Stosunek służbowy, uposażenie i zaopatrzenie emerytalne pracowników "Polskiego Monopolu Tytoniowego", "Państwowego Monopolu Spirytusowego" i "Polskiego Monopolu Solnego".

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SKARBU

z dnia 13 stycznia 1933 r.

o stosunku służbowym, uposażeniu i zaopatrzeniu emerytalnym pracowników "Polskiego Monopolu Tytoniowego", "Państwowego Monopolu Spirytusowego" i "Polskiego Monopolu Solnego".

Na podstawie art. 11 ustawy z dnia 18 marca 1932 r. o utworzeniu państwowego przedsiębiorstwa "Polski Monopol Tytoniowy" (Dz. U. R. P. Nr. 26, poz. 240), art. 13 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 21 czerwca 1932 r. o przedsiębiorstwie "Polski Monopol Solny" (Dz. U. R. P. Nr. 52, poz. 497) i art. 7 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 11 lipca 1932 r. o monopolu spirytusowym, opodatkowaniu kwasu octowego i drożdży oraz sprzedaży napojów alkoholowych (Dz. U. R. P. Nr. 63, poz. 586) zarządzam co następuje:

CZĘŚĆ  I.

PRZEPISY SŁUŻBOWE.

Postanowienia ogólne.

§ 1. Przepisy niniejsze regulują stosunek służbowy pracowników przedsiębiorstw państwowych: "Polski Monopol Tytoniowy", "Państwowy Monopol Spirytusowy" i "Polski Monopol Solny", nazywanych w dalszym ciągu niniejszego rozporządzenia "monopolami", z wyjątkiem:

a) dyrektorów wspomnianych monopolów, którzy są urzędnikami państwowymi w rozumieniu ustawy o państwowej służbie cywilnej,

b) robotników,

c) pracowników, zatrudnionych na. podstawia umowy o pracę.

Stosunek służbowy pracowników, podlegających niniejszemu rozporządzeniu, ma charakter publiczno - prawny.

§ 2. Zawiązywanie i rozwiązywanie stosunku służbowego z pracownikami monopolów oraz wydawanie wszelkich innych decyzyj w sprawach, objętych niniejszem rozporządzeniem, należy, o ile poszczególne przepisy nie stanowią inaczej, do Dyrekcji właściwego monopolu.

W imieniu Dyrekcji decyzje do niej należące wydaje Dyrektor monopolu lub w jego zastępstwie upoważnieni do tego przez Dyrektora pracownicy Dyrekcji.

§ 3. Jeżeli rozporządzenie niniejsze inaczej nie postanawia, od decyzyj Dyrekcyj monopolów w sprawach, wynikłych z niniejszego rozporządzenia, można, wnieść w ciągu dni 14 odwołanie na piśmie do Ministra Skarbu, którego orzeczenie jest w toku instancyj ostateczne.

Odwołanie nie ma mocy odraczającej, jeżeli rozporządzenie niniejsze inaczej nie stanowi.

§ 4. Kandydaci do służby w monopolach powinni posiadać:

1) obywatelstwo polskie,

2) nieskazitelną przeszłość,

3) ukończony 18 rok życia,

4) kwalifikacja pod względem wykształcenia i przygotowania odpowiednie do zakresu czynności, jakie mają pełnić,

5) dobry stan zdrowia.

Nie mogą być przyjęte do służby w monopolach osoby, przeciw którym toczy się postępowanie karno-sądowe lub upadłościowe, albo też o pozbawienie ich własnowolności oraz postępowanie dyscyplinarne, a to tak długo, dopóki trwa odnośne postępowanie.

Przyjęcie do służby osób, mających ponad lat 40, wymaga zgody Ministra Skarbu.

§ 5. Stosunek służbowy pracowników monopolów zawiązuje się przez mianowanie z chwilą zgłoszenia się pracownika do służby.

W piśmie nominacyjnem należy wymienić kategorję, do której pracownik zostaje zaliczony (§ 9), wskazując, przytem grupę uposażenia, przyznaną pracownikowi, przydział służbowy pracownika oraz termin zgłoszenia się do służby.

§ 6. W razie niezgłoszenia się do służby kandydata w terminie w piśmie nominacyjnem wyznaczonym, pismo to traci ważność.

§ 7. 1 Pracownikom monopolów, podlegającym przepisom niniejszego rozporządzenia, zalicza się do czasu służby:

1) czas nieprzerwanej służby w monopolach, podlegającej przepisom niniejszego rozporządzenia, i

2) bezpośrednio poprzedzające tę służbę, a ciągnące się łącznie nieprzerwanie okresy:

a) polskiej służby państwowej zarówno o charakterze publicznoprawnym, jak i kontraktowej w monopolach tytoniowym, spirytusowym i solnym i to zarówno w przedsiębiorstwach, wymienionych w § 1, jak i w istniejących przed utworzeniem tych przedsiębiorstw zarządach państwowych wymienionych monopolów,

b) służby robotniczej w monopolach, podlegającej w myśl monopolowych przepisów robotniczych zaliczeniu do wysługi emerytalnej,

c) polskiej służby państwowej o charakterze publiczno - prawnym w urzędach, instytucjach i przedsiębiorstwach państwowych lub w charakterze zawodowego wojskowego.

Z okresów, wymienionych w punkcie 1 i 2 wyłącza się przy zaliczeniu do czasu służby:

a) ze służby w monopolach, podlegającej przepisom niniejszego rozporządzenia, czas urlopu bezpłatnego, z wyjątkiem, wskazanym w § 12, oraz okresy wyłączone od zaliczalności do czasu służby na mocy osobnych przepisów niniejszego rozporządzenia;

b) ze służby kontraktowej, o której mowa w ust. 1 p. 2 lit. a) niniejszego paragrafu - okresy, w czasie których pracownik był zatrudniony na podstawie umowy o pracę, zawartej tylko dla wykonania ściśle określonego zadania, jako też i okresy takiej pracy kontraktowej, podczas której pracownik był zatrudniony tylko przez część obowiązujących innych pracowników godzin pracy; Minister Skarbu może zezwalać na wyjątki od tego przepisu;

c) z innych okresów - czas, niepodlegający zaliczeniu do czasu służby, według przepisów właściwych dla tego stosunku służbowego, w którym pracownik pozostawał w danym okresie służby.

Służbę kontraktową, o której mowa w ust. 1 p. 2 lit. a) niniejszego paragrafu, zalicza się do czasu służby jedynie pod warunkiem, iż pracownik, o ile nie opłacał za czas tej służby wkładek emerytalnych, podlegających na mocy obowiązujących przepisów prawnych przekazaniu na rzecz monopolu, opłaci za czas, podlegający zaliczeniu do czasu służby, opłaty w wysokości po 8% od kwot, stanowiących w myśl § 106 podstawę wymiaru emerytury dla pracowników tej grupy uposażenia, którą pracownik otrzymał z chwilą zawiązania z nim stosunku służbowego, opartego na przepisach niniejszego rozporządzenia.

O ile pomiędzy służbą, wymienioną w ust. 1 p. 1, a służbą, wymienioną w ust. 1 p. 2 niniejszego paragrafu, lub poszczególnemi okresami tych służb istniały przerwy, zaliczenie do czasu służby okresów służby przerywanej wymaga zgody Ministra Skarbu.

Dyrekcje monopolów mogą za zgodą Ministra Skarbu zaliczać do czasu służby na tych samych zasadach jak służbę kontraktową w monopolach, również służbę kontraktową w urzędach, instytucjach lub przedsiębiorstwach państwowych.

§ 8. 2 Pracownicy, którym w myśl § 7 zalicza się do czasu służby okresy służby państwowej o charakterze publiczno-prawnym, cywilnej lub zawodowej wojskowej, zachowują posiadane w tej służbie tak, jakby w niej pozostawali nadal, prawa zaliczalności do czasu służby okresów państwowej służby kontraktowej, oraz służby w byłych państwach zaborczych i okresów służby samorządowej oraz pracy zawodowej.

§ 9. Pracownicy monopolów, podlegający przepisom niniejszego rozporządzenia dzielą się na 3 kategorje;

1 - do I kategorji należą: szefowie działów i kierownicy biur w Dyrekcjach monopolów oraz kierownicy zakładów monopolowych, pracownicy administracyjni, biurowi, gospodarczy, handlowi, techniczni, z wyjątkiem sztygarów, majstrów, podmajstrzych i laborantów oraz inni pracownicy, pełniący funkcje analogiczne;

2 - do II kategorji należą: sztygarzy, majstrowie, podmajstrzy i laboranci;

3 - do III kategorji należą: szoferzy i woźni.

O wyznaczaniu pracownikom przydziałów służbowych w obrębie stanowisk tej kategorji, do której pracownik został zaliczony w myśl pisma nominacyjnego, decyduje Dyrekcja monopolu samodzielnie, z wyjątkiem wyznaczania przydziałów na stanowiska szefów działów i kierowników biur w Dyrekcjach monopolów oraz kierowników zakładów monopolowych; obsadzanie tych stanowisk wymaga zgody Ministra Skarbu.

§ 10. Małżonkowie, krewni w linji prostej (wstępni i zstępni) lub przysposobieni, krewni w linji bocznej do 3-go oraz powinowaci do 2-go stopnia włącznie, nie mogą pracować razem w jednym dziale pracy. Pracownicy pozostający do siebie w wyżej wymienionym stosunku, nie mogą również jednocześnie pracować w działach kasowych i gospodarczych z jednej, a w działach rachuby i kontroli z drugiej strony, o ile pierwsze podlegają drugim pod względem rachunkowości lub kontroli.

§ 11. W razie powołania do obowiązkowej służby wojskowej w wojsku stałem, pracownicy monopolów otrzymują bezpłatny urlop.

Pracownicy powołani na periodyczne ćwiczenia wojskowe, otrzymują na czas odbywania tych ćwiczeń urlop płatny.

Na wypadek powołania do służby wojskowej Ba skutek mobilizacji lub częściowego uzupełnienia wojska do stopy wojennej, będą pracownicy monopolów taktowani pod względem uposażania i trwania stosunku służbowego narówni ze stałymi funkcjonariuszami państwowymi.

§ 12. Pracownik wybrany do ciała ustawodawczego, otrzymuje na czas trwania mandatu urlop bezpłatny. Po wygaśnięciu mandatu, pracownik powraca do pełnienia obowiązków służbowych.

Czas sprawowania mandatu do ciała ustawodawczego zalicza się do czasu służby.

§ 13. Dyrekcje monopolów prowadzą dla każdego pracownika wykaz służbowy, do którego zapisuje się wszystkie istotne dane, dotyczące pracownika i przebiegu jego służby, w szczególności zaś dane, mające wpływ na wymiar zaopatrzenia emerytalnego oraz pensji wdowiej i sierocej.

Pracownikowi przysługuje prawo przeglądania jago wykazu służbowego.

Minister Skarbu ustala wzór wykazu służbowego oraz sposób jego wypełniania i prowadzenia.

§ 14. Pracownicy monopolów otrzymują legitymacje służbowe, według wzoru ustalonego przez Ministra Skarbu.

Obowiązki.

§ 15. Pracownik obowiązany jest spełniać swe obowiązki gorliwie, sumiennie i bezstronnie, dbać o dobro instytucji oraz zachowywać się w służbie i poza służbą w sposób, odpowiadający godności instytucji i swego stanowiska.

§ 16. Pracownik obowiązany jest zapoznać się dokładnie z obowiązującemi przepisami, potrzebnemi do spełniania poruczonych mu czynności i nie może tłumaczyć się ich nieznajomością.

Pracownik obowiązany jest przestrzegać ściśle ustanowionych przez Dyrekcję monopolu godzin pracy; o ile ważne względy służbowe tego wymagają, pracownicy mogą być powoływani do pracy również poza normalnemi godzinami pracy.

§ 17. Pracownik odpowiedzialny jest za ścisłe przestrzeganie obowiązujących przepisów oraz poleceń przełożonych. O ile polecenie służbowe jest W przekonaniu pracownika niezgodne z obowiązującemi przepisami lub przeciwne dobru instytucji, pracownik obowiązany jest spostrzeżenia swoje wyjawić przełożonemu, lecz w razie potwierdzenia, zlecenie to wykonać. W tym wypadku, o ile polecenie było ustne, może pracownik żądać potwierdzenia go na piśmie.

