Pisaliśmy o tym również:
 Nieznajomość przepisów prawa nie stanowi nowej okoliczności uchylenia decyzji (II FSK 218/09)




 
Wyrok
 
z dnia 10 czerwca 2010 r.
 
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie
 
II FSK 218/09
 
Nieznajomość przepisów prawa nie stanowi nowej okoliczności, mogącej skutkować uchyleniem decyzji w wyniku wznowienia postępowania.
LEX nr 596304
596304
Dz.U.2005.8.60: art. 240 § 1 pkt 5
 
 
Skład orzekający
 
Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Rypina.
Sędziowie: NSA Aleksandra Wrzesińska-Nowacka (spr.), WSA del. Jacek Pruszyński.
 
Sentencja
 
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej A. - P. sp. z o.o. z siedzibą w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 14 października 2008 r. sygn. akt I SA/Gd 433/08 w sprawie ze skargi A. - P. sp. z o.o. z siedzibą w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 5 marca 2008 r. nr (...) w przedmiocie wznowienia postępowania dotyczącego podatku od nieruchomości za 2006 r.: 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od A. - P. sp. z o.o. z siedzibą w G. na rzecz Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
 
Uzasadnienie faktyczne
 
Wyrokiem z dnia 14 października 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w sprawie o sygn. akt I SA/Gd 433/08 oddalił skargę A.-P. spółki z o.o. z siedzibą w G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 5 marca 2008 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2006 r. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia podano art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; powoływanej dalej jako: p.p.s.a.).
 
Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy własną decyzję z dnia 21 listopada 2007 r. odmawiającą uchylenia decyzji ostatecznej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 4 kwietnia 2007 r. utrzymującej w mocy decyzję Burmistrza Miasta C. z dnia 31 października 2006 r. określającą spółce zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2006 r.
 
Z przedstawionego w uzasadnieniu wyroku stanu sprawy wynika, że decyzją z dnia 31 października 2006 r. Burmistrz Miasta C. określił spółce zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2006 r. w kwocie 10.175 zł W wyniku wniesionego od powyższej decyzji odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z dnia 4 kwietnia 2007 r. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.
 
Pismem z dnia 21 maja 2007 r. spółka na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej jako: O.p.), wystąpiła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z wnioskiem o wznowienie postępowania w sprawie określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2006 r., zakończonego decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 4 kwietnia 2007 r. Uzasadniając swój wniosek podatniczka podniosła, że w sprawie wyszły na jaw nowe okoliczności, nieznane organowi, który orzekał w sprawie w drugiej instancji. W decyzji określającej zobowiązanie podatkowe należało bowiem uwzględnić prawo do zwolnienia przedmiotowego, wynikające z art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 ze zm., dalej jako u.p.o.l.)., jakie nabyła na podstawie zarządzenia Burmistrza Miasta C. Nr (...) z dnia 23 czerwca 2005 r. Obowiązywało ono do 12 października 2006 r., kiedy to zostało uchylone przez organ, który je wydał. Uchylenie to może mieć jednak skutek tylko ex nunc. Ulga, mająca charakter przedmiotowy winna być uwzględniona z mocy prawa. W badanym roku podatkowym spółka poniosła wydatki inwestycyjne na nieruchomości położonej w C., przy ul. D. nr (...). Wydatki te poniosła licząc na skorzystanie ze zwolnienia podatkowego i uzasadniają one zwolnienie z podatku w całości. Burmistrz prowadził odrębne postępowanie w sprawie tego zwolnienia. Umorzył je jako bezprzedmiotowe decyzją z dnia 4 grudnia 2006 r. ze względu na uchylenie zarządzenia. Nie stanowi to jednak przeszkody do uwzględnienia ulgi w tym postępowaniu, skoro przepisy nie przewidują możliwości prowadzenia odrębnego postępowania w sprawie ulg.
 
Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2007 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. wznowiło postępowanie w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z dnia 4 kwietnia 2007 r., a następnie decyzją z dnia 21 listopada 2007 r. odmówiło uchylenia ww. decyzji ostatecznej z dnia 4 kwietnia 2007 r. Stwierdziło, że spółka nie przedstawiła nowych dowodów, zaś przedstawienie dwóch faktur dotyczy konkretnej decyzji administracyjnej wydanej w innej sprawie - w sprawie ulgi podatkowej.
 
