Pisaliśmy o tym również:
Sporządzenie analizy nasłonecznienia przez projektanta nie zwalnia sądu od oceny takiego dowodu (II OSK 508/09)




 
Wyrok
 
z dnia 11 marca 2010 r.
 
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie
 
II OSK 508/09
 
1. Niezbędnym warunkiem prawidłowego ustalenia odległości budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych obiektów, umożliwiającej naturalne oświetlenie tych pomieszczeń, jest precyzyjne, jednoznaczne wyznaczenie w płaszczyźnie poziomej kąta 60°, z usytuowaniem jego wierzchołka w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, a następnie zbadanie, czy między ramionami tak wyznaczonego kąta, w odległości mniejszej niż wysokość przesłonienia, nie znajduje się obiekt przesłaniający.
 
2. Sporządzenie analizy nasłonecznienia przez osobę mającą odpowiednie przygotowanie zawodowe w tym zakresie nie zwalnia ani organów administracji, ani sądu administracyjnego od wszechstronnej i obiektywnej oceny takiego dowodu.
LEX nr 597655
597655
 
 
Skład orzekający
 
Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska.
Sędziowie NSA: Krystyna Borkowska, del. Jerzy Dudek (spr.).
 
Sentencja
 
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 września 2008 r., sygn. akt VIII SA/Wa 186/08 w sprawie ze skargi J. P. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia (...) marca 2008 r. nr (...) w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę:
1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie,
2. zasądza od Wojewody Mazowieckiego na rzecz J. P. 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
 
Uzasadnienie faktyczne
 
Wyrokiem z dnia (...) września 2008 r., wydanym w sprawie o sygnaturze akt VIII SA/Wa 186/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę J. P. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia (...) marca 2008 r., nr (...) w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę, obejmującą rozbudowę i nadbudowę budynku mieszkalno - usługowego usytuowanego na terenie działki nr (...), położonej w Warce przy (...).
 
Powyższy wyrok wydany został w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Decyzją z dnia (...) marca 2008 r., nr (...) Wojewoda Mazowiecki, działając na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 81 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania J. P. od decyzji Starosty Grójeckiego z dnia (...) września 2007 r., nr (...), znak (...), zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej M. i K. P. pozwolenia na budowę, obejmującej rozbudowę i nadbudowę budynku mieszkalno - usługowego na terenie działki nr (...), położonej w Warce przy (...) - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
 
W ocenie organu odwoławczego projektowana rozbudowa przedmiotowego obiektu w sposób ścisły nawiązuje do gabarytów budynku znajdującego się na sąsiedniej działce nr (...)/4, zaś analiza dokumentacji technicznej dołączonej do decyzji organu pierwszej instancji o pozwoleniu na budowę wskazuje, iż zachowano wszelkie wymogi wynikające z treści decyzji o warunkach zabudowy, jak też warunki techniczne odnoszące się do wzajemnego usytuowania budynków.
 
Organ odwoławczy powołał się ponadto na analizę przesłony światła wykonaną przez projektanta, z której wynika, że zostały zachowane wymogi w zakresie ewentualnego przesłaniania obiektów istniejących na działkach bezpośrednio sąsiadujących z działką, której dotyczy niniejsze postępowanie.
 
Zdaniem organu, zaprojektowana rozbudowa zarówno od strony ulicy, jak i od strony podwórza w żadnej mierze nie pogorszy warunków użytkowych sąsiednich obiektów.
 
Skargę na powyższą decyzję wniósł J. P., podnosząc, że nadbudowa i rozbudowa budynku mieszkalno - usługowego położonego na terenie działki nr (...)/6, znajdującego się w bezpośrednim sąsiedztwie - od strony północnej - działki skarżącego o nr (...)/2 zabudowanej budynkiem mieszkalnym, ograniczy dostęp światła do jego pomieszczeń. Zdaniem skarżącego, planowana inwestycja nie spełnia wymogów technicznych, o jakich mowa w § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), zwanego rozporządzeniem.
 
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wnosił o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas zaprezentowaną argumentację.
 
W uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie powołał się na treść art. 33 ust. 2 Prawa budowlanego, zgodnie z którym, do wniosku o pozwolenie na budowę należy dołączyć między innymi cztery egzemplarze projektu budowlanego wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami i innymi dokumentami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7 cytowanej ustawy, aktualnym na dzień opracowania projektu. Sąd przytoczył ponadto treść § 13 ust. 1 rozporządzenia, który stanowi, iż odległość budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych obiektów powinna umożliwiać naturalne oświetlenie tych pomieszczeń - co uznaje się za spełnione jeżeli:
1) między ramionami kąta 600, wyznaczonego w płaszczyźnie poziomej, z wierzchołkiem usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, nie znajduje się przesłaniająca część tego samego budynku lub inny obiekt przesłaniający w odległości mniejszej niż:
a) wysokość przesłonienia - dla obiektów przesłaniających o wysokości do 35 m,
b) 35 m - dla obiektów przesłaniających o wysokości ponad 35 m,
2) zostały zachowane wymagania o których mowa w § 57 i 60.
Sąd powołał również § 13 ust. 4 rozporządzenia, zgodnie z którym, odległości, o których mowa w § 13 ust. 1 pkt 1, mogą być zmniejszane nie więcej niż o połowę w zabudowie śródmiejskiej.
 
Sąd wskazał, iż w toku postępowania administracyjnego została przedstawiona analiza nasłonecznienia pomieszczeń znajdujących się od strony północno - zachodniej w należącym do skarżącego budynku mieszkalnym usytuowanym na działce nr (...) /2 położonej w Warce przy (...), z której wynika, iż zacienienie w budynku skarżącego nie wystąpi, ponieważ podniesienie budynku usytuowanego na działce nr (...)/6 o poddasze użytkowe jest poza zasięgiem ramion kąta 600, w którym mogłoby występować zacienienie dla okna znajdującego się w parterze, jak i dla okna znajdującego się na piętrze budynku. Nadto sąd wskazał, iż z analizy nasłonecznienia wynika, że do okien w budynku skarżącego znajdujących się od strony północno - zachodniej promienie słoneczne nie są w stanie w ciągu dnia dotrzeć ze względu na usytuowanie budynku względem stron świata.
 
Sąd wskazał, iż projektowane usytuowanie dobudowanej części przedmiotowego budynku nie wpłynie na pogorszenie naturalnego oświetlenia pomieszczeń skarżącego od strony północnej, a ponadto obiekt przesłaniający nie znajduje się w odległości mniejszej niż wysokość przesłaniania.
 
Dokonując analizy projektowanej rozbudowy i nadbudowy obiektu budowlanego znajdującego się na działce nr (...)/6 w świetle dyspozycji § 13 rozporządzenia, sąd pierwszej instancji podniósł, iż przedmiotowy obiekt budowlany usytuowany jest w centrum Warki, co pozwala uznać, że znajduje się w zabudowie śródmiejskiej, zgodnie z definicją takiej zabudowy określoną w § 3 rozporządzenia. Jak wynika z załączonego projektu, nadbudowana część w najwyższym punkcie ma wysokość 384 cm, zaś istniejąca część budynku ma wysokość 280 cm, stąd całkowita wysokość obiektu przesłaniającego wynosi 664 cm. Sąd wskazał dalej, iż wysokość przesłaniania mierzy się od dolnej krawędzi najniżej położonych okien obiektu przesłanianego, przy czym z materiału dowodowego nie wynika dokładnie, na jakiej wysokości znajduje się dolna krawędź okna obiektu przesłanianego, zaś z załączonej dokumentacji fotograficznej wynika, że okno znajduje się na wysokości co najmniej 50 cm.
 
W związku z powyższym sąd pierwszej instancji doszedł do wniosku, iż wysokość przesłaniania wynosi 614 cm (664 cm - 50 cm), zaś skoro w zabudowie śródmiejskiej odległość może być zmniejszona o połowę, wynosi ona 307 cm.
 
Sąd wskazał, iż z materiału dowodowego wynika, że odległość między ramionami kąta wyznaczonego na płaszczyźnie poziomej z wierzchołkiem usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego wynosi około 350 cm. Zatem, zdaniem sądu, wysokość przesłonienia wynosi 664 cm, zaś przy zmniejszeniu w zabudowie śródmiejskiej o połowę, wymagana odległość między budynkami wynosi 332 cm.
 
