Wyrok NSA w Warszawie z dnia 16 września 2010 r., sygn. akt II GSK 803/09

Wykonywanie transportu drogowego takswką bez wymaganej licencji, w rozumieniu l.p. 1.3 załącznika do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zmianami), obejmuje zarwno stany faktyczne, kiedy licencja na wykonywanie tego transportu nigdy nie była udzielona, wygasła lub została cofnięta, jak i gdy transport drogowy takswką wykonywany jest pojazdem innym niż określony w licencji.

Pisaliśmy o tym również:
Błędnie wydana licencja oznacza brak licencji (II GSK 803/09)

 

Wyrok

 

z dnia 16 września 2010 r.

 

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie

 

II GSK 803/09

 

"Wykonywanie transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji", w rozumieniu l.p. 1.3 załącznika do u.t.d., obejmuje zarówno stany faktyczne, kiedy licencja na wykonywanie tego transportu nigdy nie była udzielona, wygasła lub została cofnięta, jak i gdy transport drogowy taksówką wykonywany jest pojazdem innym niż określony w licencji.

 

 

Skład orzekający

 

Przewodniczący: Sędzia NSA Hanna Kamińska.

Sędziowie: NSA Jan Bała, del., WSA Alicja Jaszczak-Sikora (spr.).

 

Sentencja

 

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 16 września 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 8 czerwca 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 589/09 w sprawie ze skargi J. P. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia (...) stycznia 2009 r. nr (...) w przedmiocie nałożenie kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego taksówką bez licencji

1. uchyla zaskarżony wyrok;

2. oddala skargę;

3. zasądza od J. P. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego 550 (pięćset pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

 

Uzasadnienie faktyczne

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 8 czerwca 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 589/09, po rozpoznaniu sprawy ze skargi J. P., uchylił zaskarżoną decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego (dalej zwanego także "organem II instancji" lub "GITD") z dnia (...) stycznia 2009 r., nr (...), oraz utrzymaną nią w mocy decyzję (...) Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia (...) października 2008 r. w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji. Ponadto Sąd stwierdził, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu.

 

Sąd I instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia faktyczne:

 

Decyzją z dnia (...) października 2008 r. (...) Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego, na podstawie art. 92 ust. 1, art. 92 ust. 4 oraz l.p. 1.3 załącznika do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zmianami, dalej powoływanej jako u.t.d.), nałożył na J. P. karę pieniężną w wysokosci 3.000,- złotych z tytułu wykonywania transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji, co zostało ustalone podczas kontroli pojazdu marki Mercedes-Benz o numerze rejestracyjnym (...), przeprowadzonej w dniu 2 października 2008 r. na postoju TAXI przy (...).

 

Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia (...) stycznia 2009 r., po rozpatrzeniu odwołania J. P., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy podniósł, iż przedsiębiorca w dniu kontroli nie posiadał wymaganej licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką o numerze rejestracyjnym (...), ponieważ okazana podczas kontroli licencja nr 84, została wydana dnia (...) lipca 2003 r. na pojazd o numerze rejestracyjnym (...) i numerze (...). Organ II instancji, z powołaniem się na regulacje zawarte w art. 4, art. 8, art. 14 i art. 87 ust. 4 u.t.d., stwierdził, iż kierowca taksówki ma obowiązek mieć przy sobie i okazywać na żądanie licencję, wydaną na określony pojazd w przypadku zmiany pojazdu na inny, niż wymieniony w licencji, winien wystąpić o wydanie nowej licencji na ten pojazd. W okresie od złożenia wniosku do uzyskania licencji strona nie może używać takiego pojazdu do wykonywania transportu drogowego taksówką. Stanowi to bowiem wykonywanie transportu drogowego pojazdem nie zgłoszonym do licencji.

 

W skardze, wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., J. P. nie zgodził się ze stanowiskiem i argumentacją organu. Podnosił on, iż posiadał i posiada aktualną licencję na świadczenie usług transportowych. Wywodził, iż licencja ta nie została odebrana i nie utraciła ważności, bowiem ważna była do lipca 2018 r. na samochód marki Mercedes.

