go całości za produkt pochodzący, pod warunkiem że wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15% całkowitej wartości zestawu.

Artykuł  7

1. Świadectwo pochodzenia formularz A musi być przedłożone urzędowi celnemu Wspólnoty, w którym towarów są przedstawione, w terminie dziesięciu miesięcy od dnia jego wystawienia przez właściwy organ rządowy kraju wywozu korzystającego z preferencji taryfowych.

2. Świadectwa pochodzenia formularz A przedłożone właściwym organom celnym Wspólnoty po wygaśnięciu terminu określonego w ust. 1, mogą zostać przyjęte w celu zastosowania preferencji taryfowych określonych w art. 1, jeżeli niedotrzymanie tego terminu występuje z powodu wyjątkowych okoliczności.

Właściwe organy celne Wspólnoty mogą także przyjąć takie świadectwa, jeżeli przedstawiono im produkty przed wygaśnięciem tego terminu.

Artykuł  8

Świadectwa przedkłada się organom celnym państwa przywozu zgodnie z procedurami ustanowionymi przez to państwo. Organy te mogą żądać tłumaczenia świadectwa. Mogą także żądać załączenia do zgłoszenia przywozowego oświadczenia importera stwierdzającego, że produkty spełniają warunki wymagane dla preferencji taryfowych określonych w art. 1.

Artykuł  9

1. Wspólnota dopuszcza produkty przysyłane w małych paczkach do osób prywatnych lub stanowiące część bagażu osobistego podróżnych, jako produkty pochodzące korzystające z preferencji taryfowych określonych w art. 1 bez konieczności przedłożenia świadectwa pochodzenia formularz A lub wypełnienia formularza APR, pod warunkiem że takie produkty nie są przywożone w celach handlowych i jeżeli zgłoszono je jako spełniające warunki konieczne do stosowania tego artykułu, i jeżeli nie wątpliwości co do prawdziwości takiej deklaracji.

2. 4 Przywóz, który jest okazjonalny i dotyczy wyłącznie z produktów do osobistego użytku ich odbiorców albo podróżnych lub ich rodzin, nie jest uważany za przywóz w celach handlowych, jeżeli rodzaj i ilość produktów oczywiście nie wskazują na przeznaczenie handlowe.

Ponadto całkowita wartość tych produktów nie może przekroczyć 90 EUA w przypadku małych paczek i 285 EUA w przypadku zawartości osobistego bagażu podróżnych.

Artykuł  10

1. Produkty przysłane z kraju beneficjenta na wystawę i sprzedane w celu przywiezienia do Wspólnoty, korzystają przy przywozie z preferencji taryfowych określonych w art. 1, pod warunkiem że produkty te spełniają wymagania niniejszego rozporządzenia do uznania ich za produkty pochodzące z kraju wywozu korzystającego z preferencji taryfowych i pod warunkiem że zgodnie z wymogami organów celnych Wspólnoty wykaże się, że:

a) eksporter przesłał te towary bezpośrednio z terytorium kraju wywozu korzystającego z preferencji celnych do kraju, w którym odbywa się wystawa;

b) produkty zostały sprzedane lub zbyte w inny sposób przez eksportera osobie we Wspólnocie;

c) produkty zostały przesłane do Wspólnoty w stanie, w jakim zostały wysłane na wystawę;

d) produkty nie były, od momentu ich wysyłki na wystawę, używane do celów innych niż prezentacja na wystawie.

2. Świadectwo pochodzenia formularz A musi być przedłożone właściwym organom celnym Wspólnoty w normalnym trybie. W treści musi ono zawierać nazwę i adres wystawy. W miarę potrzeb konieczne może być przedłożenie dodatkowego dokumentu określającego właściwość towarów i warunków, na jakich były one wystawiane.

3. Ustęp 1 stosuje się do wszelkich handlowych, przemysłowych, rolnych czy rzemieślniczych wystaw, targów lub podobnych publicznych pokazów, które nie są zorganizowane do celów prywatnych w sklepach czy lokalach, w których prowadzona jest działalność gospodarcza z zamiarem sprzedaży produktów zagranicznych, i podczas których produkty pozostają pod dozorem celnym.