§ 18. O zmianach stanu rodzinnego pracownik powinien w ciągu dni 30 zawiadomić Dyrekcję monopolu.

Pracownik obowiązany jest wskazać władzy przełożonej miejsce swego zamieszkania i donosić o każdej jego zmianie.

§ 19. Pracownik obowiązany jest zachować w ścisłej tajemnicy wszystkie sprawy, związane z działalnością monopolu, o których powziął wiadomość, dzięki swemu stanowisku służbowemu lub dowiedział się przy wykonywaniu swych czynności służbowych, o ile władza przełożona nie zwolni go w poszczególnych przypadkach od obowiązku zachowania tajemnicy.

Obowiązek zachowania tajemnicy ma zastosowanie wobec każdego, z kim pracownik nie jest obowiązany porozumiewać się służbowo w danych sprawach.

Obowiązek zachowania tajemnicy służbowej trwa zarówno w czasie pełnienia służby, jak i po rozwiązaniu stosunku służbowego.

Bez zezwolenia Dyrekcji monopolu nie wolno pracownikowi występować w charakterze biegłego w sprawach, pozostających w bezpośrednim związku z jego zadaniami służbowemi, wyjąwszy przypadek, gdy opinji jego, jako biegłego, zażąda sąd.

Bez zezwolenia władzy przełożonej, pracownikowi nie wolno wytaczać w prasie, ani rozgłaszać przez wystąpienia publiczne spraw, dotyczących instytucji.

§ 20. Wszelkie prośby i zażalenia w sprawach, wynikających ze stosunku służbowego, pracownik powinien wnosić w drodze służbowej na ręce bezpośredniego przełożonego, który powinien je, o ile sprawa nie należy do jego kompetencji, przedstawić bezzwłocznie władzy właściwej wraz ze swoją opinją.

Tylko w przypadkach, gdy chodzi o zażalenie na przełożonego, może pracownik wnieść zażalenie do wyższych przełożonych.

§ 21. Pracownikom I i II kategorji nie wolno żądać, ani przyjmować darów w jakiejkolwiek postaci, ofiarowywanych w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych oraz, wogóle przysparzać sobie lub rodzinom jakichkolwiek korzyści przez wyzyskiwanie swego stanowiska.

Pracownikom III kategorji nie wolno żądać za spełnianie czynności służbowych jakichkolwiek korzyści lub darów, jak również przez wyzyskiwanie swego stanowiska przysparzać lub starać się o przysporzenie sobie lub rodzinie jakichkolwiek korzyści.

§ 22. 3 Bez otrzymania zezwolenia władzy przełożonej, może pracownik opuścić służbę tylko w razie choroby lub innej nieprzewidzianej nagłej i ważnej przeszkody. O takich przypadkach powinien natychmiast zawiadomić swego bezpośredniego przełożonego.

Władza może zażądać od pracownika udowodnienia przeszkody w pełnieniu obowiązków służbowych, a w przypadku choroby zażądać udowodnienia niezdolności do pracy, stwierdzonej przez instytucję ubezpieczenia na wypadek choroby.

W razie gdy nieobecność pracownika w służbie z powodu choroby lub macierzyństwa trwa dłużej niż 3 miesiące, pracownik otrzymywać będzie uposażenie zmniejszone o kwoty, jakie otrzymał tytułem zasiłku z instytucji ubezpieczenia na wypadek choroby; postanowienie to nie dotyczy zasiłków wypłacanych na podstawie art. 105 p. 3 ustawy z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu społecznem (Dz. U. R. P. Nr. 51, poz. 396) matkom karmiącym.

§ 23. Pracownikowi nie wolno przyjąć zajęcia ubocznego, przynoszącego mu jakąkolwiek korzyść, bez zezwolenia Dyrekcji monopolu.

§ 24. Pracownik obowiązany jest o spostrzeżonych nadużyciach służbowych pracowników monopolu, bez względu na zajmowane przez nich stanowisko, donieść bezzwłocznie na piśmie swemu bezpośredniemu przełożonemu, a gdyby nadużycia tego dopuścił się bezpośredni przełożony - przełożonym, wyższym.

Prawa.

§ 25. Pracownicy otrzymują uposażenie według - norm, ustalonych w części III niniejszego rozporządzenia.

§ 26. 4 Pracownicy maja prawo, do -odprawy albo zaopatrzenia emerytalnego, pozostałe zaś po nich wdowy i sieroty - prawo do pensji wdowiej lub sierocej, według zasad, określonych w części IV niniejszego rozporządzenia.

W razie, gdy pracownikowi lub pozostałej po nim wdowie lub sierotom przysługiwać będzie prawo do otrzymywania niezależnie od zaopatrzenia emerytalnego lub pensji wdowiej lub sierocej, opartych na niniejszem rozporządzeniu, także prawo do renty z tytułu ubezpieczania od wypadków i chorób zawodowych lub z tytułu ubezpieczenia emerytalnego, przyznawanych w myśl przepisów ogólnych o ubezpieczeniu społecznem, zaopatrzenia emerytalne bądź pensje wdowie i sieroce, przewidziane w niniejszem rozporządzeniu, będą zmniejszane o kwoty rent i dodatków do rent, wypłacanych na podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznem.

§ 27. W przypadkach, zasługujących na uwzględnienie, Dyrekcje monopolów mogą przyznawać pracownikom zaliczki na uposażenie w wysokości i według zasad, które określi Minister Skarbu.

§ 28. 5 (uchylony).

§ 29. Pracownikom monopolów przysługuje prawo korzystania z następujących urlopów wypoczynkowych:

1) pracownikom I-ej i II-ej kategorji do 10 lat służby przez 4, ponad 10 - 20 lat służby przez 5, ponad 20 lat służby przez 6 tygodni.

2) pracownikom III-ej kategorji do 10 lat służby przez 2, ponad 10 - 20 lat służby przez 3, a ponad 20 lat służby przez 4 tygodnie.

Prawo do urlopu wypoczynkowego pracownik nabywa po rocznym okresie służby.

Urlopy wypoczynkowe mogą być z ważnych względów służbowych w każdym czasie przerwane lub przeniesione na inny czas w obrębie tego samego roku kalendarzowego.

Pracownikowi, którego odwołano z urlopu, należy zwrócić koszty podróży w obie strony, -spowodowane przerwaniem urlopu według norm, ustalonych dla podróży służbowych.

§ 30. Pracownik może otrzymać urlop dla poratowania zdrowia.

Pracownik - kobieta, pozostająca w ciąży ma prawo do otrzymania urlopu z chwila, gdy według świadectwa lekarskiego rozwiązanie jest spodziewane nie później, niż za 6 tygodni; po porodzie przysługuje jej prawo do dalszego 6-tygodniowego urlopu.

Gdy urlop dla poratowania zdrowia łącznie z okresem, nieobecności z powodu choroby lub sama nieobecność z powodu choroby trwa dłużej niż 12 miesięcy, za dalszą część urlopu bądź też nieobecności nic wypłaca się uposażenia i czasu tego urlopu lub nieobecności nie zalicza się do. czasu służby. Przy obliczaniu 1-2 miesięcznego czasu trwania urlopu lub choroby, liczy się jako - przerwy tylko i te okresy służby czynnej, które wynoszą przynajmniej połowę poprzedniej nieobecności z powodu urlopu lub choroby.

§ 31. 6 (uchylony).

Zmiany i rozwiązanie stosunku służbowego.

§ 32. Pracownik może być przenoszony ze względów służbowych, ze stanowiska na stanowi ko w tym samym lub innym monopolu i w tej samej tub innej miejscowości.

Przeniesienia w obrębie stanowisk jednego i tego samego monopolu zarządza Dyrekcja tego monopolu, przeniesienia do innego monopolu zarządza Minister Skarbu.

Przeniesienia z urzędu nie mogą pozbawić pracownika posiadanej grupy uposażenia i nie mogą powodować przesunięcia pracownika do niższej kategorji pracowników (§ 9).

Pracownicy przeniesieni do służby w innym monopolu, zachowują ciągłość służby wraz z wszystkiemi prawami, nabyłemi w czasie służby w poprzednim monopolu.

§ 33. Dyrekcji monopolu przysługuje prawo rozwiązywania stosunku służbowego z pracownikami monopolu, przy zachowaniu następujących terminów wypowiedzenia im tego stosunku:

a) o ile chodzi o pracowników I-ej i II-ej kategorji: w pierwszych trzech miesiącach służby tych pracowników za 2-tygodniowem wypowiedzeniem, w dalszych okresach służby za 3-miesięcznem wypowiedzeniem;

b) o ile chodzi o pracowników III-ej kategorji: w pierwszym roku służby za 2-tygodniowem wypowiedzeniem, w dalszych okresach służby - za miesięcznem wypowiedzeniem.

Wypowiedzenie stosunku służbowego nie może nastąpić w czasie urlopu lub choroby pracownika. wykluczenia go od zajęć przez władzę sanitarną oraz podczas odbywania służby wojskowej. Wyjątek stanowi przypadek, gdy nieobecność pracownika z powodu choroby trwa 12 miesięcy; rozwiązanie stosunku służbowego może wówczas nastąpić nawet bez wypowiedzenia.

Jeżeli pracownik zachorował po wypowiedzeniu stosunku służbowego, stosunek ten rozwiązuje się z upływem okresu wypowiedzenia.

Terminy miesięczne wypowiedzenia winny odpowiadać miesiącom kalendarzowym.

W razie rozwiązania stosunku służbowego z pracownikiem na podstawie postanowień niniejszego paragrafu, Dyrekcja monopolu może niezwłocznie zwolnić pracownika ze służby za zapłatą przypadającego mu za okres wypowiedzenia uposażenia. Pracownik zwolniony otrzymuje, niezależnie od ewentualnej zapłaty za okres wypowiedzenia, odprawę bądź zaopatrzenie emerytalne według zasad, ustalonych w części IV niniejszego rozporządzenia.

§ 34. Pracownicy I-ej i II-ej kategorji mogą w każdym czasie wypowiedzieć stosunek służbowy na 3 miesiące naprzód, a w ciągu pierwszych 3 miesięcy służby na 2 tygodnie naprzód, pracownicy III-ej kategorji na 1 miesiąc naprzód, a w ciągu pierwszego roku służby na 2 tygodnie naprzód.

Terminy miesięczne wypowiedzenia powinny odpowiadać miesiącom kalendarzowym.

Dyrekcja monopolu może na prośbę pracownika, o ile względy służbowe na to pozwalają, zwolnić go od obowiązku dotrzymania powyższych terminów.

Przez dobrowolne wystąpienie ze służby pracownik i jego rodzina tracą wszelkie prawa, wynikające ze stosunku służbowego, z wyjątkiem praw, nabytych ewentualnie w myśl postanowień § 93 p. b.

§ 35. W razie śmierci pracownika, mają zastosowanie do wdowy i sierot po nim pozostałych przepisy części IV niniejszego rozporządzenia.

§ 36. Pracownicy powinni przed zwolnieniem że służby przekazać swe czynności w należytym porządku osobie, wskazanej przez władzę służbową, uregulować swe zobowiązania wobec monopolu oraz zwrócić legitymację i inne dokumenty, służące do wykonywania uprawnień służbowych.

Dopiero po zupełnem uregulowaniu tych spraw, może pracownik otrzymać odprawę bądź zaopatrzenie, emerytalne.

§ 37. Samowolne porzucenie służby przez pracownika pociąga za sobą wydalenie go ze służby bez postępowania dyscyplinarnego z utratą wszelkich praw, wynikających ze stosunku służbowego.

§ 38. 7 Minister Skarbu może zarządzić rozwiązanie bez wypowiedzenia stosunku służbowego z pracownikami monopolów, opartego na przepisach niniejszego rozporządzenia, powołując ich równocześnie do służby państwowej w podległym sobie dziale zarządu państwowego.