 

Sąd I instancji uwzględniając skargę stwierdził, iż poczynione na gruncie niniejszej sprawy przez organ ustalenia faktyczne, dotyczące braku wpisu w licencji numeru rejestracyjnego pojazdu, którym skarżący wykonywał przewóz taksówką, zostały błędnie zakwalifikowane, jako wykonywanie przez skarżącego transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji. Sąd wskazał, że przedsiębiorca posiadał ważną licencję, którą okazał kontrolującemu. Licencja ta funkcjnowała w obrocie prawnym z tym, że w swej treści nie uwzględniała zmiany danych, podlegajacych wpisowi do ewidencji. Może to być zakwalifikowane, jako naruszenie obowiązku, wynikającego z art. 14 ust. 1 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w przypadku posługiwania się licencją z nieaktualnymi danymi dotyczacymi pojazdu zasadnym jest przyjęcie, iż przedsiębiorca prowadził działalność niezgodnie z warunkami licencji. Nie jest natomiast uprawnione twierdzenie, że transport taksówką wykonywany był bez licencji. Sąd I instancji wskazał, że z brakiem licencji mamy do czynienia, gdy przewoźnik nigdy licencji nie uzyskał bądź udzielona licencja wygasła lub została cofnięta, a taki stan nie miał miejsca w rozpoznawanej sprawie. Stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego sprowadza się do stwierdzenia, że wykonywanie transportu drogowego taksówką pojazdem innym niż wymieniony w ważnej licencji, oznacza tylko tyle, iż skarżący nie dopełnił obowiązku zgłoszenia zmiany pojazdu, co stanowi naruszenie istotnych warunków licencji. Naruszenie to skutkuje jednak innymi konsekwencjami prawnymi aniżeli zastrzeżonymi dla wykonywania transportu drogowego taksówką bez licencji i może stanowić ewentualnie przyczynę cofnięcia licencji w oparciu o art. 15 ust. 3 pkt 1 u.t.d.

 

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 8 czerwca 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 589/09, wniósł Główny Inspektor Transportu Drogowego. Strona wnosząca skargę kasacyjną zaskarżyła powyższy wyrok w całości, żądając jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także orzeczenia o kosztach postępowania, w tym o kosztach zastępstwa prawnego według norm przypisanych.

 

Zaskarżonemu wyrokowi strona wnosząca skargę kasacyjną zarzuciła naruszenie:

1) przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami, dalej: p.p.s.a. - poprzez błedną wykładnię art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1 i 4, art. 7 ust. 1, art. 14 ust. 2, art. 15 ust. 3 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, a w konsekwencji niezastosowanie w niniejszej sprawie wobec skarżącego prowadzącego działalność gospodarczą bez wymaganej licencji transportowej art. 92 ust. 1 u.d.t. oraz lp. 1.3. załącznika do tej ustawy;

2) art. 141 § 4 oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zmianami, dalej p.u.s.a), poprzez przyjęcie przez Sąd, że posługiwanie się przy prowadzeniu działalności transportowej pojazdem, który nie został zgłoszony do licencji, nie jest wykonywaniem transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji, lecz stanowi istotne naruszenie jej warunków.

 

W obszernym uzasadnieniu skargi kasacycjnej GITD podniósł, że działalność gospodarcza polegająca na wykonywaniu przewozów taksówką jest ściśle powiązana i uzależniona od faktu wykonywania przewozu konkretnym pojazdem. Podjęcie działalności gospodarczej wykraczającej poza treść uprawnień, wynikających z licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką, jako niemieszczące się w treści rozstrzygnięcia decyzji administracyjnej (licencji)