Artykuł  11

Ujawnienie drobnych rozbieżności między deklaracjami zamieszczonymi w świadectwie a tymi w dokumentach przedłożonych urzędowi celnemu w celu dopełnienia formalności związanych z przywozem produktów nie oznacza tym samym, że świadectwo jest nieważne, pod warunkiem że należycie ustali się, że świadectwo odpowiada danym produktom.

Artykuł  12

1. Późniejsze weryfikacje świadectw formularz A oraz formularz APR przeprowadza się wyrywkowo lub w każdym przypadku gdy właściwe organy celne Wspólnoty mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności dokumentu lub dokładności informacji dotyczących faktycznego pochodzenia tych produktów.

2. 5 Do celów stosowania przepisów ust. 1 właściwe organy celne Wspólnoty odsyłają świadectwo formularz A lub formularz APR właściwemu organowi rządowemu kraju wywozu korzystającego z preferencji taryfowych, podając w miarę potrzeb przyczyny merytoryczne lub formalne, które uzasadniają kontrolę. Jeżeli przedłożono fakturę, to taką fakturę lub jej kopię załącza się do formularza APR. Organy celne przesyłają także wszelkie znane im informacje, sugerujące, że dane zawarte w tym świadectwie są niedokładne.

Jeżeli niniejsze organy zadecydują o zawieszeniu taryf preferencyjnych określonych w art. 1 do momentu otrzymania wyników weryfikacji, zaproponują importerowi zwolnienie produktów pod warunkiem podjęcia środków zapobiegawczych, uznanych za niezbędne.

Artykuł  13

Noty wyjaśniające, wykazy A, B i C, wzór świadectwa pochodzenia formularz A oraz wzór formularza APR załączone do niniejszego rozporządzenia stanowią jego integralną część.

TYTUŁ  II

Artykuł  14

Do celów stosowania przepisów dotyczących preferencji taryfowych określonych w art. 1, każdy kraj wywozu korzystający z preferencji taryfowych przestrzega i zapewnia zgodność z zasadami dotyczącymi wypełniania i wydawania świadectw pochodzenia formularz A, warunków stosowania formularzy APR oraz tych dotyczących współpracy administracyjnej zawartej w następujących artykułach.

Sekcja  I

Wypełnianie i wydawanie świadectw pochodzenia formularz A

Artykuł  15

1. Świadectwo pochodzenia wydaje się tylko na pisemny wniosek eksportera lub jego upoważnionego przedstawiciela.

2. Eksporter lub jego przedstawiciel przedkłada razem z wnioskiem wszelkie właściwe dokumenty udowadniające, że wywożone produkty kwalifikują się do wydania świadectwa pochodzenia.

Artykuł  16

Odpowiedzialność za zapewnienie, że świadectwa i wnioski są należycie wypełnione, należy do właściwych organów rządowych krajów wywozu korzystających z preferencji taryfowych.

Artykuł  17

Świadectwo pochodzenia musi być zgodne z wzorem pokazanym w Załączniku.

Wymiary świadectwa wynoszą 210 × 297 mm, długość może być krótsza o maksymalnie 5 mm, a dłuższa o 8 mm. Świadectwo sporządza się na białym, bezdrzewnym, klejonym papierze przeznaczonym do pisania, o gramaturze przynajmniej 25 g/m². Powinien mieć wdrukowany zielony giloszowany wzór tak, aby widoczne były wszelkiego rodzaju fałszerstwa dokonywane przy użyciu metod chemicznych lub mechanicznych.

Jeżeli świadectwo obejmuje kilka kopii, to zielony giloszowany nadruk może się znajdować tylko na pierwszej karcie jako oryginale.

Uwagi na odwrotnej stronie świadectwa pochodzenia nie muszą być bezwarunkowo sformułowane w języku angielskim lub francuskim.