Przeniesienie do służby państwowej, o którem mowa w ustępie poprzednim, o ile następuje bez zgody pracownika, może być zarządzone tylko pod warunkiem, iż pracownik otrzyma przy powołaniu go do służby państwowej grupę uposażenia nie niższą niż:

a) o ile chodzi o pracowników I i II grupy uposażenia - V,

b) o ile chodzi o pracowników III, IV, V i VI grupy uposażenia - VI,

c) o ile chodzi o pracowników VII i VIII grypy uposażenia - VII,

d) o ile chodzi o pracowników IX grupy uposażenia - VIII,

e) o ile chodzi o pracowników X grupy uposażenia - IX,

f) o ile chodzi o pracowników XI i XII grupy uposażenia - X,

g) o ile chodzi o pracowników XIII grupy uposażenia - XI,

h) o ile chodzi o pracowników XIV grupy uposażenia - XII grupę uposażenia funkcjonarjuszów państwowych.

W razie rozwiązania stosunku służbowego z pracownikiem w sposób, przewidziany w niniejszym paragrafie, pracownik nie ma prawa ani do zapłaty za czas wypowiedzenia, ani do odprawy bądź zaopatrzenia emerytalnego przewidzianych w niniejszem rozporządzeniu.

§ 39. Mianowanie pracownika będzie uznane za nieważne, a pracownik wydalony ze służby, jeżeli mianowanie uzyskał na podstawie dokumentów fałszywych lub nieważnych, albo gdy wyjdą najaw okoliczności, niedopuszczające, w myśl przepisów niniejszego rozporządzenia, przyjęcia do służby.

Wydalenie powoduje utratę wszelkich, praw zarówno dla pracownika, jak i jego rodziny,

§ 40. Pracownik skazany prawomocnie wyrokiem rządu karnego, o. ile ze skazaniem jest połączona kara dodatkowa utraty praw publicznych, zostaje wydalony ze służby z pozbawieniem prawa do zaopatrzenia emerytalnego bądź odprawy.

CZĘŚĆ  II.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ SŁUŻBOWA

§ 41. Pracowników, którzy naruszają obowiązki swego stanowiska przez czyn, zaniechanie lub zaniedbanie, pociąga się, niezależnie od ich ewentualnej odpowiedzialności sądowej, karnej lub cywilnej, do odpowiedzialności służbowej - dyscyplinarnej lub porządkowej - według przepisów niniejszego rozporządzenia,

§ 42. Pracownik ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną za występki służbowe, odpowiedzialność zaś porządkową za wykroczenia służbowe.

Występkiem służbowym jest takie naruszenie obowiązków służbowych, które naraża na szkodę interes publiczny lub dobro instytucji.

Inne naruszenia obowiązków służbowych, nieposiadające tych cech, stanowią, wykroczenia służbowe.

Zbieg kilku wykroczeń lub ich powtarzanie się, jak również popełnienie wykroczenia wśród okoliczności szczególnie obciążających, może być uznane za występek służbowy.

§ 43. Za wykroczenia służbowe nakłada się karą porządkową nagany.

§ 44. Za występki służbowe mogą być nakładane następujące kary:

1) czasowe obniżenie uposażenia, nie więcej niż o 10% i na okres nie dłuższy od 1 roku;

2) obniżenie pracownikowi grupy uposażenia o jedną lub dwie;

3) wydalenie ze służby ze zmniejszeniem lub pozbawieniem zaopatrzenia emerytalnego bądź odprawy.

Pracownik, na którego nałożono karę, wymienioną w p. 2, nie może otrzymać wyższej grupy uposażenia wcześniej, aniżeli po upływie jednego roiku od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, nakładającego karę.

Kary dyscyplinarne wpisują się do wykazu służbowego pracownika, a odpis orzeczenia dyscyplinarnego dołącza się do jego akt osobowych.

§ 45. Do orzekania o winie i nałożeniu na pracownika kary porządkowej w przypadkach odpowiedzialności porządkowej, powołana jest Dyrekcja monopolu.

Od orzeczeń Dyrekcji, nakładającej karę porządkową niema odwołania.

Przed wydaniem takiego orzeczenia, Dyrekcja powinna dać pracownikowi możność usprawiedliwienia się.

§ 46. Do orzekania o winie pracownika i nakładania na niego kar dyscyplinarnych w wypadkach odpowiedzialności dyscyplinarnej powołane są komisje dyscyplinarne, a mianowicie:

1) komisja dyscyplinarna monopolu, orzekająca w I instancji;

2) Wyższa Komisja Dyscyplinarna dla pracowników monopolów przy Ministerstwie Skarbu, orzekająca w II instancji.

Od orzeczeń komisji dyscyplinarnej monopolu przysługuje rzecznikowi dyscyplinarnemu i obwinionemu prawo odwołania się do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej dla pracowników monopolów przy Ministerstwie Skarbu we wszystkich przypadkach, z wyjątkiem tych, co do których rozporządzenie niniejsze stanowi inaczej.

Orzeczenia Wyższej Komisji Dyscyplinarnej dla pracowników monopolów przy Ministerstwie Skarbu są ostateczne.

Odwołanie od orzeczenia komisji dyscyplinarnej monopolu do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej dla pracowników monopolów przy Ministerstwie Skarbu wstrzymuje wykonanie orzeczenia.

Komisje dyscyplinarne działają na podstawie przepisów postępowania dyscyplinarnego, przewidzianych w niniejszem rozporządzeniu.

Orzeczenia komisyj, uwalniające pracownika od odpowiedzialności dyscyplinarnej, nie tamują możności ewentualnego pociągnięcia pracownika przez Dyrekcję monopolu do odpowiedzialności porządkowej.

§ 47. Członkom rodziny pracownika, na którego nałożono karę pozbawienia prawa do zaopatrzenia emerytalnego, Dyrekcja monopolu, za zgodą Ministra Skarbu, może, w razie okoliczności, zasługujących na szczególne uwzględnienie, przyznać stały zasiłek na utrzymanie, który jednak nie może przewyższać normalnej ich pensji wdowiej lub sierocej.

Zasiłek taki przyznać można już z chwilą wstrzymania wypłaty uposażenia pracownikowi wydalonemu ze służby.

Do powyższego zasiłku mają zastosowanie postanowienia części IV niniejszego rozporządzenia, dotyczące utraty prawa do pensji wdowiej lub sierocej.

§ 48. Jeżeli naruszenie obowiązków służbowych ma cechę czynu karygodnego, zagrożonego powszechnemi ustawami karnemi, Dyrekcja monopolu wnosi doniesienie karne do właściwej władzy sądowej.

§ 49. Emeryci monopolów mogą być pociągnięci do odpowiedzialności za występki służbowe, popełnione w czasie służby czynnej.

O ile chodzi o naruszenie tajemnicy służbowej, odpowiadają również w przypadku dopuszczenia się go po zwolnieniu ze służby.

Nakładanie kar na emerytów należy do komisji dyscyplinarnej monopolu, w którym emeryt ostatnio pracował. Komisja ta może w stosunku do emerytów wymierzać tylko kary częściowego lub całkowitego pozbawienia prawa do zaopatrzenia emerytalnego.

Od orzeczeń komisji dyscyplinarnej monopolu przysługuje emerytowi oraz rzecznikowi dyscyplinarnemu prawo odwołania się do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej przy Ministerstwie Skarbu dla pracowników monopolów.

Postanowienia niniejszego rozporządzenia, normujące tryb postępowania dyscyplinarnego przeciwko pracownikom monopolów, mają analogiczne zastosowanie także do emerytów.

§ 50. Naruszenia obowiązków służbowych ulegają przedawnieniu, jeżeli w przeciągu lat 5 od chwili ich popełnienia pracownikowi nie wymierzono kary porządkowej lub nie pociągnięto go do odpowiedzialności dyscyplinarnej.

Jeżeli jednak przewinienie zawiera znamiona przestępstwa karnego, przedawnienie dyscyplinarne nie może nastąpić wcześniej niż przedawnienie karne.

§ 51. Gdy przeciwko pracownikowi wdrożono postępowanie sądowo-karne lub dochodzenie z powodu obwinienia go o naruszenie obowiązków służbowych, Dyrekcja monopolu może w każdej chwili zawiesić go w pełnieniu czynności służbowych, o ile ze względu na rodzaj i doniosłość popełnionego przestępstwa lub naruszenia obowiązków służbowych, wskazane jest natychmiastowe usunięcie pracownika od wykonywania obowiązków.

Pracownika zakładu monopolowego może zawiesić tymczasowo w pełnieniu czynności służbowych również kierownik zakładu, leżeli ze względu na rodzaj naruszenia obowiązków służbowych konieczne jest natychmiastowe usunięcie pracownika od wykonywania tych obowiązków.

Przeciw takiemu zarządzeniu może pracownik w przeciągu dni 5, licząc od dnia następującego po dniu zawiadomienia o zawieszeniu, wnieść odwołanie do Dyrekcji monopolu. Odwołanie nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego zarządzenia.

W analogicznych przypadkach służy prawo do tymczasowego zawieszenia w służbie również organom, którym powierzono przeprowadzenie inspekcji lub dochodzenia, zarządzone jednak w ten sposób tymczasowe zawieszenie może znieść władza przełożona nad organami, przeprowadzającemi inspekcję lub dochodzenie.

Zawieszenie w służbie przez Dyrekcję monopolu nie podlega zaskarżeniu.

O ile względem pracownika zarządzono karny areszt sądowy, śledczy (prewencyjny), należy pracownika natychmiast zawiesić w pełnieniu służby.

§ 52. Zawieszenie pracownika w pełnieniu służby kończy się po uprawomocnieniu się orzeczenia o winie i karze, nałożonej na pracownika.

Dyrekcja monopolu może jednak, w razie stwierdzenia, że przyczyny, które spowodowały zawieszenie, odpadły wcześniej, uchylić zawieszenie bezzwłocznie po ustaniu tych przyczyn.

Na czas trwania zawieszenia może Dyrekcja Ograniczyć uposażenie pracownika do połowy.

§ 53. Jeżeli pracownik został skazany na karę, wymienioną w p. 2 lub 3 § 44, czasu zawieszenia w służbie nie zalicza się do czasu służby, jak również nie wypłaca się pracownikowi części uposażenia wstrzymanej przez czas zawieszenia. W przeciwnym razie czas zawieszenia liczy się do czasu służby czynnej, a oprócz tego należy wypłacić część uposażenia wstrzymaną przez czas zawieszenia.

Organizacja komisyj dyscyplinarnych i postępowanie dyscyplinarne.

§ 54. Wyższa Komisja Dyscyplinarna dla pracowników monopolów przy Ministerstwie Skarbu komisja dyscyplinarna monopolu składają się każda z przewodniczącego, jego zastępców i członków, powoływanych na 3 lata.

Przewodniczącego, zastępców i członków Wyższej Komisji Dyscyplinarnej przy Ministerstwie Skarbu powołuje Minister Skarbu z pośród urzędników Ministerstwa Skarbu i pracowników monopolów, zaś przewodniczącego, zastępców i członków komisji dyscyplinarnej monopolu na wniosek Dyrektora monopolu - z pośród pracowników monopolu, Na stanowiska przewodniczących komisyj dyscyplinarnych i ich zastępców, wyznaczani będą W miarę możności urzędnicy i pracownicy z wykształceniem prawniczem.

§ 55. Członkowie komisyj dyscyplinarnych są w wykonywaniu swoich funkcyj samodzielni i niezawiśli.

Komisje dyscyplinarne obradują i orzekają w kompletach złożonych z przewodniczącego komisji lub jego zastępcy i dwóch członków. Skład kompletów wyznacza przewodniczący komisji.

Uchwały zapadają większością głosów. Przewodniczący głosuje na końcu.

§ 56. W celu strzeżenia dobra służby naruszanego przez uchybienie obowiązkom służbowym władze, przy których czynne są komisje, wyznaczają z grona swych pracowników rzeczników dyscyplinarnych z odpowiednią liczbą zastępców.

Obowiązkiem rzecznika dyscyplinarnego jest przy przeprowadzaniu postępowania dyscyplinarnego stać na straży dobra służby, ścisłego wykonywania obowiązków służbowych przez pracowników monopolów oraz godności i powagi stanowiska.

Rzecznicy dyscyplinarni działają w ścisłej zależności od swych władz przełożonych.

Komisje dyscyplinarne podejmują każdą uchwałę nie inaczej, jak po wysłuchaniu zdania rzecznika dyscyplinarnego; przy naradach i głosowaniu kompletu orzekającego, rzecznik nie może być obecny.

