Do niedawna podstawowym aktem prawnym wykonawczym w omawianej tu materii było rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm.) – dalej r.o.b.h.p. W załączniku nr 3 r.o.b.h.p. znalazły się warunki, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia higieniczno-sanitarne, a wśród nich palarnie. Warunki bardzo szczegółowe, łącznie z określeniem minimum powierzchni na głowę palacza, obowiązkiem założenia wentylacji zapewniającej 10-krotną wymianę powietrza w ciągu jednej godziny itp. W obecnym stanie prawnym r.o.b.h.p. istnieje nadal, choć w nieco zmienionym kształcie, już bez regulacji określających szczegółowo warunki techniczne, jakim powinno odpowiadać pomieszczenie wyznaczone na palarnię w zakładzie pracy. Teraz istnieją tylko ogólne, mniej skonkretyzowane wymogi, określone w ustawowej definicji palarni, o czym za chwilę.
Te ważne zmiany nastąpiły za sprawą ostatniej nowelizacji r.o.b.h.p., która weszła w życie z dniem 6 września 2011 r. Wprowadziło ją rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki społecznej z dnia 4 sierpnia 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 173, poz. 1034). Rozporządzenie to, uchyliło wszystkie dotychczas obowiązujące przepisy dotyczące palarni, oczywiście poza ustawowymi, ale ustawa z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 10, poz. 55 z późn. zm.) – dalej u.o.z.u.t., zawiera jedynie definicję takiego miejsca.
Mianowicie, zgodnie z art. 2 pkt 9 u.o.z.u.t., palarnia to „wyodrębnione konstrukcyjnie od innych pomieszczeń i ciągów komunikacyjnych pomieszczenie, odpowiednio oznaczone, służące wyłącznie do palenia wyrobów tytoniowych, zaopatrzone w wywiewną wentylację mechaniczną lub system filtracyjny w taki sposób, aby dym tytoniowy nie wnikał do innych pomieszczeń".