Każde świadectwo musi mieć również numer seryjny, drukowany lub nie, za pomocą którego może być zidentyfikowane.

Świadectwo jest sporządzane w języku angielskim lub francuskim. Jeżeli jest wypełniane odręcznie, wpisy muszą być dokonane piórem lub długopisem i literami drukowanymi.

Artykuł  18

Ponieważ świadectwo pochodzenia jest dokumentacją dowodową do celów stosowania preferencji taryfowych określonych w art. 1, odpowiedzialność za podjęcie wszelkich niezbędnych kroków do zweryfikowania pochodzenia produktu i do skontrolowania pozostałych danych zawartych w świadectwie należy do właściwego organu rządowego kraju wywozu korzystającego z preferencji taryfowych.

Artykuł  19

1. Świadectwo jest wydawane przez właściwy organ rządowy kraju wywozu korzystającego z preferencji taryfowych, jeżeli produkty wywożone mogą być uważane za produkty pochodzące z tego kraju w rozumieniu sekcji I niniejszego rozporządzenia.

2. Podpis w polu 11 świadectwa musi zostać złożony odręcznie.

3. Do celów sprawdzenia czy spełniony jest warunek określony w ust. 1, właściwy organ rządowy ma prawo żądać przedstawienia wszelkiej dokumentacji dowodowej lub przeprowadzić każdą kontrolę, która uzną za właściwą.

4. Właściwy organ rządowy kraju wywozu korzystającego z preferencji taryfowych odmówi wydania świadectwa, jeżeli z przedłożonych mu dokumentów wynika, że produkty, których ono dotyczy, nie są przeznaczone do Wspólnoty lub kraju przyznającego preferencje taryfowe, stosującego te same przepisy, jak ustanowione w Tytule I niniejszego rozporządzenia.

Artykuł  20

Świadectwo jest dostępne dla eksportera, jak tylko dokona wywozu lub po zagwarantowaniu, że zostanie on dokonany.

Artykuł  21

Ponieważ w celu należytego wypełnienia pola 12 wpisuje się jako kraj przywozu Europejską Wspólnotę Gospodarczą lub jedno z Państw Członkowskich, wypełnienie pola 2 świadectwa pochodzenia formularz A jest fakultatywne.

Artykuł  22

Zawsze jest możliwe zastąpienie jednego lub więcej świadectw pochodzenia formularz A jednym lub większą liczbą takich świadectw, pod warunkiem że dokonuje się tego w urzędzie celnym Wspólnoty, w którym produkty się znajdują.

Artykuł  23

1. W wyjątkowych wypadkach świadectwo może zostać wydane również po rzeczywistym wywozie towarów, których ono dotyczy, jeżeli nie zostało ono wydane w momencie wywozu wskutek niezamierzonego błędu lub opuszczenia albo zaistnienia szczególnych okoliczności.

2. Właściwy organ rządowy może wystawić świadectwo z datą wsteczną tylko po sprawdzeniu, czy dane z wniosku eksportera zgadzają się z tymi zawartymi w odpowiednich dokumentach wywozowymi i czy żadne świadectwo pochodzenia nie zostało wydane, kiedy dane produkty były wywożone.

Świadectwo pochodzenia formularz A, wystawione z datą wsteczną, w polu 4 musi mieć adnotację "Délivré a Posteriori" lub "Issued retrospectively".

Artykuł  24

W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa pochodzenia eksporter może wystąpić do właściwego organu rządowego, który je wydał, o wydanie duplikatu, który zostaje sporządzony na podstawie dokumentów wywozowych będących w jego posiadaniu. W polu 4 formularza A tego duplikatu musi być adnotacja "Duplicata" lub "Duplicate" razem z datą wydania i numerem seryjnym oryginału świadectwa pochodzenia.

Do celów art. 7 duplikat staje się skuteczny od dnia wydania oryginału.

