Używanie i "rzeczywiste używanie" znaku towarowego

Podstawowym zagadnieniem problematyki obowiązku używania znaku towarowego jest pojęcie "rzeczywiste używanie" znaku. Pojęcie to wprowadzone zostało do prawa polskiego, ale przyznawano mu jednak znaczenie na tle przepisów poprzedniej ustawy, pomimo że posługiwały się one w tej kwestii ogólnym pojęciem "używanie" znaku. Uwzględnienie przesłanki "rzeczywistego" używania przy stosowaniu przepisów ustawy o znakach towarowych wynikało z konieczności ich interpretacji w sposób zgodny z dyrektywą o znakach towarowych, wynikającej ze zobowiązań stowarzyszeniowych Polski. O wynikających z tego problemach pisze na łamach "Europejskiego Przeglądu Sądowego" dr hab. Marcin Trzebiatowski, radca prawny i adiunkt w Katedrze Prawa Handlowego KUL.

Z racji podobieństwa treści i wspólnych celów powołane wyżej przepisy wzajemnie na siebie oddziałują. Znajduje to potwierdzenie w orzecznictwie. W jego świetle przepis krajowy państwa członkowskiego odpowiadający art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., oraz regulacja dyrektywy, wraz ze wskazanym przepisem rozporządzenia, są traktowane nierzadko jako łączna podstawa prawna dla rozstrzygania kwestii obowiązku używania znaku towarowego. Warto dodać, że są też brane wspólnie pod uwagę przy wykładni pojęcia "rzeczywistego" używania znaku. W konsekwencji, na tle wszystkich tych przepisów zapadają dotyczące tego pojęcia orzeczenia sądów i organów wspólnotowych, a także polskich sądów administracyjnych i Urzędu Patentowego RP.
Pożądane jest zestawienie tego orzecznictwa. Ma ono służyć ustaleniu, na ile praktyka krajowa jest zgodna, a na ile rozbieżna z praktyką wspólnotową. Jego cel stanowi zarazem wskazanie na prawidłowe rozumienie pojęcia "rzeczywiste używanie" znaku towarowego z punktu widzenia szczególnych aspektów prawa do znaku i warunków korzystania z tego prawa. Chodzi w szczególności o głębszą refleksję nad istotą używania znaku, wymaganego według zasad składających się na obowiązek jego używania. Ponadto, chodzi też o zwrócenie uwagi, przez pryzmat powyższego pojęcia, na relację między charakterem obowiązkowego korzystania ze znaku a samym zamiarem jego używania oraz między takim korzystaniem ze znaku a samym prowadzeniem działalności gospodarczej. Istnieje potrzeba przeciwstawienia sobie wspomnianych zdarzeń. Są one bowiem nierzadko utożsamiane ze sobą, co może prowadzić do wadliwych rozstrzygnięć w orzecznictwie krajowym. Kontrowersje, jakie wzbudza to orzecznictwo, są też spowodowane sprowadzaniem niekiedy "rzeczywistego" używania znaku do typowego posługiwania się nim w granicach prawa ochronnego na znak, a więc do zwykłej działalności uprawnionego do znaku. Tymczasem, co wymaga podkreślenia, omawiane używanie znaku jest kwalifikowanym przejawem działalności przedsiębiorstwa.
Z perspektywy wspomnianej cechy rzeczywistego używania znaku wymaga też wyjaśnienia relacja między pojęciami "rzeczywistego" i "poważnego" używania znaku. Pojęcia te, w związku z różnymi wersjami językowymi tekstów dyrektywy i rozporządzenia, będącymi też odbiciem regulacji poszczególnych państw członkowskich, wzajemnie się przeplatają, a nawet wymieniają. Ustalenia wymaga ponadto znaczenie, jakie dla posiadania tej cechy przez dany akt użycia znaku ma samo wprowadzenie towarów do obrotu. Również pod tym względem zauważalne jest w praktyce krajowej zbyt słabe zaakcentowanie roli cezury, jaką powyższa okoliczność odgrywa w stwierdzeniu faktu rzeczywistego używania znaku.

Więcej >>>