Do produkcji wyrobów metalowych stosuje się przede wszystkim:
 znale (ZnAl-e), czyli stopy cynku; obok cynku głównym metalem stopowym jest glin (może być go w stopie do 30%), a ponadto miedź (do 3,5%) i niewielkie ilości magnezu (setne procenta); obecność innych metali pogarsza właściwości stopu, a zwłaszcza jego podatność na korozje;
 mosiądze; w tym wypadku głównym metalem stopowym jest miedź, a w niektórych mosiądzach również cynk (jego ilość w stopie może wynosić od 5 do nawet 44%); dodatki w tego rodzaju stopach to głównie ołów, cyna, żelazo, glin, mangan, nikiel; metale te stanowią w stopie najwyżej kilka procent; w niektórych mosiądzach znajduje się też krzem w ilościach poniżej 5%;
 stale, czyli stopy żelaza i węgla (do 2%); głównym metalem stopowym jest tu żelazo, dodatki stanowią takie metale, jak chrom, nikiel, mangan, miedź, wanad, tytan, molibden i inne;
 żeliwo – podobnie do stali, przy czym te stopy zawierają więcej węgla – powyżej 2%;
 brązy stanowią różnorodną grupę stopów miedzi; w brązach cynowych drugim ważnym pierwiastkiem jest cyna, której zawartość wynosi od 5 do 25%; brązy ołowiowe zawierają zwykle od 27 do 35% ołowiu. Ważnym metalem w brązach jest cynk, aluminium, mangan i żelazo. Ich zawartość w stopie może wynosić kilka procent. Inne metale występują w brązach w bardzo małych ilościach.
Praktycznie każdy metal (i jego związki) wchodzący w skład stopu, będącego podstawą odlewu może być obecny w powietrzu na stanowisko pracy. Przy czym, podobnie jak w niektórych innych procesach, najważniejsze są główne metale stopowe. Ponieważ procesy odlewania są prowadzone w wysokich temperaturach, metale obecne w powietrzu występują w postaci dymów. Ponadto w procesach odlewania detali metalowych emitowane są pyły zawierające wolną krystaliczną krzemionkę (WKK), na które narażenie występuje głównie przy piecach i kadziach odlewniczych, a także substancje gazowe. Wśród gazów dominuje tlenek węgla, ponadto ditlenek siarki, ditlenek węgla, tlenki azotu, formaldehyd i inne.
Wymienione substancje powinny być objęte pomiarami na stanowisku pracy. Wyniki stanowią punkt wyjścia do przeprowadzenia oceny narażenia zawodowego. Wnioski z oceny są z kolei punktem wyjścia do dalszych działań. Jeżeli przeprowadzona ocena wykaże, że stężenia substancji w powietrzu na stanowisku pracy są większe od najwyższych dopuszczalnych stężeń wskazanych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U Nr 217, poz. 1833 z późn. zm.), konieczne jest natychmiastowe podjęcie działań korygujących, które doprowadzą do zmniejszenia stężeń do bezpiecznego, tj. poniżej wartości normatywów higienicznych: NDS lub NDSCh, ewentualnie NDSP - w odniesieniu do tych substancji, dla których wartość tego normatywu określono.
Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów (Dz. Urz. UE L 396 z 30.12.2006, s. 1 z późn. zm.) - dalej rozporządzenie REACH opiera się na zasadzie, zgodnie z którą producenci, importerzy i użytkownicy substancji obowiązani są zagwarantować, że substancje, które produkują, wprowadzają do obrotu lub stosują w racjonalnie przewidywalnych warunkach nie wpływają w sposób szkodliwy na ludzkie zdrowie ani na środowisko. W tym celu muszą oni zbierać lub generować dane dotyczące substancji i określić sposób, w jaki powodowane przez nie ryzyko można kontrolować przez zastosowanie odpowiednich środków zarządzania ryzykiem.
Jednym z obowiązków importera jest uzyskanie pozwolenia na stosowanie i wprowadzenie do obrotu danej substancji lub mieszaniny. To pozwolenie importer przekazuje dalszemu użytkownikowi. Każdy uczestnik łańcucha dostaw substancji lub mieszaniny niebezpiecznej powinien przekazać innym uczestnikom lub dystrybutorowi informacje na temat składu, niebezpiecznych właściwości, środków ochronnych oraz zasad postępowania na wypadek powstania zagrożeń pożarowych, środowiskowych i zagrożeń dla ludzi. Aby spełnić ten warunek, na każdym etapie łańcucha dostaw powinna być przekazywana wraz z substancją lub mieszaniną niebezpieczną karta charakterystyki substancji lub mieszaniny.