W odwołaniu spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i jej zmianę poprzez uchylenie decyzji z dnia 4 kwietnia 2007 r. i - ze względu na nabycie prawa do zwolnienia przedmiotowego - umorzenie postępowania w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2006 r.
 
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. nie podzieliło argumentacji spółki i uznało za słuszne rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji. Wskazało, że o zaistnieniu przesłanki wznowienia z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. można mówić dopiero wówczas, gdy łącznie zostaną spełnione cztery warunki: wyszły na jaw nowe okoliczności faktyczne, są one istotne dla sprawy, tzn. mogą mieć wpływ na jej odmienne rozstrzygnięcie, nie były znane organowi, który wydał decyzję i istniały w dniu wydania decyzji. W tej sprawie nie sposób uznać za istotne dla sprawy nabycia uprawnienia do ulgi podatkowej przyznanej przez organ nieposiadający w tym zakresie żadnych kompetencji. Uprawnienie to miało wynikać z uchylonego zarządzenia Burmistrza Miasta C. z 23 czerwca 2005 r., gdy jedynym organem władnym do wprowadzenia dodatkowych zwolnień przedmiotowych była rada gminy. Tym samym zarówno fakt funkcjonowania zarządzenia Burmistrza, jak i wszelkie dokumenty potwierdzające spełnienie warunków wprowadzonych tym zarządzeniem nie mogą zostać uznane za istotne dla sprawy, czyli mogące mieć wpływ na odmienne jej rozstrzygnięcie.
 
W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku spółka wniosła o uchylenie decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 5 marca 2008 r. oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji z dnia 21 listopada 2007 r.
 
W uzasadnieniu skargi spółka przedstawiła dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie i podtrzymała swoje stanowisko zaprezentowane zarówno we wniosku o wznowienie postępowania, jak i w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji. Dodatkowo spółka zarzuciła, że stanowisko organu odwoławczego, zgodnie z którym będący podstawą przyznania ulgi akt - zarządzenie Burmistrza Miasta C. Nr (...) z dnia 23 czerwca 2005 r. - nie może mieć żadnych skutków prawnych dla spółki (z uwagi na to, że został wydany przez organ niewłaściwy), jest sprzeczne z konstytucyjną zasadą demokratycznego państwa prawnego, poprzez pozbawienie podatnika nabytych w roku podatkowym praw. Spółka podniosła, że akt prawa miejscowego jako akt normatywny w okresie jego obowiązywania wiąże adresatów nakładając na nich obowiązki lub przyznając uprawnienia. W szczególności aktem takim związane są organy administracji publicznej, które zobowiązane są do jego stosowania, zgodnie z zasadą praworządności. Organy administracji publicznej związane są bowiem także aktami podustawowymi i nie mogą oceniać ich prawidłowości ani zgodności z aktami normatywnymi wyższego rzędu.
 