 

o zakresie przyznanych przedsiębiorcy uprawnień, jest wykonywaniem takiej działalności z naruszeniem prawa, tj. bez wymaganej licencji. Zdaniem organu skarżącego wykonywanie transportu drogowego taksówką pojazdem, który został zgłoszony jedynie we wniosku o zmianę licencji stosownie do art. 14 ust. 2 u.t.d. lub pojazdem, który nie został w ogóle zgłoszony nie może być rozumiane jako przyznanie takiemu przedsiębiorcy prawa do wykonywania w okresie "przejściowym" - czyli do czasu zmiany aktualnej licencji - przewozu osób pojazdem nieujawnionym w licencji. Dopiero z chwilą doręczenia stronie nowego uprawnienia, z nowym numerem rejestracyjnym, przedsiebiorca może wykonywać przewozy taksówkowe nowym pojazdem. Organ wskazał, że w sytuacji takiej, jaka zachodzi w rozpoznawanej sprawie, ustawodawca przewidział tylko jedną sankcję tj. karę pieniężną w wysokości 3.000 zł za wykonywanie transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji. GITD podkreślił, że licencja na wykonywanie transportu drogowego osób taksówką ma charakter podmiotowo-przedmiotowy, co wynika z treści art. 4 pkt 1 oraz art. 6 ust. 4 u.t.d. W odróżnieniu od innych rodzajów licencji, tylko w treści licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką wymienia się określony pojazd. W razie zamiaru wykonywania transportu taksówkowego innym pojazdem strona winna złożyć stosowny wniosek o wydanie nowej licencji, który wszczyna postępowanie w nowej sprawie administracyjnej.

J. P. nie skorzystał z prawa złożenia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

 

Uzasadnienie prawne

 

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierąc jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania.

 

W rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna została oparta na obydwu podstawach kasacyjnych, wymienionych w art. 174 p.p.s.a.

 

W pierwszej kolejności ocenie podlegają, zawarte w skardze kasacyjnej zarzuty, odnoszące się do naruszenia przepisów postępowania. Zarzuty, dotyczące naruszenia prawa materialnego mogą być bowiem rozpatrywane przez Naczelny Sąd Administracyjny dopiero wtedy, gdy stan faktyczny sprawy, stanowiący podstawę wydanego wyroku, został ustalony prawidłowo, bez naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

 

Wnoszący skargę kasacyjną, formułując zarzut naruszenia art. 3 § 1 p.p.s.a., art. 133 p.p.s.a. i art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz art. 1 § 2 p.u.s.a., podniósł, iż Sąd I instancji zajął i przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wadliwe stanowisko w zakresie wykładni prawa materialnego poprzez przyjęcie, że posługiwanie się przy prowadzeniu działalności transportowej pojazdem, który nie został zgłoszony do licencji, nie jest wykonywaniem transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji, lecz stanowi naruszenie istotnych jej warunków. Zarzuty te, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie są zasadne.

 

Zgodnie z art. 1 § 1 p.u.s.a. sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. W myśl zaś z art. 1 § 2 wymienionej ustawy kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z kolei, powołany w skardze kasacyjnej przepis art. 3 § 1 p.p.s.a., określa przedmiotowy zakres działania sądów administracyjnych. Wymienione normy mają charakter norm ustrojowych. Do ich naruszenia mogłoby dojść wówczas, gdyby sąd administraycjny nie przeprowadził kontroli zaskarżonego aktu administracyjnego lub dokonał tej kontroli według kryteriów innych, aniżeli zgodność zaskarżonego aktu z obowiązującym prawem lub zastosował środek nie przewidziany w ustawie. W niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. nie naruszył żadnego z tych przepisów, albowiem skontrolował legalność zaskarżonej decyzji. Sąd ten dokonał oceny, czy organy administracji w toku postępowania nie dopuściły się naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub naruszenia prawa procesowego, w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy i zastosował środek, przewidziany w p.p.s.a. Nie doszło zatem do naruszenia przez Sąd I instancji przepisów ustrojowych.

 

Naczelny Sąd Administracyjny nie stwierdził też naruszenia przez Sąd I instancji przepisów o postępowaniu. Zgodnie z powoływanym w skardze kasacyjnej art. 133 § 1 p.p.s.a., sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. W rozpoznawanej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wydał wyrok po zamknięciu rozprawy i na podstawie akt administracyjnych sprawy.

 

Z uzasadnienia wyroku nie wynika, aby Sąd ten nie wziął pod uwagę całości akt sprawy lub oparł się na dowodach, pozostających poza tymi aktami. Wobec tego nie można przyjąć, aby doszło do naruszenia cytowanego przepisu.

