Tak TK rozstrzygnął sprawę skargi konstytucyjnej obywatela w sprawie zasad ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego. Zaskarżony został art. 43 ustawy z 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zgodnie z którym podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli między okresami pobierania zasiłków zarówno tego samego rodzaju, jak i innego rodzaju, nie było przerwy albo przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe.
Problem sprowadzał się do odpowiedzi na pytanie, czy na gruncie zaskarżonego przepisu ustawy doszło do niezgodnego z konstytucją odstępstwa od zasady równości w zakresie uprawnienia do zasiłku chorobowego składającego się na konstytucyjne prawo do zabezpieczenia społecznego. TK rozważał, czy liczony w taki sposób okres 3 miesięcy kalendarzowych jest akceptowalnym z punktu widzenia konstytucji kryterium zróżnicowania podmiotów podobnych w zakresie prawa do zabezpieczenia społecznego.
Polecamy: TK: podwyższanie emerytur funkcjonariuszy niekonstytucyjne
Trybunał w pięcioosobowym składzie nie dostrzegł w tym przepisie naruszenia konstytucji. "Wprowadzone w art. 43 ustawy o świadczeniach zróżnicowanie podmiotów podlegających ubezpieczeniu nie jest bowiem nadmierne ani pozbawione racjonalnego uzasadnienia" - uznał TK.
W ocenie TK, decyzji ustawodawcy o przyjęciu kryterium okresu 3 miesięcy kalendarzowych nie można zarzucić dowolności.
Zdaniem TK ustawodawcy przysługiwała względna swoboda w ukształtowaniu treści prawa do zasiłku chorobowego, a przez to także - w różnicowaniu sytuacji prawnej podmiotów tego prawa. Podkreślono, że przerwa między okresami pobierania zasiłków tego samego rodzaju lub innego rodzaju, wymagana do tego, aby ponownie ustalić podstawę wymiaru zasiłku chorobowego, nie powinna być zbyt krótka (3 miesiące nie budzą zasadniczych wątpliwości), a jej określenie przez odwołanie się do miesięcy kalendarzowych jest spójne z pozostałymi unormowaniami systemu ubezpieczeń chorobowych.(PAP)