§ 57. Pracownikowi pociągniętemu do odpowiedzialności wolno przybrać sobie w postępowaniu dyscyplinarnem obrońcę z pośród pracowników monopolów, funkcjonarjuszów skarbowych albo pracowników instytucyj i przedsiębiorstw państwowych, podległych Ministrowi Skarbu.

Na prośbę obwinionego może mu być przydany zamiast obrońcy z wyboru obrońca z urzędu, którego wyznacza Dyrekcja monopolu z grona pracowników monopolu.

Pracownikowi nie wolno nie podjąć się obrony, jeżeli został ustanowiony obrońcą z urzędu.

Ani w przypadku dobrowolnego przyjęcia obrony, ani w razie ustanowienia go obrońcą z urzędu pracownik nie może przyjmować za to wynagrodzenia.

Obrońca obowiązany jest zachować w tajemnicy wszystkie informacje, udzielone mu poufnie z tytułu obrony.

Koszty poniesione przez obrońcę z urzędu w interesie obrony zwraca Dyrekcja monopolu.

W razie sporu o wysokość tych kosztów decyduje ostatecznie właściwa komisja dyscyplinarna.

§ 58. Członków komisji dyscyplinarnej i rzecznika dyscyplinarnego można wyłączyć od udziału w sprawie w przypadkach i na zasadach przewidzianych w ustawie postępowania karnego przy wyłączaniu sędziów i prokuratorów.

§ 59. Całe postępowanie dyscyplinarne powinno być otoczone jak najściślejszą tajemnicą.

Uchwały i orzeczenia komisyj dyscyplinarnych można ogłaszać jedynie za zezwoleniem władz, przy których czynne są komisje.

§ 60. Wdrożenie postępowania dyscyplinarnego przeciwko pracownikowi należy do Dyrekcji monopolu.

W razie powzięcia takiej decyzji, Dyrekcja monopolu przekazuje materjały, na podstawie których decyzję powzięto, podległemu sobie rzecznikowi dyscyplinarnemu, zarządzając sformułowanie przez niego wniosku o ukaranie pracownika i przekazanie tego wniosku wraz z aktami sprawy komisji dyscyplinarnej monopolu.

Wniosek o ukaranie ma zawierać:

a) imię i nazwisko oraz dane osobowe obwinionego pracownika,

b) dokładne określenie zarzucanego występku służbowego ze wskazaniem czasu, miejsca i innych okoliczności jego popełnienia,

c) wymienienie proponowanej kary dyscyplinarnej,

d) uzasadnienie obwinienia.

Wniosek w razie potrzeby ma zawierać ponadto wykaz świadków i znawców, których wezwania na rozprawę żąda rzecznik dyscyplinarny; nadto mają być w nim wskazane inne dowody, których przeprowadzenie na rozprawie dyscyplinarnej rzecznik uważa za potrzebne.

Rzecznik dyscyplinarny dołącza do wniosku o ukaranie decyzję Dyrekcji, zarządzającą wdrożenie postępowania dyscyplinarnego.

Dyrekcji monopolu przysługuje w każdem stadjum postępowania dyscyplinarnego, aż do wydania orzeczenia przez komisję dyscyplinarną monopolu, prawo cofnięcia decyzji o wdrożeniu postępowania dyscyplinarnego i tem samem umorzenia sprawy dyscyplinarnej; o ile jednak rzecznik dyscyplinarny przesłał już komisji dyscyplinarnej wniosek o ukaranie, cofnięcie przez Dyrekcję decyzji o wdrożeniu postępowania dyscyplinarnego wymaga zgody obwinianego pracownika.

§ 61. Komisja dyscyplinarna po otrzymaniu wniosku o ukaranie uchwala bez udziału stron:

a) bądź przeprowadzenie uzupełniających dochodzeń,

b) bądź przekazanie sprawy do rozprawy dyscyplinarnej.

W razie powzięcia przez komisję uchwały, zarządzającej przeprowadzenie uzupełniających dochodzeń, komisja zwraca się o przeprowadzenie takich dochodzeń we wskazanym przez siebie kierunku do Dyrekcji monopolu.

O ile takie uzupełniające dochodzenia zarządzono, komisja podejmuje dalsze uchwały dopiero po zaznajomieniu się rzecznika dyscyplinarnego z wynikami tych dochodzeń i złożeniu przez niego bądź nowego wniosku o ukaranie pracownika, bądź też oświadczenia, iż podtrzymuje wniosek złożony poprzednio.

§ 62. Jeżeli naruszenie obowiązków służbowych ma cechy czynu karygodnego, zagrożonego powszechnemi ustawami karnemi, komisja dyscyplinarna czyni doniesienie karne, o ile tego nie uczyniła już władza służbowa.

Aż do ostatecznego zakończenia postępowania sądowo-karnego, postępowanie dyscyplinarne może być uchwałą komisji zawieszone.

§ 63. Po powzięciu przez komisję uchwały o przekazaniu sprawy do rozprawy dyscyplinarnej przewodniczący komisji dyscyplinarnej zawiadamia o tem obwinionego pracownika z równoczesnem doręczeniem mu odpisu wniosku rzecznika dyscyplinarnego o ukaranie i udzieleniem listy członków kompletu orzekającego.

Listę członków kompletu orzekającego przewodniczący komisji przesyła równocześnie rzecznikowi dyscyplinarnemu.

Rzecznik dyscyplinarny i obwiniony pracownik mają prawo w ciągu dni 7 po doręczeniu listy członków kompletu orzekającego składać umotywowane wnioski o wyłączenie poszczególnych członków, w myśl postanowień § 58. To samo prawo przysługuje obwinionemu co do ewentualnego wyłączenia rzecznika dyscyplinarnego.

W tymże czasie obwiniony lub jego obrońca maja prawo przeglądać akta sprawy oraz składać wnioski o powołanie na rozprawę świadków lub znawców oraz przeprowadzenie na rozprawie określonych dowodów.

§ 64. Dzień rozprawy dyscyplinarnej wyznacza przewodniczący komisji dyscyplinarnej, wzywając do stawienia się na ten termin obwinionego, rzecznika dyscyplinarnego oraz świadków i znawców.

O ile ustanowiono obrońcę, wzywa się go również do rozprawy.

Niestawiennictwo obwinionego lub jego obrońcy nie wstrzymuje przeprowadzenia rozprawy.

§ 65. Rozprawa dyscyplinarna, odbywa się wyłącznie przy udziale członków kompletu orzekającego, protokolanta wyznaczonego przez władzę, przy której czynna jest korni: ja, stron oraz świadków i znawców

Rozprawę dyscyplinarna rozpoczyna się odczytaniem wniosku rzecznika dyscyplinarnego o ukaranie, potem następuje przesłuchanie obwinionego, wezwanie świadków i znawców oraz w miarę potrzeby odczytanie protokółów dochodzeń, jak również i innych ważniejszych dla sprawy akt i dokumentów.

Po zaniknięciu postępowania dowodowego następują wywody i wnioski rzecznika dyscyplinarnego tudzież obwinionego i jego obrońcy.

Stronie obwinionej w każdym przypadku służy ostatni głos.

§ 66. Komisja dyscyplinarna może przy rozstrzygnięciu sprawy obierać się tylko na faktach i faktach i okoliczności ujawniono na rozprawie dyscyplinarnej i na ich postawie wydają orzeczenie według swego przekonania.

Orzeczenie powinno zawierać:

1) Dzień wydania orzeczenia.

2) Wymienienie komisji dyscyplinarnej, oraz kompletu orzekającego, protokolanta i rzecznika dyscyplinarnego.

3) Imię i nazwisko oraz stanowisko i siedzibę służbową obwinionego.

4) Przedmiot obwinienia,

5) Sentencję orzeczenia.

6) Uzasadnienie orzeczenia.

W sentencji orzeczenia komisja dyscyplinarna bądź uwalnia pracownika od zarzuconego mu popełnienia występku służbowego, albo uznaje go winnym i nakłada jedną z kar dyscyplinarnych.

Sentencję przewodniczący ogłasza stronom zaraz po naradzie i po głosowaniu kompletu orzekającego rozstrzygającego sprawę.

Odpis orzeczenia, które ma być przygotowane w ciągu 8 dni po ogłoszeniu sentencji, doręcza się rzecznikowi i obwinionemu.

Orzeczenie podpisuje przewodniczący i członkowie kompletu orzekającego.

§ 67. Z przebiegu rozprawy dyscyplinarnej sporządza się protokół, w którym zapisać należy datę, miejsce rozprawy, nazwiska członków kompletu orzekającego oraz protokolanta stron ich zastępców oraz streścić dokładnie przebieg rozprawy.

Protokół podpisują przewodniczący kompletu orzekającego i protokólant.

§ 68. Odwołania od orzeczeń komisji dyscyplinarnej monopolu do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej przy Ministerstwie Skarbu dla pracowników monopolów mogą być wnoszone w ciągu 8 dni po dniu doręczenia stronie odpisu orzeczenia; odwołania powinny być wnoszone na ręce przewodniczącego komisji dyscyplinarnej monopolu, który przesyła je wraz z właściwemi aktami do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej przy Ministerstwie Skarbu.

§ 69. Wyższa Komisja Dyscyplinarna przeprowadza rozprawę dyscyplinarną i wydaje orzeczenie, stosując analogicznie postanowienia o rozprawie dyscyplinarnej i orzekaniu w komisji dyscyplinarnej monopolu.

§ 70. Orzeczenia komisji dyscyplinarnej monopolu, niezaskarżone w terminie przepisanym, stają się prawomocne z upływam tego terminu orzeczenia zaś Wyższej Komisji Dyscyplinarnej przy Ministerstwie Skarbu - niezwłocznie po ich ogłoszeniu.

Prawomocne orzeczenia dyscyplinarne wykonaniu przez Dyrekcję monopolu; w tym celu przewodniczący komisji dyscyplinarnej przemyła Dyrekcji odpis orzeczenia dyscyplinarnego, stwierdzając prawomocność orzeczenia.

Odpis prawomocnego orzeczenia dyscyplinarnego dołącza się do akt osobowych.

§ 71. Na żądanie pracownika, skazanego na jedną z kar dyscyplinarnego lub na żądanie ustawowych spadkobierców pracownika, można wznowić postępowanie nawet po wykonaniu kary, o ile osoby te przedstawiana takie nowe fakty lub środki i dowodowe, nieznane w poprzedniem posterowaniu, które same przez się lub w związku z faktami poprzednio ustalonemi lub dowodami poprzednio zebranemi, mogą spowodować uwolnienie od zarzutu popełnienia występku, służbowego lub nałożenie kary łagodniejszej.

§ 72. Żądanie wznowienia postępowania wnosić należy do komisji dyscyplinarnej monopolu, w którym pracownik pozostaje lub ostatnio pozostawał na służbie.

Komisja ta rozstrzyga bez udziału stron o dopuszczalności wznowienia.

Decyzja komicji nie podlega zaskarżeniu.

§ 73. Dopuszczenie wznowienia postępowania wstrzymuje wykonania tary. Komisja dyscyplinarna monopolu zarządza w razie potrzeby uzupełnienie lub przeprowadzenie nowych dochodzeń, poczerń przekazuje sprawę do rozprawy dyscyplinarnej.

§ 74. O ile po wznowieniu postępowania dyscyplinarnego uniewiniono pracownika lub nałożono na niego karę łagodniejszą od wymierzonej pierwotnie, Dyrekcja monopolu, w którym pracownik pozostaje lub ostatnio pozostawał na służbie, obowiązana jest zwrócić pracownikowi lub w razie jego śmierci, członkom jego rodziny, uprawnionym do zaopatrzenia wdowiego lub sierocego to, co pracownik lub wymienieni członkowie rodziny, wskutek poprzedniego skazania stracili z dochodów służbowych lub zaopatrzenia.

§ 75. W razie śmierci obwinionego, postępowanie dyscyplinarne bez względu na stadjum, w którem się znajduje, podlega umorzeniu, może być jednak przeprowadzone na żądanie ustawowych spadkobierców zmarłego.

CZĘŚĆ  III.

PRZEPISY UPOSAŻENIOWE.

