W myśl art. 8 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) Dz. Urz. UE L 177, z 4.07.2008, s. 6 – dalej r.p.w., strony stosunku pracy mogą go poddać wybranemu przez siebie prawu, o ile wybór ten nie prowadzi do pozbawienia pracownika ochrony przyznanej mu na podstawie przepisów, których nie można wyłączyć w drodze umowy na mocy prawa, jakie byłoby właściwe w przypadku braku wyboru.
Powstaje kwestia, jakie prawo byłoby właściwe w sytuacji, gdyby strony nie dokonały wyboru? Otóż zgodnie z art. 8 ust. 2 r.p.w., w takim przypadku umowa podlegałaby prawu obowiązującemu w państwie, w którym lub – gdy takiego brak – z którego pracownik zazwyczaj świadczy pracę w wykonaniu umowy. Za zmianę państwa, w którym zazwyczaj świadczona jest praca, nie uważa się tymczasowego zatrudnienia w innym państwie.
Jeżeli nie można ustalić prawa właściwego zgodnie z art. 8 ust. 2 r.p.w., umowa podlega prawu państwa, w którym znajduje się przedsiębiorstwo, za pośrednictwem którego zatrudniono pracownika (art. 8 ust. 3 r.p.w.).
Z pytania nie wynika, czy strony poddały stosunek pracy prawu polskiemu, czy niemieckiemu. Przyjmując jednak, że polski pracownik został oddelegowany do pracy w Niemczech, a jest zatrudniony w Polsce, to jeżeli brak jest umowy dotyczącej wyboru prawa – zgodnie z art. 8 ust. 2 Rzym I stosunek pracy podlega prawu polskiemu. Pociąga to za sobą konsekwencje w postaci obowiązku dopełnienia wszystkich formalności związanych z bezpieczeństwem i higieną pracy zgodnie z polskim ustawodawstwem.
W związku z powyższym, jeżeli pracownik polskiego pracodawcy wykonujący pracę w Niemczech uległ wypadkowi przy pracy, pracodawca jest zobowiązany do przeprowadzenia postępowania powypadkowego na podstawie polskiego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2009 r. w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków przy pracy (Dz. U. Nr 105, poz. 870).