Pierwszym z warunków, od których spełnienia uzależnione jest nabycie przez ubezpieczonego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy jest niezdolność do pracy. Kwestii niezdolności do pracy poświęcone są przepisy art. 12–14 u.e.r. I tak, za niezdolną do pracy w rozumieniu u.e.r. uważa się osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Należy mieć na względzie to, że zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnienie osoby niepełnosprawnej nie stanowi przeszkody do orzeczenia jej całkowitej niezdolności do pracy.
Niezdolność do pracy ubezpieczonego może mieć charakter trwały bądź okresowy. Trwała niezdolność do pracy ma miejsce wówczas, gdy wedle wiedzy medycznej nie ma rokować odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do pracy. Natomiast okresowa niezdolność do pracy występuje wtedy, gdy według wiedzy medycznej istnieją rokowania co do odzyskania przez ubezpieczonego zdolności do pracy. Okresowa niezdolności do pracy zasadniczo jest orzekana na okres nie dłuższy niż 5 lat. Niezdolność do pracy może być orzeczona na okres dłuższy niż 5 lat tylko wówczas, gdy według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu.
Więcej na ten temat w Serwisie BHP.