Zmiany w wysokości odpisu wprowadza ustawa z 2 grudnia 2016 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2017 (Dz. U. z 2016 r. poz. 1984). Zgodnie z jej art. 17, który dodaje art. 5f do ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, w 2017 r. wysokość odpisów na ZFŚS należy liczyć od przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w II półroczu 2012 r. - 3161,77 zł, zgodnie z obwieszczeniem prezesa GUS z 18 lutego 2013 r.; M.P. z 2013 r., poz. 107. Zmiana ta spowoduje korektę maksymalnego pułapu świadczeń urlopowych, które nie mogą przekroczyć ustawowych odpisów na ZFŚS.

Odpis podstawowy w 2017 roku wynosi 1185,66 zł (37,5% z kwoty 3161,77 zł). 

Czytaj również: Wiadomo już, ile wyniesie odpis na ZFŚS w 2018 roku >>

Odpisy przekazywane są na konto funduszu w dwóch ratach. W 2016 r. obliczało się według planowanego średniorocznego zatrudnienia przeliczonego na pełne etaty. Na koniec roku trzeba skorygować pieniądze na rachunku ZFŚS do faktycznego przeciętnego stanu załogi w 2016 r. w pełnych etatach. W zależności od wyniku, odpowiednią kwotą zasila się konto funduszu i trzeba ją wydać w przyszłym roku na cele socjalne lub odejmuje odpowiednią kwotę z rachunku, jeśli nie jest on pusty.

 

Ustawa z 16 grudnia 2016 r. o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego przedsiębiorców zmienia w art. 4 ustawę o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych i zawarte w niej zasady tworzenia funduszu od 1 stycznia 2017 r. Zgodnie z tą zmianą ZFŚS jest obowiązkowy dla podmiotów prywatnych zatrudniających przynajmniej 50 pracowników. Ci, którzy zatrudniają poniżej 50 osób, będą mogli wybrać między tworzeniem ZFŚS a wypłatą świadczeń urlopowych.

Pracodawcy zatrudniający co najmniej 20 i mniej niż 50 pracowników będą ustalali fundusz, gdy wniosek o to zgłosi zakładała organizacja związkowa. Jeśli związek nie złożyłby takiego wniosku albo w ogóle u nich nie działał, wybieraliby między tworzeniem ZFŚS a wypłatą świadczeń urlopowych.

Pracodawcy z sektora prywatnego ustalają stan zatrudnienia w przeliczeniu na pełne etaty na 1 stycznia.

Jednostki budżetowe i samorządowe zakładu budżetowe tworzą zakładowy fundusz świadczeń socjalny bez względu na stan zatrudnienia. Nie mogą też odstąpić od tego obowiązku.

Nie każdy pracownik przebywający na długim urlopie wypoczynkowym na przełomie lat 2016 i 2017 dostanie świadczenie urlopowe. W tym celu musi w jednym roku kalendarzowym skorzystać z co najmniej 14 dni kolejnych dni wypoczynku. Ten, który 7 dni urlopu wykorzysta w 2016 r., a 7 w pierwszych dniach 2017 r., nie dostanie świadczenia.