Konwencja w sprawie niewolnictwa. Genewa.1926.09.25.

KONWENCJA

w sprawie niewolnictwa, ^*

podpisana w Genewie dn. 25 września 1926 r.

(Ratyfikowana zgodnie z ustawą z dnia 16 stycznia 1930 r. - Dz. U. R. P. Nr 6, poz. 48).

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego piątego września tysiąc dziewięćset dwudziestego szóstego roku została podpisana w Genewie Międzynarodowa konwencja w sprawie niewolnictwa.

Konwencja ta brzmi dosłownie jak następuje:

KONWENCJA

W SPRAWIE NIEWOLNICTWA

podpisana w Genewie dnia 25 września 1926 r.

Albanja, Niemcy, Austrja, Belgia, Imperjum Brytyjskie, Kanada, Rzeczpospolita Australijska, Związek Południowo-Afrykański, Dominja Nowej Zelandji i Indyj, Bułgarja, Chiny, Kolumbja, Kuba, Danja, Hiszpanja, Estonja, Etjopja, Finlandja, Francja, Grecja, Włochy, Łotwa, Liberja, Litwa, Norwegja, Panama, Holandja, Persja, Polska, Portugalja, Rumunja, Królestwo Serbów, Kroatów i Słoweńców, Szwecja, Czechosłowacja i Urugwaj:

Zważywszy, że podpisujący akt generalny konferencji w Brukseli w r. 1889-90 oświadczyli, że są w jednakowej mierze przejęci mocnem postanowieniem położenia kresu handlowi niewolnikami w Afryce;

Zważywszy, że podpisujący konwencję w Saint Germain en Laye w r. 1919, mającą na celu rewizję berlińskiego aktu generalnego z roku 1885, oraz aktu generalnego deklaracji brukselskiej z r. 1890, stwierdzili swój zamiar przeprowadzenia zupełnego zniesienia niewolnictwa, we wszystkich jego postaciach, oraz handlu niewolnikami drogą lądową i morską;

Biorąc pod uwagę raport tymczasowej komisji o niewolnictwie, mianowanej przez Radę Ligi Narodów w dniu 12 czerwca 1924 r.;

Pragnąc uzupełnić i rozwinąć dzieło dokonane aktem brukselskim i znaleźć środki do urzeczywistnienia na całym świecie swych zamierzeń odnośnie do handlu niewolnikami i niewolnictwa, wyrażonych przez podpisujących konwencję w Saint Germain en Laye, oraz uznając, że w powyższym celu zawrzeć należy układy bardziej szczegółowe, niżeli postanowienia zawarte w tej konwencji;

Uważając nadto, że należy nie dopuścić do tego, aby zbyt wyczerpująca praca doprowadzić mogła do warunków podobnych do niewolnictwa;

Postanowili zawrzeć konwencję i mianowali w tym celu swych Pełnomocników: (pominięto),

KTÓRZY, po przedstawieniu swych pełnomocnictw, zgodzili się na postanowienia następujące:

Artykuł  pierwszy.

W myśl niniejszej Konwencji ustala się, że:

1) Niewolnictwo jest stanem czy położeniem jednostki względem której stosowane jest postępowanie w całości lub części wynikające z prawa własności.

2) Pojęcie handlu niewolnikami obejmuje wszelkie pojmanie, nabycie lub odstąpienie danej osoby celem uczynienia z niej niewolnika; wszelkie nabycie niewolnika dla sprzedaży lub zamiany, jakikolwiek akt odstąpienia drogą sprzedaży lub zamiany niewolnika nabytego dla celów sprzedaży lub wymiany jak i wogóle wszelki rodzaj handlu lub przewozu niewolników.

Artykuł  2.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się, o ile jeszcze nie przedsięwzięły potrzebnych kroków, każda odnośnie do terytorjów poddanych jej suwerenności, jurysdykcji, protektoratowi, władaniu lennemu lub opiece:

a) zapobiegać handlowi niewolnikami i ukrócać go;

b) dążyć do zupełnego usunięcia niewolnictwa pod wszystkiemi jego postaciami, w sposób najbardziej skuteczny i w najprędszym czasie.

Artykuł  3.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się przedsięwziąć wszystkie potrzebne kroki, celem zapobieżenia i uniemożliwienia ładowania na okręty, wyładowania, przewozu niewolników na swych wodach terytorjalnych, jak również przewożenia ich wszystkiemi statkami, noszącemi flagi danych Państw.

