Pisaliśmy o tym również:
 Grzywna za przekroczenie terminu do wydania decyzji w sprawie pozwolenia na budowę jest rozstrzygnięciem wydanym w toku postępowania administracyjnego (II OSK 967/06)



Postanowienie
 
z dnia 25 października 2010 r.
 
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie
 
II OSK 967/06
 
Przepis art. 35 ust. 6 p.b. nie kreuje odrębnego stosunku administracyjnoprawnego pomiędzy organem właściwym w sprawie pozwolenia na budowę a organem wyższego stopnia, ponieważ sankcja, o której mowa w tym przepisie jest integralnie związana ze sprawą o pozwolenie na budowę jak również prawem strony do załatwienia sprawy w określonym terminie.
 
 
Skład orzekający
 
Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Gorczycka-Muszyńska.
 
Sentencja
 
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 25 października 2006 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezydent Miasta Poznania od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 lutego 2006 r., sygn. akt II SA/Po 117/05 w zakresie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi Prezydenta Miasta Poznania na postanowienie Wojewody Wielkopolskiego z dnia 24 maja 2004 r. Nr RR.III-5.71112-1-10/04 w przedmiocie nałożenia kary za przekroczenie terminu do wydania decyzji postanawia: oddalić skargę kasacyjną.
 
Uzasadnienie faktyczne
 
Postanowieniem z dnia 14 lutego 2006 r. sygn. akt II SA/Po 117/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odrzucił skargę Prezydenta Miasta Poznania na postanowienie Wojewody Wielkopolskiego z dnia 24 maja 2004 r. Nr RR.III-5.71112-1-10/04 w przedmiocie nałożenia kary za przekroczenie terminu do wydania decyzji.
 
W uzasadnieniu powyższego postanowienia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wskazał, iż postanowieniem z dnia 24 maja 2004 r. Wojewoda Wielkopolski na podstawie art. 123 i 141 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 200 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) w zw. z art. 35 ust. 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.) postanowił nałożyć na Prezydenta Miasta Poznania karę w wysokości 33.000 zł za przekroczenie terminu do wydania decyzji z dnia 5 grudnia 2003 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę.
 
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu postanowieniem z dnia 4 listopada 2004 r. odrzucił skargę Prezydenta Miasta Poznania na postanowienie Wojewody Wielkopolskiego w przedmiocie nałożenia grzywny z tej przyczyny, iż Prezydent Miasta Poznania nie wezwał Wojewody do usunięcia naruszenia prawa stosownie do art. 52 § 3 p.p.s.a., jak również nie wyczerpał trybu przewidzianego w art. 52 § 2 p.p.s.a.
 
Ponadto Sąd wskazał, iż na postanowienie organu wyższego stopnia o wymierzeniu kary, wydane na podstawie art. 35 ust. 6 Prawa budowlanego, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonego postanowienia nie służyło zażalenie. Nie przysługiwała również skarga do sądu administracyjnego, ponieważ stosownie do przepisu art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", skarga do sądu przysługuje na postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego sankcja, o której mowa w art. 35 ust. 6 Prawa budowlanego jest ściśle związana ze sprawą o pozwolenie na budowę, zatem wymierzenie organowi grzywny za niewydanie w terminie decyzji o pozwoleniu na budowę jest rozstrzygnięciem wydanym w toku postępowania.
Z tego względu Sąd I instancji uznał skargę za niedopuszczalną i orzekł o jej odrzuceniu na mocy art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. oraz art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a.
 
Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniósł Prezydent Miasta Poznania reprezentowany przez radcę prawnego J. N. zarzucając naruszenie art. 3 § 2 pkt 2 p.p.s.a. poprzez błędne przyjęcie, że postanowienie w przedmiocie nałożenia kary za przekroczenie terminu do wydania pozwolenia na budowę nie jest postanowieniem rozstrzygającym co do istoty ani też kończącym postępowanie.
 
