Odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne. Zasady i warunki uprawniające do takich odliczeń określają przepisy ustawy o PIT. Ustawa wskazuje nie tylko krąg osób uprawnionych do ulgi rehabilitacyjnej. Określa także rodzaje wydatków (są wśród nich ograniczone limitem odpisów oraz nielimitowane), które można odliczyć. Podobnie jak w przypadku innych odliczeń, możliwość dokonania odliczenia uzależniona została przez ustawodawcę od spełnienia wielu, dość rygorystycznie egzekwowanych przez urzędników fiskusa, warunków.
Uprawnieni do ulgi
Odliczenia rehabilitacyjne nie należą do ulg powszechnie dostępnych, stąd w pierwszej kolejności należy sprawdzić, czy jesteśmy w katalogu osób, które z preferencji tej mogą skorzystać. Ulga rehabilitacyjna jest przewidziana wyłącznie dla osób niepełnosprawnych oraz podatników, którzy mają na utrzymaniu osoby niepełnosprawne. Przepisy określają przy tym zarówno to, kogo należy uważać za osobę niepełnosprawną, jak i kiedy można mówić o tym, że na utrzymaniu podatnika znajduje się osoba niepełnosprawna.
Warunkiem, od którego zależy prawo do odliczenia wydatków rehabilitacyjnych, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek, orzeczenia o zakwalifikowaniu (przez organy orzekające) do jednego z trzech stopni niepełnosprawności lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy lub przyznającej rentę szkoleniową albo – w przypadku osób, które nie ukończyły 16 lat – orzeczenia o rodzaju i stopniu niepełnosprawności. Zasada ta dotyczy wszystkich wydatków rehabilitacyjnych, zarówno tych, które podlegają odliczeniom limitowanym, jak i tych, które nie są objęte żadnymi limitami.