Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Dyrektor miejskiego ośrodka pomocy rodzinie (MOPR), powołując się na art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 182 ze zm.), zobowiązał wnuczkę do zapłaty wydatków poniesionych zastępczo przez miasto za pobyt jej babci w domu pomocy społecznej (DPS).
Wnuczka odwołała się od decyzji.
Kobieta tłumaczyła, iż przepis wymieniony przez organ, wskazuje jedynie katalog osób obowiązanych w kolejności do ponoszenia opłat za pobyt mieszkańca w domu opieki społecznej, jednakże nie indywidualizuje on tego obowiązku.
Przepis ten nie może być zatem podstawą do zobowiązania jej do zwrotu wydatków za pobyt jej babci. Obowiązek ten może zostać nałożony jedynie w drodze decyzji ustalającej opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej.
W sprawie tak decyzja jednak nie została wobec niej wydana.
WSA zgodził się ze skarżącą.
Zdaniem sądu, aby można było mówić o opłacie poniesionej zastępczo i obowiązku jej zwrotu, wcześniej musi być ustalona opłata pierwotna oraz krąg osób zobligowanych do ewentualnego jej ponoszenia.
Natomiast w decyzji o umieszczeniu kobiety w DPS oraz w decyzji ustalającej wysokość odpłatności za pobyt nie został ustalony i zawarty krąg osób odpowiedzialnych z tytułu ponoszenia określonych opłat.
WSA uznał, iż organy błędnie uznały możliwość nałożenia na wnuczkę obowiązku zwrotu wydatków poniesionych zastępczo za pobyt jej babci w DPS bez uprzedniego określenia decyzją administracyjną obowiązku ponoszenia opłaty i jej wysokości.
Omówienie orzecznictwa pochodzi z programu LEX dla Samorządu Terytorialnego.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Białymstoku z 25 września 2014 r., sygn. akt II SA/Bk 449/14, nieprawomocny