Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 25 marca 2010 r., I SA/Gd 856/09, LEX nr 577704

Wyrok Wojewdzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 25 marca 2010 r., I SA/Gd 856/09, LEX nr 577704.

Pisaliśmy o tym również:
Budynek letniskowy jako przedmiot podatku od nieruchomości

Wyrok

 

z dnia 25 marca 2010 r.

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku

 

I SA/Gd 856/09

 

 1. Skoro od dnia 1 stycznia 2003 r. u.p.o.l. odwołuje się do pojęcia budynku ustalonego na gruncie prawa budowlanego, to odesłanie to ma charakter pełny, a nie wybiórczy. Dotyczy więc zarówno ogólnej definicji budynku, jak i poszczególnych kategorii budynków. Zatem o tym, czy zakwalifikować budynek do kategorii mieszkalnych czy też pozostałych przesądzają kryteria prawne, przyjęte w Prawie budowlanym.

 2. Na organach podatkowych będzie spoczywał obowiązek ustalenia charakteru (klasyfikacji) budynku do celów podatkowych jedynie w sytuacji, gdy budynek nie został wpisany do ewidencji gruntów i budynków. W przypadku braku takich informacji w ewidencji gruntów i budynków rodzaj budynku powinien zostać określony na podstawie dokumentacji budowlanej, takiej m.in. jak pozwolenie na budowę czy decyzja o dopuszczeniu budynku do użytkowania. W przypadku braku dokumentacji budowlanej organ podatkowy może zgodnie z art. 197 o.p. powołać na biegłego osobę dysponującą takimi wiadomościami, w celu wydania opinii.

 

 

Skład orzekający

 

 Przewodniczący: Sędzia NSA Sławomir Kozik (spr.).

 Sędziowie NSA: Elżbieta Rischka, Zbigniew Romała.

 

Sentencja

 

 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 25 marca 2010 r. sprawy ze skargi P. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 22 września 2009 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 r. oddala skargę.

 

Uzasadnienie faktyczne

 

 Decyzją z dnia 17 lutego 2009 r. Burmistrz ustalił P. G. podatek od nieruchomości za 2009 r. w wysokości 927,- zł.

 Decyzją z dnia 13 lipca 2009 r. Burmistrz, zmieniając powyższą decyzję w trybie art. 230 ordynacji podatkowej, orzekł o dokonaniu wymiaru uzupełniającego podatku od nieruchomości za 2009 r. poprzez zastąpienie w ww. decyzji zapisu "budynki mieszkalne", zapisem "budynki letniskowe" i w związku z tym dokonał przypisu podatku od nieruchomości za rok 2009 r. w wysokości 387,- zł w wyniku czego zobowiązanie z tego tytułu ustalono na kwotę 1.314,- zł.

 W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze zwróciło niniejszą sprawę organowi pierwszej instancji w celu dokonania uzupełniającego wymiaru podatku poprzez zmianę decyzji z dnia 17 lutego 2009 r.

 W odwołaniu od powyższej decyzji P. G. kwestionował przyjętą przez organ podatkowy kwalifikację gruntów i budynków wskazując, że grunty winny być zakwalifikowane nie jako letniskowe, lecz jako grunty pozostałe, zaś budynki nie jako letniskowe, ale jako mieszkalne. Skarżący powołał się na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 10 czerwca 2009 r. wydaną w wyniku ponownego rozpoznania sprawy, w której organ przyjął dla przedmiotowych składników taką kwalifikację, jak podaje skarżący w odwołaniu. Skarżący podniósł, że przedmiotowy budynek, analogicznie, jak w latach ubiegłych, zaspokaja jego podstawowe potrzeby mieszkaniowe.

 Decyzją z dnia 22 września 2009 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu odwołania P. G., uchyliło w całości zaskarżoną decyzję i orzekło o ustaleniu P. G. zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości za 2009 r. w wysokości 1.081,- zł

 Organ odwoławczy wskazał, że w sprawie niewątpliwie ustalono, że P. G. jest właścicielem nieruchomości położonych w miejscowości D. oznaczonych nr (...) (oznaczona w ewidencji gruntów i budynków jako Bz - tereny rekreacyjno - wypoczynkowe) oraz (...) (oznaczonych w tejże ewidencji jako Bp - zurbanizowane tereny niezabudowane). Działka nr (...) jest zabudowana budynkiem letniskowym (oznaczonym aktualnie w ewidencji budynków jako "inny budynek niemieszkalny").