§ 76. 8 Ustanawia się dla pracowników monopolów 14 grup uposażenia.

Wysokość uposażenia miesięcznego oznaczona w złotych w poszczególnych grupach wynosi:

w	I	grupie	-	1.000	złotych
"	II	"	-	850	"
"	III	"	-	725	"
"	IV	"	-	625	"
"	V	"	-	525	"
"	VI	"	-	440	"
"	VII	"	-	370	"
"	VIII	"	-	310	"
"	IX	"	-	265	"
"	X	"	-	220	"
"	XI	"	-	180	"
"	XII	"	-	155	"
"	XIII	"	-	130	"
"	XIV	"	-	100	"

§ 77. 9 Pracownicy monopolów zatrudnieni w m. st. Warszawie otrzymują 10% dodatek do płac określonych w § 76.

Szefowie działów, kierownicy biur i eksperci w Dyrekcjach monopolów oraz kierownicy monopolowych zakładów produkcji otrzymują ponadto dodatek funkcyjny w następującej wysokości:

szefowie działów		-	300	złotych	miesięcznie
kierownicy biur i eksperci	50	-	150	"	"
kierownicy monopolowych zakładów produkcji	50	-	300	"	"

O wysokości dodatków funkcyjnych, przyznawanych kierownikom biur, ekspertom i kierownikom monopolowych zakładów produkcji, w granicach wskazanych w ustępie poprzednim, decyduje Minister Skarbu.

Dodatki funkcyjne nie przysługują pracownikom, zawieszonym w pełnieniu służby oraz tym, którym pełnienie obowiązków szefów działów, kierowników biur, ekspertów lub kierowników monopolowych zakładów produkcji zostało powierzone tylko zastępczo.

§ 78. Niezależnie od płac wskazanych w §§ 76 i 77 Dyrekcje monopolów mogą za zgodą i na zasadach; zatwierdzonych przez Ministra Skarbu przyznawać pracownikom premje lub nagrody pieniężne za szczególnie dodatnie wyniki pracy lub za pracę poza normalnemi godzinami służbowemi.

§ 79. Przyznanie pracownikowi określonej grupy uposażenia powinno być dokonywane w drodze zarządzenia pisemnego.

Posuniecie pracownika do wyższej grupy uposażenia wymaga zgody Ministra Skarbu w przypadkach, gdy pracownik miałby awansować więcej niż o jedną grupę uposażenia lub też, gdy awansowanie miałoby nastąpić wcześniej niż po upływie roku od przyznania pracownikowi posiadanej grupy uposażenia.

§ 80. 10 Uposażenie pracowników monopolów płatne jest w terminie, ustalonym dla wypłaty uposażeń funkcjonarjuszów państwowych.

Prawo do otrzymania uposażenia powstaje dla wstępujących do służby w monopolach od dnia faktycznego objęcia służby, przyczem w tym przypadku przy obliczaniu należnych pracownikowi płac dziennych za płacę dzienną uważa się płacę równą 1/30 miesięcznego uposażenia.

W razie posunięcia do wyższej grupy uposażenia, uposażenie wyższe przysługuje pracownikowi od najbliższego terminu płatności.

§ 81. Pracownicy zwolnieni ze służby zatrzymują uposażenie pobrane za miesiąc, w którym stosunek służbowy został rozwiązany, choćby rozwiązanie tego stosunku nastąpiło nie z końcem, a w ciągu danego miesiąca.

Ta sama zasada ma zastosowanie w razie wygaśnięcia stosunku służbowego przez śmierć pracownika.

Pracownicy wydaleni ze służby oraz ci, którzy porzucili służbę samowolnie, obowiązani są do zwrotu uposażenia wpłaconego ponad dzień wydalenia lub porzucenia służby.

§ 82. Dyrekcja monopolu może przydzielać pracownikom z urzędu lub na ich prośbę tytułem części uposażenia służbowego, mieszkania w domach stanowiących własność, dzierżawionych lub użytkowanych przez monopole.

Minister Skarbu ustali w drodze zarządzenia wykaz stanowisk, z zajmowaniem których Dyrekcje monopolów mogą połączyć przymus mieszkania w pomieszczeniach monopolu i przydzielać mieszkania z urzędu.

Należność za mieszkanie, przydzielone tytułem części uposażenia w pomieszczeniach monopolów potrąca się przy wypłacie uposażenia; normy obliczenia tej należności ustala Minister Skarbu.

W przypadku rozwiązania stosunku służbowego lub też przeniesienia do innej miejscowości lub do innego monopolu, pracownik powinien, na żądanie Dyrekcji monopolu opuścić przydzielone mu przez Dyrekcję tytułem części uposażenia mieszkanie najdalej w ciągu 3-ch miesięcy, licząc od dnia rozwiązania stosunku służbowego lub przeniesienia, a to pod rygorem zastosowania do niego środków, przewidzianych w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu przymusowem w administracji (Dz. U. R. P. Nr. 36, poz. 342).

§ 83. Szoferzy i woźni po przesłużeniu pół roku, otrzymują corocznie bezpłatnie ubranie służbowe oraz co 3 lata płaszcz.

§ 84. Pracownicy monopolów otrzymują:

1) w razie delegacyj służbowych do miejscowości położonej poza zwykłem, miejscem służbowem:

a) diety,

b) zwrot kosztów podróży;

2) w razie przeniesienia z urzędu do innej miejscowości, koszty przesiedlenia, obejmujące:

a) zasiłek w wysokości 2-miesięcznego uposażenia, określonego w § 76 - dla utrzymujących rodzinę, 1-miesięcznego - dla samotnych

b) zwrot kosztów podróży dla przeniesionego i. członków jego rodziny (żona, dzieci oraz pasierby, pozostające na utrzymaniu pracownika),

c) zwrot kosztów przewozu urządzenia domowego.

Przy przeniesieniach na prośbę pracownika przyznania w całości lub w części powyższych kosztów przesiedlenia zależy od uznania Dyrekcji monopolu.

§ 85. 11 Diety dzienne wynoszą:

dla	pracowników	I	grupy	uposażenia	-25	zł
"	"	II i III	"	"	-20	"
"	"	IV-VII	"	"	-15	"
"	"	VIII i IX	"	"	-12	"
"	"	X i XI	"	"	-10	"
"	"	XII i XIII	"	"	- 9	"
"	"	XIV	"	"	- 8	".

Jednostką obliczania diet jest 24-godzinny okres czasu, liczony od chwili wyjazdu do powrotu pracownika z delegacji służbowej, przyczem przekroczenia 24 - godzinnych okresów czasu, o ile stanowią nic mniej niż 6 godzin, liczy się za jeden taki okres.

Delegacja, trwająca krócej niż 12 godzin, nie daje pracownikowi prawa doi diet; powyżej 12 do 24 godzin, daje prawo do pełnej diety.

§ 86. Zwrot kosztów podróży obejmuje: cenę biletu jazdy koleją, statkiem lub innemi środkami komunikacji, oraz koszty dojazdu na dworzec lub do przystani i zpowrotem, jak również wydatki na tragarzy, a w przypadkach odpowiednie uzasadnionych również zwrot kosztów bagaży.

Pracownikom I - III grupy uposażenia zwraca się cenę biletów I klasy kolei lub statku, IV - IX grupy uposażenia - II klasy, X - XIV grupy uposażenia - III klasy.

Jeżeli na statku są tylko dwie klasy, cenę biletu I klasy zwraca się również pracownikom IV - IX grupy uposażenia, II zaś Masy - pracownikom X - XIV grupy uposażenia. Dyrekcja monopolu może przyznawać pracownikom zwrot dopłat za miejsca sypialnie.

Tytułem pokrycia kosztów dojazdu na dworzec i z dworca lub do przystani i z przystani oraz wydatków na tragarzy, wypłaca się ryczałt w wysokości po 4 zł za dojazd w danej miejscowości tam i zpowrotem łączone.

§ 87. W przypadkach, gdy delegacje służbowe w określonym rejonie należą do stałych obowiązków pracownika, Dyrekcja monopolu może wypłacać pracownikom zamiast należności przewidzianych w § 84 pkt. 1 ryczałt według norm ustalonych przez Ministra Skarbu.

§ 88. Pracownikom, przebywającym na delegacji w jednej i tej samej miejscowości dłużej niż 2 tygodnie, wypłaca się diety w wysokości ustalonej w § 85, t. j. cale diety tylko przez pierwsze 2 tygodnie, licząc od dnia następującego po dniu przybycia do miejsca pobytu na delegacji, przez, następne 6 tygodni diety zmniejszone dla utrzymujących rodzinę o 20%, dla samotnych - o 40%, po upływie zaś tego czasu diety zmniejszone dla utrzymujących rodzinę o 30%, dla samotnych - o 50%.

Delegacje służbowe nie mogą bez zgody Ministra Skarbu trwać dłużej niż 3 miesiące.

§ 89. Koszty przewozu urządzenia domowego przy przeniesieniach służbowych muszą być udowodnione oryginalnemi listami przewozowemi, rachunkami lub kwitami.

§ 90. Pracownikom delegowanym oraz przeniesionym do innej miejscowości przysługuje prawo do zaliczki do wysokości przypuszczalnych kosztów delegacji lub przesiedlenia.

§ 91. 12 (uchylony).

§ 92. Pracownikowi, którego stałą siedzibą służbową jer t zakład -monopolu mieszczący się za granicą, Dyrekcja monopolu za zgodą Ministra Skarbu może przyznać poza uposażeniem pobieranem przez pracownika w myśl postanowień § 76 dodatek, odpowiadający większym ewentualnie kosztom utrzymania, specjalnemu rodzajowi funkcyj lub też wydatkom reprezentacyjnym.

CZĘŚĆ  IV.

PRZEPISY EMERYTALNE.

§ 93. Prawo do zaopatrzenia emerytalnego nabywa pracownik po upływie co najmniej 15 lat zaliczanych do wysługi emerytalnej w myśl postanowień § 102 w razie:

a) zwolnienia go ze służby na podstawie postanowień § 33,

b) zwolnienia go ze służby na własną prośbę w przypadkach:

1) trwałej niezdolności do służby,

2) ukończenia 60-ciu lat życia,

3) uzyskania prawa do pełnego zaopatrzenia emerytalnego i ukończenia 55-ciu lat życia,

c) w razie wydalenia go ze służby ze zmniejszeniem zaopatrzenia emerytalnego (§ 44 p. 3).

§ 94. Wyjątkowo nabywa pracownik prawo do zaopatrzenia emerytalnego:

1) po upływie 5 lat zaliczalnych do wysługi emerytalnej, w myśl postanowień § 102, jeżeli zwolnienie ze służby pracownika nastąpiło z powodu trwałej niezdolności do służby, spowodowanej kalectwem lub chorobą, nabyta bez własnej winy po wstąpieniu do służby,

2) bez względu na czas zaliczalny do wysługi emerytalnej wskutek trwałej niezdolności do służby z powodu:

a) nieszczęśliwego wypadku, wynikłego z powodu lub w czasie pełnienia obowiązków służbowych,

b) działań wojennych w miejscu służbowego pobytu,

c) chorób zakaźnych, panujących epidemicznie w miejscu służbowego pobytu.

§ 95. Pracownikowi, który po upływie co najmniej 10 lat służby zaliczalnej do czasu służby w myśl postanowień § 7 stał się trwale niezdolny do służby, a ponadto utracił bez własnej winy trwale co najmniej 95% zdolności do zarobkowania, dolicza się przy wymiarze zaopatrzenia emerytalnego w granicach § 106 niniejszego rozporządzenia 10 lat do czasu służby, podlegającego normalnemu zaliczeniu do wysługi emerytalnej.

§ 96. Pracownikowi, który wskutek przypadków, wymienionych w pkt. 2 § 94 utracił również zdolność do pracy zarobkowej, wymierza się zaopatrzenie emerytalne według norm § 106, doliczając ponadto do wysługi emerytalnej w granicach tegoż paragrafu zależnie od stopnia utraty zdolności do zarobkowania:

przy	utracie	zdolności	od	35%	do	54%	-	2	lata,
"	"	"	"	55%	"	74%	-	4	"
"	"	"	"	75%	"	84%	-	6	lat,
"	"	"	"	85%	"	94%	-	8	lat,
"	"	"	"	95%	"	100%	-	10	"

W wyjątkowych przypadkach, zasługujących na szczególne uwzględnienie, Dyrekcja monopolu za zgodą Ministra Skarbu może pracownikom, o których mowa w ustępie 1, przyznać zaopatrzenie emerytalne w wymiarze wyższym od przewidzianego w tym ustępie aż do pełnego wymiaru zaopatrzenia emerytalnego (§ 106).