Z tego względu sąd uznał, że spełnione są wymogi z § 13 rozporządzenia, a skoro tak, to należy podzielić stanowisko organów, że budowany obiekt nie znajduje się w odległości mniejszej niż wysokość przesłaniania.
 
Sąd podzielił również stanowisko organów, że usytuowanie okien w budynku skarżącego od strony północnej powoduje, że występują problemy z jego nasłonecznieniem, co pozwala uznać, że w takiej sytuacji spełnione są przesłanki z § 57 i 60 rozporządzenia, dotyczące kwestii dostępu promieni słonecznych do pomieszczeń.
 
Ponadto sąd wskazał, że nadbudowa dokonana przez inwestora nie wpłynie na naturalne oświetlenie pomieszczenia na parterze w budynku skarżącego od strony północnej z uwagi na już istniejący parterowy budynek inwestora.
 
Zdaniem Sądu, dokonana przez organ ocena nasłonecznienia była oparta na przedstawionej analizie projektanta, która co prawda nie odnosi się do wszystkich przesłanek z § 13 rozporządzenia, ale odpowiada prawu, w związku z czym sąd, dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji, nie dopatrzył się naruszenia przepisów postępowania oraz przepisów prawa materialnego.
 
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł J. P., działając przez pełnomocnika będącego adwokatem. Skarżący zaskarżył wyrok w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a., 84 § 1 i 85 § 1 k.p.a. polegające na nierozstrzygnięciu skargi w granicach niniejszej sprawy i zaakceptowaniu rażących naruszeń przepisów postępowania, jakich dopuściły się organy administracji budowlanej orzekające w niniejszej sprawie, polegającego na przyjęciu jako jedynego dowodu na to, że dokonanie rozbudowy i nadbudowy budynku wnioskodawców nie będzie przesłaniało budynku skarżącego - analizy wykonanej przez autora projektu rozbudowy - projektanta mgr. inż. P. P., podczas gdy, wobec kwestionowania tej opinii przez skarżącego, powinny być dopuszczone w postępowaniu dowody z oględzin nieruchomości inwestorów i skarżącego pozwalające na ustalenie, czy zachodzą okoliczności wymienione w § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r.
 
W związku z powyższym, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
 
W uzasadnieniu zarzutów skarżący podniósł, iż dla prawidłowego zastosowania prawa materialnego koniecznym jest poczynienie prawidłowych ustaleń faktycznych. Do takich niewątpliwie należało - wobec stanowiska skarżącego przedstawianego w toku postępowania - wykonanie na nieruchomości pomiarów dotyczących usytuowania nowobudowanego (projektowanego) budynku względem otworów okiennych w budynku skarżącego. Pomiary te powinny być przeprowadzone w toku oględzin z udziałem stron, gdyż tylko wtedy możliwe byłoby obiektywne ustalenie w toku postępowania istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności.
 
Bez przeprowadzenia oględzin w sprawie nie sposób, zdaniem skarżącego, ocenić, czy wskazywana przez projektanta odległość od wewnętrznego lica ściany na osi okna przesłanianego do ściany projektowanej nadbudowy wynosi, zgodnie z tym co wynika z dokumentacji fotograficznej (na którą powołuje się sąd - k. 5 uzasadnienia) 3,50 m, czy też, jak twierdzi skarżący - 2,90 m. Różne pomiary tej odległości dają różny wynik przy ustalaniu zachowania wymogów określonych w § 13 ust. 1 pkt 1 lit. a/ rozporządzenia. Przy wskazanym przez skarżącego pomiarze warunki braku przesłaniania w niniejszej sprawie nie są zachowane (nawet z uwzględnieniem warunków zabudowy śródmiejskiej, wynikających z § 13 ust. 4 rozporządzenia).
 
Zdaniem skarżącego, wojewódzki sąd administracyjny w niniejszej sprawie zaakceptował rażące naruszenie prawa procesowego dokonane przez organy administracji, nie dokonując żadnych własnych ustaleń faktycznych i nie przeprowadzając we własnym zakresie postępowania dowodowego. Tym samym, zdaniem skarżącego, sąd dopuścił się naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a.
 
