Język postępowania: angielski(2022/C 441/25)
(Dz.U.UE C z dnia 21 listopada 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Carles Puigdemont i Casamajó i Antoni Comm i Oliveres (przedstawiciele: P. Bekaert, S. Bekaert, advocaten, i G. Boye, abogado)
Druga strona postępowania: Parlament Europejski, Królestwo Hiszpanii
Żądania wnoszących odwołanie
Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:
- uchylenie zaskarżonego wyroku,
- przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania lub, tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie nieważności zaskarżonych aktów; oraz
- obciążenie Parlamentu i Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania lub, ewentualnie, orzeczenie, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie niniejszego odwołania wnoszące je podnoszą cztery zarzuty:
Po pierwsze, Sąd naruszył prawo oraz art. 263 TFUE, a tym samym art. 47 Karty praw podstawowych, stwierdzając, że fakt, iż Parlament uniemożliwił wnoszącym odwołanie objęcie ich mandatu, wzięcie udziału w jego posiedzeniach i wykonywanie ich mandatu od dnia 2 lipca 2019 r., nie wynika z odmowy uznania przez Parlament posiadania przez wnoszących odwołanie statusu posłów do Parlamentu Europejskiego, odzwierciedlonej w instrukcji z dnia 29 maja 2019 r. i w piśmie z dnia 27 czerwca 2019 r., a tym samym, że zaskarżone akty nie zmieniły sytuacji prawnej wnoszących odwołanie.
Zgodnie z art. 12 aktu z 1976 r. 1 .. do Parlamentu należy rozstrzyganie sporów, jakie mogą wyniknąć na tle postanowień aktu z 1976 r., którego art. 1 ust. 3 stanowi istotny przepis. W wyroku Donnici 2 błędnie zinterpretowano podział kompetencji między władzami krajowymi a Parlamentem, o którym mowa w art. 12 aktu z 1976 r., w odniesieniu do kompetencji przyznanych Parlamentowi. W każdym wypadku wnoszący odwołanie mieli prawo do objęcia mandatu w oczekiwaniu na decyzję dotyczącą sporu, w który wdali się z Parlamentem, w związku z czym Sąd naruszył prawo, orzekając w zaskarżonym wyroku, że zaskarżone akty nie zmieniły sytuacji wnoszących odwołanie.
Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że decyzja o odmowie zainicjowania działań w celu potwierdzenia przywilejów i immunitetów wnoszących odwołanie na podstawie art. 8 regulaminu Parlamentu Europejskiego nie jest aktem podlegającym zaskarżeniu.
Sąd naruszył prawo, twierdząc, że wnoszący odwołanie nie zwrócili się do Parlamentu Europejskiego o ochronę ich przywilejów i immunitetów na podstawie art. 7 i 9 regulaminu Parlamentu Europejskiego.
1 Akt dotyczący wyborów posłów do Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich (Dz.U. 1976, L 278, s. 5), załączony do decyzji Rady 76/787/EWWiS, EWG, Euratom z dnia 20 września 1976 r. (Dz.U. 1976, L 278, s. 1), zmieniony decyzją Rady 2002/772/WE, Euratom z dnia 25 czerwca i 23 września 2002 r. (Dz.U. 2002, L 283, s. 1) [tłumaczenie nieoficjalne].
2 Wyrok z dnia 30 kwietnia 2009 r., Włochy i Donnici/Parlament (C-393/07 i C-9/08, EU:C:2009:275).
