Pisaliśmy o tym również:
Faktyczna niemożność dochowania określonych w obowiązujących przepisach standardów jakości środowiska stanowi jedną z przesłanek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania (II OSK 1749/08)





 
Wyrok
 
z dnia 17 marca 2009 r.
 
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie
 
II OSK 1749/08
 
W ramach tworzonego obszaru ograniczonego użytkowania konieczne jest wprowadzenie dodatkowych wymogów, które w założeniu zminimalizują negatywny wpływ na środowisko takiego obszaru. Może to nastąpić m.in. poprzez ustanowienie przez organ właściwy dla utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania, dodatkowych wymogów w kwestii zmiany sposobu użytkowania budynków istniejących oraz budowy nowych budynków w ramach takiego obszaru.
LEX nr 597369
 
 
Skład orzekający
 
Przewodniczący: Sędzia NSA Roman Hauser (spr.).
Sędziowie NSA: Anna Łuczaj, Anna Żak.
 
Sentencja
 
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej S. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 kwietnia 2008 r. sygn. akt IV SA/Wa 2372/07 w sprawie ze skargi S. C. na rozporządzenie Wojewody Mazowieckiego z dnia (...) sierpnia 2007 r. nr (...) w przedmiocie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego im. Fryderyka Chopina w Warszawie oddala skargę kasacyjną.
 
Uzasadnienie faktyczne
 
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po wcześniejszym bezskutecznym wezwaniu Wojewody do usunięcia naruszenia prawa, złożył S. C., wnosząc o stwierdzenie nieważności § 4 ust. 2 rozporządzenia Wojewody Mazowieckiego nr 50 z dnia 7 sierpnia 2007 r. w przedmiocie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (dalej: "rozporządzenie nr 50").
 
W skardze zarzucił, że wskazany przepis rozporządzenia nr 50 przewiduje, że w strefie "M" dopuszcza się zmianę sposobu użytkowania budynków w całości lub w części na cele mieszkaniowe oraz budowę nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych jako towarzyszącym innym funkcjom, na warunkach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, lub - w przypadku braku takiego planu - na zasadach określonych w warunkach zabudowy. Dalej zarzucono, iż z uwagi na fakt, że ustanowienie strefy "M" nastąpiło z powodu przekroczenia na jej terenie dopuszczalnych poziomów hałasu dla zabudowy mieszkaniowej - § 4 ust. 2 zaskarżonego rozporządzenia narusza przepisy rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz. U. Nr 120, poz. 826), które w tabeli 2 załącznika określa jednakowe wartości dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku spowodowanego przez starty, lądowania i przeloty statków powietrznych dla wszystkich kategorii zabudowy mieszkaniowej nie przewidując podwyższonych norm hałasu powodowanego przez powyższe źródła dla budynków mieszkalnych jednorodzinnych, towarzyszących innym funkcjom w stosunku do pozostałych kategorii zabudowy mieszkaniowej.
 
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej.
W piśmie z dnia 14 kwietnia 2008 r. skarżący S. C. wskazał dodatkowo, że w świetle art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - prawo ochrony środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902, ze zm.; - dalej "ustawa POŚ") Wojewoda upoważniony był jedynie do określenia ograniczeń w zakresie przeznaczenia terenu, wymagań technicznych dotyczących budynków oraz sposobu korzystania z terenu w obszarze ograniczonego użytkowania. Tymczasem przepisem § 4 ust. 2 rozporządzenia Wojewoda złagodził wymogi wynikające z rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasów w środowisku. Zdaniem skarżącego, skoro we wskazanym rozporządzeniu Ministra Środowiska, wymogi zostały ustalone jednolicie, bez względu na rodzaj zabudowy mieszkalnej, ograniczenie przez Wojewodę zastosowania takich wymogów w stosunku do jednej z kategorii budynków jest niezgodne z prawem. Warunek spełniania dodatkowej "innej funkcji" przy budowie budynków mieszkalnych w strefie "M" w żaden sposób nie powoduje zmniejszenia natężenia hałasu powodowanego przez starty, lądowania i przeloty statków powietrznych, a wręcz przeciwnie - stymuluje ona tworzenie nowych źródeł uciążliwości.
 
Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2008 r. (sygn. akt IV SA/Wa 2372/07) Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę.
 
W uzasadnieniu sąd podkreślił, że rozporządzenie nr 50 w zaskarżonej części nie narusza prawa w stopniu uzasadniającym stwierdzenie jego nieważności.
 
