Z tego powodu Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną ubezpieczonego, który wystąpił z takim roszczeniem.
Jan H. był zatrudniony przez kilka lat w firmie budowlanej. Firma ta w 1992 r. wystawiła mu druk RP-7, w którym wykazała wysokość wynagrodzenia niezbędnego do obliczenia emerytury. Ubezpieczony szybko zorientował się, że zaświadczenie nie odzwierciedla jego rzeczywistych zarobków; były one niższe od tych, które otrzymywał. Jednak o sprostowanie i uzupełnienie zaświadczenia wystąpił dopiero w 2002 r., kiedy spełnił warunki do nabycia prawa do emerytury i złożył wniosek o jej wyliczenie. Nie zgodził się z kwotą, którą obliczył mu ZUS i zaskarżył decyzję do sądu. Okazało się, że podstawą wymiaru jego emerytury była błędna wysokość zarobków wynikająca z zaświadczenia Rp-7 wydanego przez firmę budowlaną. Sąd I instancji nie przyznał racji ubezpieczonemu i uznał, że w ustawie emerytalnej brakuje przepisu, który pozwalałby pracownikowi na wystąpienie do sądu z żądaniem sprostowania lub uzupełnienia zaświadczenia.
Również sąd apelacyjny nie przyznał racji Janowi H. Według niego, zgłoszone przez powoda roszczenie jest roszczeniem niemajątkowym ze stosunku pracy. W związku z tym, jak każde tego typu podlega trzyletniemu przedawnieniu z art. 291 § 1 kodeksu pracy. A termin ten upłynął w 1995 r.
Sąd Najwyższy, który zajął się tą sprawą na skutek skargi kasacyjnej powoda, również nie przyznał mu racji, ale z innych powodów. Zdaniem SN, zgodnie z art. 125 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach, pracodawcy są obowiązani do wydawania pracownikowi lub ZUS zaświadczeń niezbędnych do ustalenia prawa do świadczeń i ich wysokości. W przepisie tym nie ustanowiono szczególnego roszczenia o sprostowanie (poprawienie, uzupełnienie wydanego uprzednio zaświadczenia), tak jak przykładowo w art. 97 § 2 kodeksu pracy. Żądanie wydania zaświadczenia (na druku ZUS Rp-7), a żądanie jego sprostowania nie są tożsame. Jeżeli pracownik występuje o wydanie zaświadczenia Rp-7, to domaga się wykonania przez pracodawcę obowiązku wynikającego z art. 125 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej. Jeśli natomiast występuje o sprostowanie (zmianę, uzupełnienie) już wystawionego zaświadczenia, to w istocie domaga się ustalenia treści tego dokumentu, np. ustalenia wysokości wypłaconego wynagrodzenia za pracę. I takie żądanie należy zakwalifikować jako powództwo o ustalenie, którego podstawą jest art. 189 k.p.c., a warunkiem – istnienie interesu prawnego. Interes taki może istnieć jednak tylko do czasu wystąpienia o przyznanie świadczenia z ubezpieczenia społecznego. W takiej sytuacji, postępowanie przeciwko pracodawcy przed sądem pracy o sprostowanie druku Rp-