Skazany Stefan K. (dane zmienione) został oskarżony o to, że 1 lutego 2023 roku prowadził na drodze publicznej samochód, mimo sądowego zakazu. Oznacza to, że nie stosował się do wyroku, który zabraniał mu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Wyrok ten został wydany przez Sąd Rejonowy dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie. A także nie stosował się do decyzji prezydenta miasta z 29 września 2021 r., orzekającej o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi kategorii B, tj. o przestępstwo z art. 244 kodeksu karnego i art. 180a k.k. w zw. z art. 11 par. 2 k.k.
Sąd Rejonowy dla Krakowa-Nowej Huty w Krakowie uznał winę kierowcy i wymierzył mu karę czterech miesięcy pozbawienia wolności oraz orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres dwóch lat. Ponadto orzekł wobec oskarżonego świadczenie pięciu tysięcy złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.
Apelacja oskarżonego - skuteczna
Od tego wyroku apelację wywiódł oskarżony, który zaskarżył ten wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze. Zarzucił jej rażącą niewspółmierność w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości przestępstwa, jakiego dokonał oraz w relacji do celów, jakie kara ta powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania.
Wyrokiem z 31 stycznia 2024 r., Sąd Okręgowy w Krakowie zmienił zaskarżony wyrok i uchylił rozstrzygnięcie o orzeczonym wobec oskarżonego świadczeniu pieniężnym.
Wyrok sądu odwoławczego został zaskarżony przez prokuratora generalnego w części uchylającej rozstrzygnięcie o świadczeniu pieniężnym.
W nadzwyczajnym środku zaskarżenia prokurator postawił zarzut rażącego i mającego istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenia przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 43a par. 2 k.k., w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2023 roku. Czyn był bowiem popełniony 1 lutego 2023 roku, a zgodnie z przywołanym przepisem, w razie skazania m.in. za przestępstwo określone w art. 244 k.k., orzeczenie świadczenia pieniężnego ma charakter obligatoryjny.
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu w Krakowie do ponownego rozpoznania.
Kara pieniężna była obowiązkowa
Sąd Najwyższy uznał kasację za trafną. Jak oceniła Izba Karna, sąd odwoławczy błędnie uchylił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie III, na mocy którego orzeczono od oskarżonego świadczenie pieniężne 5 tys. zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.
Dokonując zmiany wyroku, sąd II instancji dopuścił się rażącej obrazy art. 43a par. 2 k.k., w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r. Przepis ten stanowi, że w razie skazania sprawcy za niezastosowanie się do wyroku świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5 tys. zł, jest obligatoryjne i nie może przekroczyć 60 tys. zł.
Sąd Najwyższy uznał, że wywiedziony w tej sprawie nadzwyczajny środek zaskarżenia jest oczywiście zasadny i uwzględniwszy go na posiedzeniu niejawnym, uchylił zaskarżony wyrok i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Krakowie do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Badając sprawę ponownie, sąd II instancji, prawidłowo stosując przepisy prawa karnego materialnego i procesowego, naprawi wskazane wyżej uchybienie.
W składzie zasiadali sędziowie: Małgorzata Gierszon, Dariusz Kala i Zbigniew Puszkarski
Wyrok Izby Karnej SN z 6 marca 2025 r., sygnatura akt III KK 530/24
Cena promocyjna: 276.75 zł
|Cena regularna: 369 zł
|Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: 276.75 zł