WSA w pierwszej kolejności przypomniał, że kwestia zgodności z prawem utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego im. Fryderyka Chopina w Warszawie, była już przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej. Wyrokiem z dnia 31 marca 2004 r. (sygn. akt IV SA 3063/03) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził nieważność rozporządzenia Wojewody Mazowieckiego nr 39 z dnia 19 lipca 2003 r. w przedmiocie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wokół Portu Lotniczego Okęcie im. F. Chopina. Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem NSA z dnia 4 listopada 2004 r. (sygn. akt OSK 1151/04) oddalającym skargę kasacyjną Wojewody Mazowieckiego.
 
Sąd podkreślił, że stosownie do art. 153 ustawy - prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, podejmując rozstrzygnięcie w rozpatrywanej sprawie, jest on związany oceną prawną i wskazaniami prawnymi co do dalszego postępowania, wynikającymi z wyżej wskazanych orzeczeń sądów administracyjnych.
 
WSA w Warszawie podkreślił, że podstawę prawną utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania w rozpatrywanej sprawie stanowi art. 135 ust. 2 POŚ. W ocenie sądu rozporządzenie zostało wydane przez upoważniony do tego organ oraz zawiera wszystkie wymagane ustawą elementy. Ponadto, zgodnie ze stanowiskiem WSA zawartym w wyroku z dnia 31 marca 2004 r. (sygn. akt IV SA 3063/03) przebieg obszaru został prawidłowo ustalony wzdłuż izofon określających poziom hałasu, a tym samym niemożliwym było ustalenie tych granic według innych wskaźników.
 
Ponadto WSA w Warszawie nie zgodził się z zarzutami skarżącego, że utworzenie obszaru stanowiło obejście przepisów rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasów w środowisku.
 
Sąd podkreślił, że zgodnie z art. 135 ust. 1 POŚ obszar ograniczonego użytkowania jest tworzony w sytuacji, gdy mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych nie mogą zostać dotrzymane standardy jakości środowiska poza tymi terenami. Wnioski takie muszą być wyprowadzone z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, analizy porealizacyjnej albo z przeglądu ekologicznego.
 
W ocenie sądu utworzenie strefy ograniczonego użytkowania w niniejszej sprawie było konieczne, skoro z przeglądu ekologicznego jasno wynikało, że na tworzonym obszarze nie dochowano wymogów odnośnie do dopuszczalnego poziomu natężenia hałasu.
 
Dodatkowo Sąd wskazał, że kwestia dopuszczalności utworzenia w strefie ograniczonego użytkowania dodatkowej strefy "M" charakteryzującej się dodatkowymi ograniczeniami zabudowy mieszkalnej była już przedmiotem oceny sądów administracyjnych. Z wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 31 marca 2004 r. (sygn. akt IV SA 3063/03) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2004 r. (sygn. akt I OSK 1151/04) uznano za dopuszczalne zróżnicowanie ograniczeń w ramach obszaru ograniczonego użytkowania. Konsekwencją tego ustalenia jest przyjęcie, że dopuszczalne jest wprowadzenie na takim podobszarze odmiennych ograniczeń w stosunku do obowiązujących na pozostałej części obszaru. WSA w Warszawie uznał podniesiony przez skarżącego zarzut bezprawności § 4 ust. 2 rozporządzenia nr 50 za przedwczesny. Sąd wskazał, że wskazany przepis rozporządzenia uzależnia możliwość budowy na terenie strefy "M" nowej zabudowy mieszkalnej, pod warunkiem, że będzie ona towarzyszyła innym funkcjom. Funkcje te mają zostać określone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego lub w decyzji o warunkach zabudowy, a więc to treść wskazanych aktów de terminuje zaistnienie ewentualnego negatywnego wpływu nowej inwestycji na nieruchomość skarżącego.
 
Uznając podniesione przez skarżącego zarzuty za bezzasadne, WSA w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy - p.p.s.a., oddalił skargę.
 
W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżący S. C. wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, oraz o zwrot kosztów postępowania.
 
Skarżący zarzucił wydanie zaskarżonego wyroku z naruszeniem przepisów postępowania - tj. art. 153 ustawy - p.p.s.a. oraz przepisów prawa materialnego - art. 135 ust. 2 ustawy POŚ, a także art. 113 ustawy POŚ w związku z postanowieniami Lp. 2 tabeli 2 załącznika do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku.
 