Wysokie Układające się Strony zobowiązują się zawrzeć o ile możności w najszybszym czasie umowę ogólną o handlu niewolnikami, dającą im prawa i nakładającą na nich obowiązki tego samego rodzaju jakie zostały przewidziane przez konwencję z dnia 17 czerwca 1925 r. dotyczącą międzynarodowego handlu bronią (artykuły 12, 20, 21, 22, 23, 24 i paragrafy 3, 4, 5 II działu II-go załącznika) z uwzględnieniem odnośnych zmian lokalnych z zastrzeżeniem, że ogólna umowa nie spowoduje dla statków żadnej z Wysokich Układających się Stron (nawet statki o małym tonnażu) położenia, któreby je wyróżniało od statków innych Wysokich Układających się Stron.

Jest również przewidzianem, że zarówno przed wejściem w życie powyższej ogólnej umowy jak i później, Wysokie Układające się Strony mają zupełną swobodę zawierania wzajemnego, jednakowoż nie naruszając zasad formułowanych w poprzednim ustępie, wszelkich specjalnych układów, któreby ze względu na ich poszczególne stanowisko, wydałyby się im stosowne dla najprędszego zupełnego usunięcia handlu niewolnikami.

Artykuł  4.

Wysokie Układające się Strony okazywać sobie będą wzajemną pomoc celem zwalczania niewolnictwa i handlu niewolnikami.

Artykuł  5.

Wysokie Układające się Strony uznają, że zastosowanie pracy przymusowej lub obowiązującej może pociągnąć za sobą ważne konsekwencje i zobowiązują się, każda odnośnie do terytorjów poddanych ich suwerenności, jurysdykcji, protektoratowi, władaniu lennemu lub opiece, przedsięwziąć potrzebne kroki na to, by praca przymusowa lub obowiązkowa nie pociągała za sobą warunków równoznacznych z niewolnictwem.

Postanawia się zatem co następuje:

1) Że z zastrzeżeniem zarządzeń przejściowych, wymienionych w paragrafie 2 (poniżej) praca przymusowa lub obowiązująca może być wymagana tylko dla celów publicznych.

2) Na terytorjach, gdzie praca przymusowa lub obowiązująca jeszcze istnieje dla innych celów, oprócz dla celów publicznych, Wysokie Układające się Strony będą usiłowały stopniowo położyć temu kres w jaknajprędszym czasie. Zaś o ile praca przymusowa lub obowiązkowa będzie jeszcze istnieć, będzie ona stosowana tylko wyjątkowo, za odpowiedniem wynagrodzeniem i pod warunkiem, że nie pociągnie za sobą zmiany zwykłego miejsca zamieszkania.

3) We wszelkich wypadkach miejscowe władze kompetentne zainteresowanego terytorjum przyjmą odpowiedzialność za stosowanie pracy przymusowej lub obowiązkowej.

Artykuł  6.

Wysokie Strony Umawiające się, których prawodawstwo nie jest jeszcze obecnie dostatecznem do karania przekroczeń praw i przepisów wydanych celem zastosowania konwencji niniejszej, zobowiązują się podjąć niezbędne kroki, aby przekroczenia takowe były karane z całą surowością.

Artykuł  7.

Wysokie Strony Umawiające się, zobowiązują się do komunikowania sobie wzajemnie i do komunikowania Sekretarzowi Generalnemu Ligi Narodów praw i przepisów, które wydadzą w celu zastosowania postanowień konwencji niniejszej.

Artykuł  8.

Wysokie Strony Umawiające się zgadzają się na to, że wszystkie nieporozumienia, które mogłyby powstać między niemi w związku z interpretacją lub zastosowaniem niniejszej konwencji będą, o ile nie mogą być uregulowane drogą rokowań bezpośrednich, przesłane do decyzji Stałego Trybunału Sprawiedliwości Międzynarodowej. O ile Państwa między któremi powstaje nieporozumienie, lub jedno z tych Państw nie uczestniczyły w Protokóle z 16 grudnia 1920 r.- o Stałym Trybunale Sprawiedliwości Międzynarodowej, to nieporozumienie to będzie przedłożone, według ich uznań i stosownie do przepisów konstytucyjnych każdego z nich, albo Trybunałowi Stałemu Sprawiedliwości Międzynarodowej, albo trybunałowi arbitrażowemu ukonstytułowanemu stosownie do konwencji z dnia 18 października 1907 r. o pokojowem załatwianiu konfliktów międzynarodowych, lub wreszcie wszelkiemu innemu trybunałowi arbitrażowemu.