Doliczanie lat w myśl ustępów poprzednich następuje pod warunkiem:

1 - trwałej niezdolności do służby, spowodowanej przyczynami, wskazanemi w punkcie 2 § 94,

2 - zgłoszenia wypadków w ciągu jednego roku.

W przypadkach, zasługujących na wyjątkowe uwzględnienie, a należycie usprawiedliwionych i udowodnionych, może Dyrekcja monopolu przyjąć zgłoszenie, jeżeli nastąpiło ono nie później niż w 3 lata po zajściu wypadku.

§ 97. 13 Trwała niezdolność do służby oraz niezdolność do zarobkowania w przypadkach, o których mowa w §§ 93, 94, 95 i 96, związek przyczynowy pomiędzy niezdolnością do służby lub zarobkowania a okolicznościami, wymienionemi w §§ 94 i 95, oraz stopień utraty zdolności do zarobkowania w przypadkach, wymienionych w § 96, mają być stwierdzone przez komisję lekarską, orzekającą na zlecenie dyrekcji właściwego monopolu.

Minister Skarbu ustanowi bądź jedną komisję lekarską dla wszystkich pracowników monopolów, bądź też oddzielne komisje lekarskie właściwe dla jednego lub więcej zakładów monopolowych.

W skład komisji wchodzić będą trzej lekarze, z których jeden pełnić będzie czynności przewodniczącego.

Orzeczenia komisji zapadają większością głosów i są ostateczne.

Minister Skarbu wyda instrukcję, normującą działalność komisji.

§ 98. Otrzymujący zaopatrzenie emerytalne pracownik, którego zwolnienie nastąpiło z powodu choroby lub trwałej niezdolności do służby, może być w ciągu lat 5, licząc od dnia zwolnienia, poddany zarządzeniem Dyrekcji monopolu badaniu komisji lekarskiej, a w razie stwierdzenia, że przestały istnieć okoliczności, któreby uzasadniały zwolnienie - powołany zpowrotem do służby.

§ 99. Zaopatrzenie emerytalne oraz pen§ je wdowie i sieroce przyznaje i wymierza Dyrekcja lego monopolu, w którym pracownik ostatnio pracował.

Przeciwko decyzji Dyrekcji monopolu w sprawie zaopatrzenia emerytalnego lub pensji wdowiej i sierocej, służy prawo odwołania się do Ministra Skarbu w ciągu 30 dni, licząc od dnia doręczenia dekretu pensyjnego.

§ 100. Gdyby pracownikowi lub pozostałe po nim rodzinie oprócz zaopatrzenia, przewidzianego niniejszem rozporządzeniem, służyło z innego tytułu prawo do zaopatrzenia, wypłacanego ze Skarbu Państwa lub instytucji państwowej, uprawniony ma prawo wyboru.

§ 101. Osoby, które podstępnie uzyskały zaopatrzenie emerytalne, pensję wdowią lub sierocą lub wyższy wymiar lego zaopatrzenia lub pensji od przysługującego im na zasadzie niniejszego rozporządzenia, mogą być pozbawione orzeczeniem dyscyplinarnem prawa do dalszego pobierania tego zaopatrzenia, niezależnie od ewentualnej odpowiedzialności karno-sądowej i obowiązku wynagrodzenia szkody, wyrządzonej monopolom.

Postępowanie dyscyplinarne w tych przypadkach winno być przeprowadzone w trybie, przewidzianym w części II niniejszego rozporządzenia. Właściwą do orzekania w I instancji jest w tym przypadku komisja dyscyplinarna tego monopolu, którego Dyrekcja wymierzyła zaopatrzenie emerytalne lub pensję wdowią lub sierocą.

Z chwila, gdy postępowanie dyscyplinarne zostało wdrożone, Minister Skarbu jest uprawniony do natychmiastowego zawieszenia w całości lub części zaopatrzenia emerytalnego do czasu uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.

W razie pozbawienia emeryta prawa do dalszego pobierania zaopatrzenia emerytalnego mogą być do członków jego rodziny zastosowane postanowienia § 47 niniejszego rozporządzenia.

Kwoty nienależnie pobrane podlegają zwrotowi bez względu na to, czy wprowadzanie władzy w błąd było świadome i niezależnie od odpowiedzialności karno-sądowej.

§ 102. 14 Do wysługi emerytalnej zalicza się:

1) czas służby zaliczony w myśl § 7,

2) czas czynnej służby wojskowej, z wyjątkiem służby obowiązkowej, lata czynnej działalności, zmierzającej do odzyskania niepodległości Państwa Polskiego, oraz okres odbywania kar, orzeczonych przez władze b. państw zaborczych za taką działalność.

Czas ten bądź okresy i lata zaliczane będą pracownikom monopolów do wysługi emerytalnej na tych samych zasadach co funkcjonarjuszom państwowym.

3) Te poprzedzające służbę w monopolach okresy służby państwowej, niezaliczone do czasu służby oraz okresy pracy w charakterze pracowników umysłowych, za które zostaną monopolom przekazane opłaty lub wkładki ubezpieczeniowe; zaliczalność tych okresów do wysługi emerytalnej unormują oddzielne przepisy.

Pracownicy, którym w myśl § 7 zalicza się do czasu służby okresy służby państwowej o charakterze publiczno-prawnym, cywilnej lub zawodowej wojskowej, zachowują posiadane w tej służbie prawa zaliczalności do wysługi emerytalnej okresów państwowej służby kontraktowej oraz służby w byłych państwach zaborczych i okresów służby samorządowej oraz pracy zawodowej.

Okresy te podlegać będą zaliczeniu do wysługi emerytalnej przy zastosowaniu odpowiednich przepisów ustawy emerytalnej dla funkcjonarjuszów państwowych i zawodowych wojskowych w brzmieniu, obowiązującem w czasie zwalniania pracownika ze służby, podlegającej niniejszemu rozporządzeniu, lub też w czasie śmierci pracownika. Dla ustalenia zaliczalności okresów służby w byłych państwach zaborczych i służby samorządowej oraz pracy zawodowej, według przepisów ustawy emerytalnej dla funkcjonarjuszów państwowych i zawodowych wojskowych, czas służby w monopolach o charakterze publiczno-prawnym uważany będzie za czas stałej służby państwowej w rozumieniu ustawy o państwowej służbie cywilnej.

§ 103. 15 Do wysługi emerytalnej dolicza się ponadto:

1) czas obowiązkowej służby wojskowej,

2) minimalny, określony odnośnemi przepisami, czas studjów wyższych na jednym z wydziałów uniwersytetów lub w równorzędnym zakładzie naukowym, jeżeli czas studjów ni s biegnie równolegle z czasem służby, zaliczalnym do emerytury i tylko w przypadku całkowitego zakończenia studiów przepisanemi egzaminami, jednakowoż w ilości, nie wyższej niż 4 lata.

Wszystkie doliczenia, o których mowa w niniejszym paragrafie, mają wpływ tylko na wymiar, nie zaś na uzasadnienie roszczenia do zaopatrzenia emerytalnego.

§ 104. Przy ostatecznem obliczeniu lat wysługi emerytalnej, w myśl postanowień §§ 102 i 103, nie uwzględnia się części roku do 6 miesięcy włącznie, natomiast okres, przekraczający 6 miesięcy, liczy się jako pełny rok.

Postanowienie powyższe niema zastosowania przy obliczaniu wymienionego w §§ 93, 94 i 95 niniejszego rozporządzenia 15-letniego względnie 6-cio i 10-letniego okresu, uzasadniającego roszczenie do zaopatrzenia emerytalnego.

§ 105. 16 (uchylony).

§ 106. 17 Podstawę wymiaru zaopatrzenia emerytalnego stanowi uposażenie miesięczne, ostatnio pobierane w służbie czynnej w myśl § 76 (bez dodatków, o których mowa w §§ 77, 78 i 92).

Zaopatrzenie emerytalne wynosi po 15 latach zaliczalnych do wysługi emerytalnej - 40% i wzrasta za każdy następny rok o 3%, aż do 100% podstawy wymiaru, co stanowi pełny wymiar zaopatrzenia emerytalnego. W przypadkach, w których jest możliwe nabycie prawa do emerytury po krótszym okresie czasu niż 15 lat, zaopatrzenie emerytalne wynosi do 10 lat zaliczalnych do wysługi emerytalnej włącznie 30%, i wzrasta za każdy następny rok do 15 lat włącznie o 2% podstawy wymiaru.

§ 107. Prawo do pobierania zaopatrzenia emerytalnego rozpoczyna się od 1 dnia miesiąca następującego po zwolnieniu ze służby.

Zaopatrzenie emerytalne płatne jest miesięcznie zgóry.

§ 108. Prawo do zaopatrzenia emerytalnego gaśnie:

1) w razie śmierci emeryta,

2) gdy emeryt, powołany ponownie do służby, w myśl postanowień § 98, odmówi objęcia służby,

3) w przypadku nałożenia kary, określonej § 40, oraz w razie pozbawienia emeryta orzeczeniem dyscyplinarnem prawa do zaopatrzenia emerytalnego.

W przypadku, wymienionym w punkcie 3, członkom rodziny emeryta przyznać można odpowiedni zasiłek przy analogicznem zastosowaniu § 47 niniejszego rozporządzenia.

§ 109. 18 Prawo do zaopatrzenia emerytalnego nie przysługuje:

a) w razie przebywania emerytowanego pracownika dłużej niż pół roku poza granicami Państwa albo Wolnego Miasta Gdańska, jeżeli Minister Skarbu nie zezwoli na dalsze otrzymywanie zaopatrzenia emerytalnego zagranicą,

b) w razie utraty obywatelstwa polskiego z wyjątkiem równoczesnego przyjęcia obywatelstwa gdańskiego,

c) na czas otrzymywania zaopatrzenia z tytułu niezdolności do służby lub pracy na zasadzie innych ustaw, jeżeli świadczenia te płyną za Skarbu Państwa lub instytucji państwowej; postanowienie to nie ma zastosowania do weteranów powstań narodowych oraz wdów i sierot po nich, o ile otrzymują zaopatrzenie na mocy ustawy z dnia 3 marca 1922 r. (Dz. U. R. P. Nr. 26, poz. 212),

d) po zastosowaniu przepisów § 128 niniejszego rozporządzenia na czas umieszczenia emerytowanego pracownika w zakładzie dla umysłowo-chorych.

Emerytowanym pracownikom monopolów, którzy w urzędach, instytucjach lub przedsiębiorstwach państwowych pozostają w publiczno-prawnym stosunku służbowym, zawiesza się wypłatę bieżących rat emerytury.

Emerytowani pracownicy, którzy zajmują jakiekolwiek płatne kontraktowe stanowiska w urzędzie, instytucji lub przedsiębiorstwie państwowem lub jakiekolwiek stanowisko w organizacji samorządu terytorjalnego lub gospodarczego, tudzież w instytucjach ubezpieczeń społecznych, oraz emerytowani pracownicy, którzy pobierają emeryturę z funduszów samorządu terytorjalnego lub gospodarczego lub instytucji ubezpieczeń społecznych, otrzymują tylko taką część przyznanego im na mocy niniejszego rozporządzenia zaopatrzenia emerytalnego, która wraz z wynagrodzeniem bądź zaopatrzeniem pobieranem z danego urzędu, instytucji, przedsiębiorstwa lub zakładu nie przewyższa 150% uposażenia, ostatnio pobieranego w służbie czynnej.

W przypadkach, przewidzianych w niniejszym paragrafie, wypłaca się zaopatrzenie emerytalne od dnia pierwszego miesiąca następującego po usunięciu przyczyn, wymienionych w tym paragrafie, nie wcześniej jednak niż od dnia pierwszego miesiąca, następującego po zgłoszeniu się o zaopatrzenie.

