Skargę do Trybunału wniosła obywatelka Turcji, której córka została zabita przez własnego męża w akcie przemocy domowej. Przed śmiercią ofiara złożyła cztery skargi na swojego męża i uzyskała trzy sądowe nakazy, które miały ją chronić przed sprawcą. Bezskutecznie - mąż dalej nachodził ją w domu, groził jej, stosował przemoc w stosunku do całej rodziny, a ostatecznie zabił żonę i siebie. Przed Trybunałem skarżąca zarzuciła, iż brak skutecznego działania i brak przeprowadzenia skutecznego urzędowego postępowania przez organy władzy krajowej doprowadził do zgonu jej córki i do naruszenia art. 2 Konwencji o prawach człowieka (prawo do życia). Skarżąca zarzuciła również, iż zabójstwo jej córki wynikało z tego, że jest kobietą, a sprawca nie został wcześniej zatrzymany ani aresztowany, ponieważ sprawa dotyczyła przemocy domowej. To miało oznaczać dyskryminację ze względu na płeć sprzeczną z art. 14 Konwencji.
Trybunał zgodził się ze stanowiskiem skarżącej i potwierdził naruszenie art. 2 i art. 14 Konwencji.
Konwencja o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej. Komentarz>>
Trybunał wskazał, iż ofiara czterokrotnie zwracała się do władz krajowych z prośbą o ochronę, ponieważ czuła, że jej życie jej i dzieci jest zagrożone w związku z postępowaniem jej męża. Mimo iż sąd rodzinny wydawał odpowiednie nakazy, dostępne skarżącej środki krajowe okazały się być zupełnie nieskuteczne, także ze względu na długi czas oczekiwania na ich wydanie i doręczenie sprawcy (do ośmiu tygodni, w czasie których ofiara była nadal nękana przez sprawcę).
Trybunał wskazał dalej, iż skuteczność środków ochronnych w tego typu sprawach jest uzależniona od odpowiednich mechanizmów kontroli. W omawianej sprawie, mimo iż sprawca stwarzał jednoznaczne zagrożenie dla otoczenia (miał w swoim posiadaniu dwa noże, kiedy został zatrzymany), mimo iż prawo krajowe przewidywało możliwość zastosowania tymczasowego aresztowania w przypadku niedostosowywania się do nakazów sądu rodzinnego, oraz mimo iż o takie tymczasowe aresztowanie wnioskowała prokuratura - krajowy sąd karny nie zastosował środka izolacyjnego względem sprawcy, chociaż wszelkie warunki ku temu zostały spełnione. Trybunał w związku z tym uznał, iż brak wyciągnięcia konsekwencji przez organy krajowe, kiedy sprawca ignorował sądowe nakazy chroniące ofiarę, pozbawił zastosowane środki ochrony wszelkiej skuteczności i stworzył sytuację, w której sprawca dalej bezkarnie napastował swoją żonę i dzieci.
Trybunał wskazał również, iż władze tureckie nie ustaliły również osób odpowiedzialnych za brak stanowczej odpowiedzi na postępowanie sprawcy, a w konsekwencji śmierć córki skarżącej. Trybunał nie miał również wątpliwości, iż do śmieci ofiary przyczynił się także klimat lekceważenia przemocy domowej i braku zdecydowanej reakcji władz na przemoc w stosunku do kobiet. Wszystkie te okoliczności sprawiły, że w sprawie stwierdzono naruszenie prawa do życia i art. 2 Konwencji zarówno samodzielnie, jak i w związku z art. 14 Konwencji zakazującym dyskryminacji ze względu na płeć.
Halime Kılıç przeciwko Turcji - wyrok ETPC z dnia 28 czerwca 2016 r., skarga nr 63034/11.