 Organ odwoławczy wyjaśnił, że w myśl art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.) wypisy z ewidencji dotyczące gruntów i budynków mają decydujące znaczenie dla organów podatkowych, przy ustalaniu podatku od nieruchomości. Organ podkreślił, że zgodnie z przywołaną normą prawną organy podatkowe przy wymiarze podatku od nieruchomości są związane zapisami w ewidencji gruntów i budynków i nie są uprawnione do dokonywania własnych ustaleń w tym przedmiocie.

 Organ odwoławczy wywiódł, że z mocy art. 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tj. Dz. U. z 2006 r. Nr 121 poz. 844 z późn. zm.), zwanej dalej "u.p.o.l." rada gminy (miasta) w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, w górnych granicach zakreślonych za dany rok podatkowy ustawą (ust. 1), przy czym zgodnie z ust. 2-4, rada została wyposażona w kompetencje różnicowania tychże stawek w szczególności uwzględniając - w odniesieniu do gruntów - lokalizację, rodzaj prowadzonej działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie i sposób wykorzystania gruntu, zaś w odniesieniu do budynków - ich lokalizację, sposób wykorzystywania, rodzaj zabudowy, stan techniczny oraz wiek budynków, rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej. Organ stwierdził, że na podstawie aktu prawa miejscowego wydanego z mocy ww. przepisu ustalono stawkę podatku od nieruchomości w odniesieniu do gruntów skarżącego jak dla gruntów przeznaczonych pod budownictwo mieszkaniowe. Organ odwoławczy zakwestionował powyższe, wskazując, że z ustaleń poczynionych w sprawie wynika, iż dla spornych gruntów nie został jeszcze uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a obowiązujące studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie może być podstawą kwalifikacji gruntów dla potrzeb podatkowych. Organ drugiej instancji stanął więc na stanowisku, że brak było podstaw dla przyjęcia kwalifikowanej stawki dla gruntów (pod budownictwo letniskowe) i zakwalifikował je według stawki podstawowej-w kategorii "grunty pozostałe".

 W odniesieniu natomiast do opodatkowania budynku organ odwoławczy stanął na stanowisku, że miarodajnym i decydującym o wymiarze opodatkowania danego budynku dokumentem jest wypis z ewidencji gruntów i budynków, i dopiero jeśli dany budynek nie został wpisany do tej ewidencji - to organy podatkowe są zobowiązane do ustalenia charakteru budynku dla celów podatkowych.

 Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że § 65 ust. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454) określa rodzaje budynków ze względu na podstawową funkcję użytkową wyróżniając: budynki mieszkalne (pkt 1), inne budynki niemieszkalne (pkt 10).

 Organ drugiej instancji ustalił, że przedmiotowy budynek jest wpisany do ewidencji budynków i oznaczony w tej ewidencji ze względu na podstawową funkcję użytkową jako "inny budynek niemieszkalny". Organ odwoławczy wskazał, że ze zgromadzonych w aktach dokumentacji technicznej budynku skarżącego oraz pozwolenia na budowę wynika niezaprzeczalnie letniskowy charakter tego budynku.

 Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że wymiar podatku w odniesieniu do ww. budynku winien zostać dokonany w oparciu o stawkę podstawową obowiązującą dla kategorii "pozostałych budynków", a nie preferencyjną przewidzianą dla "budynków mieszkalnych".

 W skardze na powyższą decyzję skarżący wnioskując o jej uchylenie wskazał, że organy podatkowe w niniejszej sprawie błędnie przyjęły dla budynku zlokalizowanego w D. na działce nr (...) stawkę podatku, jak dla budynku letniskowego, mimo że ww. budynek pełni funkcję budynku mieszkalnego.