Uzasadnienie prawne
 
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest zasadna.
 
W myśl art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Z materiału zgromadzonego w aktach przedmiotowej sprawy nie wynika, by zachodziła którakolwiek ze wskazanych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania, w związku z czym, Naczelny Sąd Administracyjny badał sprawę pod kątem naruszenia wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego i procesowego.
 
Odnosząc się do podniesionego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia przepisów postępowania, wskazać na wstępie należy, iż w okolicznościach niniejszej sprawy, w związku z tym, iż wysokość projektowanego obiektu wynosi mniej niż 35 m, zastosowanie ma dyspozycja § 13 ust. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.
 
Zgodnie z powołanym przepisem, odległość budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych obiektów powinna umożliwiać naturalne oświetlenie tych pomieszczeń - co uznaje się za spełnione, jeżeli między ramionami kąta 600, wyznaczonego w płaszczyźnie poziomej, z wierzchołkiem usytuowanym w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, nie znajduje się przesłaniająca część tego samego budynku lub inny obiekt przesłaniający w odległości mniejszej niż wysokość przesłonienia.
 
Z powyższego wynika, iż niezbędnym warunkiem prawidłowego ustalenia odległości budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi od innych obiektów, umożliwiającej naturalne oświetlenie tych pomieszczeń, jest precyzyjne, jednoznaczne wyznaczenie w płaszczyźnie poziomej kąta 600, z usytuowaniem jego wierzchołka w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego, a następnie zbadanie, czy między ramionami tak wyznaczonego kąta, w odległości mniejszej niż wysokość przesłonienia, nie znajduje się obiekt przesłaniający.
 
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż dla dokonania oceny, czy projektowana nadbudowa i rozbudowa obiektu budowlanego usytuowanego na działce nr (...)/6 nie ograniczy w sposób sprzeczny z prawem dostępu naturalnego światła do mieszkania skarżącego znajdującego się w budynku posadowionym na działce nr (...)/2, koniecznym było przede wszystkim wyznaczenie w płaszczyźnie poziomej kąta 600, z usytuowaniem jego wierzchołka w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia znajdującego się w mieszkaniu skarżącego od strony północno - zachodniej (pomieszczenia przesłanianego), a następnie ustalenie wysokości przesłonienia.
 
Z uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji wynika, iż sąd podzielił ustalenia organów administracji dotyczące dopływu światła naturalnego do pomieszczeń skarżącego, oparte wyłącznie na analizie dokonanej przez projektanta P. P. (k. 39 - 41 akt administracyjnych). Sąd dokonał przy tym analizy wysokości przysłaniania, biorąc pod uwagę wysokość budynku posadowionego na działce nr (...)/6 z uwzględnieniem projektowanej części nadbudowanej i uwzględniając okoliczność, iż przedmiotowe budynki usytuowane są w zabudowie śródmiejskiej.
 
Jednocześnie, sąd pierwszej instancji wskazał, iż z materiału dowodowego sprawy nie wynika dokładnie, na jakiej wysokości znajduje się dolna krawędź obiektu przesłanianego, podczas gdy ustalenie tego parametru ma kluczowe znaczenie dla oceny wysokości przesłaniania, którą, zgodnie z dyspozycją § 13 ust. 2 rozporządzenia, mierzy się od poziomu dolnej krawędzi najniżej położonych okien budynku przesłanianego do poziomu najwyższej zacieniającej krawędzi obiektu przesłaniającego lub jego przesłaniającej części.
 
W ocenie sądu odwoławczego, użycie przez sąd sformułowania, iż z załączonej do akt dokumentacji fotograficznej wynika, że "najniżej położone okno obiektu przesłanianego znajduje się na wysokości co najmniej 50 cm", ponadto bez wskazania, czy chodzi o dolną krawędź tego okna, uniemożliwia dokonanie oceny, czy prawidłowo ustalona została wysokość przesłaniania. Dla prawidłowego ustalenia wysokości przesłaniania konieczne było bowiem precyzyjne wskazanie, na jakiej wysokości znajduje się dolna krawędź najniżej położonego okna w budynku przesłanianym.
 
