Rada miasta podjęła uchwałę w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry". Uchwała naruszyła interes prawny właścicielki nieruchomości objętej planem między innymi poprzez brak uzgodnienia projektu planu z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska oraz poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na tym, że uchwała nie zawiera ustaleń zgodnych z tym przepisem, co uniemożliwia korzystanie z prawa własności, naruszenie art. 140 k.c., polegające na nieuprawnionym ograniczeniu właścicieli w możliwości korzystania ze swoich nieruchomości.

NSA rozpatrując skargę stwierdził, iż zasadnym okazał się zarzut skargi kasacyjnej naruszenia prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 17 pkt 6 lit. c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym , przejawiającą się w błędnym uznaniu, że w sprawie tej nie było konieczne uzyskanie opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska o projekcie planu. Ustawą z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227) dodano do art. 17 punkt 6c zgodnie z którym wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego uzyskuje opinie o projekcie planu regionalnego dyrektora ochrony środowiska. Ustawa ta weszła w życie z dniem 15 listopada 2008 r. Tym samym w gdy rada miasta podejmowała decyzję w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Park Aleksandry" uzyskanie opinii o projekcie planu regionalnego dyrektora ochrony środowiska przed podjęciem przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego było obligatoryjne. Wprawdzie procedura planistyczna rozpoczęta została, gdy przepis ten nie obowiązywał, nie zwalniało to jednak z obowiązku uzyskania opinii właściwego regionalnego dyrektora ochrony środowiska. Podkreślenia wymaga fakt, że przepisy ustawy zmieniającej nie zawierają przepisów przejściowych, które pozwalałyby na stosowanie przepisów dotychczas obowiązujących, czyli w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją. Brak przepisów międzyczasowych wskazuje na konieczność zastosowania zasady bezpośredniego działania nowego prawa, zgodnie z którą od chwili wejścia w życie nowych norm prawnych należy je stosować do wszystkich stosunków prawnych, zdarzeń czy stanów rzeczy danego rodzaju, zarówno tych, które dopiero powstaną, jak i tych, które powstały wcześniej, przed wejściem w życie nowych przepisów, a które trwają w czasie dokonywania zmiany w prawie. NSA zaznaczył, iż odstąpienie od zachowania kolejności czynności procedury planistycznej mogłoby być uzasadnione wprowadzeniem już w trakcie prowadzenia procedury planistycznej zmian prawnych nakładających obowiązek uzyskania dodatkowych opinii. Takie naruszenie trybu sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mogłoby uzasadniać stanowisko, że nie jest to naruszenie istotne w rozumieniu art. 28 ust. 1 ustawy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym , a w konsekwencji o braku podstaw do stwierdzenia nieważności takiej uchwały w jakimkolwiek zakresie. Niemniej jednak zaniechanie uzyskania opinii regionalnego dyrektora ochrony środowiska, wymaganej przepisem art. 17 pkt 6c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym powoduje nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.)
Ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227)