Aby anulować skutki prawne aktu prawa miejscowego akt taki powinien być wyeliminowany z porządku prawnego z mocą wsteczną. Taką możliwość mają zarówno organy nadzoru nad samorządem terytorialnym jak i sąd administracyjny, które mogą stwierdzić nieważność aktu prawa miejscowego. Wówczas akt zostaje wyeliminowany z obrotu prawnego z mocą wsteczną (ex tunc), a podmiot poszkodowany w wyniku wydania wadliwego aktu może dochodzić odszkodowania na drodze postępowania cywilnego. Zgodnie bowiem z art. 417 § 1 k.c. naprawienia szkody wyrządzonej przez wydanie aktu normatywnego można żądać dopiero po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności tego aktu z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą. Jeśli jednak akt traci moc prawną wskutek jego uchylenia przez organ, który go wydał, to takie uchylenie zdaniem spółki ma moc prawną wyłącznie na przyszłość (ex nunc). Tym samym uznać również należy dotychczas wywołane skutki prawne. W szczególności w sytuacji, gdy akt zostaje uchylony przez organ, który go wydał, brak jest stwierdzenia jego wadliwości, które umożliwiałoby dochodzenie odszkodowania. Odmowa uznania skutków prawnych takiego aktu, którego wadliwość nie została stwierdzona we właściwym postępowaniu, naraża adresatów takiego aktu na szkodę wynikłą z pozbawienia ich nabytych uprawnień i jednocześnie zamyka adresatom tego aktu drogę do dochodzenia odszkodowania za niezgodne z prawem działanie organów władzy publicznej, gwarantowane Konstytucją. W ocenie spółki w szczególności w zakresie prawa podatkowego działanie takie rażąco narusza konstytucyjną zasadę demokratycznego państwa prawnego. Podatnik bowiem - kierując się obowiązującym prawem - podejmuje w roku podatkowym określone działania (ponosi wydatki), licząc na prawem określone skutki tego działania. Spółka podniosła, że wyeliminowanie korzystnych dla niej przepisów z mocą wsteczną (do czego prowadzi stanowisko przyjęte w zaskarżonej decyzji), bez zagwarantowania jej możliwości dochodzenia odszkodowania z tego tytułu, w sposób rażący narusza zasadę zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez to państwo prawa. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. wniosło o oddalenie skargi. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uznał, że zaskarżona decyzja organu odwoławczego nie narusza prawa. Wskazał, że kwestią sporną pomiędzy stronami była dopuszczalność uchylenia ostatecznej decyzji administracyjnej z powodu ujawnienia się nowej - w ocenie spółki - okoliczności, jaką było funkcjonowanie w obrocie prawnym zarządzenia Burmistrza z dnia 12 października 2006 r. W pierwszej kolejności należy wskazać, że O.p. w drodze wyjątku od sformułowanej w art. 128 zasady trwałości decyzji administracyjnej, dopuszcza możliwość weryfikowania przez organy podatkowe wydanych przez nie decyzji. Chodzi tutaj o zmianę lub uchylenie decyzji ostatecznej w wyniku wznowienia postępowania (art. 240-246 O.p.), a także o stwierdzenie nieważności (art. 247-252 O.p.) wskutek wystąpienia kwalifikowanych wad decyzji ostatecznej. W drodze wyjątku może także dojść do uchylenia lub zmiany decyzji prawidłowych lub dotkniętych wadami niekwalifikowanymi (art. 253-256 O.p.). W skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. wniosku spółka jako podstawę wznowienia postępowania wskazała przepis art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Nowe okoliczności, o jakich mowa w art. 240 § 1 pkt 5 O.p., przedstawiają określony stan faktyczny, który istniał w chwili wydawania przez organ decyzji ostatecznej, lecz nie był on znany organowi z niezależnych od tego organu przyczyn, mający wpływ na status prawny strony, tj. zakres jej praw i obowiązków, a w konsekwencji na treść merytorycznego rozstrzygnięcia.
 
