Język postępowania: niemiecki(2019/C 164/17)
(Dz.U.UE C z dnia 13 maja 2019 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: T. S. Bohr, G. Gattinara, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: HM
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Komisja podnosi dwa zarzuty w uzasadnieniu odwołania.
Poprzez swój zarzut pierwszy, który dzieli się na trzy części Komisja zarzuca Sądowi naruszenie prawa w związku z podziałem kompetencji pomiędzy komisją konkursową a Europejskim Urzędem Doboru Kadr (EPSO).
W pierwszej części tego zarzutu Komisja podnosi, że Sąd błędnie zakwalifikował pod względem prawnym zaskarżony akt, a mianowicie decyzję EPSO z dnia 17 sierpnia 2015 r. o nieprzekazywaniu komisji konkursowej wniosku skarżącej o ponowne rozpatrzenie sprawy ze względu na przekroczenie terminu. Rozpatrywany komunikat został wydany w kontekście kompetencji przyznanych EPSO w pkt 3.1.3 przepisów ogólnych mających zastosowanie do konkursów otwartych dotyczących korespondencji z kandydatami.
W drugiej części tego zarzutu Komisja podnosi, że Sąd naruszył prawo, dokonując wykładni przepisów ogólnych. Komisja uważa, że pkt 3.4.3 tych ogólnych przepisów należy interpretować nie tylko w powiązaniu z pkt 3.1.3, lecz także w świetle ducha i celu pkt 3.4.3, który przyznaje EPSO kompetencje w zakresie wewnętrznych procedur odwoławczych.
W trzeciej części tego zarzutu Komisja podnosi, że Sąd naruszył prawo, dokonując wykładni art. 7 załącznika III do regulaminu pracowniczego. W jej opinii sporny komunikat stanowi przepis o charakterze administracyjnym mający na celu zapewnienie stosowania jednolitych standardów w procedurach selekcji zgodnie z ww. art. 7 ust. 1. Komisja uważa, że jest to również zgodne z rolą EPSO jako asystenta komisji konkursowej, o czym wspomniał Sąd w wyroku T-361/10 P, Komisja/Pachitis 1 .
W ramach zarzutu drugiego Komisja zarzuca Sądowi naruszenie prawa przy dokonywaniu wykładni zarzutu dotyczącego braku właściwości autora aktu. Komisja uważa, że Sąd nie zbadał w omawianej sprawie, czy w przypadku zaradzenia brakowi właściwości zostałby przyjęty akt prawny o takiej samej lub innej treści. W braku takiego badania Sąd nie mógł, zdaniem Komisji, stwierdzić nieważności zaskarżonego aktu.
