Zdaniem sędziów zadających pytanie z szeregu orzeczeń TK można wywieść wniosek, że podstawa systemu norm prawnych jest fikcja prawna racjonalności prawodawczy. A zatem nie tylko przepisy muszą być sformułowanie poprawnie, ale także cały akt prawny podporządkowany być powinien zasadzie przyzwoitej legislacji.
Wprowadzone przez ustawodawcę wyjątki od ogólnej zasady wynagradzania komornika w zależności od nakładu jego pracy i skuteczności egzekucji, muszą mieć zawsze racjonalne, zgodne z aksjologia konstytucyjną uzasadnienie i pozostawać w proporcji do celów stawianych przez ustawodawcę. Próbując stosować przytoczone zasady do oceny regulacji pozwalającej pobrać od dłużnika opłatę egzekucyjną w przypadku stwierdzenia postępowania egzekucyjnego z mocy prawa (art.823 kpc), należy wyrazić wątpliwość co do zgodności tego unormowania z art.2 Konstytucji. Umorzenie postępowania egzekucyjnego z mocy prawa następuje przy bezczynności wierzyciela, gdy upłynął rok od ostatniej czynności komornika. Podobnie, gdy wierzyciel nie wniósł o podjęcie zawieszonego postępowania. Niezrozumiałe staje się w tej sytuacji obciążanie opłata dłużnika, skoro sam wniosek egzekucyjny nie wywołał skutków prawnych, a umorzenie egzekucji wynika z bezczynności wierzyciela.
Zdaniem Prokuratora Generalnego zaskarżony przepis jest zgodny z Konstytucja, natomiast w opinii marszałka Sejmu – niezgodny, narusza zasadę przyzwoitej legislacji.