 

Naczelny Sąd Administracyjny nie stwierdził również naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, że zarzut naruszenia wymienionego przepisu odnosi się do wadliwości uzasadnienia wyroku. Wadliwość taka może jednak stanowić podstawę skutecznego zarzutu kasacyjnego tylko wówczas, gdy uzasadnienie jest sporządzone w sposób uniemożliwiający kontrolę instancyjną. Powołany w podstawie skargi kasacyjnej przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. określa niezbędne elementy konstrukcyjne uzasadnienia wyroku, które mają służyć wyjaśnieniu powodów rozstrzygnięcia. W rozpoznawanej sprawie uzasadnienie, zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku, zawiera wszystkie wymagane prawem elementy. W uzasadnieniu tym Sąd I instancji przedstawił przebieg postępowania oraz ustalenia faktyczne, poczynione przez organy administracji publicznej, przyjęte za podstawę orzekania. Sąd ten wskazał z jakich powodów i na jakiej podstawie prawnej uznał bezzasadność zarzutów skargi. Tak sporządzone uzasadnienie wyroku umożliwia przeprowadzenie kontroli instancyjnej. Negowanie przez stronę rozstrzygnięcia i kwestionowanie motywów, jakimi sąd kierował się przy wydawaniu wyroku nie oznacza natomiast, że uzasadnienie wyroku uchybia art. 141 § 4 p.p.s.a. Zarzut naruszenia przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a. nie może bowiem służyć podważaniu dokonanej przez Sąd I instancji wykładni prawa materialnego. Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał, podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania, za nieusprawiedliwione.

 

Skargę kasacyjną usprawiedliwiają natomiast, zawarte w pkt 1 jej petitum, zarzuty naruszeni

a przepisów prawa materialnego, choć nie wszystkie argumenty strony skarżącej kasacyjnie, są trafne.

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. rozpoznając niniejszą sprawę, dokonał wykładni art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1 i 4, art. 7 ust. 1, art. 14 ust. 2, art. 15 ust. 3 pkt 1 u.t.d., odpowiadającej stanowisku Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowanym w dotychczasowym orzecznictwie, zgodnie z którym transport drogowy taksówką wykonywany innym pojazdem niż wymieniony w licencji, stanowi jedynie naruszenie warunków określonych w licencji, mogące być przyczyną cofnięcia licencji na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 1 u.t.d., a nie wykonywanie transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji, o jakim mowa w lp. 1.3 załącznika do u.t.d. w zw. z art. 92 ust. 1 i ust. 4 u.t.d. (przykładowo w wyrokach: z dnia 25 stycznia 2008 r. I OSK 2010/06, z dnia 11 kwietnia 2008 r. II GSK 30/08, z dnia 12 grudnia 2006 r. I OSK 172/06, z dnia 9 kwietnia 2008 r. II GSK 27/08, z dnia 9 maja 2008 r. II GSK 98/08). Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie nie podziela tego poglądu i opowiada się za wykładnią wymienionych przepisów, dokonaną m.in. w wyrokach NSA: z dnia 2 grudnia 2009 r., sygn. akt II GSK 233/09, z dnia 9 grudnia 2009 r., sygn. akt II GSK 250/09, z dnia 13 stycznia 2010 r., sygn. akt II GSK 291/09, z dnia 14 stycznia 2010 r., sygn. akt II GSK 275/09 i z dnia 20 lipca 2010 r., sygn. akt II GSK 680/09.

 

Za stanowiskiem takim przemawiają następujące argumenty:

 

Zgodnie z art. 5 ust. 1 u.t.d. podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego.

 

W odróżnieniu od innych rodzajów transportu drogowego, transport drogowy wykonywany taksówką, wymaga szczególnej licencji określającej zarówno jego podmiot, to jest przedsiębiorcę, jak i przedmiot w postaci skonkretyzowanego pojazdu i obszaru prowadzenia działalności gospodarczej. Jak wynika bowiem z treści art. 6 ust. 1 i ust. 4 u.t.d., licencja na wykonywanie transportu drogowego taksówką udzielana jest na określony obszar i określony pojazd. Skoro licencja na wykonywanie transportu drogowego taksówką jest udzielona na określony pojazd, to uprawnia ona do wykonywania przewozu drogowego taksówką tylko tym konkretnym pojazdem. W sytuacji, gdy przedsiębiorca wykonuje transport pojazdem, który nie figuruje w licencji, to należy uznać, iż wykonuje on transport drogowy taksówką bez wymaganej licencji.

