Pytanie pochodzi z publikacji Serwisu BHP.

Stosownie do art. 57b ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 z późn. zm.) za wypadek w drodze do pracy lub z pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do lub z miejsca wykonywania zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana. Jednakże uważa się, że wypadek nastąpił w drodze do pracy lub z pracy, mimo że droga została przerwana, jeżeli przerwa była życiowo uzasadniona i jej czas nie przekraczał granic potrzeby, a także wówczas, gdy droga, nie będąc drogą najkrótszą, była dla ubezpieczonego, ze względów komunikacyjnych, najdogodniejsza. Ponadto, za drogę do pracy lub z pracy uważa się – oprócz drogi z domu do pracy lub z pracy do domu – również drogę do miejsca lub z miejsca:
1) innego zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego;
2) zwykłego wykonywania funkcji lub zadań zawodowych albo społecznych;
3) zwykłego spożywania posiłków;
4) odbywania nauki lub studiów.

Zobacz także: Wypadek w drodze do lub z pracy – co potem?>>

Szczegółowe zasady, tryb uznawania zdarzenia za wypadek w drodze do pracy lub z pracy, sposób jego dokumentowania, wzór karty wypadku w drodze do pracy lub z pracy oraz termin jej sporządzania określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 24 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad oraz trybu uznawania zdarzenia za wypadek w drodze do pracy lub z pracy, sposobu jego dokumentowania, wzoru karty wypadku w drodze do pracy lub z pracy oraz terminu jej sporządzania (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 924).
Zarówno powyższe przepisy, jak i regulacje zawarte w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502), czy też w wydanych na jej podstawie aktach wykonawczych nie przewidują żadnych szczególnych uprawnień związanych ze zwolnieniami od pracy dla pracowników, którzy ulegli wypadkowi w drodze do pracy lub z pracy.
Tak więc osoba, która uległa takiemu wypadkowi, a stan jej zdrowia wymaga rehabilitacji, powinna wykonywać takie zabiegi przed lub po godzinach pracy, podczas urlopu wypoczynkowego lub ewentualnie podczas zwolnienia lekarskiego, chyba że pracodawca – który nie ma takiego obowiązku – zwolni pracownika na czas trwania zaleconych mu zabiegów rehabilitacyjnych.

Zobacz także: Kiedy można uznać zdarzenie jako wypadek w drodze do i z pracy?>>

Jedynym wyjątkiem byłby przypadek pracownika posiadającego orzeczenie o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, bowiem zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.), takim osobom przysługuje prawo do zwolnienia od pracy z jednoczesnym zachowaniem prawa do wynagrodzenia w celu wykonania badań specjalistycznych, zabiegów leczniczych lub usprawniających, a także w celu uzyskania zaopatrzenia ortopedycznego lub jego naprawy, jeżeli czynności te nie mogą być wykonane poza godzinami pracy.

Zobacz także: Niepełnosprawny pracownik tymczasowy ma prawo do dodatkowego urlopu wypoczynkowego>>

Więcej na ten temat w Serwisie BHP.