Sąd rejonowy uznał, że oskarżony popełnił kilkanaście przestępstw przeciwko wolności seksualnej i obyczajności. Sąd przyjął, że oskarżony dopuścił się przestępstwa zgwałcenia pokrzywdzonej, którą zastraszył rozgłoszeniem informacji, że trudni się ona uprawianiem prostytucji (art. 197 § 1 k.k). Ponadto, oskarżony czerpał korzyści majątkowe z uprawniania prostytucji przez kilka osób, a z popełniania przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu (art. 204 § 1 k.k.). Jednocześnie oskarżony, wykorzystując krytyczne położenie trzech pokrzywdzonych, w tym dwóch nastoletnich, doprowadził je do uprawiania prostytucji (art. 203 k.k.). Sąd orzekł wobec oskarżonego karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd jednocześnie orzekł o przepadku korzyści majątkowych, które oskarżony uzyskał w drodze przestępstw.
Zmuszenie do uprawiania prostytucji
Na podstawie art. 203 k.k., kto, przemocą, groźbą bezprawną, podstępem lub wykorzystując stosunek zależności lub krytyczne położenie, doprowadza inną osobę do uprawiania prostytucji, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Dwie apelacje
Od wyroku sądu wpłynęły dwie apelacje: oskarżonego i jego obrońcy. W ocenie apelujących sąd powinien uniewinnić oskarżonego, lub uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania. Apelujący podnosili, że sąd rejonowy niewłaściwie ocenił dowody, jak i wadliwie zastosował przepisy prawa karnego. Zaznaczono, że oskarżony nie dopuścił się zgwałcenia pokrzywdzonej. Wskazywano także, że nie było podstaw do przypisania mu przestępstwa zmuszania pokrzywdzonych do prostytucji. Wyjaśniono bowiem, że oskarżony nie przełamał swoim działaniem woli pokrzywdzonych i dlatego też, sąd nie mógł do uznać za winnego tych przestępstw. Oskarżony zwracał także uwagę, że sąd orzekł wobec niego karę rażąco surową.
Kasacja od wyroku SO
Sąd okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Prawomocny wyrok został następnie zaskarżony kasacją przez obrońcę skazanego. Wśród licznych zarzutów, obrońca podniósł, że sądy nie mogły uznać oskarżonego za winnego przestępstwa zmuszania do uprawiania prostytucji (art. 203 k.k.). Wskazano, że skazany nie popełnił tych przestępstw. W związku z tym, autor kasacji domagał się uchylenia wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Niezasadna kasacja
Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście bezzasadną. Zarzuty autora kasacji nie były trafne. Przede wszystkim, niezasadnym był zarzut naruszenia przywołanego wyżej przepisu art. 203 k.k. W odniesieniu do tego zarzutu kasacji, usiłowano podważyć poprawność poczynionych ustaleń faktycznych. Sąd Najwyższy wskazał, że sądy prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy. Właściwie oceniły zgromadzone w sprawie dowody. Sądy mogły więc ustalić, że oskarżony wykorzystał krytyczne położenie pokrzywdzonych, by zmusić je do uprawiania prostytucji. Oskarżony wykorzystał to, że jego ofiary nie miały mieszkania a także środków do życia. Ponadto, i młody wiek pokrzywdzonych wpłynął na to, że oskarżony wykorzystał ich sytuację i zmusił je do uprawiania prostytucji. Oskarżony miał świadomość sytuacji, w jakiej znajdują się pokrzywdzone. Podjął on działania, którym doprowadził je do uprawiania prostytucji. Należało więc uznać, że dopuścił się on przestępstwa z art. 203 k.k. To przestępstwo popełnia bowiem nie tylko ten, kto spowodował, że pokrzywdzony rozpoczął uprawianie prostytucji, lecz także ten, kto nie pozwolił mu tego zaprzestać. Było więc słusznym uznanie oskarżonego za winnego tego przestępstwa. Odmienne twierdzenia uznać należało zaś za dowolne.
Również i pozostałe zarzuty kasacji okazały się niezasadne. Należało więc ją oddalić.
Postanowienie Sądu Najwyższego z 30.01.2018 r., IV KK 478/17, LEX nr 2473792.