(Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa - Środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w ramach walki z terroryzmem - Zamrożenie środków finansowych - Możliwość zakwalifikowania władz państwa trzeciego jako właściwej władzy w rozumieniu wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB - Podstawa faktyczna decyzji o zamrożeniu środków finansowych - Obowiązek uzasadnienia - Błąd w ocenie - Prawo własności)Język postępowania: francuski
(2019/C 139/39)
(Dz.U.UE C z dnia 15 kwietnia 2019 r.)
Strony
Strona skarżąca: Hamas (Doha, Katar) (przedstawiciel: adwokat L. Glock)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: początkowo B. Driessen i N. Rouam, następnie B. Driessen i F. Naert, i na koniec B. Driessen, F. Naert i A. Sikora-Kalėda, pełnomocnicy)
Interwenient popierający stronę pozwaną: Komisja Europejska (przedstawiciele: początkowo F. Castillo de la Torre i R. Tricot, następnie F. Castillo de la Torre, L. Baumgart i C. Zadra, pełnomocnicy)
Przedmiot
Żądanie, na podstawie art. 263 TFUE, stwierdzenia nieważności, po pierwsze, decyzji Rady (WPZiB) 2015/521 z dnia 26 marca 2015 r. dotyczącej aktualizacji i zmiany wykazu osób, grup i podmiotów objętych art. 2, 3 i 4 wspólnego stanowiska 2001/931/WPZiB w sprawie zastosowania szczególnych środków w celu zwalczania terroryzmu i uchylenia decyzji 2014/438/WPZiB (Dz.U. 2015, L 82, s. 107), oraz po drugie, rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2015/513 z dnia 26 marca 2015 r. dotyczącego wykonania art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 2580/2001 w sprawie szczególnych środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko niektórym osobom i podmiotom mających na celu zwalczanie terroryzmu oraz uchylenia rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 790/2014 (Dz.U. 2015, L 82, s. 1) w zakresie, w jakim akty te dotyczą skarżącego.
Sentencja
