Zgodnie z art. 3 pkt 1 lit c tiret dziesiąte ustawy o świadczeniach rodzinnych (u.ś.r.) za dochód uznaje się (jako inne dochody niepodlegające opodatkowaniu na podstawie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych) należności ze stosunku pracy lub z tytułu stypendium osób fizycznych mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przebywających czasowo za granicą - w wysokości odpowiadającej równowartości diet z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju ustalonych dla pracowników zatrudnionych w państwowych lub samorządowych jednostkach sfery budżetowej na podstawie ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94). Tymczasem Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 stycznia 2007 r., III PK 90/06, LEX nr 396059 zajął stanowisko, że świadczenia wypłacane przez pracodawcę na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową pracownika nie są składnikiem wynagrodzenia za wykonaną pracę, lecz stanowią zwrot zwiększonych kosztów wynikających ze świadczenia pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Stanowisko powyższe podzielił WSA w Gorzowie Wielkopolskim, który w wyroku z 10 marca 2011 r., II SA/Go 9/11, LEX nr 784062, wskazał, że nie można podzielić poglądu, iż diety z tytułu podróży służbowych pracownika stanowią dochód w rozumieniu ustawy o świadczeniach rodzinnych, będąc świadczeniami, o jakich mowa art. 3 pkt 1 lit. c tej ustawy. W związku z powyższym, proponuje się rezygnację z uznawania należności, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit c tiret dziesiąte (u.ś.r.), za dochód, który jest brany pod uwagę przy ustalaniu prawa do świadczeń rodzinnych.