Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów wydała decyzję, którą utrzymała w mocy decyzję o odmowie przedstawienia skarżącego (posiadającego tytuł doktora habilitowanego) do tytułu naukowego profesora w dziedzinie nauk medycznych.
Jak wynika z uzasadnienia decyzji, skarżący jest autorem licznych prac, ale ich tematyka jest „rozproszona”. Zaznaczono m.in., iż liczba cytowań prac skarżącego jest niska. Podkreślono również, że skarżący w publikacjach naukowych nie występuje jako pierwszy autor. Zdaniem Centralnej Komisji, nie można więc uznać, że po uzyskaniu stopnia doktora habilitowanego skarżący powiększył swój dorobek naukowy. Z tego względu, przyjęto, że skarżący nie spełnia ustawowych i zwyczajowych wymogów koniecznych do uzyskania tytułu naukowego profesora.
Skarga do WSA
Z decyzją tą nie zgodził się skarżący. Autor skargi do WSA domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji. Centralna Komisja w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie.
Rozstrzygnięcie WSA
WSA w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję, uznając wniesioną skargę za zasadną.
Przedmiot badania
Sąd administracyjny, badając legalność decyzji Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, nie może wkraczać w merytoryczną ocenę dorobku naukowego i rozprawy naukowej osoby ubiegającej się o nadanie mu stopnia naukowego. Sąd administracyjny jest natomiast uprawniony do oceny czy wydana decyzja Centralnej Komisji została oparta na podstawie przepisów prawa. Należy więc ocenić czy przy wydawaniu decyzji organ oparł się na przepisach ustawy z 14.03.2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U. z 2017 r. poz. 1789). Decyzja powinna uwzględniać również przepisy wykonawcze do tej ustawy, jak i postanowienia Statutu Centralnej Komisji. Więcej>>
