Głównym założeniem ustawy jest wprowadzenie możliwości wydłużenia okresu rozliczeniowego do 12 miesięcy. Ma to pozwolić przedsiębiorcom elastycznie reagować na zmieniającą się koniunkturę gospodarczą i pomóc zachować miejsca pracy. Ustawa gwarantuje przy tym pracownikowi otrzymanie minimalnego wynagrodzenia za pracę w miesiącach, w których, ze względu na rozkład czasu pracy, nie miał obowiązku wykonywania pracy.
Możliwe będzie sporządzenie indywidualnego rozkładu czasu pracy pracownika na okres krótszy niż przyjęty okres rozliczeniowy, obejmujący jednak co najmniej miesiąc. Pracodawca będzie musiał przekazać pracownikowi rozkład czasu pracy co najmniej na 1 tydzień przed rozpoczęciem pracy w tym okresie. Ustawa określa jednocześnie sytuacje, w których pracodawca nie ma obowiązku sporządzania rozkładu czasu pracy.
W zakresie ruchomego czasu pracy ustawa przewiduje dwa rozwiązania. Pracodawca może wyznaczyć pracownikom różne godziny rozpoczynania pracy w poszczególnych dniach. Druga możliwość zakłada, że rozkład czasu pracy będzie określał przedział, w którym pracownik będzie rozpoczynał pracę, a godzinę rozpoczęcia pracy wybierze sam pracownik. W obu przypadkach ruchomy czas pracy nie może naruszać prawa do odpoczynku dobowego i tygodniowego. Warianty ruchomego czasu pracy powinny zostać uwzględnione w układzie zbiorowym lub w porozumieniu ze związkami zawodowymi. Wykonywanie pracy w systemie ruchomym będzie możliwe także na wniosek zainteresowanego pracownika. 4 lipca 2013 r. Senat wprowadził do nowelizacji poprawkę rozszerzającą katalog sytuacji, w których pracodawcy nie będą musieli sporządzać rozkładu pracy. Chodzi o sytuacje, gdy pracodawca ustali go w obwieszczeniu lub gdy na pisemny wniosek pracownika został mu ustalony indywidualny rozkład czasu pracy bądź pracuje on w ruchomym czasie pracy.