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podnosi się, iż postanowienie Wojewody Wielkopolskiego w przedmiocie nałożenia kary wydane zostało w oparciu o art. 35 ust. 6 Prawa budowlanego. Przepis ten został wprawdzie umiejscowiony w art. 35 Prawa budowlanego mówiący na temat wydawania pozwoleń co może sugerować, że postanowienie o nałożeniu kary jest elementem postępowania o wydanie pozwolenia na budowę, jednakże oczywiste jest, że przekroczenie terminu do wydania pozwolenia w tym zakresie może być stwierdzone jedynie w wyniku odrębnego i fakultatywnego postępowania kontrolnego prowadzonego przez wojewodę. W ocenie autora skargi kasacyjnej żaden przepis nie określa odstępu czasowego jaki może dzielić moment wydania pozwolenia na budowę od momentu wydania postanowienia o wymierzeniu kary. Może więc się zdarzyć, że ten odstęp czasowy jest dość znaczny. W sprawie niniejszej decyzję o pozwoleniu na budowę wydano w dniu 29 września 2003 r., a postanowienie o nałożeniu kary dopiero dnia 24 maja 2004 r. W skardze kasacyjnej wywodzi się ponadto, że "ze wzmiankowych przepisów" określających przebieg postępowania o wydanie pozwolenia na budowę wynika, iż postanowienie Wojewody Wielkopolskiego o nałożeniu kary nie stanowi elementu procedury administracyjnej o wydanie pozwolenia na budowę, natomiast treść art. 33 ust. 2 oraz art. 35 ust. 1 wskazuje na to, iż nie ma jakiegokolwiek powiązania czasowego między tokiem postępowania o wydanie pozwolenia na budowę a postanowieniem, o którym mowa w art. 35 ust. 6 Prawa budowlanego. Bark jest zdaniem skarżącego podstaw do uznania, iż postanowienie o nałożeniu kary za przekroczenie terminu do wydania pozwolenia na budowę jest postanowieniem wpadkowym, wydanym przy okazji postępowania o wydanie pozwolenia na budowę.
 
Odpowiedź na skargę kasacyjną złożył Wojewoda Wielkopolski wnosząc o jej oddalenie podzielając stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wyrażone w zaskarżonym postanowieniu.
 
Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.
 
W skardze kasacyjnej wywodzi się, iż naruszono przepis art. 3 § 2 pkt 2 wobec przyjęcia, iż postanowienie w przedmiocie nałożenia kary za przekroczenie terminu do wydania pozwolenia na budowę nie jest postanowieniem rozstrzygającym sprawę, co do jej istoty ani tez kończącym postępowanie. Ponadto stwierdza się, iż postanowienie o nałożeniu kary wydane na podstawie art. 35 ust. 6 Prawa budowlanego nie stanowi elementu procedury administracyjnej o wydanie pozwolenia na budowę.
 
Nie sposób jednak podzielić takiej argumentacji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu trafnie stwierdził, iż przepis art. 35 ust. 6 Prawa budowlanego nie kreuje odrębnego stosunku administracyjnoprawnego pomiędzy organem właściwym w sprawie pozwolenia na budowę a organem wyższego stopnia, ponieważ sankcja, o której mowa w tym przepisie jest integralnie związana ze sprawą o pozwolenie na budowę jak również prawem strony do załatwienia sprawy w określonym terminie. Zatem wymierzenie organowi grzywny, który w zakreślonym terminie nie wydał decyzji w sprawie pozwolenia na budowę jest rozstrzygnięciem wydanym w toku postępowania.
 
Problematyka niniejszej sprawy sprowadza się do zagadnienia czy w istocie brak jest środków zaskarżenia, jakie miałyby służyć od postanowienia Wojewody Wielkopolskiego w przedmiocie nałożenia kary na Prezydenta Miasta z powodu przekroczenia terminu do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, i czy w konsekwencji na to postanowienie przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
 
Należy podzielić stanowisko Sądu I instancji wyrażone w zaskarżonym postanowieniu, iż orzeczenie organu wyższego stopnia o wymierzeniu kary wydane na podstawie art. 35 ust. 6 Prawa budowlanego w brzmieniu przed nowelizacją wprowadzoną ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy- Prawo budowlane (Dz. U. Nr 93, poz. 881 ze zm.) było postanowieniem wydanym w postępowaniu administracyjnym, na które nie służyło zażalenie.
 
W związku z powyższym na postanowienie Wojewody Wielkopolskiego w przedmiocie nałożenia grzywny, nie przysługiwała skarga do sądu administracyjnego, bowiem nie miała waloru postanowienia, o którym mowa w art. 3 par. 2 pkt 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Brak jest również przepisów szczególnych, które przewidywałyby w takiej sytuacji kontrolę sądowoadministracyjną.
 
Mając powyższe względy na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.