Sekcja  II

Wypełnianie formularzy APR

Artykuł  25

1. Formularz APR musi być zgodny z wzorem podanym w Załączniku.

2. Wymiary formularza APR wynoszą 210 × 148 mm, długość może być krótsza o maksymalnie 5 mm, a dłuższa o 8 mm. Formularz sporządza się na białym, bezdrzewnym, klejonym papierze przeznaczonym do pisania, o gramaturze przynajmniej 64 g/m².

Uwagi na formularzu APR nie muszą być bezwarunkowo sformułowane w języku angielskim lub francuskim.

Każdy formularz musi mieć numer seryjny, drukowany lub nie, za pomocą którego może być zidentyfikowany

3. Dla każdej przesyłki wydaje się jeden formularz APR.

4. Formularz wypełnia i podpisuje eksporter lub na jego odpowiedzialność jego upoważniony przedstawiciel. Formularz sporządza się w języku angielskim lub francuskim. Jeżeli jest wypełniany odręcznie, wpisy muszą być dokonane piórem lub długopisem i literami drukowanymi. Podpis w polu 6 formularza musi zostać złożony odręcznie.

5. Jeżeli towary zawarte w przesyłce zostały skontrolowane już w kraju wywozu w odniesieniu do definicji pojęcia "produktów pochodzących", eksporter może umieścić stosowaną adnotację w polu 7 "Uwagi" formularza APR.

Sekcja  III

Metody współpracy administracyjnej

Artykuł  26

Kraje korzystające z preferencji taryfowych przesyłają Komisji Wspólnot Europejskich nazwy i adresy organów rządowych, które mogą wydawać świadectwa pochodzenia razem z wzorami pieczęci stosowanych przez te organy. Komisja przekazuje te dane organom celnym Państw Członkowskich.

Artykuł  27

1. W razie złożenia wniosku o późniejszą weryfikację na podstawie art. 12 tytułu I, weryfikację taką przeprowadza się, a wyniki przekazuje właściwym organom celnym Wspólnoty w ciągu maksymalnie sześciu miesięcy. Wyniki tej kontroli muszą umożliwić podjęcie decyzji, czy dane świadectwo pochodzenia formularza A bądź formularz APR stosują się do faktycznie wywiezionych produktów, i czy produkty te mogły faktycznie korzystać z preferencji taryfowych określonych w art. 1.

2. Jeżeli w przypadku uzasadnionych wątpliwości nie ma odpowiedzi określonej w ustępie powyżej, w ciągu sześciu miesięcy, lub odpowiedź nie zawiera danych wystarczających do ustalenia autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, do właściwych organów należy wystosować drugie powiadomienie. Jeżeli po drugim powiadomieniu organy, które wystąpiły z wnioskiem, nie zostaną powiadomione o wyniku dodatkowej kontroli możliwie jak najszybciej lub najpóźniej w ciągu czterech miesięcy albo jeżeli wynik nie pozwoli na ustalenie autentyczności danego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, to organy wnioskujące odmówią, z wyjątkiem siły wyższej lub nadzwyczajnych okoliczności, jakichkolwiek ogólnych preferencji.

3. Do celów późniejszej weryfikacji świadectwa pochodzenia formularz A, kopie tych świadectw, jak również wszelkie dokumenty wywozowe do nich się odnoszące są przechowywane przez co najmniej dwa lata przez właściwe organy rządowe kraju wywozu korzystającego z preferencji taryfowych.

Artykuł  28

1. Z zastrzeżeniem art. 29 ust. 2 poświadczenia autentyczności przewidziane w art. 1 ust. 3 i art. 8 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 332/80 wydaje się w polu 7 świadectwa pochodzenia formularz A przewidziane w niniejszym rozporządzeniu.

2. Poświadczenia określone w ust. 1, składają się z opisu towarów określonego w ust. 3 poniżej i zostają opatrzone pieczęcią upoważnionego właściwego organu rządowego, z odręcznym podpisem urzędnika upoważnionego do poświadczania autentyczności opisu towarów podanych w polu 7.

