Izba Dyscyplinarna uchyliła 23 czerwca br. zaskarżone orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Krajowej Izby Radców Prawnych z 16 września 2020 r. w sprawie radcy prawnego Anny M.-W. i przekazała sprawę temu sądowi do ponownego rozpoznania.

Upomnienie za zaniedbanie

Radca prawny naruszyła - zdaniem rzecznika dyscyplinarnego - zasady etyki zawodu ( art. 8, 12 i 44) poprzez nie dołożenie należytej staranności w prowadzeniu sprawy zleconej przez dwóch klientów przeciwko spółce o zapłatę. Po prostu zwlekała z wytoczeniem powództwa o zapłatę. A ponadto nie informowała o przebiegu sprawy.

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny 29 listopada 2019 roku, uznał obwinioną za winną popełnionych deliktów i wymierzył karę upomnienia.

W odwołaniu do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego obwiniona wskazała, że sąd popełnił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia. Polegał on na bezpodstawnym przyjęciu, m.in. że:

  • wypłacone przez pokrzywdzoną środki pieniężne w kwotach odpowiednio 100 zł oraz 600 zł zostały przekazane przez nią osobiście obwinionej w siedzibie prowadzonej przez nią kancelarii i przeznaczone były na pokrycie wymaganych opłat i wydatków w sprawie,
  • podejmowane przez obwinioną w kwietniu 2017 r. czynności zawodowe wynikały z przekazania przez pokrzywdzonych środków pieniężnych na pokrycie opłat i wydatków, co umożliwiało podjęcie dalszych czynności związanych z prowadzoną sprawą.


Sąd II instancji utrzymuje w mocy wyrok

Wyższy Sąd Dyscyplinarny Krajowej Izby Radców Prawnych 16 września 2020 roku, utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie oraz obciążył obwinioną A. M.-W. kosztami postępowania odwoławczego. Obrońca obwinionej zaskarżyła orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego do Izby Dyscyplinarnej SN. Zarzuty dotyczyły rażącej obrazy procedury karnej, a zwłaszcza nierzetelnego rozpoznania dowodów.

Czytaj także : Sąd Najwyższy zamyka się dla publiczności>>

SN uchylił wyrok, gdyż uznał, że Wyższy Sąd Dyscyplinarny Krajowej Izby Radców Prawnych nie sprostał nałożonym na niego obowiązkom związanym z rzetelnością prowadzonej kontroli odwoławczej.

Czytaj w LEX: Zawodowy pełnomocnik w social media - aspekty praktyczne >

Uzasadnienie na formularzu

Uwagę Sądu Najwyższego zwrócił przede wszystkim fragment rozważań sądu odwoławczego, w którym odnosi się on do zarzutów obrazy prawa materialnego. Przede wszystkim, sąd odwoławczy, w sposób bardzo lakoniczny odnosi się do uchybień wyartykułowanych w odwołaniu. Analiza ogranicza się w zasadzie do stwierdzenia, że niemożliwe jest łączne stawiane zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych oraz naruszenia prawa materialnego. Zdaniem Sądu Najwyższego, sąd II instancji pominął istotę wyartykułowanego przez skarżącego zarzutu.

Konieczne będzie zatem ponowne, zgodne ze standardami kontroli instancyjnej, ocenienie zarzutów przez sąd odwoławczy. Podobnie uczynić należy z zarzutami procesowymi - dodał sędzia sprawozdawca Tomasz Przesławski.

Według SN, sporządzenie uzasadnienia rozstrzygnięcia sądu drugiej instancji na formularzu jest prawnie dozwolone, jednak nie zwalnia to z obowiązków wynikających z przepisu art. 433 § 1 kpk oraz 457 § 3 kpk.

Sygnatura akt II DK 68/21, wyrok z 23 czerwca 2021 r.

Czytaj w LEX:  Imagine - rola prawa i prawników w integracji europejskiej >