Zdaniem WSA organy obu instancji trafnie przyjęły, że wspomniane okoliczności nie wystąpiły. W rozpatrywanej sprawie nie zostały bowiem spełnione wszystkie przesłanki sformułowane w art. 240 § 1 pkt 5 O.p., a konkretnie - okoliczność, na którą powołała się spółka, nie była nieznana organowi. Trudno bowiem przyjąć, że wydając w dniu 31 października 2006 r. decyzję określającą spółce podatek od nieruchomości za 2006 r. Burmistrz Miasta C. nie wiedział, iż w obrocie prawnym w okresie od 23 czerwca 2005 r. do 12 października 2006 r. funkcjonowało zarządzenie Nr (...) w sprawie przyznania ulgi w podatku od nieruchomości, skoro on sam był autorem tego zarządzenia. W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania nie rada gminy, lecz burmistrz, i nie w formie uchwały, lecz w formie zarządzenia, wprowadził zwolnienie przedmiotowe od podatku od nieruchomości. Zdaniem Sądu akt taki, jako wydany bez podstawy prawnej, był nieważny od samego początku (ex tunc). Tym samym powoływanie się przez spółkę na zasadę ochrony praw nabytych (na uprawnienie, jakie nabyła na podstawie tego zarządzenia) jest nieuzasadnione. Sąd podzielił pogląd Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. zaprezentowany w odpowiedzi na skargę, że zarządzeniu Burmistrza Miasta C. z dnia 23 czerwca 2005 r. nie sposób przypisać charakteru aktu prawa miejscowego, zgodnie bowiem z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm., u.s.g.) akty prawa miejscowego ustanawia rada gminy w formie uchwały. Natomiast wójt (burmistrz, prezydent) może, w przypadkach niecierpiących zwłoki, wydawać jedynie przepisy porządkowe w formie zarządzenia (art. 41 ust. 2 u.s.g.). W powyższym kontekście obszerny wywód spółki zaprezentowany w uzasadnieniu skargi należało Sąd uznał za pozostający bez związku z rozpoznawaną sprawą. Sąd podkreślił, że instytucja wznowienia postępowania nie może być wykorzystana do pełnej merytorycznej kontroli decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym. Nie jest to bowiem kontynuacja postępowania zwykłego, a odrębne postępowanie nadzwyczajne, którego granice są ściśle ograniczone konkretną podstawą prawną wymienioną w art. 240 § 1 O.p. Przepis ten odnosi się wyłącznie do kwalifikowanych wad procesowych i oczywistym jest, że na jego podstawie nie można czynić rozważań materialnoprawnych, czego zdaje się domagać strona skarżąca. Badająca skarżoną decyzję pod względem jej zgodności z prawem tutejszy Sąd I instancji nie stwierdził naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania jej z obrotu prawnego.
 
W skardze kasacyjnej spółka zarzuciła wyrokowi Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku: 1. naruszenie prawa materialnego - art. 174 pkt 1 p.p.s.a. poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, tj. naruszenie art. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 4 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm., dalej jako: p.u.s.a.), poprzez odmowę zastosowania w sprawie przepisów aktu podustawowego (zarządzenia Burmistrza Miasta C. Nr (...) z dnia 23 czerwca 2005 r.), co w stanie faktycznym sprawy narusza zasadę zaufania obywatela do państwa, będącą częścią konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawnego; 2. naruszenie przepisów postępowania - art. 174 pkt 2 p.p.s.a., które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: - art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w zw. z art. 2 Konstytucji RP poprzez oddalenie skargi na decyzję wydaną z naruszeniem prawa materialnego, - naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a. poprzez oddanie skargi na decyzję wydaną z naruszeniem prawa procesowego, tj. art. 240 § 1 pkt 5 oraz art. 121 § 1 i 2 O.p.
 
Spółka zaskarżyła wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w całości i w tym zakresie wniosła o jego uchylenie.
 
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej spółka podniosła, iż WSA w Gdańsku niezasadnie stwierdził, że w rozpatrywanej sprawie nie wystąpiła przesłanka do wznowienia postępowania z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Sąd wziął pod uwagę jedynie stan wiedzy organu I instancji - Burmistrza Miasta C., który wydając decyzję w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2006 r. wiedział o wydanym przez siebie, zarządzeniu nr 62/05, jak również o nabyciu przez spółkę prawa do zwolnienia przedmiotowego, ponieważ prowadził odrębne postępowanie "w sprawie udzielenia ulgi" spółce. Z kolei okoliczności te nie były znane organowi orzekającemu w sprawie w II instancji, tj. Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu, które wydając w sprawie decyzję ostateczną nie wiedziało o tych okolicznościach, ponieważ akta sprawy dotyczącej określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości nie zawierały materiału dowodowego związanego z okolicznością nabycia tej "ulgi". Spółka na poparcie swojego stanowiska przytoczyła stanowisko judykatury.
 
