Język postępowania: angielski(2022/C 64/38)
(Dz.U.UE C z dnia 7 lutego 2022 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Nippon Chemi-Con Corporation (przedstawiciele: H.-J. Niemeyer, M. Röhrig, P. Neideck, Rechtsanwälte, I.-L. Stoicescu, avocate)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
- uchylenie zaskarżonego wyroku i stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 21 marca 2018 r. 1 , dotyczącej postępowania na podstawie art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG (sprawa AT.40136 - Kondensatory) w zakresie dotyczącym wnoszącej odwołanie;
- tytułem ewentualnym, uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jaki dotyczy on grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie i stwierdzenie nieważności art. 2 lit. j) decyzji Komisji z dnia 21 marca 2018 r.;
- tytułem w dalszej kolejności ewentualnym, obniżenie kwoty nałożonej na wnoszącą odwołanie grzywny w zakresie, w jakim podniesione w ramach odwołanie zarzuty zostaną uznane za zasadne, oraz
- obciążenie Komisji kosztami postępowania w obu instancjach.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swego odwołania wnoszące je podnosi sześć zarzutów.
1. Brak podpisania wyroku przez sędziów
Przy braku podpisów sędziów zaskarżony wyrok jest, zgodnie z art. 118 regulaminu postępowania przed Sądem i art. 37 Statutu Trybunału Sprawiedliwości, w całości nieważny.
2. Naruszenie art. 101 TFUE (pkt 143-307 zaskarżonego wyroku)
Sąd dopuścił się naruszenia prawa przy stosowaniu art. 101 TFUE, gdy potwierdził stwierdzone przez Komisję naruszenie. Sąd nie ocenił właściwie znaczenia, jakie ma zarzucane naruszenie dla EOG. W niewłaściwy sposób zastosował on orzecznictwo dotyczące łańcucha poszlak i przeniósł ciężar dowodu na skarżącą w pierwszej instancji, naruszając w ten sposób prawo do domniemania niewinności.
3. Jednolite i ciągłe naruszenie (pkt 308-400 wyroku)
Sąd dopuścił się naruszenia prawa przy stosowaniu art. 101 TFUE, gdy doszedł do wniosku o istnieniu jednolitego i ciągłego naruszenia obejmującego wszystkie kondensatory elektrolitowe w okresie od dnia 26 lipca 1998 r. do dnia 23 kwietnia 2012 r. Sąd nie zażądał wykazania w wymagany prawem sposób, czy istniał całościowy plan, co stanowi przesłankę zaistnienia jednolitego i ciągłego naruszenia. Ponadto, nawet w przypadku zaakceptowania zaproponowanego kryterium prawnego, na podstawie stwierdzonych przez Sąd okoliczności faktycznych nie można stwierdzić, że doszło do ciągłego, czyli nieprzerwanego, naruszenia.
4. Naruszenie ze względu na cel (pkt 401-429 wyroku)
Sąd dopuścił się naruszenia prawa przy stosowaniu art. 101 TFUE, gdy potwierdził stanowisko Komisji Europejskiej, zgodnie z którym to całe naruszenie musi zostać zakwalifikowane jako naruszenie ze względu na cel. Sąd nie przedstawił rozumowania wystarczającego, aby poprzeć swe ustalenia i nie zastosował wymaganego prawem kryterium dla oceny wymienianej informacji.
5. Właściwość miejscowa (pkt 71-83 wyroku)
Sąd dopuścił się naruszenia prawa potwierdzając, że Komisji przysługuje, zgodnie z art. 101 TFUE oraz art. 53 i 56 EOG, właściwość miejscowa do ścigania naruszenia w jego całości. Sąd w celu ustalenia tej właściwości powinien był raczej zastosować próg tolerancji niż zadowalać się stwierdzeniem "samego faktu sprzedawania w Unii produktu objętego tym kartelem" i, w każdym razie, powinien był uzasadnić swój wniosek w wystarczający sposób.
6. Obliczanie grzywny (pkt 430-526 wyroku)
Sąd nie zastosował właściwie zasady proporcjonalności i, przeprowadzając ocenę dowodów przedstawionych przez wnoszącą odwołanie przed Komisją, dopuścił się naruszenia szeregu wymogów proceduralnych, a mianowicie obowiązków uzasadnienia i przeprowadzenia całościowego postępowania dowodowego i całościowej oceny okoliczności faktycznych.
