Sprawę rozpatrywał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie i w wyroku z dnia 14 grudnia 2010 r. (II SA/Kr 1194/10) oddalił skargę S.Z., który złożył skargę kasacyjną zaskarżając wyrok WSA w całości.
Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, iż po złożeniu skargi kasacyjnej, zgodność art. 88 ust. 1 pkt 2 i art. 89 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody z ustawą zasadniczą była przedmiotem badania przez Trybunał Konstytucyjny. Rozpoznając skargi konstytucyjne, Trybunał w wyroku z dnia 1 lipca 2014 r. sygn. akt SK 6/12 orzekł, iż są one niezgodne z Konstytucją i tracą moc obowiązującą z upływem 18 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku. NSA uznał, iż fakt wydania przez TK w toku postępowania kasacyjnego wyroku orzekającego o niekonstytucyjności aktu normatywnego, na podstawie którego zostały wydane kontrolowane decyzje, ma duże znaczenie dla oceny ich legalności. Sąd jest w takiej sytuacji zwolniony z konieczności stosowania zasady związania sądu kasacyjnego granicami wniesionego środka zaskarżenia, a jego powinnością jest uwzględnienie w sprawie rozstrzygnięcia TK.
W niniejszej sprawie sytuację komplikowało odroczenia terminu utraty mocy obowiązującej niekonstytucyjnych przepisów o 18 miesięcy. Jednak NSA uznał, że akt normatywny uchylony (w całości lub w części) na skutek orzeczenia TK, niezależnie od odroczenia utraty jego mocy obowiązującej, traci cechę domniemania konstytucyjności. Z chwilą ogłoszenia wyroku TK na sali rozpraw nie ma już żadnych wątpliwości, że taki akt nie spełnia standardów konstytucyjnych. NSA stwierdził ostatecznie, że zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem art. 88 ust. 1 pkt 2 i art. 89 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody. Pomimo przesunięcia w czasie o 18 miesięcy utraty mocy obowiązującej ww. przepisów, NSA odmówił ich zastosowania w sprawie jako niekonstytucyjnych wobec wprowadzenia nieproporcjonalnych ograniczeń prawa własności. Jednocześnie zaznaczył, iż rozstrzygnięcie to nie zagraża w żaden sposób wartości, dla której TK orzekł o odroczeniu utraty mocy ww. przepisów o ochronie przyrody.
NSA wydając wyrok wziął pod uwagę również wysokość orzeczonej kary pieniężnej w stosunku do sytuacji materialnej skarżącego oraz jego wieku. W ocenie Sądu wyznaczona kara była nieproporcjonalnie wysoka.
NSA uchylił zaskarżony wyrok Sądu I instancji oraz decyzję SKO w Krakowie i utrzymaną nią w mocy decyzję Prezydenta Miasta Krakowa.
Orzeczenie z 4 grudnia 2014 r jest prawomocne. Sygnatura akt: II OSK 2696/14
Źródło: orzeczenia.nsa.gov.pl