Ponadto odmowa zastosowania w sprawie przepisów prawa materialnego, tj. zarządzenia Burmistrza Miasta C. nr (...) naruszyła konstytucyjną zasadę zaufania obywatela do państwa (art. 2 Konstytucji RP). Nie do pogodzenia z zasadą pewności prawa i zaufania obywateli do państwa jest naruszenie zakazu wprowadzania zmian w podatkach płaconych w skali rocznej w trakcie roku podatkowego. Zakaz wprowadzenia zmian w prawie podatkowym w czasie trwania roku podatkowego i nakazu dokonywania tych zmian w roku poprzednim należą do podstawowych zabezpieczeń wynikających z realizacji idei demokratycznego państwa prawnego. Zakazy te obejmują nie tylko zmianę (nowelizację) prawa, ale także uchylanie przepisów prawa, bez ustanowienia jednocześnie odpowiednich przepisów przejściowych. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. wniosło o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie od spółki na jego rzecz kosztów postępowania kasacyjnego wraz z kosztami zastępstwa prawnego, według norm przepisanych.
 
Uzasadnienie prawne
 
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Aczkolwiek strona skarżąca skupiła się w jej uzasadnieniu na argumentach związanych z nieuzasadnioną jej zdaniem odmową zastosowania zarządzenia Burmistrza Miasta C., to podkreślić należy, iż spór w tej sprawie dotyczy zgodności z prawem decyzji wydanej w postępowaniu nadzwyczajnym - wznowieniowym. Sąd I instancji oceniał zatem przede wszystkim, czy organ podatkowy prawidłowo odmówił uchylenia decyzji ostatecznej w przedmiocie zobowiązania w podatku od nieruchomości.
 
Jako przyczynę uzasadniającą wznowienie postępowania podatkowego strona skarżąca we wniosku wskazała nowe okoliczności i dowody, a były nim w jej ocenie powołane zarządzenie Burmistrza oraz faktury, dokumentujące wykonanie robót inwestycyjnych, które miały uprawniać ją do ulgi podatkowej.
 
Nowe okoliczności lub dowody są jedną z przesłanek, uzasadniających wznowienie postępowania (art. 240 § 1 pkt 5 O.p.). W piśmiennictwie wskazuje się, że są do dwa odrębne powody wznowienia. Jeden dotyczy ujawnienia nowych okoliczności, drugi nowych dowodów. Okoliczności faktyczne to zdarzenia, fakty lub wydarzenia zaistniałe w sensie fizycznym lub ich niewystąpienie. Są to zatem zdarzenia niezależne od treści przepisów prawa (por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2004 r., sygn. akt FSK 170/04, opubl. w Lex pod nr 143703). Podkreśla się przy tym, iż o ile błędna ocena stanu faktycznego pod względem prawnym nie stanowi podstawy wznowienia postępowania, to może nią być błędne ustalenie stanu faktycznego, ujawnienie nowych dowodów może bowiem prowadzić nie tylko do ustalenia nowych okoliczności faktycznych, ale też do zmiany oceny stanu faktycznego sprawy (por. B. Adamiak (w:) B. Adamiak, J. Borkowski, R. Mastalski, J. Zubrzycki, Ordynacja podatkowa, Komentarz, Wrocław 2006, s. 873).
 
Okoliczności faktyczne i dowody muszą być nowe, nie mogą one zatem być znane organowi podatkowemu i muszą być ujawnione po zakończeniu tego postępowania. Nie mają cechy nowości te dowody, które były ujawnione w toku postępowania, ale organ nie wziął ich pod uwagę (por. wyrok NSA z 9 listopada 2006 r., sygn. akt I FSK 220/06, opubl. w Lex pod nr 2621050). Podstawy wznowienia postępowania nie może bowiem stanowić zmiana oceny zebranego materiału dowodowego (por. B. Adamiak, op. cit., s. 874).
 
Okoliczności i dowody muszą też być istotne, co oznacza, że muszą one dotyczyć przedmiotu sprawy i mogą mieć wpływ na treść decyzji. Dotyczyć one zatem muszą okoliczności i faktów prawnie znaczących, a więc tych, które wynikają z normy prawnej, mającej mieć zastosowanie w sprawie.
 