3. Opis towarów w polu 7 świadectwa pochodzenia brzmi w zależności od danego produktu:

– "unmanufactured tobacco, Virginia type" lub "tabac brut ou non fabriqué du type Virginia";

– "agave brandy 'tequilla’, in containers holding 2 litres or less", lub "eau-de-vie d’agave 'tequilla’ en récipients contenant deux litres ou moins",

4. Poświadczenia autentyczności obowiązujące w roku 1980 mogą być w dalszym ciągu stosowane.

Artykuł  29

1. Kraje beneficjenci informują Komisję Wspólnot Europejskich o nazwach, adresach organów rządowych, które mogą wydawać świadectwa wymienione w art. 28, razem z wzorami odcisków pieczęci, których używają. Komisja przekazuje te dane organom celnym Państw Członkowskich.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 28 ust. 1 i 2 i bez uszczerbku dla przepisów art. 28 ust. 3 oraz powyższego ust. 1, w polu 7 świadectwa pochodzenia nie umieszcza się pieczęci organu upoważnionego do poświadczania autentyczności opisu towarów określonych w art. 28 ust. 3, jeżeli organ upoważniony do wydawania świadectw pochodzenia jest organem upoważnionym do wydawania poświadczeń autentyczności.

Artykuł  30

Przepisy art. 5 ust. 1 lit. c) i art. 6 ust. 3 niniejszego rozporządzenia są stosowane tylko w takim zakresie, w jakim Austria, Finlandia, Norwegia, Szwecja i Szwajcaria w ramach przyznanych przez nie preferencji taryfowych na określone produkty pochodzące z krajów rozwijających się, stosują podobne przepisy jak wyżej wymienione.

Komisja informuje organy celne Państw Członkowskich o przyjęciu tych przepisów przez dane państwa i informuje je o dniu przyjęcia przepisów art. 5 ust. 1 lit. c) i art. 6 ust. 3 oraz podobnych przepisów wydanych przez zainteresowane państwo lub państwa.

Artykuł  31

1. Bez uszczerbku dla art. 8, przez okres sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, mogą być przedkładane, w odniesieniu do produktów określonych w ust. 2 poniżej, które w momencie wejścia w życie przepisów dotyczących preferencji taryfowych na nie przyznanych, są albo w tranzycie albo są czasowo przetrzymywane we Wspólnocie w składzie celnym lub strefie wolnocłowej, świadectwa pochodzenia formularz A oraz dokumentacja dowodowa dotyczące bezpośredniego przewozu.

2. Przepisy ust. 1 stosuje się do produktów wymienionych w załączniku I.

Artykuł  32

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 1981 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, 23 grudnia 1980 r.

	W imieniu Komisji
	Étienne DAVIGNON
	Członek Komisji

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 354 z 29.12.1980, str. 114.

⁽²⁾ Dz.U. L 354 z 29.12.1980, str. 1.

⁽³⁾ Dz.U. L 354 z 29.12.1980, str. 82.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 349 z 31.12.1979, str. 1.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 354 z 29.12.1980, str. 202.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 148 z 28.6.1968, str. 1.

⁽⁷⁾ Przy zastosowaniu art. 2 ust. 4 rozporządzenia (EWG) nr 2779/78 z dnia 23 listopada 1978 r. równowartość europejskiej jednostki rozliczeniowej (EUA) w walutach narodowych wynosi:

1 EUA=	marki niemieckie	2,58101,
	funty szterlingi	0,668451,
	franki francuskie	5,60057,
	liry włoskie	1.062,79,
	guldeny holenderskie	2,77740,
	franki belgijskie	40,6953,
	franki luksemburskie	40,6953,
	korony duńskie	7,01962,
	funty irlandzkie	0,668451.

Kwoty uzyskane w wyniku przeliczenia europejskich jednostek rozliczeniowych na waluty narodowe mogą zostać zaokrąglone.

NOTY WYJAŚNIAJĄCE

Nota 1 - Artykuł 1:

Pojęcie "w kraju korzystającym z preferencji taryfowych" obejmuje również morze terytorialne.