W uzasadnieniu skarżący podkreślił, że tabela 2 załącznika do rozporządzenia Ministra Środowiska określa jednolite standardy dopuszczalnych norm hałasu w środowisku powodowanego przez starty, lądowania i przeloty statków powietrznych, nie różnicując wymagań w zakresie wymienionych w tym przepisie rodzajów zabudowy. Wprowadzenie w zaskarżonym rozporządzeniu rozluźnionych wymogów w stosunku do tych które wynikają z przepisów rozporządzenia Ministra Środowiska, powoduje sprzeczność § 4 ust. 2 wskazanego aktu wojewody z przepisami rozporządzenia Ministra Środowiska. Skarżący podniósł, że ocena tego zarzutu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w zaskarżonym wyroku była błędna, bowiem upoważnienie zawarte w art. 135 ust. 2 POŚ, zdaniem skarżącego, nie uprawniało Wojewody Mazowieckiego do przyjęcia rozwiązania określonego w § 4 ust. 2 zaskarżonego rozporządzenia.
 
Dodatkowo skarżący podkreślił, że WSA w Warszawie błędnie przyjął, że przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy jest związany oceną prawną wynikającą z wyroku WSA w Warszawie z dnia 31 marca 2004 r. (sygn. akt IV SA/Wa 3063/03) oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2004 r. (sygn. akt I OSK 1151/04). Zdaniem skarżącego kwestia niezgodności przepisu § 4 ust. 2 rozporządzenia była bowiem przedmiotem oceny w innym zakresie, niż zarzucany przez skarżącego w niniejszym postępowaniu. Zdaniem skarżącego przyjęcie przez WSA, że podnoszona kwestia była już przedmiotem wcześniejszej oceny jest błędne, bowiem obecnie sformułowany zarzut nie został poprzednio dostrzeżony przez sąd, a ponadto nie był wskazany jako jedna z podstaw stwierdzenia nieważności poprzedniego rozporządzenia.
 
W konsekwencji, błędna ocena związania Sądu wcześniejszą oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania, doprowadziła do naruszenia art. 153 p.p.s.a., które miało istotny wpływ na wynik sprawy. W ocenie skarżącego WSA w Warszawie w konsekwencji nie rozpatrzył rzetelnie podniesionych przez skarżącego w skardze zarzutów naruszenia prawa materialnego.
 
Uzasadnienie prawne
 
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisem art. 15 § 1 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, Dz. U. z 2004 r. Nr 162, poz. 1692, ze zm.), zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a.", Sąd ten rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, stosownie do przepisów ustawy.
 
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania (art. 183 § 1 p.p.s.a.).
 
W rozpatrywanej sprawie przedmiotem oceny sądowoadministracyjnej jest rozporządzenie nr 50 Wojewody Mazowieckiego z dnia 7 sierpnia 2007 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego im. Fryderyka Chopina w Warszawie (dalej - "rozporządzenie nr 50").
 
Skarżący w skardze kasacyjnej, zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, że wyrok z dnia 30 kwietnia 2008 r., sygn. akt IV SA/Wa 2372/07 został wydany z naruszeniem przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, jak również z naruszeniem przepisów prawa materialnego.
 
W ramach pierwszej z wymienionych podstaw skargi kasacyjnej, skarżący zarzuca naruszenie przepisu art. 153 p.p.s.a. Uchybienie to skarżący upatruje, w błędnym jego zdaniem, przyjęciu przez WSA w Warszawie związania sądu oceną prawną i wskazaniami prawnymi co do dalszego postępowania wyrażonymi w orzeczeniach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 31 marca 2004 r., sygn. akt IV SA 3063/03 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2004 r., sygn. akt OSK 1151/04. Zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.
 
NSA zwraca uwagę, iż ze względu na przedmiot kontroli, jakiej dokonywał Sąd I instancji w postępowaniu zakończonym zaskarżonym wyrokiem, kwestia jego związania wcześniejszymi orzeczeniami w przedmiocie kontroli legalności rozporządzenia Wojewody Mazowieckiego nr 39 z dnia 19 lipca 2003 r. (dalej: "rozporządzenie nr 39") nie jest oczywista. Przypomnieć należy, że mający tu znaczenie art. 153 p.p.s.a., stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu, wiążą ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Niniejsza sprawa nie stanowi bezpośredniej kontynuacji sprawy załatwionej wskazanymi wyżej wyrokami WSA i NSA, tym bardziej, że po stwierdzeniu nieważności rozporządzenia z roku 2003, Wojewoda Mazowiecki wydał kolejne rozporządzenie w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla Portu Lotniczego "Okęcie" im. Fr. Chopina w Warszawie - rozporządzenie nr 93 z dnia 30 września 2005 r. - Dz. Urz. Woj. Mazowieckiego Nr 222, poz. 7241 (zmienione rozporządzeniem Wojewody Mazowieckiego z dnia 30 grudnia 2005 r. - Dz. Urz. Woj. Mazowieckiego Nr 288, poz. 10886), które zostało uchylone przez Wojewodę rozporządzeniem z dnia 6 marca 2006 r. (Dz. Urz. Woj. Mazowieckiego Nr 48, poz. 1543 - weszło w życie z dniem ogłoszenia w dzienniku urzędowym - 10 marca 2006 r.).
 