Ponadto sąd pierwszej instancji nie odniósł się do kwestii prawidłowości wyznaczenia przez projektanta kąta 600, wskazując jedynie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż "w świetle analizy nasłonecznienia pomieszczeń skarżącego, zacienienie w budynku skarżącego nie wystąpi, ponieważ podniesienie budynku o poddasze użytkowe jest poza zasięgiem widełek kąta 600" (s. 4 uzasadnienia wyroku).
 
Tymczasem, zarówno z części graficznej (k. 39 akt administracyjnych), jak i z części tekstowej (k. 41 akt administracyjnych) analizy nasłonecznienia budynku skarżącego, na której swoje ustalenia oparły zarówno organy administracji, jak i sąd pierwszej instancji, nie wynika, czy wierzchołek kąta 600 wyznaczony został prawidłowo, tj. w płaszczyźnie poziomej w wewnętrznym licu ściany na osi okna pomieszczenia przesłanianego.
 
Sporządzenie analizy nasłonecznienia przez osobę mającą odpowiednie przygotowanie zawodowe w tym zakresie nie zwalnia ani organów administracji, ani sądu administracyjnego od wszechstronnej i obiektywnej oceny takiego dowodu, tym bardziej, że zastrzeżenia co do treści tej analizy podniesione zostały w skardze do wojewódzkiego sądu administracyjnego.
 
Zatem za zasadny uznać należy zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a., 84 § 1 i 85 § 1 k.p.a., a także naruszenia prawa materialnego, tj. § 13 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r., gdyż sąd pierwszej instancji, rozstrzygając w granicach niniejszej sprawy, powinien był ustosunkować się do podniesionego w skardze zarzutu dotyczącego treści przedmiotowej analizy nasłonecznienia budynku skarżącego, czego nie uczynił.
 
W związku z powyższym, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a., uchylił zaskarżone orzeczenie w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, który wydał orzeczenie.
 
O zwrocie skarżącemu kosztów postępowania kasacyjnego Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął na podstawie art. 209 p.p.s.a.
 
Na marginesie, mimo iż nie zostało to podniesione w skardze kasacyjnej i nie miało to wpływu na wynik postępowania przez sądem drugiej instancji, wskazać należy, że w aktach organu pierwszej instancji widnieje adnotacja o powiadomieniu o wszczęciu postępowania administracyjnego w niniejszej sprawie J. P. (k. 37), przy czym brak jest dowodu doręczenia tego pisma adresatce. Decyzja o pozwoleniu na budowę kończąca postępowanie przed organem pierwszej instancji również zawiera adnotację o doręczeniu jej J. P., przy czym ze zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki zawierającej te decyzje wynika, iż odebrał ją J. P. (k. 42). Ponadto w wykazie stron sprawy w postępowaniu przed organem drugiej instancji wskazano jedynie J. P. oraz M. i K. P., z pominięciem J. P. (k. 2). Kolejne pisma w postępowaniu przed organem odwoławczym kierowane były wyłącznie do tych osób, przy czym w piśmie Starosty Grójeckiego datowanym na dzień 19 listopada 2007 r. widnieje adnotacja: "otrzymują: J. i J. P.".
 
Mimo iż w treści zarządzenia wydanego w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji w dniu 5 czerwca 2008 r. (k. 1 akt sądowych) J. P. została oznaczona jako uczestnik postępowania, pominięto ją w wykazie stron tego postępowania (k. 6 akt sądowych). Ponadto pisma doręczane przez sąd pierwszej instancji na nazwisko J. P. odbierane były każdorazowo przez J. P., przy czym na zwrotnych potwierdzeniach odbioru tych pism nie umieszczono żadnej adnotacji odnoszącej się do adresatki (k. 22, k. 32 akt sądowych).
 
Rozpoznając sprawę ponownie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zbada przede wszystkim prawidłowość analizy nasłonecznienia północno - zachodniej strony budynku skarżącego wykonanej przez projektanta - P. P. pod kątem wymogów określonych w § 13 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Ponadto niezbędne jest wyjaśnienie statusu procesowego J. P. w niniejszym postępowaniu.
 
Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.