Statki znajdujące się na pełnym morzu, włącznie ze statkami przetwórniami, na których złowione ryby poddaje się obróbce lub przetworzeniu, uważa się za część terytorium kraju korzystającego z preferencji taryfowych, do którego należą, pod warunkiem że spełniają warunki wymienione w nocie wyjaśniającej 4.

Nota 2 - Artykuł 1:

W celu ustalenia, czy dany produkt pochodzi z kraju korzystającego z preferencji taryfowych, nie jest niezbędne ustalenie, czy energia lub paliwo, urządzenia i wyposażenia, maszyny i narzędzia używane do uzyskania takich produktów, pochodzą z państw trzecich.

Nota 3 - Artykuł 1:

Opakowania i znajdujące się w nich towary uważa się za całość. Przepisu tego jednakże nie stosuje się do opakowań, które nie są typowe dla znajdujących się w nich produktów i niezależnie od ich zastosowania jako opakowania posiadają własną trwałą wartość użytkową.

Nota 4 - Artykuł 2 lit. f):

Pojęcie "statki tego kraju" stosuje się tylko do statków:

– które są zarejestrowane lub zgłoszone w kraju korzystającym z preferencji taryfowych,

– które pływają pod banderą kraju korzystającego z preferencji taryfowych,

– które przynajmniej w 50% należą do obywateli kraju korzystającego z preferencji taryfowych bądź do przedsiębiorstwa, którego siedziba zarządu znajduje się w jednym z tych państw i którego dyrektor bądź dyrektorzy, przewodniczący rady nadzorczej i większość członków tych rad pochodzi z Państw Członkowskich i których ponadto, jeśli chodzi o spółkę, co najmniej połowa kapitału należy do tych państw, organów publicznych bądź do obywateli tych państw,

– których kapitan i oficerowie są wyłącznie obywatelami kraju korzystającego z preferencji taryfowych, i

– których załoga składa się w przynajmniej 75% z obywateli kraju korzystjącego z preferencji taryfowych.

Nota 5 - Artykuł 4:

Przez "cenę loco zakład" rozumie się cenę wypłaconą na rzecz producenta, w którego przedsiębiorstwie dokonuje się ostatniej obróbki lub przetworzenia, pod warunkiem że cena obejmuje wartość wszystkich produktów użytych w produkcji.

Przez "wartość celną" rozumie się wartość celną ustaloną w Konwencji o wycenie towarów do celów celnych podpisanej w Brukseli dnia 15 grudnia 1950 r.

Nota 6:

Pojęcie "produkt" używane w niniejszym rozporządzeniu obejmuje pojęcia "artykuł", "towar", "materiał", "urządzenie" i każde równoważne wyrażenie.

Nota 7:

1. Zastępcze świadectwo lub świadectwa pochodzenia formularz A, wydane w zastosowaniu przepisów ustanowionych w art. 6 lub 22 niniejszego rozporządzenia, uważa się za ostateczne świadectwo pochodzenia produktów, do których się odnosi. Zastępcze świadectwo pochodzenia wydaje się na podstawie pisemnego wniosku importera.

2. W zastępczym świadectwie pochodzenia należy podać państwo, z którego produkty uważa się za pochodzące. W polu 4 należy wpisać adnotację "replacement certificate", "certificat de remplacement" oraz datę wydania oryginalnego świadectwa pochodzenia oraz numer seryjny. W polach 3-9 i 12 świadectwa lub świadectw zastępczych należy wpisać wszystkie adnotacje występujące w świadectwie, które odnoszą się do powtórnie wywiezionych towarów.

3. Urząd celny mający wykonać te czynności wpisuje w oryginalnym świadectwie wagę, liczbę i charakter przesyłanych towarów oraz numery seryjne odpowiedniego świadectwa lub świadectw zastępczych. Dany urząd celny przechowuje oryginalne świadectwo przez co najmniej 2 lata.

4. Fotokopię oryginalnego świadectwa można dołączyć do świadectwa zastępczego.

Uwagi dotyczące wykazów A i B

1. Wykazy zawierają niektóre produkty, które nie korzystają z preferencji taryfowych, ale które mogą być użyte do wyrobu produktów, które korzystają.