§ 110. Emerytowany pracownik monopolu, powołany ponownie z urzędu lub na własną prośbę. do służby, podlegającej przepisom niniejszego rozporządzenia, traci prawo do poprzednio przyznanego miii zaopatrzenia emerytalnego. Przy ponownem rozwiązaniu stosunku służbowego wymierza mu się zaopatrzenie emerytalne według ostatnio otrzymywanego uposażenia, przyczem do wysługi emerytalnej, nabytki przed reaktywacją, dolicza się cały okres służby, odbytej po reaktywacji.

§ 111. 19 Pracownik, zwolniony ze służby z urzędu przez Dyrekcję monopolu na podstawie postanowień § 33 przed nabyciem prawa do emerytury, otrzymuje jednorazową odprawę w wysokości jednomiesięcznej o uposażenia, określonego w § 76, za każdy pełny rok służby zaliczolnej do czasu służby w myśl postanowień § 7, najwyżej jednak w wysokości sześciomiesięcznego uposażenia, określonego w § 76.

Prawo do odprawy nie służy, o ile pracownik bezpośrednio ze służby w monopolach przechodzi do służby w urzędach, instytucjach lub przedsiębiorstwach państwowych.

§ 112. 20 Wdowy i sieroty (ślubne, uprawnione i uznane) po pracowniku zmarłym w czynnej służbie lub na emeryturze, mają prawo do pensji wdowiej lub sierocej, jeżeli maż bądź ojciec lub matka nabył (a), w myśl postanowień §§ 93 - 96, prawo do zaopatrzenia emerytalnego.

W razie śmierci pracownika w warunkach, określonych w punktach 1 i 2 § 94, pozostałej po nim wdowie i sierotom przysługuje również prawo do pensji wdowiej lub sierocej.

§ 113. Pensja wdowia wynosi połowę zaopatrzenia emerytalnego, które otrzymywał zmarły mąż, lub do którego miałby w chwili śmierci prawo. Pensja wdowia po pracowniku poległym lub zmarłym wskutek działań wojennych wynosi 50% pełnego wymiaru zaopatrzenia emerytalnego dla tej grupy uposażenia, którą posiadał zmarły mąż (§ 106),

§ 114. Prawo do pensji sierocej nabywają po ojcu dzieci ślubne, uprawnione i uznane. Pensja ta wynosi:

a) dla każdego dziecka, jeżeli wdowa żyje i ma prawo do pensji wdowiej - 1/4 część pensji wdowiej,

b) dla każdej o dziecka, jeżeli wdowa nie żyje, lub nie ma prawa do pensji wdowiej - 1/2 pensji wdowiej,

c) dla jedynej sieroty bez ojca i matki - 2/3 pensji wdowiej.

Jeżeli wdowa żyje i ma prawo do pensji wdowiej, lecz nie otrzymuje tej pensji z powodu otrzymywania zaopatrzenia emerytalnego ze Skarbu Państwa lub instytucji państwowej z tytułu własnej służby, sierotom służy prawo do pensji sierocej według postanowień punktu b) względnie c) niniejszego paragrafu.

§ 115. Prawo co pensji sierocej mogą nabyć dzieci ślubne uprawnione i uznane również po matce. Jeżeli sierota nabyła prawo do pensji po ojcu i po malec, wypłaca się. sierocie pensją wyższa.

Sierota ima prawo do otrzymywania pensji po matce za życia ojca w razie jego niezdolności do pracy i niemożności zapewnienia sierocie utrzymania.

Pensja sieroca po matce wynosi 1/4 część zaopatrzenia emerytalnego matki.

Łączna kwota pensyj sierocych nie może ani sama, ani wraz z pensją wdowia przekraczać wysokości zaopatrzenia emerytalnego, które otrzymywał, lub do którego miałby prawo w chwili śmierci ojciec. Gdyby suma pensyj sierocych albo sama, albo łącznie z pensją wdowią przekraczała wysokość zaopatrzenia emerytalnego, które zmarły ojciec pobierał lub do którego w chwili śmierci miałby prawo, należy zmniejszyć proporcjonalnie pensje sieroce.

§ 116. Żony i dzieci pracowników, powołanych do służby wojskowej na skutek mobilizacji, którzy zaginęli na terenie działań wojennych, otrzymują od dnia pierwszego miesiąca następującego po wstrzymaniu uposażenia tymczasowa pensje w wysokości należnej im ewentualnie stałej pensji wdowiej lub sierocej. Gdy na podstawie towarzyszących zaginieniu okoliczności istnieje podejrzenie, że zachodzi wypadek dezercji, postanowienia niniejszego paragrafu nie mają zastosowania do czasu stwierdzenia, że wypadek dezercji nie zachodzi.

§ 117. W razie odnalezienia się 'zaginionego, potrąca się na rzecz monopolu przy wypłacie zaległego uposażenia kwotę, wypłaconą żonie i dzieciom tytułem tymczasowej pensji.

W razie nieodnalezienia się zaginionego w ciągu 3¹/₂ lat, licząc od końca roku -kalendarzowego, w którym podpisano preliminarja pokojowa, żona czy też dzieci powinny przed końcem tego terminy przedstawić orzeczenie radowe, uznające zaginionego za zmarłego, lub stwierdzające, że fakt śmierci należy uważać za ustalony. W przeciwnym przypadku pensja tymczasowa zostaje wstrzymana.

Orzeczenie sądowe sianowi podstawą do przyznania pensji stałej.

§ 118. Wdowa nie ma prawa do pensji:

a) jeżeli małżeństwo zostało zawarte przez emeryta,

b) jeżeli wspólność małżeńska została sądownie rozdzielona bez obowiązku męża do utrzymania żony.

Dzieci, pozostałe z małżeństwa, zawartego przez emeryta, nie mają prawa do pensji sierocej; dzieci uznane korzystają z prawa do pensji sierocej tylko o tyle, o ile uznanie nastąpiło przed nabyciem prawa do emerytury przez uznającego.

§ 119. Prawo do otrzymywania pensji wdowiej i sierocej rozpoczyna się z pierwszym dniem miesiąca, następującego po tym miesiącu, za który zmarły pracownik (emeryt) otrzymał ostatnio należne uposażenie lub zaopatrzenie emerytalne.

Dla sierot, które przyszły na świat po tym terminie, prawo do pensji rozpoczyna się od pierwszego dnia miesiąca po urodzeniu.

Pensje wdowie i sieroce płatne są miesięcznie zgóry.

Jeżeli żądanie przyznania pensji wdowiej lub sierocej, nie zostało zgłoszone w ciągu jednego roiku od dnia śmierci męża bądź ojca lub matki, należy przyznać pensję wdowią lub sierocą od pierwszego dnia miesiąca po dniu zgłoszenia.

Dyrekcja monopolu, za zgodą Ministra Skarbu, może przyznać pensję wdowią i sierocą od terminu, ustalonego w ustępie l niniejszego paragrafu, jeżeli osoby uprawnione wykażą, iż zaszły ważne okoliczności, które uniemożliwiły im wcześniejsze zgłoszenie zadania o zaopatrzenie.

§ 120. Prawo do pensji wdowiej lub sierocej gaśnie:

a) ze śmiercią wdowy lub sieroty z końcem miesiąca, w którym śmierć nastąpiła,

b) w razie ukończenia przez sierotę 18-go roku życia lub też wcześniejszego zawarcia związku małżeńskiego,

c) gdy wdowa lub sierota i została przez sad prawomocnie skazana za czyn karygodny, a skazanie pociągnęło za sobą utratę praw publicznych.

Sierotom, odbywającym studja w zakładach naukowych państwowych lub prywatnych z prawem publiczności, przyznaje się pensję sierocą po ukończeniu 18-go roku życia na każdy rok szkolmy aż do ukończenia studjów, nie dłużej jednak niż do ukończenia 24-go roku życia.

W wyjątkowych, na szczególne uwzględnienie zasługujących przypadkach, może Dyrekcja monopolu za zgodą Ministra Skarbu zezwolić na dalsze pobieranie, a przy niezdolności do pracy na przyznanie pensji sierocej także po ukończeniu 18 bądź 24-go roku życia.

§ 121. Prawo do otrzymywania pensji wdowiej lub sierocej nie służy:

a) w razie przebywania wdowy lub sieroty dłużej aż pół roku poza granicami Państwa, albo Wolnego Miasta Gdańska, jeżeli Minister Skarbu nie zezwoli na dalsze otrzymywanie pensji wdowiej lub sierocej,

b) w razie utraty obywatelstwa polskiego, z wyjątkiem równoczesnego przyjęcia obywatelstwa gdańskiego,

c) na czas otrzymywania zaopatrzenia z tytułu śmierci męża (ojca) na zasadzce innych ustaw, o ile świadczenia te płyną ze Skarbu Państwa; postanowienie to nie ma zastosowania do wdów po weteranach powstań narodowych, które otrzymują zaopatrzenia na mocy ustawy z dnia 23 marca 1922 r. (Dz. U. R. P. Nr. 26, poz. 212),

d) na czas zajmowania przez sierotę jakiegokolwiek stanowiska w służbie państwowej, instytucjach państwowych lub służbie samorządowej do którego jest przywiązane stałe uposażenie,

e) na czas uwzględnienia sieroty przy wymiarze uposażenia funkcjonariusza państwowego albo zawodowego wojskowego (ojczyma, matki, macochy).

W przypadkach, przewidzianych w niniejszym paragrafie, wypłaca się pensję wdowią lub sierocą od dnia pierwszego miesiąca następującego po usunięciu przyczyn, wymienionych w tym paragrafie, nie wcześniej jednak, niż od dnia pierwszego miesiąca, następującego po zgłoszeniu się o zaopatrzenie.

§ 122. Wdowa, która weszła ponownie w związek małżeński, otrzymuje na swoją prośbę wzamian za pobieraną pensję wdową albo jednorazową odprawę, albo zachowuje prawo do pensji wdowiej na wypadek ponownego owdowienia.

Zgłoszenie o odprawę winno nastąpić w ciągu 3 miesięcy od dnia zawarcia ponownego małżeństwa.

Odprawa dla wdów w wieku do 45 lat życia wynosi 2-letnią, powyżej zaś tego wieku - jednoroczną kwotę persji wdowiej.

Gdy wdowa nabędzie prawo do pensji wdowiej z ponownego małżeństwa, otrzymuje w razie ponownego owdowienia, o ile nie otrzymała odprawy po pierwszem owdowieniu, tę pensję wdowią, która jest wyższa, a jeżeli otrzymała odprawę wdowią, przysługującą z tytułu ponownego małżeństwa.

§ 123. W razie przyznania wdowie zaopatrzenia emerytalnego z tytułu własnej służby, może ona otrzymać tylko jedno zaopatrzenie według swego wyboru.

§ 124. Wdowa po pracowniku, zmarłym w czynnej służbie, nie mająca praw do pensji wdowiej, otrzymuje jednorazową odprawę w wysokości połowy kwoty rocznego uposażenia, służącego, za podstawę wymiaru zaopatrzenia emerytalnego zmarłego męża. W tej samej wysokości otrzymują odprawę sieroty bez ojca i matki w wieku poniżej 18 lat po ojcu czy też matce, o ile ci nie nabyli prawa do emerytury z tem ograniczeniem, że jednocześnie można otrzymać tylko jedną odprawę. W wyjątkowych, na szczególne uwzględnienie zasługujących przypadkach, maże Dyrekcja monopolu za zgodą Ministra Skarbu przyznać odprawę sierotom także po, ukończeniu 18-go- roku życia.

Sierotom iż różnych małżeństw tego samego pracownika wypłaca się odprawę tylko wtedy, jeżeli wdowa nie skorzystała z tego prawa albo z prawa tego zrezygnowała na rzecz sierot.

§ 125. W razie śmierci pracownika w czynnej służbie lub na emeryturze, należy się wdowie, która pozostawała z nim we wspólności małżeńskiej, niezależnie od pensji wdowiej lub odprawy, pośmiertne w wysokości 3-miesięcznego uposażenia pobieranego ostatnio przez zmarłego, w myśl § 76.

Pośmiertne należy się w tej samej wysokości wdowcowi, który ze zmarłą pracowniczką monopolu pozostawał we wspólności małżeńskiej.