Rozdział 3 ustawy z dnia 25 lutego 2011 r. o substancjach chemicznych i ich mieszaninach (Dz. U. Nr 63, poz. 322) – dalej u.s.c.m. zawiera wytyczne dotyczące informowania Inspektora ds. Substancji Chemicznych o mieszaninach niebezpiecznych lub stwarzających zagrożenie. Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.s.c.m. osoba fizyczna lub prawna wytwarzająca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mieszaninę niebezpieczną lub mieszaninę stwarzającą zagrożenie oraz osoba fizyczna lub prawna, która sprowadza taką mieszaninę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powinna przekazać informację o takiej mieszaninie do Inspektora.
Według art. 15 ust. 2 u.s.c.m. informacja o mieszaninie niebezpiecznej lub mieszaninie stwarzającej zagrożenie powinna być przekazana najpóźniej w dniu wytworzenia mieszaniny lub jej sprowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Informacja powinna zawierać:
1) imię i nazwisko oraz adres miejsca wykonywania działalności albo nazwę i adres siedziby wraz z numerem telefonu podmiotu przekazującego informację,
2) nazwę handlową tej mieszaniny,
3) kartę charakterystyki tej mieszaniny.
W przypadku braku obowiązku dostarczenia karty charakterystyki mieszaniny, jeżeli nie została ona sporządzona, osoby wymienione w art. 15 ust. 1 u.s.c.m., przedstawiają informacje określone w pkt 2 i 3 załącznika II do rozporządzenia REACH. W przypadku aktualizacji karty charakterystyki albo aktualizacji informacji, o których mowa powyżej, osoby wskazane w art. 15 ust. 1 u.s.c.m., są obowiązane przedstawić ją Inspektorowi w terminie 14 dni od dnia jej aktualizacji.
Jeżeli Inspektor uzna, że istnieją uzasadnione podstawy pozwalające przypuszczać, że mieszanina stwarza niedopuszczalne zagrożenie dla zdrowia człowieka lub środowiska, może zażądać, w drodze decyzji, ujawnienia szczegółowego składu chemicznego mieszaniny. Informacja taka stanowi tajemnicę prawnie chronioną i może zostać wykorzystana wyłącznie w celach medycznych do zapobiegania i postępowania leczniczego.
Rozdział 7 u.s.c.m. zawiera przepisy karne w zakresie wprowadzania, przechowywania lub użytkowania substancji lub mieszanin niebezpiecznych. Kto wbrew decyzji Inspektora, wprowadza do obrotu mieszaninę stwarzającą niedopuszczalne zagrożenie dla zdrowia człowieka lub środowiska lub detergent, co do którego istnieją uzasadnione podstawy, aby przypuszczać, że stwarza zagrożenie dla zdrowia człowieka lub zagrożenie dla środowiska, podlega karze grzywny, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności do lat 2. Kto wbrew ograniczeniom określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 26 ust. 1 u.s.c.m., produkuje, wprowadza do obrotu lub stosuje substancję niebezpieczną, substancję stwarzającą zagrożenie, mieszaninę niebezpieczną, mieszaninę stwarzającą zagrożenie lub wyrób zawierający taką substancję lub mieszaninę, podlega karze grzywny, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności do lat 2. Producent, importer lub dalszy użytkownik, który wbrew przepisowi art. 19 ust. 1 u.s.c.m., wprowadza do obrotu substancję lub mieszaninę bez dokonania klasyfikacji tej substancji lub mieszaniny, sporządzonej zgodnie z przepisami, odpowiednio, tej ustawy albo tego rozporządzenia, podlega karze grzywny.
Kto wbrew przepisowi art. 19 ust. 2 u.s.c.m. nie klasyfikuje substancji, która nie została jeszcze wprowadzona do obrotu, lub klasyfikuje ją w sposób nie spełniający wymagań określonych, odpowiednio, w przepisach u.s.c.m. albo rozporządzenia REACH, podlega karze grzywny. Kto wprowadza do obrotu substancję niebezpieczną lub mieszaninę niebezpieczną, lub mieszaninę wymagającą szczególnego sposobu oznakowania, bez oznakowania wymaganego przepisami art. 20 u.s.c.m. lub z oznakowaniem nie spełniającym tych wymagań, podlega karze grzywny. Dostawca substancji lub mieszaniny, który wbrew przepisom art. 31 ust. 1 i 3-8 rozporządzenia REACH nie dostarcza wymaganej karty charakterystyki sporządzonej zgodnie z załącznikiem II do tego rozporządzenia, podlega karze grzywny. Tej samej karze podlega dostawca substancji lub mieszaniny, który wbrew przepisowi art. 31 ust. 9 rozporządzenia REACH dostarcza nie zaktualizowaną kartę charakterystyki.