 Skarżący zwrócił uwagę, iż w postępowaniu administracyjnym w sprawie podatku od nieruchomości za 2009 (jak również za 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008), organ podatkowy pierwszej i drugiej instancji bezsprzecznie na podstawie dokumentów ustalił, że ww. budynek jest budynkiem letniskowym zamieszkanym i stanowi centrum bytowe dla skarżącego i jego rodziny (zaspakaja podstawowe potrzeby mieszkaniowe).

 W ocenie skarżącego ta ostatnia okoliczność jest kryterium decydującym o zaliczeniu budynku letniskowego do kategorii budynków mieszkalnych i zastosowaniu niższej stawki podatku. Skarżący wskazał na wyroki sądów administracyjnych, w których wyrażono poglądy analogiczne, jak skarżący.

 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w odpowiedzi na skargę wnosząc o jej oddalenie, podtrzymało dotychczas prezentowane w sprawie stanowisko.

 

Uzasadnienie prawne

 

 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

 Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

 Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) - zwanej w dalszej części "p.p.s.a", stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

 W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, b i c p.p.s.a.).

 Z przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

 Istotą sporu w niniejszym postępowaniu jest rozstrzygnięcie, jakie dowody winny stanowić podstawę określenia rodzaju budynku skarżącego (mieszkalny, czy letniskowy), to bowiem ustalenie determinuje przyporządkowanie właściwej stawki podatku od nieruchomości.

 Organ podatkowy stanął na stanowisku, że wyłączną podstawę dla dokonania tej kwalifikacji może stanowić dokumentacja budowlana obiektu oraz ewidencja gruntów i budynków i w oparciu o nie zastosował w odniesieniu do budynku skarżącego stawkę podatku przewidzianą dla budynków letniskowych, skarżący zaś dowodził, że decydujące znaczenie ma tu sposób użytkowania obiektu.

 Rozważając na tle ustalonego stanu faktycznego zagadnienie prawne występujące w rozpoznawanej sprawie zauważyć trzeba, że kwestie klasyfikacji budynków dla celów podatku od nieruchomości, zwłaszcza ustalenia, jakie kryteria powinien spełniać budynek, aby mógł być uznany za budynek mieszkalny, były już przedmiotem uchwał Naczelnego Sądu Administracyjnego. Mianowicie w uchwałach z dnia 22 kwietnia 2002 r. (sygn. akt FPK 17/01, ONSA 2002/4/143) i z dnia 1 lipca 2002 r. (sygn. akt FPK 3/02, ONSA 2003/2/50) NSA stanął na stanowisku, że o zaliczeniu budynku letniskowego do kategorii budynków mieszkalnych decyduje kryterium zaspokojenia podstawowych potrzeb mieszkaniowych właściciela i osób mu bliskich. Należy jednak zaznaczyć, że uchwały te zostały podjęte w poprzednim stanie prawnym, tj. przed 1 stycznia 2003 r., kiedy to wprowadzono zmiany do ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach ustawą z dnia 30 października 2002 r. o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200, poz. 1683).

 Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budynki lub ich części.

 Od dnia 1 stycznia 2003 r., zgodnie z dodanym art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

 Z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) wynika, że ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym należy przez to rozumieć:

a) budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,

b) budowlę stanowiącą całość techniczno - użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,

c) obiekt małej architektury.

 Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych różnicuje stawki podatku od nieruchomości dla budynków. W art. 5 ust. 1 pkt 2 tej ustawy określone są górne granice stawek dla: budynków mieszkalnych lub ich części, budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej, budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym, budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych oraz budynków pozostałych lub ich części.

 Z przedstawionej regulacji wynika, że za budynki pozostałe należy uznać wszystkie budynki niemieszczące się w pojęciu budynków mieszkalnych i budynków związanych z działalnością gospodarczą.

 Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l. rada gminy w drodze uchwały określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć rocznie od budynków mieszkalnych lub ich części - 0,62 zł od 1 m² powierzchni użytkowej. Z kolei w myśl art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e u.p.o.l. uchwalone przez radę gminy stawki nie mogą przekroczyć rocznie od tzw. budynków pozostałych lub ich części - 6,64 zł od 1 m² powierzchni użytkowej.

 Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że maksymalna stawka ustawowa od "pozostałych budynków" jest prawie 10 razy wyższa od stawki mającej zastosowanie do budynków mieszkalnych. W związku z tym zrozumiałe jest, że ustalenie, iż dany budynek należy zaliczyć do budynków mieszkalnych, a więc opodatkowanych preferencyjnie, jest bardzo ważne dla ochrony interesu podatnika.

 Kwalifikacja budynków do określonej kategorii w celu ustalenia właściwej stawki opodatkowania wywołuje wiele kontrowersji zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie. Wyżej powołana ustawa podatkowa nie zawiera definicji wymienionych rodzajów budynków. Wskazać także należy na art. 5 ust. 3 u.p.o.l., który stanowi, że przy określaniu wysokości stawek od budynków lub ich części, rada gminy może różnicować ich wysokość dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności lokalizację, sposób wykorzystywania, rodzaj zabudowy, stan techniczny oraz wiek budynków.

 Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.) podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczenia nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej i gospodarki nieruchomościami stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

 W związku z tym opodatkowanie budynku lub jego części stawką podatku przewidzianą dla budynków mieszkalnych jest możliwe, jeżeli w ewidencji gruntów i budynków budynek określony został jako mieszkalny.

 Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454) budynkiem jest obiekt budowlany będący budynkiem w rozumieniu standardowej klasyfikacji i nomenklatury, wprowadzonych na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439 ze zm.). Ponadto § 65 ww. rozporządzenia w ust. 1 wymienia 10 rodzajów budynków podzielonych ze względu na ich podstawowe funkcje użytkowe, w tym m.in. budynki mieszkalne oraz inne budynki niemieszkalne. Stosownie do ust. 2 tego przepisu przynależność budynku do odpowiedniego rodzaju ustala się zgodnie z zasadami określonymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.), wprowadzonej na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

 Przy kwalifikowaniu budynku jako mieszkalnego powinny zostać uwzględnione także warunki określone przez prawo budowlane. Skoro bowiem w przypadku definiowania przedmiotów opodatkowania podatkiem od nieruchomości (budynków i budowli) ustawodawca uznaje za miarodajne przepisy prawa budowlanego, to tym bardziej powinny przepisy te znaleźć zastosowanie przy kwalifikacji funkcji budynku pod kątem określenia właściwej stawki podatkowej.

 Skoro od dnia 1 stycznia 2003 r. u.p.o.l. odwołuje się do pojęcia budynku ustalonego na gruncie prawa budowlanego, to odesłanie to ma charakter pełny, a nie wybiórczy. Dotyczy więc zarówno ogólnej definicji budynku, jak i poszczególnych kategorii budynków. Zatem o tym, czy zakwalifikować budynek do kategorii mieszkalnych czy też pozostałych przesądzają kryteria prawne, przyjęte w Prawie budowlanym.

 Punktem wyjścia będą ustalenia pozwolenia na budowę. Jeśli pozwolenie będzie dotyczyło budynku niemieszkalnego, wówczas należy go opodatkować według stawki właściwej dla danego rodzaju budynków. Dopiero na podstawie decyzji o zmianie przeznaczenia budynku niemieszkalnego na mieszkalny i gdy zmiana będzie uwidoczniona w ewidencji gruntów i budynków, można będzie go opodatkować według stawki właściwej dla budynków mieszkalnych.

 Na organach podatkowych będzie spoczywał zatem obowiązek ustalenia charakteru (klasyfikacji) budynku do celów podatkowych jedynie w sytuacji, gdy budynek nie został wpisany do ewidencji gruntów i budynków. Nie ulega bowiem wątpliwości, że budynki nie wpisane do ewidencji również podlegają opodatkowaniu. Mieć bowiem należy na uwadze, że ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych nie uzależnia bowiem tego obowiązku podatkowego od wpisania budynku do ewidencji.

 W przypadku braku takich informacji w ewidencji gruntów i budynków rodzaj budynku powinien zostać określony na podstawie dokumentacji budowlanej, takiej m.in. jak pozwolenie na budowę czy decyzja o dopuszczeniu budynku do użytkowania. Zgodnie bowiem z art. 194 § 1 ordynacji podatkowej dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy administracji publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. W przypadku braku dokumentacji budowlanej organ podatkowy może zgodnie z art. 197 ordynacji podatkowej powołać na biegłego osobę dysponującą takimi wiadomościami, w celu wydania opinii.

