Czy istnieją przepisy, które regulują kwestie odpłatności za transport sanitarny, w których uwzględnia się odległości między miejscem zamieszkania pacjenta a granicą powiatu?

Pacjent został wypisany ze szpitala do domu i zawieziony karetką do domu na jego koszt. Pacjent mieszka poza granicami naszego powiatu. Nasz szpital jest jedynym w powiecie. Pacjent został obciążony kosztami transportu sanitarnego. Jednak pacjent twierdzi, że zapłaci za transport, ale tylko za odległość między jego miejscem zamieszkania a granicą powiatu, czyli za 10 km, a nie za 40 km.

Czy są jakieś przepisy, które regulują kwestie odpłatności za transport sanitarny, w których uwzględnia się odległości między miejscem zamieszkania a granicą powiatu?

W przypadku zakończenia hospitalizacji to świadczeniodawca udzielający świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne, w ramach kompleksowości udzielanych świadczeń, zobowiązany jest do zapewnienia pacjentowi usługi transportu sanitarnego, jeśli tylko przyczyną hospitalizacji była konieczność podjęcia natychmiastowego leczenia w podmiocie leczniczym lub potrzeba zapewnienia ciągłości leczenia albo też gdy u pacjenta stwierdza się dysfunkcję narządu ruchu uniemożliwiającą korzystanie ze środków transportu publicznego. W opisywanych przypadkach realizacja transportu sanitarnego odbywa się w ramach środków finansowych określonych w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne, zaś pacjentowi przysługuje bezpłatny przejazd do miejsca zamieszkania (pobytu) i to niezależnie od odległości od szpitala, nie zaś do granic powiatu.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych - dalej u.ś.o.z., świadczeniobiorcy, na podstawie zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego, przysługuje bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego, w tym lotniczego, do najbliższego podmiotu leczniczego, o którym mowa w przepisach o działalności leczniczej, udzielającego świadczeń we właściwym zakresie, i z powrotem, w przypadku konieczności podjęcia natychmiastowego leczenia w podmiocie leczniczym oraz w przypadkach wynikających z potrzeby zachowania ciągłości leczenia. Jak stanowi z kolei art. 41 ust. 2 u.ś.o.z., świadczeniobiorcy, na podstawie zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego, przysługuje bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego - w przypadku dysfunkcji narządu ruchu uniemożliwiającej korzystanie ze środków transportu publicznego, w celu odbycia leczenia - do najbliższego podmiotu leczniczego udzielającego świadczeń we właściwym zakresie, i z powrotem. Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z postanowieniami § 8 Ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, stanowiących załącznik do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, świadczeniodawca zapewnia udzielanie świadczeń w sposób kompleksowy, zaś w przypadkach określonych w ustawie oraz w przepisach wydanych na podstawie art. 31d u.ś.o.z., zapewnia transport sanitarny w ramach kwoty zobowiązania określonej w umowie, z wyjątkiem świadczeniodawców udzielających świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, jeżeli nie zawarli oni odrębnej umowy. Co istotne zatem, regułą pozostaje zapewnianie transportu sanitarnego w określonych ustawowo przypadkach przez świadczeniodawcę realizującego umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Uwzględniając powyższe ustalenia w zakresie przepisów obowiązującego prawa i odnosząc je kolejno do treści sformułowanego pytania stwierdzić należy, iż w przypadku zakończenia hospitalizacji, to świadczeniodawca udzielający świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne, w ramach kompleksowości udzielanych świadczeń, zobowiązany jest do zapewnienia pacjentowi usługi transportu sanitarnego, jeśli tylko przyczyną hospitalizacji była konieczność podjęcia natychmiastowego leczenia w podmiocie leczniczym lub potrzeba zapewnienia ciągłości leczenia albo też gdy u pacjenta stwierdza się dysfunkcję narządu ruchu uniemożliwiającą korzystanie ze środków transportu publicznego. W opisywanych przypadkach realizacja transportu sanitarnego odbywa się w ramach środków finansowych określonych w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne, zaś pacjentowi przysługuje bezpłatny przejazd do miejsca zamieszkania (pobytu), nie zaś do granic powiatu. Na marginesie jedynie podkreślić należy, iż zgodnie z przepisem § 7 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego w przypadku chorób krwi i narządów krwiotwórczych, chorób nowotworowych, chorób oczu, chorób przemiany materii, chorób psychicznych i zaburzeń zachowania, chorób skóry i tkanki podskórnej, chorób układu krążenia, chorób układu moczowo-płciowego, chorób układu nerwowego, chorób układu oddechowego, chorób układu ruchu, chorób układu trawiennego, chorób układu wydzielania wewnętrznego, chorób zakaźnych i pasożytniczych, urazów i zatruć oraz wad rozwojowych wrodzonych, zniekształceń i aberracji chromosomowych, gdy ze zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego wynika, że świadczeniobiorca jest co prawda zdolny do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale wymaga przy korzystaniu ze środków transportu publicznego pomocy innej osoby lub środka transportu publicznego dostosowanego do potrzeb osób niepełnosprawnych, to sam przejazd środkami transportu sanitarnego finansowany jest w 40% ze środków publicznych, a koszty pozostałych 60% ponosi pacjent.