Odnośnie do licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką ustawodawca ustanowił dodatkowe przesłanki, określone w art. 6 u.t.d. Z samego faktu, iż podstawę prawną do udzielania takiej licencji ustanowiono w odrębnej jednostce redakcyjnej ustawy o transporcie drogowym świadczy o tym, że jest to specjalny rodzaj licencji. Jak już stwierdzono, licencja na wykonywanie transportu drogowego taksówką wymaga, oprócz danych wymienionych w art. 11 ust. 1 u.t.d., określenia dodatkowo obszaru wykonywania transportu drogowego taksówką i pojazdu, na który licencja zostaje udzielona. Taka regulacja prowadzi do wniosku, że podmiotowi, któremu udzielono licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką, przysługuje uprawnienie do wykonywania tego transportu, ograniczone do oznaczonego indywidualnie w licencji pojazdu i określonego tam obszaru. Za takim rozumieniem przepisów, dotyczących licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką, przemawia także fakt, iż transport drogowy taksówką posiada cechy szczególne. Charakterystyczne tylko dla tego rodzaju transportu są limity, o których mowa w art. 6 ust. 6 u.t.d., związane z ochroną praw konsumenta. O odrębności tego rodzaju transportu świadczą też szczególne wymogi, dotyczące dodatkowych badań technicznych pojazdów używanych jako taksówki, stawiane w art. 81 ust. 11 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) oraz aktach wykonawczych do tej ustawy. Wymogi te należy wiązać z koniecznością zapewnienia odpowiedniego poziomu świadczonych usług taksówkowych, jak i zapewnienia konsumentom tych usług bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Na kwestię tę zasadnie zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 stycznia 2010 r., sygn. II GSK 291/09.

 

W ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, "wykonywanie transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji", w rozumieniu l.p. 1.3 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, obejmuje zarówno stany faktyczne, kiedy licencja na wykonywanie tego transportu nigdy nie była udzielona, wygasła lub została cofnięta, jak i gdy transport drogowy taksówką wykonywany jest pojazdem innym niż określony w licencji. We wszystkich tych przypadkach załącznik do ustawy przewiduje karę w tej samej wysokości. W przypadku, gdy licencjobiorca wykonuje transport drogowy innym pojazdem niż wymieniony w licencji oznacza to, że wykonuje go bez wymaganej licencji. Taka sytuacja zaistniała w rozpoznawanej sprawie. Wydana J. P. licencja nr 84 dotyczyła pojazdu o numerze rejestracyjnym (...). W dniu, w którym została przeprowadzona kontrola drogowa tj. 2 października 2008 r. wykonywał on transport drogowy taksówką o numerze rejestracyjnym (...). Wpis tego pojazdu do licencji strona uzyskała dopiero 7 października 2008 r. Wykonywanie przewozu innym, niż wpisany do liencji pojazdem, narusza określone w u.t.d. warunki, od których uzależniona jest dopuszczalność wykonywania transportu drogowego taksówką i stanowi podstawę do nałożenia kary. Zwrócenia uwagi wymaga nadto, że w przypadku licencji przewidzianej art. 5 ust. 1 u.t.d. pojazd, którym transport ten jest wykonywany, podlega tylko "zgłoszeniu" wraz z wnioskiem, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 4 ustawy. Licencja udzielana na podstawie art. 5 ust. 1 - zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 11 ust. 1 u.t.d. - nie "określa" pojazdu, którym transport ten może być wykonywany. Skutkiem tego ustawodawca wprowadził różne rodzaje sankcji za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek (l.p. 1.1.), za wykonywanie tego transportu pojazdem niezgłoszonym do licencji (lp. 1.2.), które odnoszą się do wykonywania transportu drogowego pojazdem innym niż taksówka. Za wykonywanie transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji ustawa przewiduje tylko jedną karę (l.p. 1.3). Wynika stąd wniosek, iż przy wykonywaniu transportu drogowego taksówką, ustawodawca celowo nie przewidział innego naruszenia obowiązków, niż wykonywanie tegoż transportu bez licencji, udzielonej konkretnemu przedsiębiorcy, na konkretny pojazd. Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela stanowiska Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., iż stwierdzone w niniejszej sprawie naruszenie skutkuje innymi konsekwencjami prawnymi aniżeli zastrzeżonymi dla wykonywania transportu drogowego taksówką bez licencji i może stanowić ewentualnie przyczynę cofnięcia licencji w oparciu o art. 15 ust. 3 pkt 1 u.t.d. Kara przewidziana w art. 92 ust. 1 w związku z l.p. 1.3 załącznika do u.t.d. jest bowiem obligatoryjną sankacją karnoadministracyjną stosowaną niezależnie od fakultatywnej możliwości cofnięcia licencji na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 1 u.t.d.