W ocenie skarżącej podatniczki okolicznością, jaka była nieznana organowi odwoławczemu, rozpoznającemu odwołanie od decyzji określającej zobowiązanie podatkowe było zarządzenie Burmistrza Miasta C., dotyczące warunków udzielania ulgi w podatku od nieruchomości, zaś nowymi dowodami- faktury dokumentujące poniesienie przez nią wydatków inwestycyjnych, uprawniających w dacie ich poniesienia do tej ulgi. Zarządzenie to nie może być uznane za nową okoliczność w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Nie oceniając w tym momencie istnienia podstaw prawnych do jego wydania, był to akt prawa, a nie zdarzenie, wydarzenie czy fakt. Jego istnienie w dacie ponoszenia wydatków nie może być zatem nową okolicznością. Nieistotne jest zatem, czy Samorządowe Kolegium Odwoławcze miało wiedzę o jego wydaniu w momencie rozpoznawania odwołania, skoro nieznajomość przepisów prawa (ponownie z zastrzeżeniem, iż Naczelny Sąd Administracyjny nie odnosi się w tym miejscu do istnienia podstaw do wydania tego aktu przez Burmistrza) nie stanowi nowej okoliczności, mogącej skutkować uchyleniem decyzji w wyniku wznowienia postępowania. Nie można zresztą nie zauważyć, iż w aktach sprawy dotyczącej określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości znajduje się kierowane przez Burmistrza Miasta C. do skarżącej wezwanie z 25 maja 2006 r. do wykazania prawa do ulgi i do korekty deklaracji. Skoro dokument ten znajdował się w aktach sprawy, to winien być znany organowi odwoławczemu, wiedział on zatem o zgłaszanych przez podatniczkę wnioskach dotyczących ulgi.
 
Ponadto nie można mówić, iż faktury, dokumentujące wydatki inwestycyjne, były dowodami nowymi. W toku postępowania dotyczącego określenia wysokości zobowiązania przeprowadzono dowód z oględzin obiektów budowlanych, znajdujących się na nieruchomości skarżącej. Osoba, która reprezentowała wówczas podatniczkę okazała w czasie tych oględzin m.in. te faktury, o których była mowa we wniosku o wznowienie postępowania, co zostało odnotowane w protokole z oględzin z dnia 27 lipca 2006 r. Dowody te zatem nie były dowodami nieznanymi organom podatkowym w dacie wydawania decyzji. Dokumentów tych nie uwzględniły one wprawdzie przy określaniu wymiaru podatku (pominęły je), mogło być jednak ewentualnie podnoszone jako zarzut niewyjaśnienia sprawy w odwołaniu od decyzji organu I instancji, nie może natomiast, co wskazano wyżej, stanowić podstawy wznowienia postępowania.
 
Z tych względów nie można uznać, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny dopuścił się naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a. w zw. z art. 240 § 1 pkt 5 O.p. nie uchylając decyzji wydanej z naruszeniem tego przepisu. Ponadto zauważyć należy, iż wskazany przez stronę skarżącą przepis p.p.s.a. dotyczy środka, jaki winien zastosować wojewódzki sąd administracyjny w przypadku stwierdzenia, iż w postępowaniu administracyjnym doszło do naruszenia przepisów postępowania dającego podstawę do wznowienia postępowania. Nie dotyczy on zatem sytuacji, gdy w postępowaniu wznowionym doszło do naruszenia przepisów, regulujących podstawy wznowienia. W takiej sytuacji podstawę do uchylenia decyzji stanowiłby art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. Z uwagi na treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r., I OPS 10/09 (opubl. w ONSAiWSA z 2010 r., nr 1, poz. 1), postawienie wyraźnego zarzutu Sądowi I instancji i prawidłowym wskazaniu przepisów O.p. możliwe było jednak odniesienie się do tego zarzutu merytorycznie, mimo błędnie wskazanego przepisu p.p.s.a., który mógł zostać naruszony we wskazany przez stronę skarżącą sposób.
 