Zgodnie z przyjętą koncepcją sprawy administracyjnej, jako przewidzianej w przepisach materialnego prawa administracyjnego możliwości konkretyzacji wzajemnych uprawnień i obowiązków stron stosunku administracyjnoprawnego, tożsamość sprawy wyznaczają elementy decydujące o identyczności skonkretyzowanego w akcie lub czynności stosunku prawnego, a wśród nich decydujące znaczenie mają podstawy powstania stosunku prawnego - podstawa prawna i podstawa faktyczna. Istotna zmiana któregoś z tych elementów powoduje, że mamy do czynienia z nową sprawą, wymagającą rozstrzygnięcia z uwzględnieniem stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydania nowego aktu lub czynności, w której formalnie nie obowiązuje organów administracyjnych związanie orzeczeniem sądu administracyjnego, wydanym w innej sprawie.
 
Nie ulega wątpliwości, że będące uprzednio przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej rozporządzenie nr 39, jak i będące przedmiotem kontroli w niniejszym postępowaniu rozporządzenie nr 50, dotyczą zagadnień związanych z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania wokół Portu Lotniczego Okęcie im. Fryderyka Chopina w Warszawie.
 
Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, sama analogia przedmiotu regulacji, a w konsekwencji podobieństwo także innych elementów (m.in. katalogu adresatów aktu administracyjnego, wpływu na prawa i obowiązki jednostek, oraz charakteru wprowadzanych ograniczeń i zasad korzystania z przysługujących im uprawnień) nie jest wystarczające dla przyjęcia, że rozpatrując skargę w niniejszym postępowaniu, WSA w Warszawie nie mógł rozpoznać skargi co do istoty, ze względu na związanie oceną prawną i wytycznymi co do przyszłego postępowania wyrażonymi w wyrokach oceniających legalność rozporządzenia nr 39. Należy zatem uznać przyjęty przez Sąd I instancji pogląd o związaniu w rozpoznawanej sprawie na zasadzie art. 153 p.p.s.a. za błędny. Nie ulega bowiem wątpliwości, że w przedmiotowej sprawie ocenie legalności podlega nowy, autonomiczny akt prawny, co w konsekwencji wyklucza możliwość uznania, że jego ocena mieścić się będzie w ramach tej samej sprawy administracyjnej, która została prawomocnie zakończona wyrokiem NSA z dnia 4 listopada 2004 r.
 
Nie oznacza to jednak, że WSA w Warszawie, rozpatrując niniejszą sprawę, nie mógł, czy też wręcz nie powinien, zastosować pewnych ogólnych stwierdzeń wyrażonych w tychże wyrokach, jako istotnej wskazówki interpretacyjnej przy rozpatrywaniu niniejszej sprawy, w szczególności, jeśli chodzi o te postanowienia rozporządzenia nr 39, które były już przedmiotem rozpoznania sądu, a które łączy tożsamość treściowa z regulacją zawartą w rozporządzeniu nr 50. W szczególności chodzi tu o analogiczne przepisy dotyczące zagadnień, takich jak metoda ustalenia granic obszaru ograniczonego użytkowania, czy też kwestia zróżnicowania obowiązujących norm w zakresie oddziaływania na środowisko w ramach tworzonego obszaru ograniczonego użytkowania.
 
Zastosowanie tego rodzaju stwierdzeń, m.in. o konieczności dokładnego określenia granic tworzonego obszaru ograniczonego użytkowania, a także o zasadności przeprowadzenia granic zgodnie z przebiegiem linii oddziaływania hałasu mającego źródło w funkcjonowaniu lotniska, wbrew stanowisku skarżącego, nie oznacza, że WSA w Warszawie nie rozpoznał sprawy co do istoty. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku wyraźnie wskazuje bowiem na argumenty, które przemawiały za uznaniem zgłoszonych przez skarżącego zarzutów za nieuzasadnione. Warto również podkreślić, że granice niniejszej sprawy zostały określone przez skarżącego w wezwaniu do naruszenia prawa, w którym sprecyzowano zarzuty tylko odnośnie § 4 pkt 2 zaskarżonego rozporządzenia.
 