 Zatem podsumowując tę część rozważań i biorąc pod uwagę art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, należy kategorycznie stwierdzić, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania samodzielnej klasyfikacji funkcji budynku, gdy istnieją odpowiednie zapisy w ewidencji gruntów i budynków (por. uchwała NSA z dnia 27 kwietnia 2009 r. sygn. akt II FPS 1/09, ONSAiWSA 2009/5/88; wyrok NSA z dnia 29 października 2009 r. sygn. akt II FSK 854/08, niepubl.).

 Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy wskazać, że ze znajdującego się w aktach sprawy wykazu zmian w danych ewidencji gruntów i budynków Starostwa Powiatowego wynika, iż budynek posadowiony w D. na działce nr (...), figuruje w tej ewidencji jako "inny niemieszkalny", stosownie do § 65 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków.

 Również z dokumentacji budowlanej, zgromadzonej w rozpatrywanej sprawie, w postaci: decyzji Burmistrza Gminy z dnia 15 marca 1995 r. o pozwoleniu na budowę, projektu technicznego, pisma Urzędu Gminy z dnia 16 października 2003 r. informującego o odbiorze końcowym inwestycji, wynika, że ww. budynek jest budynkiem letniskowym.

 Tym samym prowadzenie w toku postępowania podatkowego postępowania wyjaśniającego mającego na celu ustalenie, czy budynek może być i jest wykorzystywany do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych właściciela - w świetle zaprezentowanych powyżej rozważań - byłoby niedopuszczalne.

 Zasadą jest, że podatnik kwestionujący prawidłowość danych z ewidencji gruntów i budynków, powinien wszcząć procedurę ich zmiany w organie prowadzącym ewidencję, którym w rozpatrywanej sprawie jest właściwy miejscowo starosta. Następnie w przypadku uwzględnienia jego zastrzeżeń, na podstawie zmienionych danych z ewidencji, może wnosić o wzruszenie ostatecznych decyzji ustalających wysokość zobowiązań podatkowych.

 Jak już wyżej zasygnalizowano dane zawarte w ewidencji gruntów mogą być w uzasadnionych przypadkach zastąpione danymi wynikającymi z innego dokumentu, jednakże dokument ten musi mieć charakter dokumentu urzędowego oraz musi zawierać aktualne informacje dotyczące przedmiotu opodatkowania (lub podatnika). Tymczasem w niniejszej sprawie nie ma dokumentu urzędowego potwierdzającego, że budynek, którego właścicielem jest skarżący jest budynkiem mieszkalnym.

 W złożonej do tutejszego Sądu skardze podniesiono, że zaskarżone rozstrzygnięcie w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2009 r. jest niezgodne z rozstrzygnięciami za lata poprzednie gdzie przyjęto, iż cechą przesądzającą o zakwalifikowaniu budynku do kategorii budynków mieszkalnych jest posiadanie go w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

 Odnosząc się do tego zarzutu należy zaznaczyć, że decyzje organów podatkowych wydane w innych sprawach nawet na tle identycznego stanu faktycznego i prawnego nie są wiążące dla Sądu. Jakkolwiek taka sytuacja jest naganna, to jednakże sama w sobie nie może skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji w przypadku, gdy w ocenie Sądu decyzje te pozostają w zgodzie z prawem.

 Sąd w składzie orzekającym w pełni identyfikuje się ze stanowiskiem zawartym w wyroku NSA z dnia 12 maja 2006 r. (sygn. akt II FSK 723/05, LEX nr 274881), że jakkolwiek zmienność rozstrzygnięć podejmowanych przez organy podatkowe przy tym samym stanie faktycznym i prawnym narusza zasadę wyrażoną w art. 121 ordynacji podatkowej, to jednak nie zawsze uzasadnia uchylenie zaskarżonej decyzji. Bowiem zasada prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych nie może być rozumiana jako bezwzględna konieczność wydawania decyzji sprzecznych z obowiązującym prawem i powielających poprzednio popełnione błędy.

 Mając na uwadze wszystkie przedstawione powyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), oddalił skargę uznając ją za bezzasadną.