Artykuł  9.

Każda z Wysokich Stron Umawiających się może oświadczyć, albo w chwili składania podpisu, albo w chwili ratyfikacji tegoż, lub przystąpienia, że w tem, co dotyczy zastosowania postanowień konwencji niniejszej lub niektórych z tych postanowień, przyjęcie konwencji nie zobowiązuje ani całości ani takich lub innych terytorjów będących pod jej suwerennością, jurysdykcją, protektoratem, władaniem lennem lub opieką i może w następstwie przystąpić oddzielnie do całości lub części konwencji w imieniu któregokolwiek z nich.

Artykuł  10.

O ile zdarzyłoby się, że która z Wysokich Stron Umawiających się zechciałaby wycofać się z niniejszej konwencji, to wypowiedzenie będzie notyfikowane piśmiennie sekretarzowi generalnemu Ligi Narodów, który natychmiast prześle uwierzytelnioną kopję takiej notyfikacji wszystkim innym Wysokim Stronom, zawiadamiając ich o dacie otrzymania wypowiedzenia.

Wypowiedzenie będzie obowiązywać jedynie odnośnie do Państwa, które je złożyło, i w rok po otrzymaniu odnośnej notyfikacji przez generalnego sekretarza Ligi Narodów.

Wypowiedzenie będzie mogło mieć miejsce także oddzielnie w imieniu każdego terytorjum znajdującego się pod suwerennością, jurysdykcją, protektoratem, władaniem lennem lub opieką danego Państwa.

Artykuł  11.

Kowencja niniejsza, która będzie nosiła datę tego dnia i której teksty francuski i angielski będą jednakowo uznane za oryginały, będzie otwarta do 1 kwietnia 1927 r. do podpisu państw będących członkami Ligi Narodów.

Sekretarz generalny Ligi Narodów przedłoży następnie konwencję niniejszą do wiadomości państw nie podpisujących jej, włącznie z państwami, które nie są członkami Ligi Narodów, zapraszając je do przystąpienia do konwencji.

Państwo pragnące przystąpić do konwencji winno notyfikować swój zamiar piśmiennie generalnemu sekretarzowi Ligi Narodów i wręczyć mu akt przystąpienia, który winien być złożony w archiwach Ligi Narodów.

Sekretarz generalny winien natychmiast wręczyć wszystkim innym Wysokim Umawiającym się Stronom uwierzytelnioną kopję tej notyfikacji i akta przystąpienia, zawiadamiając je o dacie otrzymania przez niego tych aktów.

Artykuł  12.

Niniejsza konwencja będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą złożone w biurze sekretarza generalnego Ligi Narodów, który zawiadomi o tem Wysokie Strony Umawiające się.

Konwencja będzie obowiązywać w każdem z Państw od chwili złożenia dokumentów ratyfikacyjnych lub zgłoszenia jego przystąpienia.

NA DOWÓD CZEGO pełnomocnicy opatrzyli Konwencję niniejszą swojemi podpisami.

Sporządzono w Genewie dwudziestego piątego września tysiąc dziewięćset dwudziestego szóstego roku w jednym egzemplarzu, który będzie złożony w archiwach Ligi Narodów, a kopja należycie uwierzytelniona będzie wręczona każdemu z Państw podpisujących.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z zawartych w niej postanowień, oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 1 września 1930 r.

*Konwencja została uzupełniona przez Uzupełniającą Konwencję w sprawie zniesienia niewolnictwa, handlu niewolnikami oraz instytucji i praktyk zbliżonych do niewolnictwa, podpisaną w Genewie dnia 7 września 1956 r. (Dz.U.63.33.185), z dniem 10 stycznia 1963 r.

• Identyfikator: Dz.U.1931.4.21
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja w sprawie niewolnictwa. Genewa.1926.09.25.
• Data aktu: 25/09/1926
• Data ogłoszenia: 17/01/1931
• Data wejścia w życie: 17/09/1930