Zatrudnionym za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości należy się jednakowe wynagrodzenie. Tak wynika z art. 183c k.p, który wyraża zasadę równego traktowania w zatrudnieniu w zakresie wynagrodzenia.
Z pracami o jednakowej wartości mamy do czynienia wtedy, gdy ich wykonanie wymaga od pracowników porównywalnych kwalifikacji zawodowych, a także porównywalnej odpowiedzialności i wysiłku (183c par. 3 k.p). Świadczenie jednakowej pracy oznacza natomiast wykonywanie zadań tego samego rodzaju i takim samym zakresie obowiązków.
Nie oznacza to jednak, że pracodawca nie ma prawa do zróżnicowania wynagrodzenia pracowników nawet jeśli wykonują jednakowe obowiązki. Z istoty stosunku pracy wynika bowiem zróżnicowanie wysokości płacy poszczególnych zatrudnionych (art. 78 par. 1 k.p.). Decyzja pracodawcy w tym zakresie musi być jednak przejrzysta i nie może prowadzić do dyskryminacji.
W wyroku z 22 lutego 2007 r. (I PK 242/06) Sąd Najwyższy odwołując się do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE dotyczącego kwestii dyskryminacji, stwierdził, że w sytuacji, gdy system wynagrodzeń stosowany w firmie nie jest przejrzysty, to na pracodawcy spoczywa obowiązek udowodnienia, że jest on niedyskryminujący.