Zdaniem składu orzekającego NSA w niniejszej sprawie, przyjęcie przez WSA w Warszawie związania oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania, wyrażonymi w wyrokach sądów administracyjnych przy okazji oceny legalności rozporządzenia nr 39, chociaż błędne, nie spowodowało, że w niniejszej sprawie za uzasadniony można uznać zarzut nie rozpatrzenia sprawy co do istoty. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazuje bowiem, że sąd wnikliwie i dogłębnie ocenił, że w świetle obowiązującego prawa, przepis § 4 pkt 2 zaskarżonego rozporządzenia, nie wykazuje wad uzasadniających stwierdzenie jego nieważności, dając temu wyraz w uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia.
 
Za nieuzasadniony należy uznać także zarzut dotyczący naruszenia prawa materialnego, tj. art. 135 ust. 2 ustawy - Prawo ochrony środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902, ze zm; dalej - "ustawa POŚ") w zw. z postanowieniami tabeli nr 2 załącznika do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku. Zarzut skarżącego sprowadza się do kwestionowania uprawnienia Wojewody Mazowieckiego do ustalenia, w sposób określony w § 4 ust. 2 zaskarżonego rozporządzenia, mniej rygorystycznych wymogów w zakresie dopuszczalnych poziomów hałasu na terenie tworzonego obszaru ograniczonego użytkowania, w stosunku do maksymalnych wartości określonych w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. (tabela nr 2, Lp. 2 załącznika do rozporządzenia).
 
W pierwszej kolejności należy wskazać, że brak możliwości dochowania przewidzianych w obowiązujących przepisach ograniczeń w realizacji przedsięwzięć oddziaływujących negatywnie na środowisko, jest jedną z przesłanek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania. Zgodnie bowiem z art. 135 ust. 1 ustawy POŚ, "jeżeli z przeglądu ekologicznego albo z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wymaganej przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, albo z analizy porealizacyjnej wynika, że mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza terenem zakładu lub innego obiektu, to dla oczyszczalni ścieków, składowiska odpadów komunalnych, kompostowni, trasy komunikacyjnej, lotniska, linii i stacji elektroenergetycznej oraz instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej i radiolokacyjnej tworzy się obszar ograniczonego użytkowania. Inaczej mówiąc, to właśnie faktyczna niemożność dochowania określonych w obowiązujących przepisach standardów stanowi jedną z przesłanek utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania. Oczywistym jest więc, że w ramach takiej strefy negatywne oddziaływanie na środowisko przekracza, określone odrębnymi przepisami, normy dopuszczalnego negatywnego wpływu na środowisko. To w konsekwencji powoduje, że w ramach tworzonego obszaru ograniczonego użytkowania konieczne jest wprowadzenie dodatkowych wymogów, które w założeniu zminimalizują negatywny wpływ na środowisko takiego obszaru. Może to nastąpić m.in. poprzez ustanowienie przez organ właściwy dla utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania, dodatkowych wymogów w kwestii zmiany sposobu użytkowania budynków istniejących oraz budowy nowych budynków w ramach takiego obszaru.
 
Warto również wskazać, że podniesiony przez skarżącego zarzut dotyczący kwestii negatywnego wpływu na poziom hałasu dodatkowych kryteriów określonych przez Wojewodę jest przedwczesny. Kwestionowany przepis § 4 ust. 2 zaskarżonego rozporządzenia uzależnia możliwość budowy budynków mieszkalnych jednorodzinnych w strefie "M" obszaru ograniczonego użytkowania, pod warunkiem spełniania przez te budynki dodatkowej funkcji innej niż mieszkalna. Z kolei zgodnie z ust. 2 tego przepisu, takie dodatkowe warunki określone zostaną w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku planu miejscowego - na warunkach określonych w warunkach zabudowy. Tak więc, to treść konkretnych regulacji miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy określać będzie wiążące warunki, umożliwiające budowę budynków mieszalnych jednorodzinnych w strefie "M" obszaru ograniczonego użytkowania, i to w świetle postanowień tych aktów możliwa będzie ocena, czy wpływ ewentualnej nowej inwestycji na nieruchomość skarżącego uzasadnia stwierdzenie naruszenia jego interesu prawnego. Technika legislacyjna zastosowana w § 4 ust. 2 zaskarżonego rozporządzenia, przewidująca określenie takich warunków w odrębnym akcie, sama w sobie, nie powoduje w ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, wątpliwości w kwestii legalności badanego rozporządzenia z prawem.
 
Na marginesie warto podkreślić, że analogiczne rozwiązanie zostało przyjęte także we wcześniejszym rozporządzeniu Wojewody Mazowieckiego nr 39, i jako takie, nie budziło wątpliwości sądów administracyjnych badających legalność tego rozporządzenia.
 
W świetle powyższego, uznając zarzuty skargi kasacyjnej za nieuzasadnione, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.