2. Wyszczególnienie w drugiej kolumnie odpowiada wyszczególnieniu z tego samego numeru pozycji nomenklatury Rady Współpracy Celnej.

3. Jeżeli przed numerem pozycji nomenklatury Rady Współpracy Celnej w kolumnie pierwszej wykazu wpisane jest słowo "ex", to odpowiednie przepisy stosuje się wyłącznie do produktów wymienionych w drugiej kolumnie.

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

WYKAZ A

Wykaz procesów obróbki lub przetwarzania, które powodują zmiane pozycji nomenklatury, ale nie nadają wytworzonym produktom statusu produktów pochodzących lub nadają im taki status po spełnieniu określonych warunków

grafika

WYKAZ B

Wykaz procesów obróbki lub przetwarzania, które nie powodują zmiany numeru pozycji nomenklatury, ale nadają status produktów pochodzących

grafika

WYKAZ C

Wykaz produktów nieobjętych zakresem niniejszego rozporządzenia

grafika

ZAŁĄCZNIK  I

Wykaz niektórych produktów rolnych, które zostaną objęte ogólnymi preferencjami taryfowymi po raz pierwszy od dnia 1 stycznia 1981 r.

Państwo	Pozycja taryfowa	Wyszczególnienie
Kraje i terytoria zawarte w załączniku B rozporządzenia (EWG) nr 3321/80	09.10	Tymianek, liście laurowe i szafran; pozostałe przyprawy korzenne
		A. Tymianek
		I. Niemielony ani nierozgniatany:
		b)pozostały
		II. Kruszony lub rozgniatany
		B. Liście laurowe
Kraje słabiej rozwinięte zawarte w załączniku C rozporządzenia (EWG) nr 3321/80	03.02	D. Mączka rybna
Chiny	18.04	Masło kakaowe, tłuszcz i olej kakaowy
Chiny	20.07	Soki owocowe (włączając moszcz winogronowy) i soki warzywne, niesfermentowane i niezawierające dodatku alkoholu, także z dodatkiem cukru
		A. O gęstości powyżej 1,33 w temperaturze 15 oC:
		III. Pozostałe:
		ex a) o wartości powyżej 30 EUA za 100 kg masy netto:
		- owoce objęte pozycjami 08.01, 08.08 B, E i F i 08.09, z wyjątkiem ananasów, melonów i arbuzów
		b) o wartości nieprzekraczającej 30 EUA za 100 kg masy netto:
		ex 1. o zawartości dodatku cukru w masie powyżej 30%:
		- owoce objęte pozycjami 08.01, 08.08 B, E i F i 08.09, z wyjątkiem ananasów, melonów i arbuzów
		ex 2. Pozostałe:
		- owoce objęte pozycjami 08.01, 08.08 B, E i F i 08.09, z wyjątkiem ananasów, melonów i arbuzów
		B. o gęstości nieprzekraczającej 1,33 w temperaturze 15 oC:
		II. Pozostałe
		a) o wartości powyżej 30 EUA za 100 kg masy netto:
		6. Pozostałe owoce i warzywa:
		ex aa) zawierające dodatek cukru:
		- owoce objęte pozycjami 08.01, 08.08 B, E i F i 08.09, z wyjątkiem ananasów, melonów i arbuzów
		ex bb) Pozostałe:
		- owoce objęte pozycjami 08.01, 08.08 B, E i F i 08.09, z wyjątkiem ananasów, melonów i arbuzów
Chimy (ciąg dalszy)	20.07 (ciąg dalszy)	b) o wartości nieprzekraczającej 30 EUA za 100 kg masy netto:
		7. Pozostałe owoce i warzywa:
		ex aa) o zawartości dodatku cukru w masie powyżej 30%:
		- 10
		- owoce objęte pozycjami 08.01, 08.08 B, E i F i 08.09, z wyjątkiem ananasów, melonów i arbuzów
		ex bb) o zawartości dodatku cukru w masie nieprzekraczającej 30%:
		- owoce objęte pozycjami 08.01, 08.08 B, E i F i 08.09, z wyjątkiem ananasów, melonów i arbuzów
		ex cc) bez zawartości dodatku cukru:
		- owoce objęte pozycjami 08.01, 08.08 B, E i F i 08.09, z wyjątkiem ananasów, melonów i arbuzów