W braku wdowy (wdowca) uprawnionej (ego) do pośmiertnego, należy się pośmiertne w tej samej wysokości niepodzielnie dzieciom ślubnym, uprawnionym, uznanym i pasierbom zmarłego, o ile zmarły je utrzymywał. W braku wyżej wymienionych członków rodziny, zwraca się udowadniane koszty leczenia i pogrzebu do wysokości pośmiertnego innym krewnym lub osobom postronnym.

§ 126. Pracownik, z którym rozwiązano stosunek służbowy z przyznaniem mm zaopatrzenia emerytalnego, ma prawo do zwrotu kosztów jednorazowego przesiedlenia się z rodziną z ostatniego miejsca służbowego do przyszłego miejsca zamieszkania, w krain lub na obszarze W. M. Gdańska, według przepisów, normujących sprawę należności za przeniesienie z urzędu w służbie czynnej.

Z powyższego prawa przesiedlenia się można skorzystać w ciągu roku, licząc od dnia zwolnienia ze służby pracownika.

W wyjątkowych, na szczególne uwzględnienie zasługujących przypadkach, Dyrekcja monopolu może przyznawać zwrot kasztów jednorazowego przesiedlenia w razie, gdy przesiedlenie nastąpiło po upływie roku od dnia zwolnienia ze służby, a zaszły okoliczności, które uzasadniają niedotrzymanie wskazanego w ustępie poprzednim terminu przesiedlenia.

§ 127. Wdowie i sierotom po pracowniku zmarłym w służbie czynnej przysługuje prawo do zwrotu kosztów jednorazowego przesiedlenia się po śmierci pracownika na zasadach analogicznych do wymienionych w § 126.

§ 128. Emerytowany pracowników monopolu psychicznie chory, nie mający prócz emerytury innych źródeł utrzymania, może być na wniosek odnośnego opiekuna, za zgoda Ministra Skarbu, umieszczony i leczony na koszt monopolu w zakładzie dla umysłowo chorych, przyczem przez cały czas przebywania w takim zakładzie wstrzymuje się wypłatę zaopatrzenia emerytalnego. Żonie J dzieciom takiego emeryta przysługuje za czas jego pobytu w takim zakładzie prawo do pensji wdowiej bądź sierocej.

§ 129. Zaopatrzenie emerytalne oraz pensje wdowie i sieroce przyznaje się i oblicza na podstawie danych, zawartych w aktach osobowych pracownika i popartych bądź oryginalnemi dokumentami, bądź też i uwierzytelnionemi odpisami takich dokumentów.

Jeżeli pracownik albo wdowa lub sierota roszczą sobie prawo do zaopatrzenia emerytalnego bądź pensji, wdowiej lub sierocej w wyższym wymiarze aniżeli to wynika z danych, zawartych w aktach osobowych pracownika, winni udowodnić swe żądanie dokumentami.

§ 130. 21 Monopole posiadać będą wspólny fundusz emerytalny którego statut określi Minister Skarbu.

Sprawę przekazywania wkładek emerytalnych pomiędzy monopolami a innemi instytucjami unormują oddzielne przepisy.

CZĘŚĆ  V.

POSTANOWIENIA PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

§ 131. Pracowników, mianowanych na podstawie rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 17 maja 1930 r. o stosunku służbowym pracowników Państwowego, Monopolu Spirytusowego (Dz. U. R. P. Nr. 42, poz. 353), którzy w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia pozostawali na służbie w Państwowym Monopolu Spirytusowym, należy uważać za pracowników w rozumieniu niniejszego rozporządzenia.

Pracownicy ci otrzymywać będą z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia uposażenie przewidziane w § 76 niniejszego rozporządzenia z dodatkiem, o ile chodzi o pracowników zatrudnionych w m. st. Warszawie, wynikającym z postanowień § 77, odpowiednio do posiadanych grup uposażenia.

§ 132. 22 Pracownicy, pozostający na służbie w monopolu w dniu 1 lutego 1933 r., którzy uzyskają na podstawie § 7 zaliczenie do czasu służby okresów służby kontraktowej, o której mowa w ust. 1 p. 2 lit. a) tego paragrafu, obowiązani będą do wniesienia opłat, o których mowa w ustępie 3 § 7 tylko za zaliczoną do czasu służby służbę kontraktową, pełnioną przed dniem 1 stycznia 1928 r.; zaliczenie służby kontraktowej pełnionej od dnia 1 stycznia 1928 r. nie wymaga wnoszenia tych opłat.

Postanowienia wstępu poprzedniego mają analogicznie zastosowanie i co do zaliczania pracownikom Państwowego Monopolu Spirytusowego do czasu służby i wysługi emerytalnej czasu służby kontraktowej pełnionym w Państwowym Monopolu Spirytusowym bezpośrednio przed zawiązaniem z nimi stosunku służbowego, opartego na przepisach rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 17 maja 1930 r. o stosunku służbowym pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego (Dz. U. R. P. Nr. 42, poz. 363).

Warunek uiszczenia opłaty, przewidzianej w ust. 1 niniejszego paragrafu, nie dotyczy tych pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego, którzy uiścili we właściwym czasie opłaty przewidziane w ust. 4 § 158 rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 17 maja 1930 r. o stosunku służbowym pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego.

§ 133. 23 Pracownikom, mianowanym na podstawie rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 17 maja 1920 r. o stosunku służbowym pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego (Dz. U. R. P. Nr. 42, poz. 353), którzy w dniu wejścia w życia niniejszego rozporządzenia rozporządzenia pozostawali na służbie w Państwowym Monopolu Spirytusowym, zalicza się do czasy służby lata służby pełnionej w Państwowym Monopolu Spirytusowym wraz z czadem służby lub pracy zawodowej, zaliczonej do wysługi emerytalnej na podstawie powołanego rozporządzenia z dnia 17 maja 1930 r.

Pracownikom Państwowego Monopolu Spirytusowego którzy pozostawali na służbie w b. rosyjskim zarządzie głównym dochodów niestałych i skarbowej sprzedaży trunków w charakterze pracowników kontraktowych, może Dyrekcja Państwowego Monopolu Spirytusowego za zgodą Ministra Skarbu zaliczyć cały czas służby, spędzonej w powyższym zarządzie, do wysługi emerytalnej.

Pracownikom, którzy w byłych państwach zaborczych pełnili służbę kontraktową w zakładach monopolu tytoniowego lub solnego i na mocy zawartych umów mieli zapewnioną policzalność okresów tej służby do emerytury, dyrekcje monopolów mogą za zgodą Ministra Skarbu zaliczyć te okresy do wysługi emerytalnej.

§ 134. Emeryci oraz wdowy j sieroty, którym zaopatrzenie emerytalne (pensje wdowie i sieroce) zostało przyznanie na podstawie rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 17 maja 1933 r. o stosunku służbowym pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego, otrzymywać będą nadal to zaopatrzenie bądź pensje wdowie lub sieroce w wymiarze, ustalonym na podstawie dotychczasowych przepisów.

§ 135. Pracownicy, którzy w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia pozostawali na służbie w Państwowym Monopolu Spirytusowym i posiadali co najmniej 10 lat służby zaliczanych do wysługi emerytalnej na podstawie rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 17 maja 1930 r. o stosunku. służbowym pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego, a z którymi rozwiązany zastanie stosunek służbowy przed osiągnięciem przez nich wysługi emerytalnej wymaganej na zasadzie § 93 niniejszego rozporządzenia, uzyskują prawo do zaopatrzenia emerytalnego według zasad, przewidzianych w § 106 niniejszego rozporządzenia od pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu ukończenia przez byłego pracownika Państwowego Monopolu Spirytusowego 60 roku życia w przypadkach, gdy były pracownik Państwowego Monopolu Spirytusowego nie uzyskał z tytułu swej późniejszej służby lub pracy, pełnionej po rozwiązaniu z nim stosunku służbowego, jakiegokolwiek innego zaopatrzenia oraz, gdy za tego byłego pracownica nie przekazano z Państwowego Monopolu Spirytusowego wkładek ubezpieczeniowych.

W przypadkach, zasługujących na szczególne uwzględnienie, pracownikom, którzy w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia pozostawali na służbie w Państwowym Monopolu Spirytusowym i posiadali co najmniej 10 lat służby zaliczalnej do wysługi emerytalnej na podstawie rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 17 maja 1930 r. o stosunku służbowym pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego, w razie rozwiązania z nimi stosunku służbowego przed osiągnięciem wysługi emerytalnej, wymaganej na zasadzie § 93 niniejszego rozporządzenia, może być przyznane zaopatrzenie emerytalne przez Dyrekcję Państwowego Monopolu Spirytusowego za zgodą Ministra Skarbu.

Pracownikom, o których mowa w ust. 2, zaopatrzenie emerytalne zostanie wymierzona według zasad, przewidzianych w § 106 niniejszego rozporządzenia.

Wdowy i sieroty po pracownikach wymienionych w ust. 2, mają prawo do pensyj wdowich i sierocych w wysokości, określonej §§ 113 bądź 114 według zasad, przewidzianych w § 106 niniejszego rozporządzenia.

§ 136. Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 lutego 1933 roku.

Równocześnie z wejściem w życie niniejszego rozporządzenia tracą moc obowiązującą, z zastrzeżeniem, wynikającem z postanowień § 134, rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 17 maja 1930 roku o stosunku służbowym pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego (Dz. U. R. P. Nr. 42, poz. 363) oraz z dnia 29 kwietnia 1931 roku (Dz. U. R. P. Nr 41, poz. 364), z dnia 3 lipca 1931 roku (Dz. U. R. P. Nr. 64, poz. 530), z dnia 24 września 1931 roku (Dz. U. R. P. Nr. 96, poz. 736) i z dnia 23 maja 1932 roku (Dz. U. R. P. Nr. 48 poz. 442) w sprawie częściowej zmiany rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 17 maja 1930 roku o stosunku służbowym pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego, jako też rozporządzenie Ministra Skarbu z dnia 7 maja 1932 r. o zaszeregowaniu stanowisk służbowych w Państwowym Monopolu Spirytusowym do grup uposażenia (Dz. U. R. P. Nr. 46, poz. 441).

1 § 7 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

2 § 8 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

3 § 22 zmieniony przez § 1 pkt 3 i 4 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

4 § 26 ust. 2 dodany przez § 1 pkt 5 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

5 § 28 uchylony przez § 1 pkt 6 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

6 § 31 uchylony przez § 1 rozporządzenia z dnia 26 lipca 1933 r. w sprawie uchylenia przepisów o zwrocie opłat szkolnych za dzieci pracowników "Polskiego Monopolu Tytoniowego", "Państwowego Monopolu Spirytusowego", "Polskiego Monopolu Solnego" (Dz.U.33.62.466) z dniem 15 sierpnia 1933 r.

7 § 38 zmieniony przez § 1 pkt 7 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

8 § 76 zmieniony przez § 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

9 § 77 zmieniony przez § 1 pkt 9 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

10 § 80 zmieniony przez § 1 pkt 10 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

11 § 85 zmieniony przez § 1 pkt 11 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

12 § 91 uchylony przez § 1 pkt 12 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

13 § 97 zmieniony przez § 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

14 § 102 zmieniony przez § 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

15 § 103 zmieniony przez § 1 pkt 15 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

16 § 105 uchylony przez § 1 pkt 16 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

17 § 106 zmieniony przez § 1 pkt 17 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

18 § 109 zmieniony przez § 1 pkt 18 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

19 § 111 zmieniony przez § 1 pkt 19 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

20 § 112 dodany przez § 1 pkt 20 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

21 § 130 zmieniony przez § 1 pkt 21 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

22 § 132 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 22 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

23 § 133 ust. 3 dodany przez § 1 pkt 23 rozporządzenia z dnia 27 stycznia 1934 r. (Dz.U.34.9.77) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 lutego 1934 r.

• Identyfikator: Dz.U.1933.4.28
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Stosunek służbowy, uposażenie i zaopatrzenie emerytalne pracowników "Polskiego Monopolu Tytoniowego", "Państwowego Monopolu Spirytusowego" i "Polskiego Monopolu Solnego".
• Data aktu: 13/01/1933
• Data ogłoszenia: 23/01/1933
• Data wejścia w życie: 01/02/1933