W przepisach kodeksu cywilnego brak jest ogólnej podstawy prawnej żądania zadośćuczynienia pieniężnego za szkodę niemajątkową wyrządzoną niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania. Przepisy odnoszące się do odpowiedzialności
umownej (art. 471 i n. k.c.) przewidują bowiem jedynie rekompensatę szkód majątkowych.
W ostatnich swych orzeczeniach Sąd Najwyższy podkreślił, że prawo do spokojnego urlopu nie jest dobrem osobistym (art. 23 k.c.), jednak zachowanie się organizatora turystyki może naruszać dobra osobiste wymienione w tym przepisie - stwirdza w raporcie z działalności sądu za 2014 r. prof. Małgorzata Gersdorf.
Zdaniem prof. Gersdorf wskazane jest rozważenie wprowadzenia do kodeksu cywilnego ogólnej podstawy dla roszczenia o zadośćuczynienie pieniężne w ramach odpowiedzialności kontraktowej. Jak wskazano
w uzasadnieniu uchwały z 19 listopada 2010 r. w odniesieniu do zadośćuczynienia za zmarnowany urlop, odpowiada to współczesnym tendencjom rozwoju prawa cywilnego. Przykładowo, prawo wierzyciela do wynagrodzenia szkody niemajątkowej wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewiduje art. 9:501 ust. 2 zasad europejskiego prawa umów – PECL Podobne unormowania można znaleźć w zasadach międzynarodowych umów handlowych UNIDROIT. W tym samym kierunku postępują prace Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego.
W „Zielonej księdze” przedstawiającej „optymalną wizję” kodeksu cywilnego znajduje się postulat wprowadzenia zadośćuczynienia za krzywdę z tytułu odpowiedzialności kontraktowej przy przyjęciu kwalifikowanej postaci winy jako przesłanki tej odpowiedzialności.
Postulat ten wraz z innymi wskazaniami uzupełnienia luk w prawie prof. Małgorzata Gersdorf przedstawi w czasie dorocznego posiedzenia Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Sądu Najwyższego poświęcone Informacji o działalności Sądu Najwyższego w roku 2014. Zgromadzenie odbędzie się 28 maja br. w czwartek, w siedzibie SN.
