Pytanie pochodzi z publikacji Serwisu BHP.
Stosownie do art. 229 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502 z późn. zm.) – dalej k.p. pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom, na swój koszt, profilaktyczną opiekę lekarską na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332 z późn. zm.) – dalej r.b.l.p.
Zgodnie z § 9 r.b.l.p. lekarze przeprowadzający badania profilaktyczne zobowiązani są do prowadzenia dokumentacji medycznej, która powinna obejmować:
1. kartę badania profilaktycznego zawierającą m.in. dane podmiotu wykonującego badania, dane pacjenta, dane o przebiegu zatrudnienia, ocenę zagrożeń dla zdrowia pracownika lub stwierdzenie ich braku, wynikającą z informacji pracodawcy o występowaniu czynników szkodliwych lub uciążliwych na stanowisku pracy zajmowanym przez osobę badaną, wyniki badań diagnostycznych oraz treść orzeczenia lekarskiego,
2. rejestr wydanych orzeczeń.
Zgodnie z § 10 ust. 1 oraz § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 29 lipca 2010 r. w sprawie rodzajów dokumentacji medycznej służby medycyny pracy, sposobu jej prowadzenia i przechowywania oraz wzorów stosowanych dokumentów (Dz. U. Nr 149, poz. 1002) – dalej r.d.m. dokumentacja medyczna jest własnością podmiotów obowiązanych do jej prowadzenia i powinna być przechowywana przez jednostkę służby medycyny pracy, która ją prowadzi. Dokumentację tę przechowuje się w warunkach zapewniających ochronę danych w niej zawartych oraz zabezpieczających przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub utratą i dostępem osób nieupoważnionych, a także umożliwiających jej wykorzystanie bez zbędnej zwłoki. W przypadku zakończenia działalności przez podstawową jednostkę służby medycyny pracy dokumentację medyczną tej jednostki należy przekazać do właściwego terytorialnie wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy.
Zobacz także: RPO pyta o dostęp do dokumentacji medycznej więźniów>>
W myśl § 12 ust. 1 r.d.m. okres przechowywania dokumentacji medycznej służby medycyny pracy wynosi 20 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano ostatniego wpisu, a w odniesieniu do pracowników zawodowo narażonych na czynniki rakotwórcze, mutagenne oraz biologiczne 3 lub 4 grupy zagrożenia, które mogą być przyczyną choroby, o jakiej mowa w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie szkodliwych czynników biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy oraz ochrony zdrowia pracowników zawodowo narażonych na te czynniki (Dz. U. Nr 81, poz. 716 z późn. zm.) – 40 lat po ustaniu narażenia.
Mając na uwadze powyższe przepisy, należy stwierdzić, że do przechowywania dokumentacji medycznej pacjenta jest zobowiązana wyłącznie placówka medycyny pracy, a nie pracodawca, który ze względu na tajemnicę lekarską nawet nie powinien mieć do niej dostępu. W przypadku takim, jak opisany, pracodawca powinien zatem przekazać posiadaną dokumentację do placówki, która przeprowadzała badania profilaktyczne.
Należy przypomnieć, że pracodawca – nawet po ustaniu stosunku pracy – jest obowiązany przechowywać indywidualne akta osobowe pracowników, o których mowa w § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (Dz. U. Nr 62, poz. 286 z późn. zm.), a w nich odpisy lub kopie orzeczeń lekarskich wydanych przez lekarza medycyny pracy w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami.
Więcej na ten temat w Serwisie BHP.
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
BHP w służbie zdrowia
|