1 Z dniem 1 stycznia 1981 r. od stosowania art. 1 wprowadzono odstępstwo zgodnie z art. 1 rozporządzenia nr 3512/80 z dnia 23 grudnia 1980 r. (Dz.U.UE.L.80.368.60).

Z dniem 1 stycznia 1981 r. od stosowania art. 1 wprowadzono odstępstwo zgodnie z art. 1 rozporządzenia nr 3513/80 z dnia 23 grudnia 1980 r. (Dz.U.UE.L.80.368.63).

2 Z dniem 1 stycznia 1981 r. od stosowania art. 6 wprowadzono odstępstwo zgodnie z art. 4 rozporządzenia nr 3512/80 z dnia 23 grudnia 1980 r. (Dz.U.UE.L.80.368.60).

Z dniem 1 stycznia 1981 r. od stosowania art. 6 wprowadzono odstępstwo zgodnie z art. 4 rozporządzenia nr 3513/80 z dnia 23 grudnia 1980 r. (Dz.U.UE.L.80.368.63).

3 Art. 6 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia nr 1294/1981 z dnia 14 maja 1981 r. (Dz.U.UE.L.81.129.49) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 maja 1981 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst, gdyż przywoływany akt zmieniający nie został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - polskim wydaniu specjalnym. Zgodnie z wersją anglojęzyczną art. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia zmieniejącego art. 6 zmienia się następująco: (1) kwotę "1 420 EUA" zastępuje się kwotą "1 620 ECU"; (3) przypis przy art. 6 otrzymuje brzmienie: "In application of Article 2 (4) of Regulation (EEC) No 2779/78 of 23 November 1978 the equivalent in national currencies of the ECU is as follows:

1 ECU = Belgian franc/

Luxembourg franc 40.5722

German mark 2.53405

Dutch florin 2.75049

Pound sterling 0.587199

Danish krone 7.82280

French franc 5.87764

Italian lira 1 207.64

Irish pound 0.675378

Greek drachma 60.8368

The amounts in the national currencies which result from the conversion of the amounts, expressed in ECU, can be rounded up."

4 Art. 9 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 2 rozporządzenia nr 1294/1981 z dnia 14 maja 1981 r. (Dz.U.UE.L.81.129.49) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 maja 1981 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst, gdyż przywoływany akt zmieniający nie został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - polskim wydaniu specjalnym. Zgodnie z wersją anglojęzyczną art. 1 pkt 2 rozporządzenia zmieniejącego art. 9 ust. 2 zmienia się następująco: kwoty "90 EUA" i "285 EUA" zastępuje się kwotą "105 ECU" i "325 ECU".

5 Z dniem 1 stycznia 1981 r. od stosowania art. 12 ust. 2 wprowadzono odstępstwo zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 3512/80 z dnia 23 grudnia 1980 r. (Dz.U.UE.L.80.368.60).

Z dniem 1 stycznia 1981 r. od stosowania art. 12 ust. 2 wprowadzono odstępstwo zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia nr 3513/80 z dnia 23 grudnia 1980 r. (Dz.U.UE.L.80.368.63).

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.1980.368.1
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Rozporządzenie 3510/80 w sprawie definicji pojęcia produktów pochodzących do celów stosowania preferencji taryfowych przyznanych przez Europejską Wspólnotę Gospodarczą w odniesieniu do niektórych produktów z krajów rozwijających się
• Data aktu: 23/12/1980
• Data ogłoszenia: 31/12/1980
• Data wejścia w życie: 01/05/2004, 01/01/1981, 03/01/1981