Nie można również podzielić zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a. w zw. z art. 121 § 1 O.p. Z uzasadnienia tego zarzutu wynika, iż odnosi się on do braku podstaw do prowadzenia odrębnie postępowania w przedmiocie ulgi podatkowej. Postępowanie to nie było jednak przedmiotem kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Kontroli tej podlegała decyzja wydana w postępowaniu wznowionym, Sąd I instancji zobligowany był zatem do przede wszystkim do sprawdzenia, czy zaistniały przesłanki do wzruszenia w toku postępowania nadzwyczajnego ostatecznej decyzji określającej zobowiązanie podatkowe. Dopiero gdyby przesłanki te zaistniały, konieczne byłoby ewentualne badanie czy wymiar podatku został określony prawidłowo. Jak stwierdzono wyżej, Wojewódzki Sąd Administracyjny zasadnie uznał, iż decyzja odmawiająca uchylenia decyzji ostatecznej nie naruszała prawa z uwagi na brak przesłanek, określonych w art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Tym samym nie miał on nawet obowiązku badania, czy ten inny akt został wydany w granicach danej sprawy i czy nie został wydany z naruszeniem prawa. Uchylić inne akty wydane w granicach danej sprawy, której dotyczy skarga, sąd zobowiązany jest bowiem wyłącznie wówczas, gdy jest to konieczne dla końcowego załatwienia sprawy (art. 135 p.p.s.a.). Ponadto naruszenie to, nawet gdyby nastąpiło, nie uzasadniało zastosowania środka, o którym mowa w art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) p.p.s.a.
 
Z tych samych względów brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 4 p.u.s.a. i art. 145 § 1 pkt 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w zw. z art. 2 Konstytucji RP. W odniesieniu do art. 4 p.u.s.a. skarga kasacyjna nie zawiera - wbrew wymogowi wynikającemu z art. 176 p.p.s.a.- żadnego uzasadnienia. Uniemożliwia to odniesienie się do tego zarzutu merytorycznie. Zarzut ten nie jest zasadny także w pozostałym zakresie. Ocena, czy skarżącej przysługiwała bądź nie ulga w podatku od nieruchomości za badany rok podatkowy, a tym samym, czy mogła ona zostać przyznana na podstawie zarządzenia Burmistrza Miasta C. mogła być rozstrzygana wówczas, gdyby stwierdzono istnienie podstaw do wznowienia postępowania. Jak wskazano wyżej, podstaw takich nie było, dowody potwierdzające ewentualne prawo do ulgi były bowiem znane organom podatkowym obu instancji przed wydaniem decyzji, zaś zarządzenie Burmistrza nie było nową okolicznością w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 O.p. Sąd I instancji nie odmawiał zatem zastosowania tego przepisu, skoro stwierdził, iż brak jest podstaw do uchylenia ostatecznej decyzji w wyniku wznowienia postępowania. Ewentualna ocena, czy stronie przysługiwała ulga podatkowa byłaby dokonywana jedynie wówczas, gdyby faktycznie w sprawie ujawniono nowe dowody lub nowe okoliczności faktyczne. Sąd I instancji podkreślał zresztą słusznie w uzasadnieniu wyroku, iż wznowienie postępowania możliwe jest w sytuacji kwalifikowanych wad procesowych i na jego podstawie nie można czynić zarzutu naruszenia prawa materialnego (nieuwzględnienia prawa do ulgi), a do tego w istocie sprowadzają się zarzuty strony skarżącej. Zarzut naruszenia art. 2 Konstytucji RP uznać zatem należy w tym kontekście za niezrozumiały. Wywodom Sądu I instancji dotyczącym uprawnień Burmistrza do wydawania zarządzeń nie można też odmówić słuszności. Strona skarżąca zresztą też ich nie neguje, powołując się jedynie na zasadę, wynikającą z art. 2 Konstytucji RP. Wojewódzki Sąd Administracyjny miał prawo do takiej oceny, stosownie do art. 178 Konstytucji RP, aczkolwiek dokonanie oceny ważności aktu wydanego przez Burmistrza nie było konieczne w tym stanie sprawy. Sąd odniósł się jednak w ten sposób do wywodów skargi, stosownie do wymagań wynikających z art. 141 § 4 p.p.s.a.
 
Z tych względów na podstawie art. 184 p.p.s.a. skargę kasacyjną oddalono jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.
 
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a i ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).