Prezydent podpisał ustawę z 13 września 2018 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz ustawy o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz niektórych innych ustaw.

Prezydent: To istotna zmiana systemowa

– Ta ustawa wprowadza istotną zmianę systemową – mówił Prezydent podczas uroczystego podpisania ustawy w Pałacu Prezydenckim. – Także przeze mnie była ona bardzo oczekiwana – dodał i podziękował wszystkim zaangażowanym w proces jej przygotowania. Jak zauważył Prezydent, nowelizacja ustawy z czerwca 2017 roku była potrzebna, bo nie rozwiązano wówczas w sposób wystarczający problemów związanych z wynagrodzeniem dla osób zaangażowanych w procesy ochrony zdrowia.

Nowelizacja poszerza m.in. zakres podmiotowy wspomnianej ustawy także na inne, poza osobami wykonującymi zawody medyczne, osoby uczestniczące w tzw. „działalności podstawowej”. Jako jej beneficjentów Prezydent wymienił m.in. sanitariuszy, fizyków medycznych, techników, i opiekunki. – To osoby, które uczestniczą w procedurach medycznych, a nie wykonują zawodów medycznych – mówił.
Prezydent podkreślał, że przewidywane pozytywne następstwa tej ustawy to m.in. zwiększenie wynagrodzeń dla pracowników placówek medycznych i, idącą za tym, poprawę jakości usług medycznych oraz wzrost konkurencyjności.

Nowa kwota bazowa

3900 zł brutto – taka kwota bazowa będzie obowiązywała przy obliczaniu minimalnego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne, zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Kwota ta zostanie w 2019 r. uwolniona.  To znaczy, że dopiero od 2020 r. dyrektorzy będą się posługiwali już kwotą przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia przy obliczaniu najniższych wynagrodzeń.

- Ustawa gwarantuje minimalne wynagrodzenie dla sekretarki medycznej ze średnim wykształceniem w 2021 r. w wysokości 3217 zł brutto. Jeśli sekretarka ma wyższe wykształcenie wtedy jej pensja zasadnicza ma wynosić 3670 zł - mówi wiceminister Szczurek-Żelazko.

Więcej dla pracowników niemedycznych

W ustawie rozszerzono zakres podmiotowy ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych weszła w życie (Dz. U. poz. 1473.) o pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, którymi w rozumieniu podpisanej ustawy są osoby zatrudnione w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, inne niż pracownicy wykonujący zawód medyczny.

Za co związki zawodowe krytykowały projekt nowelizacji ustawy o najniższym wynagrodzeniu w ochronie zdrowia czytaj tutaj >>

Wiceminister Szczurek-Żelazko podawała w trakcie prac nad ustawą, że nie zostały w niej wymienione konkretne zawody niemedyczne, ale ustawa odwołuje się do załącznika do rozporządzenia Ministra Zdrowia wydanego na podstawie art. 50 ust. 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej - to służy ułatwieniu identyfikacji pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny.

Posłowie krytycznie o projektowanych wynagrodzeniach w ochronie zdrowia czytaj tutaj >>

Rozporządzenie wymienia 149 zawodów medycznych, które mogą brać udział przy udzielaniu świadczeń medycznych w zakresie działalności podstawowej. W załączniku do projektu ustawy zaproponowano przypisanie grupie pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny, współczynnika pracy w wysokości 0,58. (to liczba przez którą zostanie pomnożone przeciętne miesięczne wynagrodzenie w gospodarce narodowej z roku poprzedniego w celu obliczenia najniższego dopuszczalnego prawem poziomu wynagrodzenia zasadniczego tej grupy pracowników).

Wynagrodzenie zasadnicze dla pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawód medyczny nie będzie mogło być niższe niż 2664 w 2021 r. 

Z szacunków ministerstwa wynika, że pracowników działalności podstawowej innej niż medycznej jest ok. 35 tys. etatów.  W tym roku podwyżki dla tej grupy mają kosztować 23 mln zł, 41 mln - w 2019, a w 2020 r. - 66 mln zł.

Więcej dla pielęgniarek

Druga istotna zmiana dotyczy m.in. korzystniejszego wskaźnika dla pielęgniarek z wyższym wykształceniem magisterskim.

Nowela podnosi wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego pielęgniarkom i położnym zatrudnionym na stanowisku wymagającym wykształcenia wyższego magisterskiego na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo, ale nie wymagającym specjalizacji.

Ustawa zakłada zmianę w grupach zawodowych, polegającą np. na przeniesieniu pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach wymagających wykształcenia wyższego magisterskiego na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo, lecz niewymagających specjalizacji, z dotychczasowej grupy zawodowej określonej w punkcie 9 do grupy 8.

Czytaj też: Pielęgniarki z centrów krwiodawstwa nie dostaną podwyżek na nowych zasadach >>

Obecnie grupa zawodowa określona w lp. 8 załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. obejmuje tylko pielęgniarki i położne ze specjalizacją (niezależnie od poziomu wykształcenia i ukończonego kierunku studiów), zatem pielęgniarki i położne, które posiadają wykształcenie wyższe magisterskie na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo, ale zatrudnione są na stanowiskach pracy niewymagających specjalizacji, są kwalifikowane do grupy zawodowej pielęgniarek i położnych z najniższym współczynnikiem pracy (grupa określona w lp. 9).

Według informacji przekazanych przez podmioty lecznicze oraz danych z CSIOZ, liczebność grupy pielęgniarek i położnych zatrudnionych na stanowiskach wymagających wykształcenia wyższego magisterskiego na kierunku pielęgniarstwo lub położnictwo, lecz niewymagających specjalizacji, wynosi ok. 29 tys. pełnych etatów przeliczeniowych, średnia wysokość ich miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego, według stanu na listopad 2017 r., wynosi ok. 2772 zł brutto, natomiast średnia wysokość ich łącznego wynagrodzenia miesięcznego wynosi ok. 4587 zł brutto.