Czy możemy obciążyć zakład karny za skierowanych do naszego szpitala pacjentów (osadzonych) w trybie nagłym?
Za skazanego leczonego w szpitalu, który jest na "stanie" zakładu karnego, koszty udzielonego świadczenia zdrowotnego ponosi zakład karny.
Ponieważ treść pytania nie jest pełna, należy rozważyć sytuację, gdy osoba przyjęta do placówki leczniczej jest skazanym czy nie.
Pojęcie skazanego zostało określone w słowniczku zamieszczonym w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 czerwca 2015 r. w sprawie czynności administracyjnych związanych z wykonywaniem tymczasowego aresztowania oraz kar i środków przymusu skutkujących pozbawieniem wolności oraz dokumentowania tych czynności - dalej r.w.t.a.
Zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 29 r.w.t.a. skazanym jest osoba odbywająca karę pobawienia wolności, zastępczą karę pozbawienia wolności lub karę aresztu wojskowego, na podstawie prawomocnego wyroku, którym wymierzono karę za przestępstwo.
W takim przypadku koszt świadczeń medycznych pokryje zakład karny.
W przypadku udzielenia świadczenia zdrowotnego, osobie która nie została wpisana do ewidencji jednostki penitencjarnej jako odbywająca karę, nie odbywa kary pozbawienia wolności, zatem nie obejmują go świadczenia zdrowotne określone w art. 102 pkt 1 i art. 115 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny wykonawczy. W związku z powyższym, zakład karny jest obowiązany do pokrycia kosztów tylko w tej części, w której osoba ta miała status skazanego. Taką interpretację przepisu wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 26 listopada 2008 r. sygn. akt III CZP 103/08 "Osoba, której udzielono przerwy w wykonaniu kary na podstawie art. 153 § 1 k.k.w., nie jest skazanym uprawnionym do bezpłatnej opieki medycznej określonej w art. 115 § 1 k.k.w".
Jeżeli skazanemu w związku z przyjęciem do placówki medycznej udzielono przerwy w wykonaniu kary, co jest częstą praktyką penitencjarną, wtedy nie można zakładu karnego obciążyć kosztami świadczenia medycznego.
Zastosowanie w takiej sytuacji może mieć art. 17 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej który stanowi, że do zadań obowiązkowych gminy należy udzielenie zasiłków celowych na pokrycie wydatków na świadczenia zdrowotne udzielane osobom niemającym dochodu i możliwości uzyskania świadczeń na podstawie przepisów o powszechnym ubezpieczeniu w NFZ. Dotyczy to osób, które nie mają uprawnień do korzystania z bezpłatnych świadczeń zdrowotnych. W jednym z orzeczeń Naczelny Sąd Apelacyjny wskazuje "zasiłek celowy może być przyznany na pokrycie kosztów leczenia w niepublicznym zakładzie opieki zdrowotnej, jeżeli leczenie takie stanowi niezbędną potrzebę życiową ubiegającej się o pomoc osoby" - (wyrok Naczelnego Sądu Apelacyjnego z dnia 28 maja 1999 r., sygn. akt I SA 141/99).
Osoba, która korzysta z przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności, może się starać o wydanie decyzji przez wójta (burmistrza, prezydenta właściwego dla miejsca zamieszkania osoby korzystającej z przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności) o potwierdzeniu prawa do świadczeń opieki zdrowotnej - art. 54 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - dalej u.ś.o.z. Zgodnie z art. 54 ust. 4 u.ś.o.z., w sytuacji nagłej z wnioskiem (złożonym niezwłocznie po udzieleniu świadczenia) o wydanie tej decyzji może wystąpić świadczeniodawca udzielający świadczenia opieki zdrowotnej.
W przypadku gdy świadczenia zdrowotnego udzielonego w ramach współdziałania podmiotów leczniczych o których mowa w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości i Ministra Zdrowia z dnia 9 maja 2012 r. w sprawie szczegółowych warunków, zakresu i trybu współdziałania podmiotów leczniczych z podmiotami leczniczymi dla osób pozbawionych wolności w zakładach karnych i aresztach śledczych w zapewnieniu świadczeń zdrowotnych osobom pozbawionym wolności. Jeżeli świadczenia udzielono w warunkach przewidzianych w tych przepisach, wtedy koszt świadczeń będzie obciążał jednostkę penitencjarną.
Więcej informacji na ten temat zawiera produkt LEX Ochrona Zdrowia>>>