W zakładzie pracy obowiązuje podstawowy system czasu pracy (8 godzin dziennie 40 godzin tygodniowo).
Czy osoba, która posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności oraz na własny wniosek uzyskała zgodę lekarza na pracę w godzinach nadliczbowych, powinna pracować 8 godzin dziennie i 40 godzin tygodniowo, czy nadal 7 godzin dziennie i 35 tygodniowo?
Jeśli osoba niepełnosprawna z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności nie otrzymała zgody lekarza na pracę przez 8 godzin dziennie i 40 tygodniowo, to praca w takim wymiarze nie może być przez pracodawcę planowana. W opisanym przypadku dopuszczalna jest natomiast praca w godzinach nadliczbowych, którą będzie praca powyżej 7 godzin na dobę i 35 na tydzień.
Zgodnie z ust. 1 art. 15 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.) - dalej u.r.z.s., czas pracy osoby niepełnosprawnej nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo. Zgodnie z art. 15 ust. 2 u.r.z.s. czas pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Osoba niepełnosprawna nie może być zatrudniona w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych. Wymiar czasu pracy ustalony zgodnie z ust. 1 lub 2 obowiązuje od dnia następującego po przedstawieniu pracodawcy orzeczenia o niepełnosprawności.
Artykuł 16 u.r.z.s. zawiera wyłączenia od treści art. 15 u.r.z.s. Zgodnie z ust. 1 art. 16 u.r.z.s. przepisów art. 15 u.r.z.s. nie stosuje się do osób zatrudnionych przy pilnowaniu oraz gdy, na wniosek osoby zatrudnionej, lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne pracowników lub w razie jego braku lekarz sprawujący opiekę nad tą osobą wyrazi na to zgodę.
Tak więc w opisanej sytuacji spełniony został warunek dopuszczalności pracy w godzinach nadliczbowych. Pracą w godzinach nadliczbowych jest praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy - art. 151 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94) - dalej k.p. Pracą w godzinach nadliczbowych może być praca przekraczająca dobową, a także tygodniową, uśrednioną w przyjętym okresie rozliczeniowym normę czasu pracy. Pracodawca powinien więc rekompensować pracę w godzinach nadliczbowych w przypadku przekroczenia 7-godzinnej normy dobowej oraz 35-godzinnej normy tygodniowej. Pracą w godzinach nadliczbowych może być też przekroczenie pięciodniowej normy czasu pracy.
Należy też mieć świadomość, że pracodawca nie może planować pracy w godzinach nadliczbowych. Taka praca może odbywać się tylko w razie:
- konieczności prowadzenia akcji ratowniczej dla ochrony życia lub zdrowia ludzkiego albo dla ochrony mienia lub usunięcia awarii oraz
- szczególnych potrzeb pracodawcy (art. 151 k.p.).
"Szczególne potrzeby pracodawcy" to inne niż zwykłe, normalne potrzeby związane z prowadzoną przez pracodawcę działalnością. Normalne, przewidywalne zadania zakładu pracy powinny być tak rozplanowane, aby nie zachodziła potrzeba pracy w godzinach nadliczbowych. Praca w godzinach nadliczbowych ze względu na szczególne potrzeby pracodawcy może odbywać się tylko w przypadku wystąpienia nadzwyczajnych, specjalnych potrzeb pracodawcy i nie powinna być stałym elementem organizacji pracy.
Czy osoba, która posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności oraz na własny wniosek uzyskała zgodę lekarza na pracę w godzinach nadliczbowych, powinna pracować 8 godzin dziennie i 40 godzin tygodniowo, czy nadal 7 godzin dziennie i 35 tygodniowo?
Jeśli osoba niepełnosprawna z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności nie otrzymała zgody lekarza na pracę przez 8 godzin dziennie i 40 tygodniowo, to praca w takim wymiarze nie może być przez pracodawcę planowana. W opisanym przypadku dopuszczalna jest natomiast praca w godzinach nadliczbowych, którą będzie praca powyżej 7 godzin na dobę i 35 na tydzień.
Zgodnie z ust. 1 art. 15 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.) - dalej u.r.z.s., czas pracy osoby niepełnosprawnej nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo. Zgodnie z art. 15 ust. 2 u.r.z.s. czas pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Osoba niepełnosprawna nie może być zatrudniona w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych. Wymiar czasu pracy ustalony zgodnie z ust. 1 lub 2 obowiązuje od dnia następującego po przedstawieniu pracodawcy orzeczenia o niepełnosprawności.
Artykuł 16 u.r.z.s. zawiera wyłączenia od treści art. 15 u.r.z.s. Zgodnie z ust. 1 art. 16 u.r.z.s. przepisów art. 15 u.r.z.s. nie stosuje się do osób zatrudnionych przy pilnowaniu oraz gdy, na wniosek osoby zatrudnionej, lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne pracowników lub w razie jego braku lekarz sprawujący opiekę nad tą osobą wyrazi na to zgodę.
Tak więc w opisanej sytuacji spełniony został warunek dopuszczalności pracy w godzinach nadliczbowych. Pracą w godzinach nadliczbowych jest praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy - art. 151 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94) - dalej k.p. Pracą w godzinach nadliczbowych może być praca przekraczająca dobową, a także tygodniową, uśrednioną w przyjętym okresie rozliczeniowym normę czasu pracy. Pracodawca powinien więc rekompensować pracę w godzinach nadliczbowych w przypadku przekroczenia 7-godzinnej normy dobowej oraz 35-godzinnej normy tygodniowej. Pracą w godzinach nadliczbowych może być też przekroczenie pięciodniowej normy czasu pracy.
Należy też mieć świadomość, że pracodawca nie może planować pracy w godzinach nadliczbowych. Taka praca może odbywać się tylko w razie:
- konieczności prowadzenia akcji ratowniczej dla ochrony życia lub zdrowia ludzkiego albo dla ochrony mienia lub usunięcia awarii oraz
- szczególnych potrzeb pracodawcy (art. 151 k.p.).
"Szczególne potrzeby pracodawcy" to inne niż zwykłe, normalne potrzeby związane z prowadzoną przez pracodawcę działalnością. Normalne, przewidywalne zadania zakładu pracy powinny być tak rozplanowane, aby nie zachodziła potrzeba pracy w godzinach nadliczbowych. Praca w godzinach nadliczbowych ze względu na szczególne potrzeby pracodawcy może odbywać się tylko w przypadku wystąpienia nadzwyczajnych, specjalnych potrzeb pracodawcy i nie powinna być stałym elementem organizacji pracy.