 

Odnosząc się do, podnoszonej w skardze kasacyjnej, kwestii trybu dokonywania zmian udzielonej licencji należy zauważyć, że ustawodawca w art. 14 ust. 1 u.t.d. nakłada na przewoźników drogowych obowiązek zgłaszania na piśmie organowi, który udzielił licencji, wszelkich zmian danych, o których mowa w art. 8 u.t.d. nie później niż w terminie 14 dni od dnia ich powstania. Obowiązek ten dotyczy, między innymi, danych wskazanych w art. 8 ust. 3 pkt 8 u.t.d., identyfikujących pojazdy stanowiące przedmiot działalności w zakresie transportu drogowego. Jeżeli zmiany obejmują dane zawarte w licencji, przedsiębiorca jest obowiązany wystąpić z wnioskiem o zmianę treści licencji (art. 14 ust. 2 u.t.d.). Z treści art. 7 ust. 1 u.t.d. wynika, że właściwy organ po przeprowadzeniu postępowania jurysdykcyjnego wszczętego wnioskiem, wydaje decyzję, którą zmienia treść licencji lub odmawia zmiany. Oznacza to, iż prawodawca przewidział w ustawie o transporcie drogowym tryb zmiany treści licencji zupełnie odrębny od trybów nadzwyczajnych regulowanych w art. 154 i 155 k.p.a. Nie ma podstaw, aby traktować postępowanie w przedmiocie zmiany treści licencji, jako prowadzone w nowej sprawie administracyjnej lub aby uznawać brak tożsamości przedmiotowej, jako przeszkodę do zmiany treści licencji. Po zmianie treści licencji w obrocie prawnym nadal pozostaje decyzja o jej udzieleniu, a zmiany dotyczą jedynie jednego z elementów, który służy do zindywidualizowania pojazdu stanowiącego przedmiot uprawnienia. Dlatego Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela stanowiska GITD, prezentowanego w skardze kasacyjnej, iż przedsiębiorca uprawniony z licencji do wykonywania transportu drogowego oznaczoną co do tożsamości taksówką, który zamierza prowadzić działalność używając innego pojazdu, obowiązany jest wystąpić z wnioskiem o wydanie nowej licencji w postępowaniu stanowiącym nową sprawę administracyjną.

 

Z tych wszystkich względów oparcie skargi kasacyjnej na podstawie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a.) - poprzez błędną wykładnię art. 5 ust. 1, art. 6 ust. 1 i 4, art. 7 ust. 1, art. 14 ust. 2, art. 15 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. u.t.d., a w konsekwencji niezastosowanie w niniejszej sprawie wobec skarżącego prowadzącego działalność gospodarczą bez wymaganej licencji transportowej art. 92 ust. 1 u.t.d. oraz l.p. 1.3. załącznika do u.t.d., jest usprawiedliwione.

 

Z uwagi na to, że w sprawie doszło jedynie do naruszenia prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 188 i art. 151 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok i oddalił skargę, jako nieuzasadnioną.

 

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszeniu przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.).